Les Acteurs de l’Ombre Productions

Sons Of A Wanted Man – Kenoma

Eind november voelden we Sons Of A Wanted Man al eens aan de pols met betrekking tot de op til staande release van “Kenoma“, het volwaardige debuut van het Limburgse kwintet waarvoor een deal met les Acteurs de l’Ombre Productions werd getekend. Dit Franse kwaliteitsvolle undergroundlabel zit de Vlamingen als gegoten want hun aanstekelijke energieke post-black vertoont wel wat parallellen met bands als Au-Dessus of Time Lurker, maar de grootste inspiratiebron voor Sons Of A Wanted Man is overduidelijk Deafheaven in diens beginperiode toen ik zelf nog onder de indruk was van die band. “Kenoma” bevat zeven kwalitatieve nummers die – op de afsluiter na – vertrekken vanuit een stevige post-metal basis waaraan elementen uit black metal, shoegaze en in mindere mate ook hardcore toegevoegd worden. Met het grootste gemak worden ziedende blastbeats ingewisseld voor meer ingetogen introverte stukken of dromerige melodieuze passages zonder te melig te klinken. “Canine devotion” valt na de hevige elf-minuten durende titeltrack en het catchy “Serpentine” positief op doordat het nummer grotendeels gedragen wordt door de hemels zalvende zang van Slow Crush’s Isa Holliday wat voor een spannend contrast zorgt met de droge hardcore-achtige screams. Daarna geeft de vette sludgy openingsriff van “Under a lightless sky” je een trap van jewelste onder je kont om even later de grandeur van post-rock te omhelzen. Het is een enorm dynamische compositie waarbij drummer Kevin de rest van de muzikanten voortdurend uitdaagt om zijn explosief getrommel te volgen. In “Absent” is het rammen en beuken geblazen totdat majeur-akkoorden de gemoedstoestand doen omslaan en zo blijven de muzikanten voortdurend over-en-weer pingpongen totdat “Amor fati” er op zit. Het afsluitende “Pleroma” richt zich immers grotendeels op hun mellow kant, maar is eerder een soort van outro. Wie met beide voeten diep in het verleden staat en de jaren ’80 en ’90 aanbidt zal waarschijnlijk niet veel kunnen aanvangen met deze brok moderne metal. De nieuwe lichting metal-fans of zij die zijn blijven mee evolueren, moeten Sons Of A Wanted Man en “Kenoma” zeker eens uitchecken want het is een plaat waar de band absoluut fier op mag zijn en die voor hen wel wat deuren zal openen. Ik zie de mannen de komende jaren dan ook hoog op menig binnenlands alternatief/metal-muziekfestival staan. Zaterdag 1 februari stellen ze “Kenoma” voor in het Limburgse Koersel. Allen daarheen zou ik zo zeggen.

JOKKE: 84/100

Sons Of A Wanted Man – Kenoma (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2020)
1. Kenoma
2. Serpentine
3. Canine devotion
4. Under a lightless sky
5. Absent
6. Amor fati
7. Pleroma

Numen – Iluntasuna besarkatu nuen betiko

Voor de duidelijkheid gaat het hier om het vierde album van de Baskische black metal groep en niet van de prog band uit Alicante. Iets wat de eerste tonen van het album wel zullen bevestigen. Jammer, want dat andere Numen is een pak beter te pruimen dan het lawaai van deze schabouwen. Dit Numen trakteert met deze vierde langspeler op een ongevraagd rondje repetitieve “folk” black metal met een vervelende stem en een irritante productie. Echt rotzooi kan je dit niet noemen, maar het is al even geleden dat ik een plaat met zoveel tegenzin meermaals heb beluisterd. Hoewel het ergens best intrigerend is hoe deze band middelmatigheid zo storend kan laten klinken. Zelfs het obligate akoestisch nummertje als afsluiter voor een band met folkambities is saai en wordt ontsierd door wat onnozel geneuzel. De andere nummers zijn zowat onderling inwisselbaar, waar de mid-tempo gitaarstukken wel wat kwalitatiever zijn in combinatie met de drumpartijen. Nu goed, het is allemaal wel best strak en zeker en treffelijk ingespeeld, dus ik neem aan dat mijn persoonlijke voorkeur me hier wel parten speelt. Maar ik vind hier echt niks aan.

Xavier: 50/100

Numen – Iluntasuna besarkatu nuen betiko (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Iluntasuna soilik
2. Lautada izoztuetan
3. Pairamena
4. Behin hilko naiz
5. Nire arnasean biziko da gaua
6. Itzaletan solasean
7. Iraganeko errautsak
8. Itzaltzuko bardoari

Belenos – Argoat

Er zijn van die bands die je vergeet tot je plots een promo voor je neus krijgt. Zo ook het bijna 25 jaar oude Franse Belenos. Dat Frankrijk goeie technische metal weet uit te persen, horen we aan Gorod, Dead Season, Gojira, … En ook qua donkere black metal weet de kenner dat onze buren een Metal Merlot kunnen onderscheiden van een Pino Noir – Pino is al angstaanjagend genoeg en behoeft geen extra domme woordspeling. Minder bekend is dat het land ook een paar oerdegelijke pagan bands in de wijnkelder heeft, zoals Himinbjørg or Aes Dana, … En nou net daar is waar Belenos heeft liggen rijpen sinds het vorige album uit 2016. Het nieuwe “Argoat“, als ik me niet vergis full-length studioalbum nummer zeven, is geen nakomertje. Enige originele en vaste lid Loïc Cellier heeft namelijk wel erg zijn best gedaan om een rauwe, moderne sound te creëren. Het staat misschien niet bol van de originele vondsten, “Argoat” dendert door van begin tot einde. Alle nummers zijn goed gespeeld, met zowaar goede cleane zangpartijen, en passen netjes bij elkaar. Ze bevatten voldoende tempo- en melodiewissels om alles interessant te houden, maar niet zoveel dat het onoverzichtelijk gaat worden. Eigenlijk is dit een prachtig voorbeeld van hoe je old school black-pagan metal in de moderne tijd kan brengen, zonder teveel compromissen aan eender welke kant van de tijdslijn. Geen enkel nummer springt er echt uit, maar dat is niet erg, want het hele album loopt vlotjes naar binnen. Mijn complimenten aan de chef.

Xavier: 83/100

Belenos – Argoat (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Karv-den
2. Bleizken
3. Argoat
4. Nozweler
5. Huelgoat
6. Dishualder
7. Duadenn
8. Steuziadur
9. Arvestal

Time Lurker/Cepheide – Split

“Tweewerf hoera!” want zowel Time Lurker als Cepheide laten opnieuw van zich horen en in het geval van die laatste is dat vrij verrassend nadat ze er vorig jaar officieel de stekker hadden uitgetrokken. Maar kijk, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en voor het eerste teken van leven van de Franse band na diens korte hiatus hebben ze hun bevriende landgenoot Mick van Time Lurker opgetrommeld om zo de krachten te bundelen en een split met nachtmerries als thema te schrijven. Het volwaardig debuut van Time Lurker kreeg destijds een negen van ons toebedeeld, uitermate benieuwd naar dit nieuwe materiaal dus! Thibo van Paramnesia neemt de zang op de twee Time Lurker nummers voor zijn rekening en deed dat deels ook reeds op het debuut. De uitstekende sound van deze twee post-black nummers weet de combinatie van duistere atmosfeer, melancholische gevoelens en tomeloze agressie perfect te capteren. Op zich is dat trucje ondertussen al honderden keren gedaan, maar Time Lurker weet met de ingrediënten wel steeds pakkende songs te componeren die onder je huid kruipen. De sirene-achtige vrouwelijke vocalen die je als een lokstem de onstabiele nacht mee intrekken, hebben bovendien iets betoverends en bedwelmends. De horrortaferelen die zich nadien afspelen, doen je badend in het zweet wakker worden. Kippenvel tot de tweede macht! Ook Cepheide’s platen “Respire” (2016) en “Saudade” (2017) wisten ons te bekoren. Naar goede gewoonte kijken Gaetan en François niet op een minuutje meer of minder zodat hun bijdrage in de vorm van “Lucide” op een kleine twintig minuten aftikt. De post-zwarte creatie van het Parijse duo moet het hebben van lang uitgesponnen passages, ijselijke vocalen, een verstikkende atmosfeer en lange rustpauzes vol ambient en post-rock taferelen waarin de spanningsbogen langzaamaan tot nieuwe crescendo’s opgebouwd worden. Het kolossale nummer bevat heel wat variatie in tegenstelling tot het ouder werk dat veel meer stoelde op herhaling en repetitiviteit. De duisternis die erin vervat zit, verspreidt zich muisstil als een inktvlek in water om je beetje bij beetje te overmeesteren. Wat een grandioos einde ook! Qua productie klinkt Cepheide nu ook écht overdonderend wat maakt dat “Lucide” het beste nummer is dat ze tot op heden hebben geschreven. Deze split is voor beide bands een schot in de roos en zal geen enkele fan van post-black metal onberoerd laten!

JOKKE: 89/100 (Time Lurker: 88/100 – Cepheide: 90/100)

Time Lurker/Cepheide – Split (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Time Lurker – No one is real
2. Time Lurker – Unstable night
3. Cepheide – Lucide

Blurr Thrower – Les avatars du vide

Tijdje geleden alweer dat hier nog eens iets van Les Acteurs de l’Ombre Productions passeerde. Hun nieuwste telg heet Blurr Thrower en het betreft hier een éénmansproject. In juli 2018 zag een eerste EP “Les avatars du vide” het digitale levenslicht, maar het Franse label brengt het onding nu ook fysiek uit. Het bestaansrecht van de band wordt gevoed door de angstaanvallen, hallucinaties en het isolement van de Parijzenaar die achter dit creatuur schuilgaat. Hij beschouwt Blurr Thrower in dit geval niet als een cathartische ervaring maar eerder als een neurose. De muzikant zijn psychische stoornis manifesteert zich in de vorm van lang uitgesponnen atmosferische black metal, waarbij de mosterd vooral gehaald werd bij Amerikaanse bands zoals Weakling, Ash Borer en Fell Voices en bij stijl- en landgenoten Paramnesia, Cepheide en Time Lurker. Vermits het vooral rond die eerste bands verdacht lang stil blijft, was een Cascadian style plaatje nog wel eens welgekomen. De occulte thematiek – hoewel ik daar bij het lezen van de Franse teksten niet veel van merkte – is echter niet zo veel voorkomend binnen deze stijl maar ligt dan wel weer in lijn met veel grondleggers en grootheden van de Franse black metal-scene. Ondanks het kalme cleane repetitieve openingsriffje van “Par-delà les aubes” gaan de drums meteen in blast-modus. Hierbij valt wel meteen de nogal dunne, droge en erg kort klinkende snaresound op. Wat meer galm had het drumgeluid meer ruimte gegeven en een upgrade van hi-hats en cymbalen had ook geen kwaad gekund. De gitaar begint rond de 2:30 grens naar de distorted kant over te hellen, wat voor een kolossale track van negentien minuten dus best meevalt als inleidende passage. Doorheen het lange nummer wordt regelmatig afgewisseld tussen introverte passages en uitbarstingen waarbij de blasts en schurende riffs lange tijd hetzelfde patroon aanhouden. Subtiele ondergrondse laagjes – ik ben niet zeker of deze via een keyboard of gitaar opgewekt worden – zorgen voor een hypnotiserend karakter waarover gekwelde vocalen hun angsten bezingen. Iets voorbij de dertien minutengrens en na een passage vol groots klinkende post-rock riffs, gaat Blurr Thrower in overdrive en horen we ook iets van een Turia doorschemeren. Tijdens deze manische ketelherrie klinkt Blurr Thrower op haar best. Na de storm valt de stilte terug in en ben ik verbaasd dat die eerste ellenlange song er toch al opzit. “Silences” moet qua speelduur echter niet onderdoen voor de opener en de titel zet je meteen al op het verkeerde been, want we krijgen à la minute een zwartmetalen pandoering om de oren. De drive zit er goed in en de zoemende riffs wiegen je stilaan in een trance waarbij de vloedpassages zich betrekkelijk weinig terugtrekken. Blurr Thrower is een veelbelovende nieuwe speler in de schemerzone van een genre dat wat op zijn retour is. De substroming een heus tweede leven inblazen is echter nog iets te hoog gegrepen. Daarvoor had de sound nog wel wat rauwer en bijtender moeten zijn. We zullen dus op één van de Amerikaanse vaandeldragers van de “Cascadian” sound – al dan niet woonachtig in deze geografische regio – moeten wachten voor een échte heropleving.

JOKKE: 79/100

Blurr Thrower – Les avatars du vide (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Par-delà les aubes
2. Silences

Ultha/Paramnesia – Split

Zowel het Duitse Ultha als het Franse Paramnesia zijn graag geziene gasten hier bij Addergebroed. Ook tussen beide bands is de liefde wederzijds wat resulteerde in een split die echter heel wat voeten in de aarde heeft gehad. Na twee jaar is het eindelijk zo ver en ziet de samenwerking het levenslicht via een tripartiete waarbij elk label voor een andere fysieke drager instaat (Vendetta Records verzorgt de vinylversie, Tartarus brengt de cassette uit en Les Acteurs de l’Ombre staat in voor de CD). Wie beide bands volgt, weet dat ze de mosterd bij de USBM zijn gaan halen en traditiegetrouw niet op een minuutje speeltijd meer of minder kijken. Ook nu weer want hoewel elke band “slechts” één song aanlevert, klokt het geheel op net geen veertig minuten af. Een hele kluif dus en daar zijn we verdomd blij mee. De Duitsers sieren kant A en blijven zich release na release overtreffen, wat absoluut geen evidentie is gezien hun reeds geweldige laatste langspeler “Converging sins“. “The seventh sorrow” past met haar woeste black metal passages, pakkende riffs, lange blastfestijnen en atmosferische opbouw dan ook perfect in het verlengde van deze prachtplaat. Paramnesia tapt grotendeels uit hetzelfde vaatje, hoewel bij Ultha het gebruik van keyboards nog voor een extra – zij het subtiele – sfeervolle laag zorgt. Ondanks hun meer gestripte sound weten de Fransen echter minstens even diep tot je door te dringen met hun catharsis opwekkende black metal razernij en hysterisch schreeuwende uithalen. Toprelease van twee uitstekende ondergewaardeerde bands!

JOKKE: 85/100 (Ultha: 86/100 – Paramnesia: 84/100)

Ultha/Paramnesia – Split (Vendetta Records/Tartarus Records/Les Acteurs de l’Ombre 2017)
1. Ultha – The seventh sorrow
2. Paramnesia – VI

The Great Old Ones – Tekeli-Li

The Great Old Ones is een kwintet uit Bordeaux (Frankrijk) die de mythes en horrorverhalen van H.P. Lovecraft vertaalt naar een prachtige mix van heftige black metal en atmosferische post-rock en ambient. Alles wat deze band doet, ademt de sfeer van het werk van Lovecraft uit. De titel “Tekeli-Li” verwijst naar  een “shoggoth”, een fictief monsterlijk wezen uit de roman “At the mountains of madness” uit de “Cthulhu mythos”, gecreëerd door “The old ones”. Deze wezens bouwen onderwatersteden en herhalen eindeloos  “Tekeli-Li“, een kreet die hun oude meesters gebruikten. Maar genoeg over de achtergrond en het tekstueel concept van het album, over naar de muziek! Op deze tweede langspeler worden het geluid en de prestaties van het debuutalbum “Al azif” nog verder geperfectioneerd. Naast een intro krijgen we 5 nummers te verwerken die tussen de 7 en 17 minuten duren qua speelduur. Geen hapklare brok muziek dus, maar er valt genoeg te beleven voor de liefhebbers van avontuurlijke black metal. Het nummer “Antarctica” start met een orthodoxe black metal (of zelfs death metal) aandoende riff, opgesmukt met heftig drumwerk, en is een majestueuze opener van jewelste. Na een minuut of 5 daalt het tempo en creëert een post-rock gitaarmelodie een spanningsboog samen met vervormde zang, alvorens  een overdonderende finale van de song in te luiden. One down, four to go en ik lig nu al uitgeteld op de grond. Ook “The elder things” is een beest van een song waarin vervaarlijke black metal passages hand in hand gaan met kippenvel opwekkende post-rockmelodieën en zelfs een meer proggy experimentele passage. Verwacht nu wel geen zeemzoete muziek, want de basis blijft behoorlijk extreem zoals in “Awakening”. Het einde van “The ascend” wordt nog opgesmukt met sfeervolle cello’s en hekkensluiter “Behind the mountains” start met een akoestisch intro alvorens de dubbele bassen, gierende riffs en tremelo picking gitaarlijnen terug de bovenhand nemen. Ik wil de bands die mijn twee muzikale voorliefdes (black metal en post-rock) combineren, geen eten geven, maar wat The Great Old Ones hier presteert valt in mijn ogen nog moeilijk te evenaren. Ze laten op “Tekeli-Li” zelfs Deafheaven een poepje ruiken. Spijtig dat ik niet op hun show in Luik geraak want ik ben benieuwd of deze band dit live ook kan waarmaken.
JOKKE: 92/100

The Great Old Ones – Tekeli-Li (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2014)

1. Je ne suis pas fou
2. Antarctica
3. The elder things
4. Awakening
5. The ascend
6. Behind the mountains