Wanneer een band een album uitbrengt dat dusdanig grandioos is, dan houdt je je hart vast bij de plaat die erop volgt. De verwachtingen zijn  torenhoog en je bent  geneigd te denken dat het toch alleen maar kan tegenvallen. Year of no light heeft zo’n album gemaakt in de vorm van “Ausserwelt” (2010). Een plaat die ik onder mijn favorieten van de laatste jaren en zelfs aller tijden schaar. Die kwam destijds, en komt nog steeds, op indrukwekkende wijze via mijn zintuigen binnen. Er zijn bands die me teleurgesteld hebben met opvolgers, maar in Year of no light had ik vertrouwen. Dit zijn rasmuzikanten; creatief, eigenwijs, verstaan hun instrument, durven risico’s te nemen en hebben oog voor detail. Die kwaliteiten zitten in het bloed en dat gooi je niet zomaar overboord, dat kruipt waar het gaan kan en wil zich uiten op de enige manier die het kent: in de muziek. We hebben even moeten wachten;  een drietal  split-albums, een live album, een heruitgave van debuutplaat “Nord” en een soundtrack bij de film “Vampyr” hebben onze honger moeten stillen voordat de derde studioplaat geboren werd. Maar het is dan zover: “Tocsin” is zijn naam. Na het album eindeloos gestreamd te hebben en sommige nummers live gehoord te hebben, heb ik ook de gearriveerde cd en lp een draai gegeven.  En wat is het heerlijk dat mijn vertrouwen gegrond blijkt te zijn. Year of no light flikt het gewoon weer. Alweer een grandioos album.  Alle ingrediënten die deze band uniek maken, zitten erin. Instrumentaal, sublieme opbouwen, perfecte timingen, bevredigende climaxen, de drie gitaren optimaal gebruikt om verschillende melodielijnen door elkaar te laten lopen en weer krachtig bij elkaar te brengen, contrasten van verlichtende melodie tegenover zwaar duister geweld, twee drummers die creatief zijn en van elkaar weg durven te gaan door een eigen pad en ritme te kiezen zonder elkaar uit het oog te verliezen en weer bij elkaar te komen om gezamenlijk te exploderen, sterke goed gedoseerde en in het geheel liggende soundscapes. Dit alles resulterend in een geheel van laag op laag en circulerende dynamiek. Elke keer dat je de plaat opzet hoor je weer  wat anders. Zo komt opener “Tocsin” er rustig in met een sample aangevuld met drum en een cleane gitaar en bouwt de spanning langzaam op totdat de gitaren er YONL-style, zwaar en hard, in knallen en deze een tijdje aanhouden, waarna het tempo wordt  opgeschroeft en het, zo mogelijk, nog zwaarder knalt. Aan het einde faden de tonen uit en meteen schiet “Géhenne” uit de startblokken. Een opvallend nummer dat met zijn 05:53 minimaal de helft korter duurt dan alle andere nummers van zowel “Ausserwelt” als “Tocsin”.  Maar wat een powerhouse is dit zeg. Vanaf seconde één ligt het tempo hoog, strak en toch dynamisch. Catchy terugkerende gitaar melodieën in combinatie met twee drummers die werkelijk het onderste uit de kan halen en van swingende upbeat post-punk- achtige ritmes opbouwen naar uit de voegen knallende blastbeats. Man man geef die gasten een lintje. Live hakte dit nummer er gigantisch in en het zal me niet verbazen als dit een alltime favourite wordt voor fans. Derde nummer “Désolation” geeft dan weer even ruimte om op adem te komen, maar gaandeweg wordt je ook hier weer in een bepaalde sfeer gezogen. Alsof je in drijfzand terecht bent gekomen en tegenstribbelen geen zin heeft, gewoon mee laten gaan. “Stella rectrix” geeft je dan in het begin met wat luchtige synths het gevoel op adem te komen, maar al gauw beuken hier de loodzware riffs je om de oren en geraak je weer in doom-trance en kom je later in bombastische en hypnotiserende sferen totdat je aan het einde helemaal opgezweept en uitgeput neervalt. Wat een trip.  Ook afsluiter “Alamüt” begint lekker chill en kabbelt zo door, maar zwelt zonder dat je er erg in hebt aan naar up-tempo drums en voor je het weet zit je alweer in een ijzersterk lang nummer dat zijn weerga niet kent. En na vijf nummers in 57:20min houdt het op. En druk ik weer op play. Wat een genot, wat een  ultieme plaat. Beter of minder dan zijn voorganger? Daar ga ik niet over, dat is aan een ieder om te bepalen. Maar met een werkelijk geniale productie (recording en mixing Cyrille Gachet en mastering door Alan Douches) en gaaf artwork (Simon Fowler) is deze plaat voor mij helemaal af. Verder geen woorden meer nodig. Kopen. Plaat van het jaar!

TMP: 100/100

Year of no light – Tocsin (Debemur Morti Productions 2013)
1. Tocsin
2. Géhenne
3. Désolation
4. Stella Rectrix
5. Alamüt