De laatste weken vonden we onze gading wel tussen de vele releases van Iron Bonehead. Zo wisten Mistcavern en Lunar Chalice ons zwartgeblakerde hart reeds te winnen en ook dit Vaamatar, vernoemd naar de godin van ziekte, pijn en lijden, zal met diens debuutlangspeler “Medievalgeist” in onze platencollectie belanden. De band werd in 2020 in Los Angeles opgericht door snarenplukker Wicked Procreator en zangeres/drumster Kathaarian (deze aliassen verraden al voor een groot stuk waar de muzikale mosterd werd gehaald) nadat hun bands begraven werden. Via Morbid Chapel Records verscheen de “Evil witching black metal” demotape en die overtuigde Iron Bonehead om met het Amerikaanse duo in zee te gaan.

Hoewel de tronies van beide heerschappen doen vermoeden dat we met twee relatieve jonkies te maken hebben, lijken ze hun hart toch verloren te hebben aan de black metal van de tweede golf en van de puurste en meest traditionele soort, dat wordt al na de openingsseconden van het titelnummer duidelijk. Dan komen we natuurlijk al snel bij een Darkthrone uit, maar ook een snuifje Hades en Arckanum verfijnt dit traditioneel zwartmetaal dat recht uit een of andere steenoude tombe komt aangewaaid. “Plundering claws” is een vermeldenswaardige song daar de gitaar plotsklaps van blackmetalriffwerk naar meer rockende partijen overschakelt en daardoor onze aandacht weet te trekken. “Hallowed flesh” start als een meer rechttoe-rechtaan nummer waarbij helse tremolo’s worden afgevuurd en Kathaarian’s krijsstem lekker hees en sappig klinkt. Na de break halfweg lijkt het even alsof Slayer zich komt moeien en wordt er een serieuze opzwepende schwung in de song geïnjecteerd waarna Wicked Procreator de ene na de andere bère riff uit zijn instrument blijft schudden. Constant liggen rammen en razen kan al snel eentonig worden en dat hebben de dame en heer goed begrepen want “Spit & gravel” is heel wat gematigder en zet meer op atmosfeer en leadgitaarsolo’s in, die wel wat te lang gerokken worden. Plots is er dan weer die break die als een donderslag bij heldere hemel aanvoelt en de he(me)lsluizen openzet voor zwartgeblakerd gedonder en gebliksem. “Axe of dolor” is wat compacter en rechtlijniger maar toch hoor ik ook wat subtiele postpunkinvloeden in het gitaar- en basspel doorschemeren wat extra flair geeft aan deze blackmetalklanken die grosso modo als traditioneel kunnen bestempeld worden. In “Midnight Montpelier” wordt de akoestische gitaar boven gehaald, maar na 1:20 worden de versterkers terug volle bak opengedraaid voor een stevige pandoering op onze blote billen.

“Medievalgeist” is een erg genietbare en onderhoudende plaat waarop tal van sterke riffs passeren en waarbij de dynamische spanningsboog ervoor zorgt dat ook de nummers die op meer dan acht minuten afklokken de hele tijd blijven boeien. De puike mix en mastering van de handen van Greg Wilkinson (Autopsy, Necrot, Vastum) maakt dat “Medievalgeist” bovendien heel wat beter klinkt dan het zoveelste vuige rauwe blackmetalbandje, zonder echter aan korreligheid of grimmigheid in te moeten boeten. Vaamatar lijkt bij momenten wel op één of ander verloren geraakt relikwie uit de jaren ’90 hoogdagen dat nu pas komt bovendrijven. Sterk debuut!

JOKKE: 83/100

Vaamatar – Medievalgeist (Iron Bonehead Productions 2022)
1. Medievalgeist
2. Plundering claws
3. Hallowed flesh
4. Spit & gravel
5. Axe of dolor
6. Midnight Montpelier