De Denen bewezen de afgelopen jaren dat ook zij stilaan een volk worden waar wel degelijk rekening mee dient gehouden te worden als het op black metal aankomt. Enthousiastelingen spreken zowaar van een heuse new wave of raw DKBM en ik kan ze geen ongelijk geven. Centraal in de creatieve uitbarsting van de scene staat de Korpsånd-cirkel en mijn persoonlijke favoriet is Jordslået die reeds twee EP’s op hun naam hebben staan. Nu is het tijd voor een derde, maar dat had u waarschijnlijk al door. Leverancier van dienst is Nattetale Records die een hand hebben in menig Deens black metal-orkestje. Het fijne aan Jordslået vind ik dat de passie voor het genre en het speelplezier van de nummers afspatten, ook al zijn het er hier maar twee. Een lekker ruw maar goed geproduceerd gitaargeluid, explosieve uitbarstingen zonder gevoel voor melodie uit het oog te verliezen en een energieke dynamiek. “Blodgæld” is lekker opzwepend en intens met gitaargejengel dat varieert tussen een rockende aanpak en soms zelfs naar Crepusculo Negro-bands neigt. Hier zal de punky attitude ongetwijfeld voor iets tussen zitten. “Skindød” straalt in haar meest melodieuze momenten dan weer een ietwat oeroud Vikinggevoel uit, denk aan oude Hades of Einherjer ten tijde van diens demo, hoewel het Zweedse Dawn ook voorbij flitst. Ik krijg hier maar geen genoeg van. Een langspeler en snel graag!
JOKKE: 85/100
Jordslået – EP III (Nattetale 2019) 1. Blodgæld 2. Skindød
We zagen onze landgenoten van A Thousand Sufferings de voorbije jaren op tal van mooie affiches met o.a. Lugubrum, Urfaust, Hades en Primordial prijken. Wat me toen telkens opviel is dat de band, waarin enkele oudgedienden van Verloren en Vex huishouden, niet zo gemakkelijk in een hokje te steken is. Dat is natuurlijk alleen maar positief! Hun label Symbol Of Dominations Productions spreekt van blackened sludge en doom metal. Van die doom is absoluut iets aan, de term “sludge” vind ik misschien wat overdreven. Ik zou eerder van trage slepende black spreken. De heftige riffs in het bijna tien minuten durende “Antagonist” hebben immers een overduidelijke zwarte in plaats van modderige insteek. Zodra de heaviness halverwege echter stilvalt, komen melancholische ingetogen doom en toch ook wel de nodige pakkende post-metal vanachter het hoekje piepen terwijl A Thousand Sufferings naar het einde toe ook meermaals haar tanden ontbloot met venijnige black metal-versnellingen. De échte albumopener – de instrumentale titeltrack fungeert eerder als sfeervolle intro – is bij deze reeds uit mooie contrasten samengesteld en laat verschillende facetten van het bandgeluid horen. “Clouds” is doomy black met knappe gitaarmelodieën waarin zanger/gitarist PJ met zijn pakkende zang tot het uiterste gaat. Qua atmosfeer durf ik gerust Urfaust als referentie bovenhalen zonder muzikaal te kopiëren. “Temple” kennen we reeds van de live-versie op de split met Marche Funèbre en is een steengoed doomnummer met zwartgeblakerde voedingsbodem. “Ghostriders” laat dan weer een meer epische Bathory-insteek horen en blijkt een cover van “Ghost riders in the sky” van de legendarische Johnny Cash te zijn. Awel jongens en meisjes, dit is wat de insteek van een cover zou moeten zijn: een eigen twist geven aan een nummer dat buiten de comfortzone ligt. Fucking vet gedaan! Het negen minuten durende en van een knappe dynamiek maar abrupt einde voorziene “Faces” neigt met haar beukende onderlaag en grootse, slepende leadpartij nog het meest naar sludge/post-metal à la Kodiak. Zanger/gitarist PJ verdient enkele pluimen in zijn gat voor de uitstekende sound die hij in zijn CR Studio heeft gecreëerd evenals voor zijn vrij uniek en best imposant stemgeluid. Enig minpuntje vind ik het kleurrijke, lugubere artwork dat eerder iets voor een death metal-orkestje is en niet zo goed bij de albumtitel past. Maar het is de muziek die uiteindelijk telt en die laat op alle fronten een mooie vooruitgang horen ten opzichte van debuut “Burden” uit 2015. Bovendien heeft A Thousand Sufferings reeds een eigen smoelwerk weten ontwikkelen door haar invloeden subtiel in de muziek te verwerken en een breed pallet aan emoties aan te spreken gaande van kille, troosteloze passages tot ingetogen schoonheid en grootse epiek. Goed bezig!
Het lijkt wel alsof alle muziek die de heer O aanraakt in goud verandert. We zijn immers al meermaals ferm onder de indruk geweest van zijn muzikale uitspattingen in onder andere Turia, Solar Temple, Lubbert Das, Galg en ook Iskandr, waarmee de man nu een tweede langspeler aflevert. Deze komt er na het debuut “Heilig land” uit 2016 en de EP “Zon” die later dat jaar uitkwam. De nieuwe plaat kreeg de ietwat vreemde titel “Euprosopon” mee en verwijst naar de onmogelijkheden van de ideale man (“prosopon” betekent het aanzien of de gestalte van een mens en is afkomstig uit het Grieks waar het woord oorspronkelijk “gezicht” of “masker” betekende). Er is echter nood aan een nieuw soort heldendom binnen het werelds verval en de plaat wil een heroïsch en middeleeuws symbolisme opwekken bij de luisteraar. O geeft zelf aan dat Noorse klassiekers zoals “Eld” van Enslaved, “Dark sorcery” van Aeternus en “…Again shall be” van Hades de voornaamste blauwdrukken voor Iskandr’s heidense black vormen. Drie platen die ik zelf ook met warme gevoelens onthaal, maar het is nu niet zo dat de invloeden er vingerdik opliggen. Het zijn eerder de strijdvaardige, heroïsche en triomfantelijke gevoelens van die albums die ook in de riffs, melodieën en strijdlustige zang van “Euprosopon” gecapteerd zijn. Bovendien zijn de vier lange composities complexer dan het oude werk en bevatten ze meer atmosferische elementen. Zo kent “Regnum” een meer timide akoestische passage die een heidens verlangen en terugkeer naar lang vervlogen tijden uitademt. Dit vormt een mooi contrast met de black metal passages. Ook het gebruik van koebellen en andere traditionele instrumenten in onder andere “Heriwalt” verrijkt de sound. Dit is echt een nummer dat de glorieuze oude Hades-dagen doet herleven terwijl de hoofdmelodie van “Verban” dan weer Drudkh uitademt en catchy klinkt. Nadat O in het verleden alle instrumenten zelf verzorgde, heeft hij nu in M. Koops van Fluisteraars een nieuwe strijdmakker gevonden voor de battle drums, wat op ritmisch vlak sterker uitpakt. Koops stond O tevens op productioneel vlak bij waardoor de plaat meer open en natuurlijk klinkt. De ambities van Iskandr reiken ver en met “Euprosopon” slagen ze erin om de verwachtingen meer dan waar te maken.
Het Noorse Kampfar heeft ondertussen twintig jaar op de teller staan, wat wil zeggen dat ze midden jaren negentig reeds actief waren in de toen florerende Noorse black metal scene. Tel er gerust nog een jaar of vier bij als je voorloper Mock ook nog meetelt. De langspelers die voor de millenniumwisseling uitkwamen (“Mellom skogledde aaser” en “Fra underverdenen”) behoren tot het Noors collectief black metalgeheugen, hoewel de band nooit een grote doorbraak heeft gekend zoals vele landgenoten. Het feit dat het tot 2004 geduurd heeft alvorens de band ging touren, is hier wellicht debet aan. Met de song “Norse” hadden ze nochtans een bescheiden underground hit. Noem het hun “Mother north” als je wil. Na het verschijnen van “Fra underverdenen” werd Kampfar zeven jaar in de frigo gestopt totdat er in 2006 nieuw leven ingeblazen werd. Sindsdien werden nog vijf volwaardige albums uitgebracht, inclusief het nieuwe “Profan”. De albums van Kampfar 2.0 zijn aan mij voorbij gegaan, maar de nieuwe zilverling heb ik toch maar even opgepikt. Reden is dat Dolk en company me met hun old school live set op Aurora Infernalis van mijn sokken hebben geblazen. De ochtend erna vertrouwde de frontman me aan de ontbijttafel in het hotel toe dat de nieuwe plaat de spirit van de begindagen terug zou doen herleven. Benieuwd dus! Na een eerste luisterbeurt wordt meteen duidelijk dat het absoluut geen grootspraak bleek wat de sympathieke bleke Noor uitkraamde. Zeven songs lang druipt de Noorse koude furie van de opzwepende licht melodische black af. Het folkrandje van de begindagen is wat naar de achtergrond verdwenen, maar de cleane vocalen of vikingkoorzang in een song als “Icon” doen toch heimwee krijgen naar de good ol’ days. “Daimon” valt positief op door de duistere didgeridoo klanken en slepende zang. Midtempo of volle gas, in beide gevallen knalt Kampfar erop los. Op een rockende stamper als “Skavank” zie je een hele meute fans gewoon compleet uit hun dak gaan als dit live gespeeld zou worden tijdens de nakende tour met Gorgoroth en Gehenna. De afsluitende oorworm “Tornekratt” blijft naslepen en doet je keer op keer die playknop opnieuw indrukken. Na het vertrek van bloedbroeder en snarenplukker Thomas in 2011 heeft Dolk met Ole Hartvigsen (o.a. Mistur) een gedegen opvolger gevonden en ook Jon Bakker (bassist) en Ask (drummer en tevens frontman van het herrezen Hades) kwijten zich erg gedegen van hun taak. Daar waar veel collega’s in de loop der jaren het roer omgegooid hebben, blijft Kampfar naarstig trouw aan hun basisgeluid en leveren in die stijl dan nog eens een knaller van een plaat af. Noorse Nostalgie!
JOKKE: 88/100
Kampfar – Profan (Indie Recordings 2015) 1. Gloria ablaze
2. Profanum
3. Icons
4. Skavank
5. Daimon
6. Pole in the ground
7. Tornekratt
