oekraine

Precambrian – Tectonics

Black metal muzikanten zijn veelal nostalgische zielen die ons middels hun muziek terug katapulteren naar (lang) vervlogen tijden. Zo handelt menig black metal plaat over de gruwelijkheden van de twee wereldoorlogen, duistere middeleeuwse aangelegenheden, Bijbelse toestanden of de gebeurtenissen die zich afspeelden nadat een zootje ongeregeld het in 793 wat te bont te maakte op Lindisfarne. Precambrian daarentegen neemt ons nog verder mee de teletijdmachine in en dropt ons zo’n luttele 4,6 miljard jaar terug de tijd in wanneer de aarde vorm kreeg. “Tectonics“, de titel van hun eerste langspeler (eerder verschenen reeds 2 EP’s), spreekt wat dat betreft boekdelen. Precambrian was voor ondergetekende een nobele onbekende, maar blijkbaar schuilt er heel wat ervaring in de rangen van het trio. Aanvoerder van dienst is immers Roman Saenko van Drudkh fame en ook zijn twee andere kompanen maken momenteel deel uit van die band. Andere gemeenschappelijke delers van de drie muzikanten zijn het ter ziele gegane Blood Of Kingu, Rattenfänger, Old Silver Key, Windswept en het in 2014 gestopte Hate Forest. Die laatste moet je voor ogen houden als je wilt weten hoe Precambrian klinkt, maar dan met een meer energieke productie. “Archaebacteria” schiet meteen uit de startblokken en ontketent een aardverschuiving ter hoogte van Oekraïne, de bakermat van het powertrio. De aanstekelijke riffs en het begeleidende drumwerk zijn om van te smullen en Roman zorgt met zijn haatvolle screams voor de kers op de taart – leuk ook dat hij af en toe eens wat diepe gutturale klanken laat opborrelen. De uitstekende, doch niet afgelikte productie, doet het gelaagde gitaarwerk bovendien uitstekend tot zijn recht komen. Het enige wat mij mateloos stoort, is dat zowat elk nummer stopt alsof iemand in de studio per ongeluk een kabel uittrok. Wie met dit idee op de proppen kwam, verdient een ‘djoef op zijn muile’. Oh wacht, dit is natuurlijk een verwijzing naar Hate Forest’s laatste volwaardige wapenfeit want ook op “Sorrow” werd er niet echt lang nagedacht over songeindes. Voor de rest geen klachten over “Tectonics“. Het onheilspellende, betoverende en hypnotiserende karakter van klassieke Hate Forest is alom tegenwoordig evenals diens barbaarse en woeste, brandende snelheden. Het lijken misschien tegenstrijdigheden maar deze wisselwerking levert een grandioos huwelijk en debuut op.

JOKKE: 82/100

Precambrian – Tectonics (Primitive Reaction 2020)
1. Archaebacteria
2. Fossilization
3. Cryogenian
4. Volcanic winter
5. P-Tr. extinction

Grave Circles – Tome II

Het Franse LADLO label staat ondertussen haast bij elke release garant voor kwalitatieve extreme metal. Zo ook in het geval van dit Grave Circles dat in 2016 in het Oekraïense stadje Vinnytsia in het leven werd geroepen door enkele leden van Goatflesh. Er verscheen een eerste EP getiteld “Tome I” via Shadow Records en nu ligt de logisch getitelde opvolger via LADLO in het – veelal online – winkelrek. Wie de bands uit de stal van dit label kent, weet dat velen onder hen best een moderne feel hebben en dat geldt ook voor Grave Circles. Goed geproduceerde, maar niet te gladde, black knalt dan ook zeven nummers lang uit onze boxen. De muzikanten zijn niet vies van experiment en voegen zo bijvoorbeeld koperblazers toe in het oosters aanvoelende “Predominance” en de complexe, technische afsluiter “Abstract life, abstract death“. De progressieve black metal giert veelal als een wervelwind door onze woonkamer en trakteert ons meermaals op hakkende en groovende breaks. Maar de band voelt zich niet te macho om ook ruimte te laten voor tragere, meer atmosferische passages, al dan niet inclusief heldere zangpartijen, ambient of meditatieve gezangen waarbij gebruik gemaakt wordt van een Tibetaanse singing bowl. Ook atonale dissonanten maken hun opwachting. Grootmeester Deathspell Omega komt dan obligaat vanachter het hoekje piepen, maar zo extreem als bij deze Fransen gaat het er niet aan toe. “Faith that fades” kent een ingewikkelde sonstructuur die regelmatig plaats maakt voor rituele incantaties. Niets nieuws onder de zon, maar het komt de dynamiek wel ten goede en het laat horen dat vocalist Baal, die ook actief is bij het Franse Peste Noire, over een veelzijdige strot beschikt. Die hoeft trouwens niet altijd extreme klanken te produceren want in het melodieuze “Thy light returneth” draagt zijn fluisterende stem bij aan de mystieke toon die hier neergezet wordt. In “When birthgivers recognize the atrocity” laat de band horen een gouden zet te hebben gedaan met het inhuren van drummer S.S. die zich volledig kan uitleven met enkele supersnelle blastpartijen. De riffs zijn dan weer even vlijmscherp als de sikkels uit het bandlogo en maaien al wat op het pad van Grave Circles komt met één welgemikte zwier omver. Het gitaarwerk in “The unspoken curse” heeft bij momenten wat weg van een Mgła, zonder echter klakkeloos te kopiëren. Knap plaatje dit “Tome II” waarop Grave Circles laat horen intrigerende en ingenieuze moderne black metal nummers te kunnen schrijven en spelen!

JOKKE: 81/100

Grave Circles – Tome II (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2020)
1. Both of me
2. Predominance
3. Faith that fades
4. Thy light returneth
5. When birthgivers recognize the atrocity
6. The unspoken curse
7. Abstract life, abstract death

Svrm – Занепад

Sergiy Tkachenko, de man achter het Oekraïense Svrm is een vat vol inspiratie want sinds de oprichting van dit éénmansproject in 2015 werden al een dozijn releases het universum in gekegeld. Het merendeel zijn EP’s en demo’s maar met “Занепад” (‘achteruitgang’, ‘verlies’, ‘beroving’, ‘ontzetting’) is onze muzikale eenzaat toch ook al aan een tweede langspeler toe, hoewel de vijf nummers opnieuw maar op een schamele twintig minuten afklokken. Eerder een EP dus wat mij betreft. Svrm’s sound kenmerkt zich door intens drumwerk dat gekoppeld wordt aan viriele melancholische melodieën zonder in droeftoeterige miserie te vervallen, ook al draait de thematiek van deze release omtrent hongersnood gezien vanuit het standpunt van een overvliegende raaf. Er schuilt dan ook steeds een soort van geruststelling in de melodieën die S. uit zijn mouw weet te schudden. Vriend Cronin leverde een bijdrage op akoestische gitaar in “Над свіжими“. Natuurlijk is de muzikant schatplichtig aan Drudkh, maar daar vallen we niet over deze keer. De rauwe en primitieve simpliciteit van het oudere werk mag dan wel wat naar de achtergrond verschoven zijn, de pakkende melodieën (o.a. “Старість“) en perfect tussen ruwheid en transparantie balancerende mix, maken veel goed. Dit is uitstekende atmosferische black met subtiele sporen van shoegaze (“Шлях до смерті“) en voorzien van pakkende screams in een obscure Oostblok-taal. Voor fans van Paysage D’Hiver, Drudkh, Alcest, Lustre en Forgotten Tombs.

JOKKE: 81/100

Svrm – Занепад (Vigor Deconstruct 2020)
1. У пеклі
2. Над свіжими
3. Позбавлення
4. Старість
5. Шлях до смерті

Krukh – Безглуздість!

Een plastic zeesoepje, vernietigende natuurelementen, corrupte politieke spelletjes, door geldlust gevoede oorlogen, onmenselijke hongersnoden, …de wereld is naar de kloten. Althans dat is de visie die je krijgt door naar het journaal te kijken. Laat je echter niet afschrikken door een pessimistische blik op de wereld en besluiten dat het leven geen zin meer heeft omdat er toch niets meer aan te doen valt, maar probeer kracht en vitaliteit te putten uit de neerwaartse spiraal. Dat is kort door de bocht gezegd de boodschap die Krukh middels haar muziek en debuutlangspeler “Безглуздість!” wil uitdragen. Hoewel de titel en de nummers zich vanuit het Oekraïens laten vertalen als “de absurditeit!”, “dwaasheid”, “verloren”, “verdriet” en “honger” puurt het trio kracht uit existentialisme. Krukh heeft de Verenigde Staten als uitvalsbasis, maar bestaat voor twee derde uit leden met een immigratieachtergrond: de Oezbeekse gitarist Nizam Salimbayev en de Oekraïense zanger/gitarist/bassist Markov Soroka die we kennen van o.a. het geniale Tchornobog en Aureole. De drumkruk wordt bezet door de Amerikaan Shawn Eldridge die ook de drumstokken hanteert bij Abysmal Gates en Death Fortress. Krukh speelt atmosferische en experimentele black die her en der met traditionele elementen uit Oekraïense muziek opgesmukt is. Zo geven serene kerkgezangen het einde van “Горесть” een treurig en plechtstatig karakter mee waardoor het verdriet waar het nummer over handelt nog een extra emotionele geladenheid meekrijgt. Markov heeft ondanks zijn jeugdige leeftijd van 23 jaar een talent voor songwriting en een goed oor voor melodie. Dat uit zich ondermeer in het meer dan elf minuten durende eindepos “Голод” waarin een beklijvende leadgitaar zich over een basis van al dan niet blastende drums drapeert en waarbij de melodie, vlak voor er akoestische gitaren invallen, een gevoel van een zekere berusting uitdraagt. “Бесмысленность” straalt met haar samples van een joelende massa mensen een zekere strijdlust en samenhorigheid uit en bevat een catchy eindriff die het hoofd vlot op en neer doet bewegen. En ook het instrumentale intermezzo “Bтрачений” vertaalt het verloren gevoel perfect middels luidende kerkklokken, samples van regen en onweer en akoestische mineurakkoorden. “Безглуздість!” is een emotioneel geladen existentialistisch black metal-album met een kritische kijk op de wereld. Topper!

JOKKE: 83/100

Krukh – Безглуздість! (Fallen Empire Records 2018)
1. Безглуздість
2. Бесмысленность
3. Bтрачений
4. Горесть
5. Голод

Kaosophia – Serpenti vortex

Eén blik op het ronduit fantastische artwork van David Glomba en we weten wat voor vlees we in de kuip hebben met Kaosophia. Juist ja, van occultisme doordrongen black metal. Deze Oekraïners opereerden eerst onder de ietwat vreemde bandnaam Cotard Syndrome (zeldzame psychische aandoening waarbij iemand de waan heeft dat hij dood is, niet bestaat of dat zijn organen of bloed ontbreken). Sinds 2011 doen ze het echter als Kaosophia en met “Serpenti vortex” zijn ze toe aan een tweede langspeler. Het duurde vier jaar alvorens het kwartet – voor de opnames aangevuld met drummer Amorth – op de proppen komt met de opvolger van “The origins of extinction” en dat lange wachten wordt absoluut beloond want “Serpenti vortex” is een absolute aanschaf voor liefhebbers van onder andere Ascension, Blaze Of Perdition, Merrimack en Chaos Invocation. De melodieuze gitaarpartijen tillen de snelle occulte black metal naar een hoger niveau met “Fall into singularity” als kroonjuweel. Het majestueuze gevoel dat een band als Mgła weet neer te zetten, duikt ook in deze song op. Het stemgeluid van vocalist Morthvarg – die zijn teksten zowel in het Engels als Oekraïens schreeuwt – leunt bovendien dicht tegen dat van diens zanger M aan. In “Устремляясь к предвечному” zit subtiele koorzang verscholen waardoor Batushka even komt piepen, maar nergens wordt het zo bombastisch als bij deze Polen. Kaosophia rekt haar nummers nooit te lang uit wat resulteert in korte krakers zoals de titeltrack of “Прощение в крови“, dat op het einde van een swingende drumbeat voorzien is. Enkel het afsluitende “В могиле бытия” duurt met zes en een halve minuut wat langer en is ook de minst snelle song van de plaat. Akoestische gitaren geven deze track extra cachet alvorens het gaspedaal uiteindelijk toch terug tot aan het gaatje ingeduwd wordt voor haar zinderende finale. “Serpenti vortex” is voorzien van een uitstekend geluid dat maakt dat alle instrumenten duidelijk hoorbaar zijn en de snelle passages nergens in een geluidsbrij verzanden. Eigenlijk valt er maar één negatief puntje van kritiek aan te merken en dat is dat 33 minuten wat aan de magere kant is, maar het is wel een meer dan uitstekend half uur!

JOKKE: 86/100

Kaosophia – Serpenti vortex (Lamech Records 2017)
1. Enter the devotion
2. Устремляясь к предвечному
3. Fall into singularity
4. Serpenti vortex
5. Прощение в крови
6. Event horizon
7. В могиле бытия

Drudkh – Борозна обірвалася (A furrow cut short)

Gelukkig nemen sommigen in Oekraïne liever de instrumenten in de hand dan een kalasjnikov. Dat er heel wat muzikale activiteit is in het politiek onstabiele Oostblokland getuigen onder andere Kroda (“Ginnungagap ginnungagaldr Ginnungakaos”), Khors (“І ніч схиляється до наших лиць (Night Falls onto the Fronts of Ours)”) en ook de vaandeldragers van de Oekraïense black metal scene Drudkh met vers-van-de-pers plaatwerk. “Борозна обірвалася (A furrow cut short)” is ondertussen full length nummer tien op de teller. De band rond spilfiguur Roman Saenko heeft voor het eerst meer dan twee jaar nodig gehad om een nieuwe plaat in te blikken. In tussentijd verschenen wel nog twee zoethoudertjes onder de vorm van een split-EP met Winterfylleth en een compilatie EP met covers. En natuurlijk was er met “Dark star on the right horn of the crescent moon” vorig jaar ook nog iets te melden door Blood Of Kingu, waar alle Drudkh leden ook deel van uitmaken. Met “Борозна обірвалася (A furrow cut short)” (geen idee wat ze met de titel bedoelen, en vermits deze bende niet openstaat voor interviews zullen we zelf op zoek mogen gaan naar een mogelijke betekenis) krijgen we voor het eerst dan ook wel bijna een vol uur aan melancholieke pagan black metal met licht heroïsche insteek te verteren. Daar waar ik de oude platen soms aan de korte kant vond, is het nu echter een beetje veel van het goede. Hoewel de muziek terug iets meer ballen heeft in vergelijking met de twee vorige platen en de sound terug op-en-top Drudkh is (dus zonder de postrock-uitstapjes die vooral op “Handful of stars” gemaakt werden), verschillen de nummers onderling nét te weinig om de boel een uur lang spannend en interessant te houden. De subtiele keyboardlagen in het tweede deel van “Cursed sons” en “To the epoch of unbowed poets” (ik laat de Oekraïense vertalingen voortaan achterwege om te vermijden dat mijn vingers in de knoop geraken door achterwaartse flikflakken met dubbele schroef te moeten uitoefenen op mijn klavier om de speciale karakters tevoorschijn te toveren) voorzien de muziek wel nog van een episch filmisch karakter. De Engelse collega’s Winterfylleth duiken hier als referentiekader op, hoewel je natuurlijk een boom zou kunnen opzetten over wie nu wie beïnvloed heeft. Op de uitvoering en de transparante sound (heerlijk om te ontdekken wat die basgitaar allemaal doet) valt niets aan te merken. Leuk detail is de sound van het splash cymbaaltje van drummer Vlad dat regelmatig aan een flitsend zwaard doet denken. Wanneer het tweeluik “Dishonour” passeert is de aandacht spijtig genoeg weggeëbd en verwordt het geheel tot een achtergrondmuziekje, wat toch niet de bedoeling kan/mag zijn. Het uptempo en heroïsche karakter van “Till foreign ground shall cover eyes” grijpt je als luisteraar wel terug bij het nekvel, maar neemt niet weg dat de plaat een kwartiertje te lang duurt.

JOKKE: 76/100

Drudkh – Борозна обірвалася (A furrow cut short) (Season Of Mist 2015)
1. Прокляті сини I (Cursed sons I)
2. Прокляті сини II (Cursed sons II)
3. Епосі нескорених поетів (To the epoch of unbowed Poets)
4. Тліючий попіл (Embers)
5. Безчестя I (Dishonour I)
6. Безчестя II (Dishonour II)
7. Поки не засиплють чужою землею очі (Till Foreign Ground Shall Cover Eyes)

Drudkh – Eternal turn of the wheel

Langbenige blondines, prachtige natuur en sloten vol wodka! Meer heeft men niet nodig om weg te dromen als er over Oekraïne gesproken wordt. Je kan er nog een schepje bovenop doen door naar de nieuwste van Drudkh te luisteren. De gifwolken van Tsjernobyl hebben de productiviteit van de band alvast niet aangetast. “Eternal turn of the wheel” is alweer het negende (!) album in evenveel jaren tijd. Restecp! Sinds het grote Seasons of Mist “Microcosmos” aankondigde, en tevens ook het daarop volgende “Handful of stars”, bewandelde de band rondom Roman Saenko een meer en meer progressieve weg in black metalland met alle gevolgen van dien. De alom vertegenwoordigde melancholie dat de eerste Drudkh releases zo typeerde, had ruimte gemaakt voor een zeer cleane sound en haast Enslaved-achtige songs. Op “Eternal turn of the wheel” is haast niks van dat terug te vinden. Oef! Het is een zeer sterk album geworden, met terug een volle sound en bakken droevigheid. Naar hun oude roots zijn ze echter niet helemaal terug gekeerd, want het goedje klinkt erg vol en mooi geproduceerd – Maar toch erg passend. Af en toe wordt het gaspedaal ingedrukt en komen er nog progressieve (post-rock klinkende cleane stukken en subtiele baslijntjes) aan te pas, maar met “Eternal turn of the wheel” keert Drudkh terug naar hun gekende stijl, waarmee ze naam maakten. En daar kan een mens alleen maar gelukkig om zijn. Sieg Heil! Uh, ik bedoel sterk!

fLP: 84/100

Drudkh – Eternal Turn of the Wheel (Seasons of Mist 2012)
1. Eternal Circle
2. Breath of Cold Black Soil (March)
3. When Gods Leave Their Emerald Halls (August)
4. Farewell to Autumn’s Sorrowful Birds (October)
5. Night Woven of Snow, Winds and Grey-haired Stars (December)