portugal

Ab Imo Pectore – Heaven, hell, earth, chaos, all

Eind 2018 bracht Oration Records nog een hele resem interessante platen uit waarvan de meeste re-releases waren, maar tussen deze lading zat ook de eerste langspeler van het Portugese Ab Imo Pectore, waar leden van Angrenost, Israthoum en Monte Penumbra (allen acts die we bij Addergebroed heel goed kunnen smaken) achter schuilgaan. We verwachten m.a.w. best veel van deze plaat. Zeker nadat we er zes jaar op hebben moeten wachten. En ook de ambitieuze titel “Heaven, hell, earth, chaos, all” scherpt onze verwachtingen aan. De zeven nummers die de Portugezen er in een dik half uur doorjagen, worden gedomineerd door dissonante melodieën, de niet-liefhebbers kunnen dus meteen al afhaken. Dit is immers desoriënterende waanzin zoals er in de IJslandse scene wel enkele genregenoten rondlopen. De krankzinnigheid druipt van de vocalen af, of het nu de met-een-bak-echo-overgoten-screams zijn of de sacrale, plechtstatige cleane stemmen die we horen en de muziek een ritueel karakter geven. Er wordt gegoocheld met kalme passages die abrupt overgaan in woeste, apocalyptische uitbarstingen en we horen allerlei naargeestige achtergrondgeluiden die bij momenten een goddelijk karakter aan deze auditieve calamiteiten geven. Met een gemiddelde speelduur van zo’n vier minuten (enkel het afsluitende “Inoreincorde” klokt boven de zeven minuten af) behouden de muzikanten het overzicht en verliezen ze zich nooit in een onstuurbaar geheel, hoewel de songs toch ook nu al erg veel van de luisteraar vragen. Voor mij scoort Ab Imo Pectore vooral in een nummer als “Teartasteglory” waarin enkele psychedelische en repetitieve passages een extra hallucinogeen effect oproepen. Stephen Lockart (STudio Emissary) weet ondertussen ook wel hoe hij dergelijke bands moet mixen zonder dat het geluid in een kakofonie verzandt. Met “Heaven, hell, earth, chaos, all” heeft Ab Imo Pectore een knaller van een plaat uitgebracht die liefhebbers van het dissonante ongetwijfeld zal kunnen bekoren. Dat meen ik uit het diepst van het hart, voilà op deze manier weet u meteen ook wat de betekenis is van de Latijnse bandnaam.

JOKKE: 84/100

Ab Imo Pectore – Heaven, hell, earth, chaos, all (Oration Records 2018)
1. 147 vertices
2. Teartasteglory
3. Between the fourth and the fifth
4. Nada
5. Finitude
6. Precipice invisible
7. Inoreincorde

Nefastu – Obscura transcendência

Het uit Oporto, Portugal afkomstige Nefastu heeft na haar tweede demo “Versículo II – As profecias do caos” uit 2012 een hele tijd stil gelegen, maar probeert nu waarschijnlijk een graantje mee te pikken van de grote interesse in de scene van haar thuisland. Portugese black is immers – net zoals de zomers daar – extreem hot. De oogst is echter karig want in de vorm van “Obscura transcendência” krijgen we via Purodium slechts een 7 inch EP op ons bord geschoteld. De drie nummers klinken echter overtuigend en laten een old school geluid horen dat teruggrijpt naar de eerste Gorgoroth platen – vooral ook door Hermes’ sappige scream – gemixt met een dosis Finse melodie. Geen complexe toestanden, occulte grootspraak of dissonante wervelwinden maar recht voor de raap black ontdaan van alle franjes zonder als knullig bedroom bandje te klinken.

JOKKE: 75/100

Nefastu – Obscura transcendência (Purodium 2018)
1. Bélica neblina
2. Supremo trono da noite
3. Na imensidão do vazio

378034

Devil Worshipper – Music for the endtimes

Matron Torn is een muzikant die niet houdt van een strak keurslijf en bijgevolg het best in zijn element is als hij buiten de lijntjes kan kleuren en de grenzen van het extreme kan opzoeken. Als je weet dat deze man het brein is achter o.a. Death Fetishist, Ævangelist (waarvan recent het nieuwe waanzinnige “Matricide in the temple of omega” verscheen), Benighted In Sodom en Præternatura, dan weet je dat zijn muzikale creaties niet voor iedereen in de wieg gelegd zijn. Ten tijde van Death Fetishist’s sublieme “Clandestine sacrament” was ik met Matron Torn aan het praten over een interview dat grotendeels over ‘de dood’ ging en uiteindelijk ook nooit is doorgegaan omdat de Amerikaan kort daarna in het ziekenhuis werd opgenomen met ernstige gezondheidsproblemen en zijn leven aan een zijden draadje heeft gehangen. Naast fysieke problemen heeft de man, die momenteel in Finland resideert, ook last van psychische aandoeningen wat zich vertaald ziet in het extravagante, suïcidale, provocatieve en gitzwarte karakter van zijn muziek. Devil Worshipper is zijn nieuwste creatie en “Music for the endtimes” is één hallucinogene sonische trip van een uur. Matron Torn staat in voor het muzikale gedeelte maar liet zich in zijn artistieke visie op zang bijstaan door Fr.A.A. van het Portugese Tod Huetet Uebel en Erethe Arashiel die de vrouwelijke vocalen vertolkt. Het dualistische en schizofrene karakter van de muziek wordt extra in de verf gezet door de bestiale vocalen van Fr.A.A. die het contrast opzoeken met de vrouwelijke proclamaties. In opener “Ablutions” wordt de vrouwelijke stem verzorgd door Kabukimono en Sebastian Montesi (Auroch, Mitochondrion) speelde enkele solo’s in op “Fornicating angel”, “Melancholy loves the dark” en “Throat of the false prophet”. Deze muziek voor het einde der tijden grossiert in disonnante en zieke melodieën of wat had u gedacht? Hoewel de basisingrediënten grotendeels uit black metal gehaald worden, werd er duchtig geëxperimenteerd met de vormgeving die resulteert in een soort van industriële black bestaande uit gelaagde trance-opwekkende gitaarpartijen, martial drumpatronen en ziekelijk makende zang waarbij ik meermaals aan Maniac en Skitliv moet denken. “Parish apothecary” heeft maar liefst twaalf minuten nodig om haar innerlijke demonen volledig te laten ontspinnen en haar tentakels in je brein vast te klampen. We krijgen een new wave-achtige basis te horen waar zich een pulserend basloopje doorheen wroet en waarbij plotse explosies van zotgedraaide dubbele bassen en verwrongen riffs zich aanbieden. De problematische relatie die Matron Torn met allerhande druggerelateerde substanties heeft komt aan bod in “Heroin” en voelt voor de muzikant als het ware als een schrikwekkend exorcisme aan. Devil Worshipper produceert het audio equivalent van een desoriënterende drugtrip doorheen de donkerste kanten van de menselijke psyche en er is absoluut geen sprake van licht aan het einde van de tunnel. Meerdere luisterbeurten zijn dan ook nodig om de waanzin die geëtaleerd wordt een plaats te kunnen geven en de ganse plaat in zijn geheel uitzitten is voor ondergetekende een zware en bij momenten zenuwslopende opgave. Na elke luisterbeurt heb ik zin om als tegengif een no-nonsense Darkthrone-plaat op te leggen. Geef mij maar Death Fetishist en Ævangelist.

JOKKE: 69/100

Devil Worshipper – Music for the endtimes (I, Voidhanger Records 2018)
1. Ablutions
2. Spiritual immanifest
3. Degenerate
4. Fornicating angel
5. Harlot flesh
6. Melancholy loves the dark
7. Heroin
8. Throat of the false prophet
9. Parish apothecary
10. Requiem ex abyssus

355614

Adverso – Ex inanis

Zet de bacalhau, porto, sardienen en pastel de nata op tafel want het is Portugese maand bij Addergebroed. Deze keer nemen we de tweede demo van het anonieme gezelschap Adverso onder de loep. De black metal van deze Portugezen stuurt aan op een reis doorheen de ongeziene dimensies van de kosmos, maar klinkt veel meer “aards” dan de spacey klanken die je zou verwachten. In “Desiderium” ontwaar ik de zanglijn “Longing for yesterday, when everything was pure“, het moge dus duidelijk wezen welke insteek Adverso brengt. Dit is vier nummers lang ouwegetrouwe no-nonsense old school black die van alle overbodige franjes ontdaan is en eigenlijk best een lekkere sound en productie kent, zeker vergeleken met de eerste demo “Bringer of death” die veel scheller klonk. De zanger schreeuwt zijn emoties uit zijn lijf en smijt er zoals in “Consummatio” af en toe wolfachtig gehuil tussen terwijl het tempo wisselt tussen mid-tempo en up-tempo. Niets buitengewoons, maar degelijk uitgevoerd old school zwartmetaal. Lekkere tape die in een oplage van 80 stuks verschijnt.

JOKKE: 77/100

Adverso – Ex inanis (Purodium Rekords 2018)
1. Adventus
2. Consummatio
3. Desiderium
4. Praeteritus

Holocausto Em Chamas – לָשׁוֹן הַקֹּדֶשׁ

Het Portugese Candelabrum wist me recent met haar nieuwste langspeler “Portals” nog positief te verrassen, nu is het de beurt aan landgenoten Holocausto Em Chamas. Het duo heeft reeds een demo (“Sermões da montanha“) en een split met het geweldige Óreiða op haar palmares. Die laatste schafte ik aan voor het uitmuntende nummer van deze minder bekende IJslandse band en niet voor de zaaddodende black van de Portugezen. Op de debuutlangspeler “לָשׁוֹן הַקֹּדֶשׁ” (Hebreeuws voor “To the holy tongue“) laat het duo echter horen de nodige progressie gemaakt te hebben. De titel doet misschien overdreven occulte of orthodoxe toestanden vermoeden, maar dat is schijn. Holocausto Em Chamas houdt van primitieve, barbaarse en bijwijlen chaotische old school geluiden die de oorhaartjes van menig luisteraar zullen geselen en tormenteren. De kelderblack behoort tot de verleden tijd daar de productiekwaliteit er met rasse schreden op vooruit is gegaan, hoewel nog steeds ruw en met een gezonde dosis underground feeling. Griezelige doomy tracks als “Death messiah” en het met orgelklanken opgesmukte “Via crucis” zorgen met sneller werk als “Sermões da montanha” en het met death metal riffs geïnjecteerde “Narcotic invocation of the tormentor” (één van de sterkste nummers van de plaat) voor een mooie dynamiek. Het hieronder te beluisteren “Claustro dos mortos” bevat het beste van beide werelden en laat allerlei angstaanjagende geluiden horen die uit het dodenklooster opstijgen. Om tot de elite van de Portugese scene te horen, zal Holocausto Em Chamas nog enkele tandjes moeten bijsteken want niet alle riffs zijn even memorabel, maar ze zijn in elk geval wel op het goede pad.

JOKKE: 71/100

Holocausto Em Chamas – לָשׁוֹן הַקֹּדֶשׁ (Harvest Of Death 2018)
1. Coroado em espinhos
2. Pregador
3. Death messiah
4. Via crucis
5. Sermões da montanha
6. After the crucifixion
7. Narcotic invocation of the tormentor
8. Agonizing aura
9. From the catacombs
10. Claustro dos mortos
11. The sombre disciple

Candelabrum – Portals

Liefhebbers van Portugese groezelige lo-fi black hebben ongetwijfeld werk van Black Cilice in hun platenkast en op hun Instagram-pagina staan, maar ook landgenoot Candelabrum zou geen onbekende meer mogen zijn. De trage black van de drie demo’s bevatte zowel een majestueuze als morbide atmosfeer, terwijl het debuut “Necrotelepathy” een pak rauwer klonk, maar mij niet over de streep kon trekken door de knullige uitvoering. Nu is er “Portals” waarop de blauwdruk van de voorganger doorgetrokken wordt, maar we wel een betere sound (hoewel nog steeds lo-fi) en uitvoering horen. Vermits “Towards death” een intro is, bevat “Portals” slechts drie volwaardige songs waarvan “The axis of existence” en “Death enthroned in white marble – Part I, II & III” respectievelijk wel op tien en zestien minuten afklokken. Wat me vooral positief bevalt zijn de vocalen die minder hysterisch en lager qua toonaard klinken en minder vooraan in de mix zitten. Wat betreft de muziek zijn grimmige riffs en repetitieve maar sfeervolle keyboards innig met mekaar verstrengeld en door de basic aanpak komt er geen moeilijkdoenerij aan te pas. In het kortere “Dusk, poisoner of souls” nemen de keyboards het voortouw en katapulteren ze ons terug naar de Noorse oerdagen van het genre, hoewel de basismelodie soms wat lang blijft hangen. De lange afsluiter is uit drie delen opgebouwd en blijft de volle zestien minuten boeien doordat verschillende tempo’s de schwüng erin houden. “Portals” is de eerste Candelabrum plaat die ik besliste aan te schaffen en is uitstekend voer voor liefhebbers van lo-fi undergroundspul.

JOKKE: 81/100

Candelabrum – Portals (Altare Productions 2018)
1. Towards death
2. The axis of existence
3. Dusk, poisoner of souls
4. Death enthroned in white marble – Part I, II & III

Como O Breu – Utopia

“Lusitanian black metal misanthropy” staat er te lezen op de eerste (cassette-)release van Como O Breu. Waar dient deze band geografisch gesitueerd te worden, hoor ik u al denken? Wel, Lusitania was een Romeinse provincie op het Iberisch Schiereiland die ongeveer overeenkwam met het huidige Portugal en een deel van Spanje (Extremadura) en werd genoemd naar de belangrijkste stam uit het gebied, de Lusitani. Behalve enige vorm van verbondenheid met hun voorouders, houdt het Portugese duo er voor de rest niet echt warme gevoelens voor hun medemens op na. “Absolute hatred for mankind“, weet je wel en je moet ook geen Portugees verstaan om te weten waar nummers als “Humanidade em extinção” of “Estágios em misantropia” over gaan. De zwartmetalen klanken die na het wegebben van de intro uit de speakers knallen zijn dan ook van de haatdragende soort. Wat het duo siert is dat het niet alleen veel werk heeft gestoken in de fysieke uitvoering van deze demo, maar dat ze er ook een vrij unieke kijk op nahouden want, hoewel hun black metal op zich vrij conservatief en niet al te ingewikkeld klinkt, zit het geheel wel avontuurlijk in mekaar en krijgen we zelden een traditionele songopbouw te horen (zo bevat de titeltrack bijvoorbeeld een heuse Bethlehem-vibe). Hierbij komen er ook de nodige duistere ambient-klanken en in de afsluiter zelfs piano aan te pas. De productie is krachtiger dan ik had durven vermoeden en de basgitaar heeft haar plaatsje tussen de snedige riffs weten opeisen. De galmende screams en getormenteerde uithalen gaan door merg en been en dat de drums uit een computer afkomstig lijken te zijn, vinden we deze keer niet zo erg. In het eindproduct is er ongeveer evenveel plaats voor extreme metaalklanken als voor de atmosferische ambientstukken. Bij een volgende release mag de nadruk wat mij betreft nog meer op het gitaargeweld komen te liggen want nu hapert de flow een beetje. Voor een eerste release klinkt “Utopia” echter zeker niet verkeerd.

JOKKE: 74/100

Como O Breu – Utopia (Eigen Beheer 2018)
1. Temor
2. Escuro como o breu
3. Humanidade em extinção
4. Eu e os meus demónios
5. Luz que Fere
6. Utopia
7. Estágios em misantropia