Alcest, ik wist het nog wel te appreciëren ten tijde van “Souvenirs d’un autre monde” uit 2007. Al snel ging mijn interesse voor deze Franse chansonniers bergaf. Beide volgende albums namen me stevig met de ballen. Niet op een homo erotische manier, zoals Manowar dat doet, maar eerder zoals een onnozele nieuwe Westerse vrouw verpersoonlijkt door Grey’s anatomy, 50 tinten grijs en allerhande andere zaaddodende ruk. Toen ik laatst een foto van bandgoeroe Neige (that’s Snow, you bitches, yo) in vol pauwenkostuum zag, werd me nog eens duidelijk gemaakt dat Alcest muziek voor meisjes is. Met een gevoel van ik-zal-maar-eens-lekker-lachen-met-dit-nieuw-nummer-teenage-love klikte ik de You Tube link van “Opale” aan. De single die Alcests 4de langspeler inluidt, luisterend naar de roepnaam “Shelter”. Gelachen dat ik heb. Eerder glimlachen. Want dat is wat “Opale” met me doet. Jazeker, het klinkt extreem zacht en gevoelig, maar eerder positief hoopvol stemmend in plaats van stroperig en zeemzoetig, zoals heel wat shoegaze bands durven te klinken. De zang is zacht, de muziek is zacht en droomt lekker weg. De vrouw dacht dat Sigur Rós opstond. Normaal hoort ze te koken en haar lippen op elkaar te houden (dan toch), maar de vergelijking is toch wel treffend. Prophecy Productions verkoopt “Opale” als een 7” met enkel dit nummer erop. De B-zijde kan dienen als onderlegger. Aangezien ik geen Russische miljardair ben, zie ik ook niet het nut ervan in om een goede €15 neer te leggen voor slechts één nummer en 7 minuten verspilling aan vrije ruimte op goddelijk vinyl. Wél is mijn aandacht ruimschoots opgewekt en wil ik “Shelter” maar al te graag eens fatsoenlijk beluisteren en bij goedkeuring aanschaffen. Wachten tot 17 januari dan maar! Ondertussen speelt ik “Opale” nog een aantal miljoen keren.

Flp: 95/100

Alcest – Opale (Prophecy 2013)
1. Opale