Les Acteurs de l’Ombre Productions

Blurr Thrower – Les avatars du vide

Tijdje geleden alweer dat hier nog eens iets van Les Acteurs de l’Ombre Productions passeerde. Hun nieuwste telg heet Blurr Thrower en het betreft hier een éénmansproject. In juli 2018 zag een eerste EP “Les avatars du vide” het digitale levenslicht, maar het Franse label brengt het onding nu ook fysiek uit. Het bestaansrecht van de band wordt gevoed door de angstaanvallen, hallucinaties en het isolement van de Parijzenaar die achter dit creatuur schuilgaat. Hij beschouwt Blurr Thrower in dit geval niet als een cathartische ervaring maar eerder als een neurose. De muzikant zijn psychische stoornis manifesteert zich in de vorm van lang uitgesponnen atmosferische black metal, waarbij de mosterd vooral gehaald werd bij Amerikaanse bands zoals Weakling, Ash Borer en Fell Voices en bij stijl- en landgenoten Paramnesia, Cepheide en Time Lurker. Vermits het vooral rond die eerste bands verdacht lang stil blijft, was een Cascadian style plaatje nog wel eens welgekomen. De occulte thematiek – hoewel ik daar bij het lezen van de Franse teksten niet veel van merkte – is echter niet zo veel voorkomend binnen deze stijl maar ligt dan wel weer in lijn met veel grondleggers en grootheden van de Franse black metal-scene. Ondanks het kalme cleane repetitieve openingsriffje van “Par-delà les aubes” gaan de drums meteen in blast-modus. Hierbij valt wel meteen de nogal dunne, droge en erg kort klinkende snaresound op. Wat meer galm had het drumgeluid meer ruimte gegeven en een upgrade van hi-hats en cymbalen had ook geen kwaad gekund. De gitaar begint rond de 2:30 grens naar de distorted kant over te hellen, wat voor een kolossale track van negentien minuten dus best meevalt als inleidende passage. Doorheen het lange nummer wordt regelmatig afgewisseld tussen introverte passages en uitbarstingen waarbij de blasts en schurende riffs lange tijd hetzelfde patroon aanhouden. Subtiele ondergrondse laagjes – ik ben niet zeker of deze via een keyboard of gitaar opgewekt worden – zorgen voor een hypnotiserend karakter waarover gekwelde vocalen hun angsten bezingen. Iets voorbij de dertien minutengrens en na een passage vol groots klinkende post-rock riffs, gaat Blurr Thrower in overdrive en horen we ook iets van een Turia doorschemeren. Tijdens deze manische ketelherrie klinkt Blurr Thrower op haar best. Na de storm valt de stilte terug in en ben ik verbaasd dat die eerste ellenlange song er toch al opzit. “Silences” moet qua speelduur echter niet onderdoen voor de opener en de titel zet je meteen al op het verkeerde been, want we krijgen à la minute een zwartmetalen pandoering om de oren. De drive zit er goed in en de zoemende riffs wiegen je stilaan in een trance waarbij de vloedpassages zich betrekkelijk weinig terugtrekken. Blurr Thrower is een veelbelovende nieuwe speler in de schemerzone van een genre dat wat op zijn retour is. De substroming een heus tweede leven inblazen is echter nog iets te hoog gegrepen. Daarvoor had de sound nog wel wat rauwer en bijtender moeten zijn. We zullen dus op één van de Amerikaanse vaandeldragers van de “Cascadian” sound – al dan niet woonachtig in deze geografische regio – moeten wachten voor een échte heropleving.

JOKKE: 79/100

Blurr Thrower – Les avatars du vide (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Par-delà les aubes
2. Silences

Ultha/Paramnesia – Split

Zowel het Duitse Ultha als het Franse Paramnesia zijn graag geziene gasten hier bij Addergebroed. Ook tussen beide bands is de liefde wederzijds wat resulteerde in een split die echter heel wat voeten in de aarde heeft gehad. Na twee jaar is het eindelijk zo ver en ziet de samenwerking het levenslicht via een tripartiete waarbij elk label voor een andere fysieke drager instaat (Vendetta Records verzorgt de vinylversie, Tartarus brengt de cassette uit en Les Acteurs de l’Ombre staat in voor de CD). Wie beide bands volgt, weet dat ze de mosterd bij de USBM zijn gaan halen en traditiegetrouw niet op een minuutje speeltijd meer of minder kijken. Ook nu weer want hoewel elke band “slechts” één song aanlevert, klokt het geheel op net geen veertig minuten af. Een hele kluif dus en daar zijn we verdomd blij mee. De Duitsers sieren kant A en blijven zich release na release overtreffen, wat absoluut geen evidentie is gezien hun reeds geweldige laatste langspeler “Converging sins“. “The seventh sorrow” past met haar woeste black metal passages, pakkende riffs, lange blastfestijnen en atmosferische opbouw dan ook perfect in het verlengde van deze prachtplaat. Paramnesia tapt grotendeels uit hetzelfde vaatje, hoewel bij Ultha het gebruik van keyboards nog voor een extra – zij het subtiele – sfeervolle laag zorgt. Ondanks hun meer gestripte sound weten de Fransen echter minstens even diep tot je door te dringen met hun catharsis opwekkende black metal razernij en hysterisch schreeuwende uithalen. Toprelease van twee uitstekende ondergewaardeerde bands!

JOKKE: 85/100 (Ultha: 86/100 – Paramnesia: 84/100)

Ultha/Paramnesia – Split (Vendetta Records/Tartarus Records/Les Acteurs de l’Ombre 2017)
1. Ultha – The seventh sorrow
2. Paramnesia – VI

The Great Old Ones – Tekeli-Li

The Great Old Ones is een kwintet uit Bordeaux (Frankrijk) die de mythes en horrorverhalen van H.P. Lovecraft vertaalt naar een prachtige mix van heftige black metal en atmosferische post-rock en ambient. Alles wat deze band doet, ademt de sfeer van het werk van Lovecraft uit. De titel “Tekeli-Li” verwijst naar  een “shoggoth”, een fictief monsterlijk wezen uit de roman “At the mountains of madness” uit de “Cthulhu mythos”, gecreëerd door “The old ones”. Deze wezens bouwen onderwatersteden en herhalen eindeloos  “Tekeli-Li“, een kreet die hun oude meesters gebruikten. Maar genoeg over de achtergrond en het tekstueel concept van het album, over naar de muziek! Op deze tweede langspeler worden het geluid en de prestaties van het debuutalbum “Al azif” nog verder geperfectioneerd. Naast een intro krijgen we 5 nummers te verwerken die tussen de 7 en 17 minuten duren qua speelduur. Geen hapklare brok muziek dus, maar er valt genoeg te beleven voor de liefhebbers van avontuurlijke black metal. Het nummer “Antarctica” start met een orthodoxe black metal (of zelfs death metal) aandoende riff, opgesmukt met heftig drumwerk, en is een majestueuze opener van jewelste. Na een minuut of 5 daalt het tempo en creëert een post-rock gitaarmelodie een spanningsboog samen met vervormde zang, alvorens  een overdonderende finale van de song in te luiden. One down, four to go en ik lig nu al uitgeteld op de grond. Ook “The elder things” is een beest van een song waarin vervaarlijke black metal passages hand in hand gaan met kippenvel opwekkende post-rockmelodieën en zelfs een meer proggy experimentele passage. Verwacht nu wel geen zeemzoete muziek, want de basis blijft behoorlijk extreem zoals in “Awakening”. Het einde van “The ascend” wordt nog opgesmukt met sfeervolle cello’s en hekkensluiter “Behind the mountains” start met een akoestisch intro alvorens de dubbele bassen, gierende riffs en tremelo picking gitaarlijnen terug de bovenhand nemen. Ik wil de bands die mijn twee muzikale voorliefdes (black metal en post-rock) combineren, geen eten geven, maar wat The Great Old Ones hier presteert valt in mijn ogen nog moeilijk te evenaren. Ze laten op “Tekeli-Li” zelfs Deafheaven een poepje ruiken. Spijtig dat ik niet op hun show in Luik geraak want ik ben benieuwd of deze band dit live ook kan waarmaken.
JOKKE: 92/100

The Great Old Ones – Tekeli-Li (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2014)

1. Je ne suis pas fou
2. Antarctica
3. The elder things
4. Awakening
5. The ascend
6. Behind the mountains