portugal

Obskuritatem/Nidernes – Somber winter evocations

The title says it all. Afgelopen winter besloten het uit het in Bosnië en Herzegovina gelegen Trebević gebergte afkomstige Obskuritatem en het uit het Noord-Portugese Arga gebergte afkomstige Nidernes (niet te verwarren met het eveneens Bosnische Niteris) een pact te vormen om alzo de onzichtbare krachten van de duisternis en ijskoude winter op te wekken. Dit resulteerde in twee titelloze composities van om en bij het kwartier vol gure, kille en troosteloze rituele noise en ambient waar een blackmetalatmosfeer over gedrapeerd is. Een iets ander geluid dan wat we normaal gezien van deze rauwe blackmetal Einzelgängers gewend zijn, hoewel Obskuritatem op zijn recente langspeler “Hronika is mraka” ook al liet horen niet vies te zijn van misselijkmakende soundscapes. De gure wind blaast onophoudelijk doorheen deze twee sombere winterse evocaties en voert hopeloze wanhoopskreten, mystieke en mysterieuze aanzwellende ambient, repetitief gitaargetokkel, snijdende leads, rituele vervormde percussie en allerhande bevreemdende geluidselementen aan. ’t Is eens iets anders.

JOKKE: 75/100

Obskuritatem/Nidernes – Somber winter evocations (Death manifestations/Black Gangrene Productions 2020)
1. Obskuritatem – Untitled
2. Nidernes – Untitled

Gaerea – Limbo

Misantropen aller landen, verenigt u! De poorten naar de hel staan wagenwijd open, maar als het van Gaerea afhangt kom je er niet in. Voor de ietwat achteloze lezers, een korte uiteenzetting: “limbo o / m (religie) (rooms-katholiek) plaats voor de zielen van mensen die niet als zondaars kunnen worden beschouwd en dus niet naar de hel gaan, maar die niet gedoopt zijn en dus ook niet tot de hemel worden toegelaten.” Wie wil er nu niet een eeuwigheid in de wachtkamer blijven zitten? Zeker als die wachtkamer tot de nok gevuld is met getormenteerde zielen die na een elusief aantal dagen wegrotten tussen hemel en hel van hun eigen geest een Abu Ghraib voor gevorderden hebben gemaakt. Het is op dit soort mentale constructie dat de nieuwe langspeler van het Portugese vijftal werd gebouwd. Auto-destructieve verlangens, perpetuele eenzaamheid en een allesomvattend nihilisme staan op thematisch vlak centraal, en passen als geen ander bij de desolate edoch meeslepende riffs die de heren voortbrengen op Limbo. De auditieve golven op deze plaat durven uit onverwachte hoek komen. Naast onweerlegbaar strakke blastbeats en hypnotiserende black metal tremolo, is er ook ruimte voor post-invloeden en doomriffs. Daar giet Gaerea echter met momenten nog een laagje hard- of metalcore over. Of dit onder stimulans van de nieuwe schoonfamilie is laat ik in het midden, maar Season of Mist heeft alleszins weten helpen met een ontiegelijk propere productie en mastering. De hardcore riffs waren ook op debuutplaat “Unsettling whispers” hoorbaar, maar het geheel klonk op deze voorganger rauwer en daardoor eerlijker. Er lijkt de laatste jaren een subtiele trend te zijn ontstaan waarbij traditionele black- en death metal bands opteren om elementen uit hardcore in hun muziek te weven – wat zeker bonuspunten qua agressiviteit en intensiteit kan opleveren. Op “Limbo” gaat de band wat mij betreft soms iets te ver in die richting, wat gek genoeg net het omgekeerde effect kan opleveren. De riffs klinken catchy op momenten dat ze net ijskoud en genadeloos zouden mogen zijn (“Urge“), en het geheel komt zo soms te braaf of gepolijst over (“To Ain“). “Limbo” dreigt daardoor met momenten zijn net veelbesproken ziel te verliezen en de nummers weten me daarom minder bij te houden dan ik zou willen. Ben je echter opgezet met heel deftige songwriting, een dijk van een sound en een imposante beheersing van de bespeelde instrumenten, dan gaat deze kritiek mogelijks niet aarden. De in totaal net onder de 52 minuten afklokkende LP is nu eenmaal met momenten écht meeslepend en hondsbrutaal. Gaerea gaat in januari 2021 op hun tour doorheen Europa met Harakiri For The Sky, en dat ze naast een epische post-band gaan schijnen lijkt me vanzelfsprekend.

JULES: 81/100

Gaerea – Limbo (Season of Mist 2020)
1. To Ain
2. Null
3. Glare
4. Conspiranoia
5. Urge
6. Mare

Adverso – Descent

Derde demo al voor het Portugese Adverso. De tweede (“Ex inanis“) beviel ons wel, dus benieuwd naar wat de band nu voor ons in petto heeft. Toegegeven, iets spectaculairs verwachtten we absoluut niet, het betreft hier immers traditionele old-school black met een afkeer van vernieuwing. Vier nummers lang neemt Adverso ons mee op sleeptouw naar de donkerste uithoeken van de menselijke geest. Adverso’s somber klinkende black heeft een ceremonieel kantje (vooral in de titeltrack) zonder voluit de occulte en/of orthodoxe kaart te trekken. Ziekelijk klinkende riffs, ritualistische ritmische impulsen en kreten vol afgrijzen, ontzetting en afkeer vormen de soundtrack van deze afdaling naar de diepste krochten van onze ziel. De sound is ‘trve’ en heeft wel wat last van galm, maar dat versterkt deze ode aan de onderwereld alleen maar. Liefhebbers weten wat doen.

JOKKE: 78/100

Adverso – Descent (Black Gangrene Productions 2020)
1. Unfolding corridors are unmade
2. Devoid of pain
3. Holding for too long
4. Descent

Israthoum – Arrows from below

Voor diens vierde langspeler “Arrows from below” ruilde Israthoum het Portugese Altare Productions in voor New Era Productions, wat op zich niet zo onlogisch lijkt aangezien de semi-Portugese band al heel wat jaartjes vanuit Nederland opereert. Weinig black metal-acts hanteren dezer dagen nog een intro en ook hier is dat niet het geval wat maakt dat “Litany of spite” meteen de deur open ramt en er geen spaander van heel laat. In een mid-tempo nummer als “Ascetic temples” – een oudje dat hier een nieuw leven kreeg – heeft het trio heel wat weg van het geweldige Zweedse Svartsyn, waarvan een heruitgave van diens demo op Nomad Snakepit, het label van Israthoum drummer Tiúval, verscheen. Atmosfeer staat steeds centraal bij Israthoum en de heren slagen daar meesterlijk in zonder in bijvoorbeeld lang uitgestrekte post-black landschappen te vervallen. Ondanks de bijwijlen razende black laat het trio haar muziek ademen (mede dankzij een organische productie) en gaat het een melodieuze leadpartij links of rechts niet uit de weg. Hoewel Israthoum’s kijk op het genre middels allerhande experimentele elementen zoals koorgezangen en een gelaagde textuur aan subtiele mysterieuze achtergrondgeluiden (“Tuam vocavit“) wel een occulte muzikale insteek heeft, resulteert dat gelukkig niet in theologische grootspraak. Het blasfemische “Laetetur cor” valt verder positief op doordat het de eerste keer is dat Israthoum een nummer in het Portugees brengt. De muzikanten hebben reeds meer dan twintig jaar ervaring op de teller staan en zijn dus best doorwinterde veteranen in de zwarte muzikale kunsten. Dankzij een open blik denken ze tevens niet binnen bepaalde hokjes wat van “Arrows from below” opnieuw een spannende en avontuurlijke plaat maakt die ook na meerdere luisterbeurten blijft boeien. Het enige puntje van kritiek is dat ze met 31 minuten speeltijd nogal beknopt gehouden werd. Maar daar zullen we maar niet te lang over blijven zeuren. Opnieuw een schot in de roos!

JOKKE: 85/100

Israthoum – Arrows from below (New Era Productions 2019)
1. Litany of spite
2. Bracu magistrïs
3. Ascetic temples
4. Laetetur cor
5. Adlivun
6. Tuam vocavit

Black Cilice – Transfixion of spirits

In 2017 leek de hoes van Black Cilice’s “Banished from time” wel het favoriete snoepje van menig Instagrammende lo-fi black metal worshipper te zijn. Zelf wist die plaat ons ook uitermate te bekoren. Benieuwd dus of “Transfixion of spirits” eenzelfde positieve indruk op onze gemoedstoestand zou nalaten. De ruwheidsmeter gaat nog steeds compleet in het rooie maar de sound galmt toch wel een pak meer dan op de voorganger. Wie een poging doet doorheen de schelle productie heen te luisteren, zal wel een zekere melancholie en drang naar melodie vinden ook al zit ze nu nóg verder weggemoffeld onder een schijnbaar ondoordringbare laag van fatalistische en onderdrukkende black. In “Maze of spirits” moet je daar geen al te goed getraind oor voor hebben, maar door de band genomen moet je deze keer toch nog wat meer je best doen om een glimp van al het moois te ontdekken dat in dit hysterisch gejank (waar wel wat meer variatie in had mogen zitten), de jengelende repetitieve riffs en diens kelderblack-productie vervat zit. “Transfixion of spirits” zal ongetwijfeld weer veel op Instagram opduiken, maar of eenieder die de hoes post ook daadwerkelijk veel naar deze plaat luistert, betwijfel ik. Ik hou het wel bij “Banished from time“. Op 12 oktober staat de band samen met Heinous en Häxenzijrkell in de P60 in Amstelveen geprogrammeerd. Benieuwd of het nieuwe werk me live meer zal weten te raken.

JOKKE: 79/100

Black Cilice – Transfixion of spirits (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Darkness and fog
2. Maze of spirits
3. Outerbody incarnation
4. Revelations

Graves – Liturgia da blasfémia

Het is al even geleden dat ik nog wat underground zwarte ragherrie heb beluisterd en ik weet plots terug ook waarom. Het Portugese duo genaamd Graves levert met debuutplaat “Liturgia da blasfémia” een half uurtje zwakke tot matige old school black metal af met een productie die klinkt alsof een stofzuiger en een mixer betrekkingen hebben met elkaar. Het is moeilijk in te schatten wat deze heren in hun mars hebben, want de simpele cliché riffs met al even eenvoudige drums lijden zwaar onder het barslechte geluid. Bas is bijna niet aanwezig en kwelende vocalen lijken eerder opgenomen in een ranzig, leeg zwembad dan een kerk. Ik hou van een potje reverb, maar dan wel een potje dat goed klinkt als je het deksel eraf haalt. De nummers vallen amper van elkaar te onderscheiden, behalve als je let op zaken zoals de nog irritantere stem in bijvoorbeeld “Do teu ventre a maldade saiu“. Ik snap dat dit een soort eerbetoon moet zijn aan vroege Scandinavische black metal, maar om die reden gewoon wat troep op een album gooien, vind ik niet bepaald een goed idee. Ergens wil ik geloven dat er meer in zit, maar dan gaat Graves toch met een andere aanpak op de proppen moeten komen.

Xavier: 32/100

Graves – Liturgia da blasfémia (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Do demiurge… ultraje de viver
2. I am fire I am death
3. Sangrando em Golgota
4. Sangrando em Golgota… parte 2
5. Impregnado p’ la foice
6. Do teu ventre a maldade saiu
7. Minha alma imolei em Golgota
8. Graves hold your name
9. Via Dolorosa até Golgota

Ab Imo Pectore – Heaven, hell, earth, chaos, all

Eind 2018 bracht Oration Records nog een hele resem interessante platen uit waarvan de meeste re-releases waren, maar tussen deze lading zat ook de eerste langspeler van het Portugese Ab Imo Pectore, waar leden van Angrenost, Israthoum en Monte Penumbra (allen acts die we bij Addergebroed heel goed kunnen smaken) achter schuilgaan. We verwachten m.a.w. best veel van deze plaat. Zeker nadat we er zes jaar op hebben moeten wachten. En ook de ambitieuze titel “Heaven, hell, earth, chaos, all” scherpt onze verwachtingen aan. De zeven nummers die de Portugezen er in een dik half uur doorjagen, worden gedomineerd door dissonante melodieën, de niet-liefhebbers kunnen dus meteen al afhaken. Dit is immers desoriënterende waanzin zoals er in de IJslandse scene wel enkele genregenoten rondlopen. De krankzinnigheid druipt van de vocalen af, of het nu de met-een-bak-echo-overgoten-screams zijn of de sacrale, plechtstatige cleane stemmen die we horen en de muziek een ritueel karakter geven. Er wordt gegoocheld met kalme passages die abrupt overgaan in woeste, apocalyptische uitbarstingen en we horen allerlei naargeestige achtergrondgeluiden die bij momenten een goddelijk karakter aan deze auditieve calamiteiten geven. Met een gemiddelde speelduur van zo’n vier minuten (enkel het afsluitende “Inoreincorde” klokt boven de zeven minuten af) behouden de muzikanten het overzicht en verliezen ze zich nooit in een onstuurbaar geheel, hoewel de songs toch ook nu al erg veel van de luisteraar vragen. Voor mij scoort Ab Imo Pectore vooral in een nummer als “Teartasteglory” waarin enkele psychedelische en repetitieve passages een extra hallucinogeen effect oproepen. Stephen Lockart (STudio Emissary) weet ondertussen ook wel hoe hij dergelijke bands moet mixen zonder dat het geluid in een kakofonie verzandt. Met “Heaven, hell, earth, chaos, all” heeft Ab Imo Pectore een knaller van een plaat uitgebracht die liefhebbers van het dissonante ongetwijfeld zal kunnen bekoren. Dat meen ik uit het diepst van het hart, voilà op deze manier weet u meteen ook wat de betekenis is van de Latijnse bandnaam.

JOKKE: 84/100

Ab Imo Pectore – Heaven, hell, earth, chaos, all (Oration Records 2018)
1. 147 vertices
2. Teartasteglory
3. Between the fourth and the fifth
4. Nada
5. Finitude
6. Precipice invisible
7. Inoreincorde

Nefastu – Obscura transcendência

Het uit Oporto, Portugal afkomstige Nefastu heeft na haar tweede demo “Versículo II – As profecias do caos” uit 2012 een hele tijd stil gelegen, maar probeert nu waarschijnlijk een graantje mee te pikken van de grote interesse in de scene van haar thuisland. Portugese black is immers – net zoals de zomers daar – extreem hot. De oogst is echter karig want in de vorm van “Obscura transcendência” krijgen we via Purodium slechts een 7 inch EP op ons bord geschoteld. De drie nummers klinken echter overtuigend en laten een old school geluid horen dat teruggrijpt naar de eerste Gorgoroth platen – vooral ook door Hermes’ sappige scream – gemixt met een dosis Finse melodie. Geen complexe toestanden, occulte grootspraak of dissonante wervelwinden maar recht voor de raap black ontdaan van alle franjes zonder als knullig bedroom bandje te klinken.

JOKKE: 75/100

Nefastu – Obscura transcendência (Purodium 2018)
1. Bélica neblina
2. Supremo trono da noite
3. Na imensidão do vazio

378034

Devil Worshipper – Music for the endtimes

Matron Torn is een muzikant die niet houdt van een strak keurslijf en bijgevolg het best in zijn element is als hij buiten de lijntjes kan kleuren en de grenzen van het extreme kan opzoeken. Als je weet dat deze man het brein is achter o.a. Death Fetishist, Ævangelist (waarvan recent het nieuwe waanzinnige “Matricide in the temple of omega” verscheen), Benighted In Sodom en Præternatura, dan weet je dat zijn muzikale creaties niet voor iedereen in de wieg gelegd zijn. Ten tijde van Death Fetishist’s sublieme “Clandestine sacrament” was ik met Matron Torn aan het praten over een interview dat grotendeels over ‘de dood’ ging en uiteindelijk ook nooit is doorgegaan omdat de Amerikaan kort daarna in het ziekenhuis werd opgenomen met ernstige gezondheidsproblemen en zijn leven aan een zijden draadje heeft gehangen. Naast fysieke problemen heeft de man, die momenteel in Finland resideert, ook last van psychische aandoeningen wat zich vertaald ziet in het extravagante, suïcidale, provocatieve en gitzwarte karakter van zijn muziek. Devil Worshipper is zijn nieuwste creatie en “Music for the endtimes” is één hallucinogene sonische trip van een uur. Matron Torn staat in voor het muzikale gedeelte maar liet zich in zijn artistieke visie op zang bijstaan door Fr.A.A. van het Portugese Tod Huetet Uebel en Erethe Arashiel die de vrouwelijke vocalen vertolkt. Het dualistische en schizofrene karakter van de muziek wordt extra in de verf gezet door de bestiale vocalen van Fr.A.A. die het contrast opzoeken met de vrouwelijke proclamaties. In opener “Ablutions” wordt de vrouwelijke stem verzorgd door Kabukimono en Sebastian Montesi (Auroch, Mitochondrion) speelde enkele solo’s in op “Fornicating angel”, “Melancholy loves the dark” en “Throat of the false prophet”. Deze muziek voor het einde der tijden grossiert in disonnante en zieke melodieën of wat had u gedacht? Hoewel de basisingrediënten grotendeels uit black metal gehaald worden, werd er duchtig geëxperimenteerd met de vormgeving die resulteert in een soort van industriële black bestaande uit gelaagde trance-opwekkende gitaarpartijen, martial drumpatronen en ziekelijk makende zang waarbij ik meermaals aan Maniac en Skitliv moet denken. “Parish apothecary” heeft maar liefst twaalf minuten nodig om haar innerlijke demonen volledig te laten ontspinnen en haar tentakels in je brein vast te klampen. We krijgen een new wave-achtige basis te horen waar zich een pulserend basloopje doorheen wroet en waarbij plotse explosies van zotgedraaide dubbele bassen en verwrongen riffs zich aanbieden. De problematische relatie die Matron Torn met allerhande druggerelateerde substanties heeft komt aan bod in “Heroin” en voelt voor de muzikant als het ware als een schrikwekkend exorcisme aan. Devil Worshipper produceert het audio equivalent van een desoriënterende drugtrip doorheen de donkerste kanten van de menselijke psyche en er is absoluut geen sprake van licht aan het einde van de tunnel. Meerdere luisterbeurten zijn dan ook nodig om de waanzin die geëtaleerd wordt een plaats te kunnen geven en de ganse plaat in zijn geheel uitzitten is voor ondergetekende een zware en bij momenten zenuwslopende opgave. Na elke luisterbeurt heb ik zin om als tegengif een no-nonsense Darkthrone-plaat op te leggen. Geef mij maar Death Fetishist en Ævangelist.

JOKKE: 69/100

Devil Worshipper – Music for the endtimes (I, Voidhanger Records 2018)
1. Ablutions
2. Spiritual immanifest
3. Degenerate
4. Fornicating angel
5. Harlot flesh
6. Melancholy loves the dark
7. Heroin
8. Throat of the false prophet
9. Parish apothecary
10. Requiem ex abyssus

355614

Adverso – Ex inanis

Zet de bacalhau, porto, sardienen en pastel de nata op tafel want het is Portugese maand bij Addergebroed. Deze keer nemen we de tweede demo van het anonieme gezelschap Adverso onder de loep. De black metal van deze Portugezen stuurt aan op een reis doorheen de ongeziene dimensies van de kosmos, maar klinkt veel meer “aards” dan de spacey klanken die je zou verwachten. In “Desiderium” ontwaar ik de zanglijn “Longing for yesterday, when everything was pure“, het moge dus duidelijk wezen welke insteek Adverso brengt. Dit is vier nummers lang ouwegetrouwe no-nonsense old school black die van alle overbodige franjes ontdaan is en eigenlijk best een lekkere sound en productie kent, zeker vergeleken met de eerste demo “Bringer of death” die veel scheller klonk. De zanger schreeuwt zijn emoties uit zijn lijf en smijt er zoals in “Consummatio” af en toe wolfachtig gehuil tussen terwijl het tempo wisselt tussen mid-tempo en up-tempo. Niets buitengewoons, maar degelijk uitgevoerd old school zwartmetaal. Lekkere tape die in een oplage van 80 stuks verschijnt.

JOKKE: 77/100

Adverso – Ex inanis (Purodium Rekords 2018)
1. Adventus
2. Consummatio
3. Desiderium
4. Praeteritus