Dat Gionata Potenti als klein kind in een grote ketel met muzikaal talent en onverwoestbare energie gevallen is, moet ik u hopelijk niet meer uitleggen. De Italiaanse multi-instrumentalist mag dan klein van gestalte zijn, in blackmetalkringen mag hij zich gerust een grootmeester in het genre noemen. Onder zijn alias Omega is de man waarschijnlijk het meest gekend van Darvaza en Fides Inversa, maar de besnorde Italiaan kan ook als sessiedrummer een enorm palmares voorleggen.

Nubivagant is echter een project waarmee hij alle touwtjes zelf in handen heeft en middels “The wheel and the universe” levert Omega reeds zijn tweede langspeler af, een dikke twee jaar na debuut “Roaring eye“. Wat opvalt is dat hij (net zoals bij Darvaza) voor gelimiteerd, maar consistent kleurgebruik in de abumcovers gaat. Wat het meest in het oor valt bij dit Nubivagant is de 100% heldere deathrock-achtige zangstijl die Omega hanteert en de luisteraars ongetwijfeld in twee kampen zal verdelen. Cas was er in zijn recensie van het debuut niet zo voor te vinden, ik vond het echter wel verfrissend om te horen. OK, ik geef toe dat ook op deze tweede plaat Omega’s vocale bereik eerder beperkt te noemen is en dat hij hetzelfde kunstje een kleine drie kwartier lang herhaalt, maar het moge dan ook duidelijk wezen dat de muzikant hierbij op een soort van repetitieve trance mikt. Elk nummer wordt gedragen door catchy zanglijnen die meermaals terugkomen en bij volgende luisterbeurten zo instant voor herkenbare punten zorgen. Hoogtepunt is wat mij betreft het hieronder te beluisteren “Clothed with the sun“. Bij sommige zangnoten moet ik op een of andere manier aan Placebo-zanger Brian Molko denken, waarschijnlijk door het nasale stemgeluid. In het wat afwijkende “Between the moon and the stars” laat Omega horen toch écht wel mooi te kunnen zingen.

Het tempo ligt doorgaans wat lager dan op het debuut, wat het slepende en tranceopwekkende element van Nubivagant’s aanpak nog verder onderstreept. In afsluiter “The great white throne” mogen we gerust zelfs de term “doom” van stal halen. Wanneer er dan al eens gas gegeven wordt, zoals in “Clothed with the sun” of opener “Into eternal night“, moet je maar eens proberen de heldere zangpartijen weg te denken en dan zal je vaststellen dat zulk up-tempo nummer evengoed op een Darvaza-plaat had kunnen staan. Het gitaarspel van Omega bezit dus best wel een eigen signatuur.

Sommige songs worden echter te lang gerekt, wat maakt dat ik niet elke luisterbeurt zin had om tot aan het gaatje te gaan. Daarvoor is het zangbereik inderdaad te beperkt en hadden er wat meer up-tempo stukken welgekomen geweest. Omega hanteert duidelijk een “less is more” songwritingtechniek die op sommige nummers inderdaad echt werkt, maar elders dan weer de aandacht doet verslappen. Wie “Roaring eye” echter best te pruimen vond, zal zich ook aan “The wheel and the universe” geen buil vallen. Ik heb een lichte voorkeur voor het debuut dat wat dynamischer was. En sowieso tonnen respect voor de eigenzinnige en persoonlijke wandel van Nubivagant.

JOKKE: 79/100

Nubivagant – The wheel and the universe (Amor Fati Productions 2022)
1. Into eternal night
2. The mask and the devil
3. The book of the earth
4. Clothed with the sun
5. Between the moon and the stars
6. The great white throne