soulseller records

Tulus – Old old death

De eerste drie platen van Tulus en van zusterband Khold hebben een vaste stek in mijn lijst der genre favorieten. Mid-tempo black metal met catchy en toch gitzwarte riffs. Ik was dan ook nogal teleurgesteld in alles wat op de voorgenoemde releases volgde. Voor mij klonk het allemaal als een verwaterd vervolg met wat meer punk invloeden. Niet zo extreem als bij pakweg Darkthrone, maar toch…Nu Khold weer on hold staat, is Tulus na acht jaar toe aan een nieuw album. “Old old death” is wat je na een teleurstelling als “Olm og bitter” zou verwachten. Niet slecht, maar niks bijzonders. De heren doen wat ze doen, maar hebben inmiddels niets nieuws meer te vertellen. Maar wat erger is, is dat de oude verhalen afgezaagd raken. Het heeft nog ergens de verbeten charmes van Khold, maar het klinkt gewoon wat leeg, zowel qua muziek als qua sound. Zelfs de prominente basgitaar, een door mij geliefd element van hun sound, kan het niet redden. De tien nummers komen simpelweg over als een hoop gerecycleerd materiaal dat met weinig overtuiging wordt gebracht. Er zit rock n roll in, black metal, pop en punk… maar geen enkele invloed weet écht een blijvende indruk te maken. Alles is halfslachtig, ook de “blastbeats”. En ook geen enkel van de korte nummers valt echt positief op. Wat bij vorige albums van de heren, zelfs de minste, wel nog het geval was. Gelukkig is het artwork nog steeds spuuglelijk, anders zou men beginnen twijfelen aan consistentie. Begrijp me niet verkeerd, “Old old death” is prima voor op de autosnelweg, maar is zeker en vast geen release waar ik thuis naar zou luisteren. Als je houdt van niet al te snelle of ingewikkelde black metal met een variatie aan old school invloeden en als je niet gaat vergelijken met hun vroege releases, is dit degelijk. In elk ander geval, is het weinig meer dan optioneel.

Xavier: 70/100

Tulus – Old old death (Soulseller Records 2020)
1. Hel
2. Jord
3. I havet hos Rån
4. Flukt
5. Folkefall
6. I hinmannens hånd
7. Grunn grav
8. Ild til mørkning
9. Villkjeft
10. In memoriam

Porta Nigra – Schöpfungswut

Daar waar de eerste twee albums van het Duitse Porta Nigra me wat te avantgardistisch klonken – dat is steeds een dubbeltje op zijn kant bij mij – neigt het duo O. (drums en zang) en Gilles de Rais (snaren, teksten en songwriting) op diens derde langspeler “Schöpfungswut” eerder naar straightforward, furieuze en monumentale black metal. Voor de gelegenheid werd dan ook Tongue, oprichter van Chaos Invocation (waar O. in het verleden bij drumde), erbij gehaald om het geheel in te zingen. Op veelvuldige theatrale heldere zangkoren of Duitse parlando partijen na, zoals in het cinematografische en bij momenten haast operesque “Die Augen des Basilisken” wordt op deze derde langspeler weinig buiten de lijntjes gekleurd en ook het eclecticisme dat het oude werk typeerde is ver te zoeken. Some will love it, some will hate it. Ik behoor tot de eerste groep. Porta Nigra besteedt veel aandacht aan het verhalend karakter van diens black metal wat resulteert in een gemiddelde speelduur van zo’n acht minuten. Er gebeurt heel wat in de dynamische songs zonder dat de overgangen abrupt of onnatuurlijk klinken en het geheel in het van het verleden gekende eclecticisme ontaard. Gilles de Rais zit er niet om verlegen om melodieuze leads in de composities te integreren als tegengewicht voor de de agressieve uitbarstingen waarin O. volle gas kan geven. Qua sound zit alles deze keer snor dankzij Markus Stock en zijn Klangschmiede Studio E waardoor de plaat knalt en de snelle blastpartijen ,zoals die van de afsluitende titeltrack, overzichtelijk blijven. Thematisch gezien kiest Porta Nigra op “Schöpfungswut“, wat zoveel betekent als “woede omtrent de Schepping“, zoals steeds voor aan Fin de Siècle-verbonden decadente onderwerpen. Ganz geil.

JOKKE: 81/100

Porta Nigra – Schöpfungswut (Soulseller Records 2019)
1. Die Kosmiker
2. Das Rad des Ixion
3. Die Augen des Basilisken
4. Die Entweihung von Freya
5. Unser Weg nach Elysium
6. Schöpfungswut

Svarttjern – Shame is just a word

Na in de eerste zes levensjaren drie demo’s te hebben uitgebracht, gaat het Noorse Svarttjern sinds 2009 resoluut voor langspelers. Via Soulseller Records bereikte ons “Shame is just a word“, de vijfde volwaardige plaat ondertussen al, nadat er vier jaar verstreken sinds voorganger “Dødsskrik“. Svarttjern is zo’n band die ik bij elke plaat wel eens even aandacht schenk, maar nadien al snel in de vergetelheid geraakt. Dit is te wijten aan het feit dat ik het Noorse kwintet als een goede middenmotor beschouw in het drukbezette bataljon aan bands als zijnde Ragnarok (waarvoor zanger HansFyrste ooit twee platen inzong), Nordjevel, Djevelkult en Hovmod. De band kiest immers steevast voor een nogal generieke sound en productie en de muziek wordt volgens het boekje gebracht, maar weet niet te beklijven. Dat de vier musicerende kerels, waarvan er drie in de huidige line-up van Carpathian Forest terug te vinden zijn, kunnen spelen staat buiten kijf, maar waar zijn die pakkende riffs en bovenal de atmosfeer? Het groovende en van een blitse solo voorziene “Ment til å tjene” krijgt me nog wel aan het bewegen en ook de tremolo-riffs in het mid-tempo “Melodies of lust” kunnen ermee door, maar échte krakers blijven uit. In “Ta dets drakt” redt HaanFyrste de song middels zijn gevarieerde vocalen van de middelmaat. Het moge in nummers als “Frost embalmed abyss” en de titeltrack duidelijk zijn dat Svarttjern’s riffraamwerk een hoge dosis rock ’n roll en thrash bevat, getuige ook een coverversie van “Bonded by blood” van Exodus. Voor dit type goed geproduceerde en strak uitgevoerde black metal is zeer zeker een publiek en Svarttjern hoeft zich allerminst te schamen voor deze plaat, maar voor mij mag het toch wat uitdagender, origineler, atmosferischer en afwijkender zijn.

JOKKE: 77/100

Svarttjern – Shame is just a word (Soulseller Records 2020)
1. Prince of disgust
2. Ment til å tjene
3. Melodies of lust
4. Ta dets drakt
5. Frost embalmed abyss
6. Ravish me
7. Bonded by blood
8. Shame is just a word

Dold Vorde Ens Navn – Gjengangere I hjertets mørke

De wederopstanding van het legendarische Ved Buens Ende was recentelijk een feit en de fans van deze avontuurlijke black metal-pioneers zullen opnieuw in orgastische oorden verkeren bij het aanschouwen van Dold Vorde Ens Navn (Noors voor “Verborgen was iemands naam“) . Het gaat hier om een nieuwe band uit Oslo waar enkele veteranen uit het black metal-genre in huizen. Wat dacht je immers van Håvard Jørgensen (aka Haavard en Lemarchand, mede-oprichter van Satyricon en lid van Ulver tijdens diens black metal-periode), Vicotnik (Dødheimsgard, Ved Buens Ende), Cerberus (ex- Dødheimsgard) en Myrvoll (Nidingr)? Het kwartet laat in de vorm van “Gjengangere I hjertets mørke” (wat iets in de aard van “Passagiers in het hart van de duisternis” betekent) een eerste EP op de mensheid los waarop vier nummers prijken. Opener “Den ensomme død” start met een kort stukje Noorse folk waarna een hardcore/punkrock-achtig drumritme de boel aanwakkert waarna Håvard nog wat thrashriffs en solopartijen in de strijd gooit. Op papier lijkt het een allegaartje te zijn, maar dit is best een verfrissende mix aan stijlen. In “Drukkenskapens kirkegård” wordt het gaspedaal ingedrukt en man man man…wat is dit toch een vetgeil nummer! Vicotnik bewijst met zijn schizofrene en avantgardistische zangstijl absoluut niet voor ex-Dødheimsgard-collega Aldrahn te moeten onderdoen. De eigenzinnige Noor tilt dit nummer naar een ongezien hoog niveau, hoewel het muzikaal met zijn pure begin jaren ’90 sound en melodieuze leads ook al de pannen van het dak swingt. Myrvoll roffelt dit geniale brokje muziek bovendien vakkundig aan mekaar. “Vitnesbyrd” trekt de black metal-lijn verder door en is een doorslagje van het voorgaande nummer maar bevat een akoestisch intermezzo waarin Vicotnik met zijn hysterische en maniakale krijsende en heldere vocalen weer alle aandacht opeist. “Blodets Hvisken” lijkt aanvankelijk wat meer rechttoe-rechtaan te zijn, maar gooit het roer toch ook al snel om naar akoestische en door de heldere zang ook heidens-aanvoelende klanken. We zijn maar wat blij met wat deze oude rotten middels Dold Vorde Ens Navn aanvangen. “Drukkenskapens kirkegård” alleen al rechtvaardigt de aanschaf van “Gjengangere I hjertets mørke“. Een langspeler en snel graag!

JOKKE: 85/100

Dold Vorde Ens Navn – Gjengangere I hjertets mørke (Soulseller Records 2019)
1. Den ensomme død
2. Drukkenskapens kirkegård
3. Vitnesbyrd
4. Blodets Hvisken

Eternity – To become the great beast

“To become the great beast” van het Noorse Eternity – er lopen wel meer gelijknamige bands op onze aardkloot rond – is een album dat maar liefst dertien jaar na debuut “Bringer of the fall” verschijnt. Frontman en oprichter Evighet beschouwt het dan ook als zijn levenswerk en zoals zijn alias aangeeft, heeft het dus een eeuwigheid geduurd om de opvolger wereldkundig te kunnen maken. Eigenaardig is dat vijf van de tien nummers op “To become the great beast” ook al op een gelijknamige demo uit 2015 prijkten. En nog merkwaardiger is dat de Noor een hele resem mooie namen rond zich heeft kunnen verzamelen. Zo horen we Blasphemer (Vltimas, Aura Noir, ex-Mayhem) op basgitaar terug en bestaat de rest van de band uit leden van Nocturnal Breed en Den Saakaldte. Ook Brynjard Tristan (ex-Dimmu Borgir, ex-Old Man’s Child) komt nog een nummertje meebrullen. De tien nummers die de revue passeren laten een kwalitatief en doordacht ietwat schel Scandinavisch black metal-geluid horen waarbij het duidelijk mag zijn dat er vakmanschap aan te pas is gekomen (mag ook wel als je zo lang aan een album zit te sleutelen). Evighet heeft duidelijk een voorliefde voor het snelle werk want er wordt goed gas gegeven en de tremolo-riffs volgen mekaar in een moordend snel tempo op. Wel opletten geblazen dat het niet te eentonig wordt jongens! Tragere nummers zoals “In subspecies aeterna” en “Nine magic songs” zijn dus welgekomen. Eternity laat geen moment iets vernieuwend horen maar dat vinden we in dit geval helemaal niet erg. Er komen geen tierlantijntjes zoals keyboards, akoestische gitaren, samples of dergelijke aan te pas en op vocaal gebied valt er eveneens geen hocus pocus te horen, maar een doelgerichte verbeten scream. Met het oude werk van de band was ik niet bekend, maar “To become the great beast” is een schot in de roos. Was ook wel deels te verwachten als je weet dat een man als Blasphemer hier zijn medewerking aan verleent.

JOKKE: 81/100

Eternity – To become the great beast (Soulseller Records 2019)
1. Sun of hate
2. Bringer of the fall
3. Te nostro deum sathanas
4. If I ever lived
5. Horror vacui
6. In subspecies aeterna
7. To become the great beast
8. Violator
9. Empire
10. Nine magic songs

Ováte – Ováte

Het is nog even wachten tot het najaar vooraleer Taake samen met Bölzer en One tail One Head onze contreien aandoet in het teken van haar laatste plaat “Kong vinter“. In afwachting van de doortocht van deze interessante package presenteren Aindiachaí en Brodd, respectievelijk live-gitarist en live-drummer van Taake, ons hun eerste werk van hun nieuwe band Ováte waarmee ze een pagan black metal route bewandelen, zij het explosief, rockend en opzwepend; bijvoorbeeld zoals we het subgenre kennen van een Kampfar. Op vocaal gebied konden beide heren rekenen op de hulp van heel wat bevriende zangers. Zo leende V’Gandr (Helheim, Taake) zijn stembanden uit op “Morgenstjerne” waarbij hij screams afwisselt met sporadische cleane samenzang. Deze openingstrack bevat veel mooie, krachtige melodieën met een pakkend onderhuids heidens gevoel en is het meest epische nummer dat op de plaat te vinden is. “Song til ein orm” rockt dat het een lieve lust is en als mijn oorschelpen me niet bedriegen maakt de Taake frontman hier het mooie weer wat betreft vocalen. Opnieuw zit de pagan-inslag intrinsiek in de gitaarriffs vervat en worden we nog op een melodieuze solo getrakteerd. Andere hulplijnen die ingeschakeld werden zijn Eld (Krakow, Aeturnus, Gravdal), Ese (Slegest) en Ødemark (The 3rd Attempt) waarbij kan vermeld worden dat het afwisselen van zanger heel goed werkt op deze plaat, hoewel het verschil in raspende keelklanken nu ook niet wereldschokkend groot is. “Illhug” start aanvankelijk met de nodige blasts, maar schakelt al snel over naar een rockende modus inclusief spetterend gitaar- en soleerwerk en houdt het hoge niveau de volle acht minuten vol. Enkel “The horned forest king” wordt in het Engels uitgevoerd en de aandachtige luisteraar zal hier stoere, maar subtiele samenzang opmerken; het zit ‘em dikwijls in de details op deze plaat. In de negen minuten durende afsluiter zijn dat samples van barre natuurelementen zoals regen, donderslagen en huilende wind die doorheen de riffs gevlochten zijn. De krachtige, maar niet té gelikte productie zorgt er bovendien voor dat dit zwartmetaal als vuurwerk uit de boxen knalt. Met Deathcult’s “Cult of the goat” leverde Soulseller Records reeds een geweldige plaat af en met Ováte krijgen we zelfs nog een overtreffende trap aangeboden.

JOKKE: 89/100

Ovate – Ovate (Soulseller Records 2018)
1. Morgenstjerne
2. Song til ein orm
3. Illhug
4. The horned forest king
5. Inst i tanken

Deathcult – Cult of the goat

Deathcult, een bijster originele bandnaam is het hoegenaamd niet want volgens de metalen archieven lopen er toch enkele gelijknamige bands rond op onze aardkloot. In het geval van deze review betreft het de Noorse Deathcult waarin we enkele figuren aantreffen die hun sporen al dik verdiend hebben in notoire black metal bands. Het betreft hier immers Hoest van Taake op bas en de gebroeders Thurzur (drums) en Skagg (zang en gitaar) die we kennen van ondermeer Gaahlskagg en de live bezettingen van Taake en Gorgoroth. Tien jaar na het debuut waarbij de cultus van de draak geprezen werd, verschijnt er nu een ode aan de geit. En opnieuw wordt die vorm gegeven mits old school black metal zoals we die begin jaren negentig uit Noorwegen te horen kregen. De snelste, hardste of gevaarlijkste van de klas, wil het trio uit Bergen niet zijn. Hun black ligt immers tamelijk goed in het gehoor en bevat de nodige melodie, wat de lange opener “Climax of the unclean“, waarin ook met de vocalen geëxperimenteerd wordt, meteen duidelijk maakt. En met “Bloodstained ritual” gaan ze qua melodieuze tremolo/black ’n roll riffs nog een stapje verder. Het levert een aanstekelijke song op hoewel de solo aan het einde best achterwege had mogen blijven. Door de sound van de donderende drums aan het begin van “Ascension rite” lijkt het even alsof Gorgoroth’s “Revelation of doom” uit mijn boxen knalt, maar dan beter. Deze song wordt opgefleurd door Attila Csihar die sacraal aandoende vocalen uit zijn opperstrot perst en mee instaat voor de beste song van de plaat die ook enkele knappe cello-partijen bevat. Naast een bijdrage van Mayhem’s opperhoofd stond Dirge Rep (ex-Gehenna, ex-Enslaved) in voor de teksten en mocht ex-Taake lid Lava nog wat riffjes mee inspelen. Het inzetten van cello, maar ook van sitar (“Devilgoat“) en barokke gitaar en het veelvuldig opdraven van samples en naargeestige geluiden geeft de songs net dat tikkeltje meer eigenheid mee ten opzichte van veel gelijkgezinde collega’s. “Man versus beast” en “The oath” zijn meer rechttoe-rechtaan qua opzet waarbij toch opvalt dat de bas een mooi plaatsje tussen de distortion riffs heeft weten opeisen. De legendarische producer Eirik “Pytten” Hundvin (Grieghallen Studio) weet natuurlijk hoe hij aan zijn knoppen moet draaien om een Noorse black metal kraker deftig te laten klinken. “Cult of the goat” is een dikke aanrader voor fans van zowat elke band die in deze review aangehaald werd.

JOKKE: 86/100

Deathcult – Cult of the goat (Soulseller Records 2017)
1. Climax of the unclean
2. Bloodstained ritual
3. Ascension rite
4. Man versus beast
5. The oath
6. Devilgoat
7. Laudate hircum