hemelbestormer

Wolven – Generate mass violence

Wolven, het eenmansproject van de toch in onze contreien behoorlijk illustere Filip Dupont, is alweer aan zijn derde vrucht toe. Na een demo en een langspeler is hier het tweede album, dat met “Generate mass violence” een – naar goeie gewoonte – ontiegelijk duidelijke titel opgespeld kreeg. Voor de duidelijkheid – en voor de leken onder ons; wat we hier krijgen lijkt in de verste verte niet op wat we van de andere projecten van de beste man gewoon zijn. Wolven brengt een grauwe en snedige hardcorevariant die grotendeels bol staat van de crust en d-beat. Uiterst getormenteerde en klaarblijkelijk verbolgen vocalen, quasi-militante drumsalvo’s en vranke riffs die gemaakt zijn om te scheuren, niet om mee te slepen, vormen de basis op deze LP. Waar de uit 2015 afstammende demo “New world apocalypse” nog een groot crustfestijn was, is er op deze plaat meer ruimte voor variatie: met momenten drijft Wolven de boel op tot een grindcorewaardig tempo, even later is daar een gekscherend vorte breakdown. Alle elementen worden aardig in elkaar gehaakt en maken van deze opvolger van “Eight billion deathmarch” een stevig en smaakvol brouwsel. De plaat werkt het best wanneer de riffs virulent opbouwen en naar de keel grijpen, zoals op de feilloze opener, “Total lockdown”, die op een luttele 48 seconden heel erg weet bij te blijven. Of deze pieken iets te maken hebben met eerder opgedane ervaring bij projecten als Hemelbestormer, Mahlstrøm en Rituals Of The Dead Hand, laat ik voorts volledig in het midden – maar de uiterst fijngevoelige combinatie van al deze elementen zou wel eens iets heel groots kunnen voortbrengen.

JULES: 77/100

Wolven – Generate mass violence (Loner Cult/Back From The Grave Tapes 2020)
1. Total lockdown
2. Absolute
3. All is violence
4. Silence is golden
5. Life of lies
6. Narcist nation
7. Death cult
8. Discipline
9. Eject mode
10. Twice the needle
11. Degenerate
12. Anti anthem

Briqueville – Quelle

Anonimiteit is het nieuwe normaal geworden in de metalscene. Het verbergen van gelaat en identiteit creëert gelijkheid en voorkomt de verafgoding van een persoonlijkheid. Nu, na verloop van tijd lekken de namen van gemaskerde muzikanten meestal wel uit. Zo niet bij onze landgenoten Briqueville die steevast op en naast het podium in zwarte Nazgûlgewaden en gouden maskers gehuld zijn. Het self-titled debuut uit 2014 klonk veelbelovend, maar van de opvolger “I I” uit 2017 hebben we enkel live enkele nummers gehoord, die ons een pak minder konden bekoren. De band uit het Waasland (ga zelf maar op zoek naar het dorp waaraan de bandnaam ontsproten is) is ondertussen toe aan zijn derde langspeler waarop acht nieuwe, naar goede gewoonte instrumentale, aktes prijken. Recensies die we in de mainstream pers van “Quelle” zagen verschijnen, strooiden de superlatieven kwistig in het rond; Briqueville lijkt wel het nieuwe Amenra te zijn. We mogen best wat meer chauvinistisch zijn op gebied van onze vaderlandse muziekscene, maar wie het heavy genre al wat langer dan vandaag volgt, bekijkt dit collectief misschien toch net wat meer nuchter. Sommige beukende slepende composities zoals de openende akte walsen ons immers niet plat, daarvoor lopen er zwaardere en meer effectieve bands genre Bongripper rond. En ook “Akte XV” en het wat te langdradige afsluitende “Akte XV” wijken niet van de platgereden post-metal/sludge/doom-paden af. Het meer dreigende en apocalyptisch aanvoelende “Akte IX” scoort al beter, net als het meer hoekige, groovende en dronende “Akte XII“. Wat ons betreft is het gemaskerde gezelschap echter op haar best in een song als het op een kwartier afklokkende rustig opbouwende “Akte X” waarin de meer psychedelische kaart getrokken wordt die een soort meditatieve loomheid opwekt en de composities ook een Oosterse tint meegeeft. “Akte XI” en het uit een altijd aanstekelijk werkende zeven achtste maatsoort opgetrokken “Akte XIII” gaat nog een stap verder qua hypnotiserende warmbloedige klanken en bands als Om en Bong komen dan al snel vanachter een in de snikhete woestijn verdwaalde kameel piepen. Die broeierige atmosfeer komt ook naar voor in de hieronder geplaatste videoclip voor het reeds aangehaalde “Akte XV“, die uiteindelijk een kortfilm is geworden en gefilmd werd op een locatie die even goed zou kunnen dienen als inspiratie voor een Kyuss album, waar de band en acteur op de warmste dag van het jaar temperaturen van 40°C trotseerden om toch maar de perfecte toon qua visueel aspect neer te zetten. Het album en de bijhorende clip zijn een reflectie van wat er in dit bevreemdende jaar 2020 aan de hand is. Om te kunnen (over)leven moeten we onze grootste angsten (isolement, eenzaamheid en afzondering) opzij zetten en het leven met opgeheven hoofd trotseren. Met het tijdens de quarantaine geschreven “Quelle” gaat Briqueville op zoek naar het verbindingselement tussen enerzijds het ruwe, het duistere, het mysterieuze, het psychedelische, het zware en het buitenaardse en anderzijds een liefde voor schoonheid en melodie. Deze zoektocht resulteerde in een plaat met tal van beklijvende momenten, maar die nog niet over de ganse lijn écht weet te overtuigen. Vooral halfweg houdt “Quelle” ons stevig in haar greep. Desalniettemin een stevige aanrader voor fans van Hemelbestormer, Sleep, en de aangehaalde referenties.

JOKKE: 82/100

Briqueville – Quelle (Pelagic Records 2020)
1. Akte VIII
2. Akte IX
3. Akte X
4. Akte XI
5. Akte XII
6. Akte XIII
7. Akte XIV
8. Akte XV

Stellar Master Elite – Hologram temple

Stellar Master Elite – de aandachtigen onder ons weten dat de mosterd voor de bandnaam bij Thorns werd gehaald – is met het kakelverse “Hologram temple” reeds bij langspeler nummer vier aanbeland. De nieuwe plaat behandelt onderwerpen zoals androids, artificial intelligence, de technologische evolutie om de dood te overwinnen en de mening van schrijver Philip K Dick dat we in een hologram leven – vandaar de titel. De loodzware mix aan death, black en doom die het uit Trier afkomstige kwartet produceert, klinkt als het muzikaal equivalent van een atoombom. Knap als je weet dat de band de plaat in haar eigen studio opnam hoewel de drumopnames, mix en mastering in handen waren van Markus Stock en zijn Klangschmiede Studio E. De laaggestemde fuzzy gitaren en bulderende drumaanslagen wekken een energetisch spanningsveld op waarin analoge synthesizers extra vonken geven en dat maar liefst een uur lang waarbij de van dronende noise doorspekte afsluiter “Tetragon” een kwart van de totale speelduur opeist. Het vinnige zwartgeblakerde “The secret of neverending chaos” doet wat aan ons eigenste Gorath denken en in de trage doomy partijen popt een band als Hemelbestormer soms op, maar voor de rest is name dropping in het geval van Stellar Master Elite niet zo voor de hand liggend. Drummer M.S. mept het stof met mokerslagen van zijn vellen en cymbalen maar schuwt sporadische snelheidsuitbarstingen (“Black hole dementia“) niet en gitarist D.F. weet niet alleen verpulverende maar bij wijlen ook emotioneel pakkende riffs uit zijn gitaar te toveren. Voeg daarbij nog de pompende bastonen van T.N. en de diepe bulderende zang van E.K. die nummers als “Null” en “The beast we have created” een death metal-feel geven en je hebt alle ingrediënten voor een apocalyptische brok modern klinkende extreme metal.

JOKKE: 80/100

Stellar Master Elite – Hologram Temple (Unholy Conspiracy Deathwork 2019)
1. Null
2. Freewheel decrypted
3. Apocalypsis
4. Ad infinitum
5. The beast we have created
6. Agitation – Consent – War
7. Black hole dementia
8. The secret of neverending chaos
9. Tetragon

Rituals Of The Dead Hand – Blood oath

Onze landgenoot Filip Dupont lijkt zelfs als hij slaapt muziek te schrijven. De Diepenbekenaar bracht eerder dit jaar nog een tweede langspeler (“A ring of blue light“) met Hemelbestormer uit en houdt er menig ander project op na waaronder het nagelnieuwe Rituals Of The Dead Hand, waarmee hij zijn liefde voor black en death metal wil uiten nadat zijn geesteskind Gorath er in 2013 het bijltje bij neergooide. Oude liefde roest blijkbaar niet en hij trok aan de drumstokken van mede-Hemelbestormer Frederic Cosemans om dit nieuwe project ritmisch te ondersteunen. Tekstuele interpretatie werd gevonden in de oude lokale folkloristische volksverhalen van de bokkenrijders en “Blood oath” vertelt het verhaal vanuit hun perspectief. Het thema weerspiegelt zich ook in het cover artwork waarop we een custom made schilderij zien van een oude boom die dicht bij hun thuisstad staat en waarrond de bokkenrijders volgens de legende zouden verzameld hebben alvorens op een roof- en plundertocht te vertrekken. Over het algemeen grijpt de sound van de vier lange nummers – “The gathering” is een intermezzo – terug naar Gorath’s zwanenzang “The chronicles of Khiliasmos” waarop black metal gemixt werd met elementen uit sludge en post-metal. Zo bevat opener “Bonderkuil” wel wat referenties naar Amenra en Hemelbestormer alvorens invloeden van de recente Satyricon opduiken. Addergebroed-lezers zullen wel weten dat ik niet zo’n fan ben van het recente werk van Satyr en Frost maar hier klinkt de mid-tempo rockende black gelukkig minder gezapig. “Sworn” gaat op hetzelfde elan verder en laat sludge met een black metal sausje horen. Op vocaal vlak horen we allerlei keelklanken voorbij komen waarbij de hese screams à la Amenra’s Colin H. Van Eeckhout, die in de tweede helft van het nummer ingezet worden om Nederlandstalige zanglijnen te vertolken, mij persoonlijk minder liggen. Tevens borduurt “Sworn” wat te veel op hetzelfde thema voort en is het einde te langdradig. Na het korte intermezzo “The gathering” rijden de bokkenrijders eindelijk uit en wordt de muziek wat gepeperder. “They rode by night” klinkt opzwepender en grijpt terug naar de oude Gorath hoogdagen maar laat tevens een fikse scheut laaggestemde death metal horen, zowel qua riffs als zang en zowel mid-tempo als uptempo. Rond 5:00 lijkt een melodieuze riff een hoogtepunt in te leiden, maar valt het nummer onbegrijpelijk stil alvorens, na enkele creepy geluiden, pas anderhalve minuut later de bulderende finale in te zetten. Spijtig dat hier niet voor een vloeiende overgang gekozen werd. Voor de rest een prima nummer. “The scourge” is met haar elf minuten de langste song van de plaat en trekt opnieuw de kaart van mid-tempo sludge en black waarbij Glorior Belli als referentie te binnen schiet en het einde repetitieve en psychedelische Burzumeske keyboards bevat. Ook de andere nummers bevatten subtiele effecten spielerei, wat we herkennen van bij Hemelbestormer. Op de sound van “Blood oath” en diens mastering, die in handen was van Patrick Engel (Temple of Disharmony Studio), valt niets aan te merken. Andere positieve punten zijn de mix aan extreme muziekstijlen die we horen en dat de songs niet bulken van de ideeën en riffs maar uitblinken in hun less is more-aanpak. Wel worden enkele stukken te lang gerekt en halen stiltes de vaart uit de plaat. En daar waar tekst en muziek bij Hemelbestormer zo goed samen passen als Nicole bij Hugo, vind ik het thema van de bokkenrijders minder te rijmen met de overwegend mid-tempo, en ietwat “veilige” muziek van “Blood oath“. Ik denk bij deze legende eerder aan vuile en opruiende black. Maar soit, dat laatste is eerder mierenneuken. Liefhebbers van de genoemde referenties moeten dit debuut van Rituals Of The Dead Hand zeker eens een luisterbeurt geven. Geen idee of de heer Dupont dit als een eenmalig project ziet, maar van mij mag er gerust nog een vervolg komen.

JOKKE: 80/100

Rituals Of The Dead Hand – Blood oath (Dunkelheit Productions 2018)
1. Bonderkuil
2. Sworn
3. The gathering
4. They rode by night
5. The scourge

Hemelbestormer – Puurheid, grootsheid en kracht

Nog even geduld en we kunnen genieten van de tweede langspeler “A ring of blue light” van onze landgenoten Hemelbestormer. Het kwartet heeft haar eigen spot in de platgereden post-metal/doom-scene gevonden en vaart stug haar eigen koers doorheen een stormachtige zee van traag beukende basgolven, donderende drumaanslagen en catharsische gitaarexplosies. In de aanloop van de releaseshow trok in aan de mouw van snarenplukkers Filip en Jo. (JOKKE)

Hemelbestormer-1 (1)

Hey mannen! Klaar voor de release van “A ring of blue light”? Wat mogen we zoal verwachten op de releaseshow die 16 maart doorgaat in jeugdhuis Plan B in Munsterbilzen?
Jo: Op de releaseshow zal de support gedaan worden door The Eye of Time. De avond zal uiteraard in het teken staan van de nieuwe plaat. Doch zullen er ook een aantal oudere nummers de revue passeren. De avond zal vooral een weergave zijn van waar HMBSM voor staat op dit moment.

Was “A ring of blue light” een gemakkelijke plaat om te schrijven? Ze is er op de kop twee jaar na “Aether”, wat me vrij snel lijkt rekening houdend met het feit dat jullie toch ook best wel wat shows hebben gespeeld?
Filip: Na ons debuut hebben we verder gewerkt aan een live set waaruit de tracks op “Aether” voortgevloeid zijn. Eenmaal die set erin zat, kon gewerkt worden aan de opvolger. Wellicht zijn de eerste ideeën ontsproten nog voor “Aether” ingeblikt en uitgebracht was. Twee jaar is ook echt het minimum aan tijd dat nodig is tussen twee albums. Ik verwacht dat het nu niet zo een vaart zal lopen. Het is ook belangrijk om stil te staan bij je eigen werk, alles rustig te laten bezinken en durven te genieten van het hele gebeuren, zonder daarom te rushen naar een volgende output.

Hoe ontstaat een Hemelbestormer song? Wordt deze thuis geschreven en uitgekiend of ontstaat deze organisch tijdens het jammen? Schrijven jullie heel het jaar door aan songs of wijden jullie een bepaalde periode enkel toe aan het songschrijfproces?
Filip: Op creatief vlak verloopt het schrijven van muziek steevast op dezelfde manier. Thuis maak ik pre-producties die tot in de nopjes uitgewerkt zijn: inclusief drumbeats en samples. Op repetities worden deze tracks ingestudeerd en slechts sporadisch wordt er wat aangepast of veranderd. Het is een erg dictatoriale manier van musiceren, maar het werkt. De muziek van HMBSM bevat vele lagen en niet altijd voor de hand liggende akkoordenschema’s. Tijdens spontane jamsessies herval je snel in de alom vertegenwoordigde toonladders en kan je ook niet massa’s gitaarlagen op elkaar stapelen. Maar op mijn eentje lukt het veel makkelijker om aan de juiste sfeer te werken.

Voor het eerst vind ik jullie op plaat even sterk uit de hoek komen als live. Beschouwen jullie Hemelbestormer eerder als een studio- of als een live band?
Jo: HMBSM is zeker een live band. We halen dan ook het meeste voldoening uit het live brengen van onze nummers. Enkel op die manier kunnen we de toeschouwer de totale beleving bieden van een HMBSM show. Hierbij bieden de live visuals zeker en vast een meerwaarde. Een HMBSM show is eerder een beleving ondergaan.

Jullie spelen instrumentale muziek. Op basis waarvan kennen jullie een titel toe aan een song of plaat?
Filip: Eens alle muziek uitgewerkt is, proberen we een titel te koppelen aan de sfeer die het nummer en in feite het hele pakket oproept.

Het concept achter “Aether” werd verduidelijkt via het statement “We are the air that Gods breathe, we are Aether, we are Hemelbestormer!”. Hebben jullie voor de nieuwe plaat ook een leuze ter verduidelijking?
Filip: Neen. Maar net zoals voor “Aether” is er een speciaal ontworpen sigil die de lading van het album dekt. Daar HMBSM een instrumentale band is, proberen we toch een soort van coherent geheel te vertellen met behulp van het juiste artwork, de juiste symbolen en passende titels. “A ring of blue light” verwijst naar Hoag’s Object, een mysterieus universum (te midden het sterrenbeeld slangendrager) waarvan de 8 miljard blauwe sterren opgesteld staan in een cirkel (en niet in een typische spiraalvorm). Op het internet vind je hierover erg veel technische uitleg, voor wie geïnteresseerd is. De link naar de naam Hemelbestormer is ook snel gelegd.

Binnen post-metal of instrumentale stevige muziek vormen de vier oerelementen water, vuur, aarde en lucht een veelgebruikte inspiratiebron. De titels van beide langspelers lijken me vrij duidelijk aan het element lucht gelinkt te zijn terwijl jullie adembenemende artwork – steevast van de hand van bassist Kevin Hensels – steeds overduidelijk naar de aarde verwijst. Bergen of rotsen lijken immers steeds centraal te staan in het artwork. Welke emoties linken jullie aan een mooi of woest berglandschap?
Filip: Zowel “Portal (to the universe)“, “Aether” als “A ring of blue light” verwijzen in eerste instantie naar het de hemel – zijnde lucht. Vanaf de aarde kijken we naar boven, naar de ruimte en daarom is die ook steeds zichtbaar in ons artwork. Lichtvervuilde steden belemmeren enkel maar het zicht. Een berg staat voor puurheid, grootsheid en kracht. Enkel in de natuur voel je je echt leven, vrij van alle dagelijkse beslommeringen. Daar kan je wel de rust vinden om na te denken over de oneindigheid van het universum. Daar vindt je geest de vrijheid en onthaasting wat zo moeilijk lukt in het hectische westerse leven.

Hemelbestormer-Cover

Een hemelbestormer is een idealist of iemand met revolutionaire ideeën. Hoewel het een enorm cool klinkende bandnaam is, zou ik de naam toch eerder linken aan een band die héél progressief, vooruitstrevend of experimenteel klinkt. Hemelbestormer speelt echter op safe met de gekende elementen uit post-metal, sludge en doom, een genre dat mijns inziens toch al enkele jaren over haar hoogtepunt heen is. Wat vinden jullie de meerwaarde of unieke inbreng van Hemelbestormer in de scene?
Filip: Alle vier zijn we fervente muziekfans, steeds zoekende naar nieuwe ontdekkingen. Regelmatig vragen we ons af welke bands zich eigenlijk in hetzelfde straatje als HMBSM bevinden. Kan jij er enkele opnoemen? HMBSM speelt geen pure post-rock, geen pure doom en geen sludge, maar eerder een mengelmoes van bovenstaande genres zijnde extra duister verpakt. Misschien past een beschrijving als “post-doom met een heldere black metal blauwdruk”. Of dat een meerwaarde of unieke inbreng is, laat ik aan anderen over om uit te maken. Zelf voelen we alvast dat we niet in typische hokjes gestopt worden en om die reden wel geapprecieerd worden.

Binnen het genre heb je bands zoals Cult Of Luna die voortdurend met inventief drumwerk experimenteren of een band als Rosetta die alles tot aan het gaatje volpropt. Jullie gaan eerder voor een simpele, doch effectieve recht-door-zee benadering die me echter wel de nodige beperkingen lijkt op te leggen. Hoeveel platen denk je nog op deze manier te kunnen schrijven?
Jo: Daar waar “Aether” een eerder steriel karakter had, klinkt “A ring of blue light” eerder organisch. Ons laatste album heeft meer lagen die na elke luisterbeurt duidelijker zullen worden. Elk nieuw album zal dus een nieuw karakter hebben binnen het “genre” waar we ons in bevinden. Iedere nieuwe plaat zal HMBSM laten zien op het punt waar we ons dan bevinden.

Zullen jullie altijd voor de zangloze formule blijven gaan of sluit je niet uit dat er op een bepaald moment ook met vocalen geëxperimenteerd zal worden? Bands als Caspian, Long Distance Calling of Russian Circles hebben ondertussen ook enkele songs met zang opgenomen.
Jo: We hebben er reeds mee gespeeld om vocalen toe te voegen aan één van onze nummers. Al hebben we het hier dan eerder over een kleine passage in een track. Tot op heden kwam het er nog niet van.

Als instrumentale post-metal band zijn jullie live dikwijls in het gezelschap van meer black metal gerichte bands te situeren. Heb je een verklaring voor het feit dat jullie muziek ook door blekkies gesmaakt wordt?
Jo: Enerzijds omdat er black metal elementen terug te vinden zijn in onze songs en anderzijds omdat een aantal leden in HMBSM een black metal verleden hebben. Blijkbaar valt de mix van verschillende muzikale invloeden in de smaak bij dit publiek.

Van in het begin was Hemelbestormer een band die de blik vooral op het buitenland richtte. Ondertussen hebben jullie dan ook al heel wat coole buitenlandse gigs gespeeld. Welke springt er tot hiertoe uit? En wat staat er nog op jullie bucket list?
Filip: HMBSM kiest resoluut voor kwaliteit. Als je te vaak in Vlaanderen speelt, wordt het al snel kwantiteit. En dat terwijl er zoveel te beleven valt over de grenzen. De vier leden van de band zijn geen jonge gasten meer en hebben vroeger haast overal in eigen land gespeeld. Deze houding heeft ons inderdaad op heel wat knappe events gebracht, zoals Roadburn, Desertfest, Dunk!Fest, ArcTanGent, … De vreemdste setting was misschien het ter ziele gegane Funkenflug in de Oostenrijkse Alpen; een uniek festival in een unieke omgeving. Maar voor mij persoonlijk was het oost Duitse Void Fest een hoogtepunt. We sloten een tot de nok gevulde tentstage af. De organisatie had een projectiescherm voorzien in de vorm van een dodecahedron en het publiek was samen met ons helemaal mee in trance. Nadien ben ik even gaan zitten om het laten te bezinken. Wat een sfeer! Graag zouden we eens met massale projecties spelen op een zeer groot festival. Maar het is geen must. We voelen ons evenzeer thuis op kleine events waar we haast tussen het publiek staan. In plaats van over de toekomst te dromen, staan we liever stil bij het heden die we ten volle proberen te ervaren.

Merken jullie een verschil tussen het Belgische publiek en de ontvangst in het buitenland?
Filip: Goh, vaak hoor je dat Belgische bands het gevoel hebben dat ze in het buitenland meer geapprecieerd worden. Voor ons lijkt het echter dat zowel hier als elders mensen waardering hebben voor datgene wij brengen.

Jullie hebben al samengewerkt met Consouling Sounds en Debemur Morti en voor “A ring of blue light” gingen jullie in zee met het gerespecteerde Ván Records. Hoe zijn jullie met hen in contact gekomen en voor hoeveel platen werd er een deal getekend?
Filip: Vlak na onze Consouling periode waren DMP en Ván Records de enige labels die we aangeschreven hadden voor “Aether“. Toen we Sven (Ván Records) spraken op Metal Méan voelde hij er nog niet veel voor om een verse band in ons genre uit te brengen. DMP daarentegen, was onmiddellijk verkocht. Na de release van “Aether” moesten we echter uitkijken naar een nieuwe broodheer en na een mailtje naar Sven was de deal beklonken. Tijdens de zomer van 2016 hebben we afgesproken en nu, bijna 2 jaren later, komt de plaat eraan. We zijn alvast erg te spreken om samen te werken met een label dat op dezelfde golflengte zit en helemaal mee gaat in ons verhaal én op de koop toe nog eens vlak bij ons in de buurt gehuisvestigd is.

Gaat er opnieuw een tape versie van de plaat verschijnen via Tartarus records?
Filip: Tartarus heeft ons debuut “Portals” uitgebracht op tape en “Aether” is verschenen via het Duitse Urtod Void. Laatstgenoemde heeft alvast interesse om “A ring of blue light” uit te brengen op cassette, maar momenteel is dat nog niet aan de orde.

Als ik me niet vergis staat er ook nog een split-release via Sick ManGetting Sick Records op de planning?
Filip: Enkele jaren geleden werden we gecontacteerd door het Engelse Sound Devastation Records om een 7″ split uit te brengen met het Duitse BLCKWVS. Vlak na onze show op Dunk!Fest werkte ik een ietwat meer post-rockgeoriënteerd nummer uit van exact zeven minuten. Jo Quail heeft er prachtige stukken cello bijgeschreven en alles werd professioneel ingeblikt in de Hearse Studio. In feite was alles gereed, tot het artwork toe, tot plots de eigenaar van het label gezondheidsproblemen kreeg en alles noodgedwongen afgezegd werd. SMGS Records bood destijds een uitweg, maar krabbelde om financiële redenen terug, waardoor “Laniakea” nooit van onze harde schijf is geraakt. Wie weet kan het nummer in de toekomst op een of andere manier wel verschijnen.