Als Erik Van Looy in de Slimste Mens zou vragen “som vier Deense black metalbands op” zal er hoogstwaarschijnlijk een pijnlijke stilte vallen. Nu moet ik bekennen dat ik zelf ook maar nét aan vier stuks zou geraken, namelijk Horned Almighty, Denial Of God, Black Dementia en Solbrud, waarvan net de tweede langspeler uitgebracht werd door Mighty Music. Dit maar om aan te tonen dat Denemarken toch wel serieus achterop hinkt vergeleken met de andere Scandinavische landen. Wat de reden hiervoor is, is me een raadsel. In hun thuisland zijn de vier heren echter blijkbaar goed bezig getuige een award die ze reeds in ontvangst hebben mogen nemen en performances op het Roskilde en Copenhell festival. Buiten hun landsgrenzen is er wel nog wat werk aan de winkel vrees ik, want ik vermoed dat deze band zelfs voor menig liefhebber van zwart metaal nog een nobele onbekende zal zijn. De eerste self titled plaat vond ik best te pruimen. Middels vier lange songs kregen we een portie atmosferische black metal voorgeschoteld in de stijl van, u raadt het misschien al, Wolves In The Throne Room en consorten. Op de tracklist van de nieuweling prijken ook weer vier lange nummers (tussen negen en vijftien minuten) netjes per twee verdeeld op elke kant van de vinylplaat. Valt er aan de muziek zelf iets nieuws te merken? Aan de eerste minuut te horen, alvast niet. Na een feedback intro, schiet de band als een razende uit de startblokken en krijgen we duidelijk door WITTR beïnvloedde black metal gepresenteerd (behoudens de meer ambient getinte partijen die de Amerikanen in hun muziek verwerken) die natuurlijk ook schatplichtig is aan de oude Noorse school. In de eerste twee nummers neemt de band slechts sporadisch een beetje gas terug, zoals in het akoestisch intermezzo in “Afbed”, maar dat is zelden van lange duur. De langste klepper van de plaat, “Klippemennesket” heeft wel een minuutje of drie nodig om middels cleane gitaren een opbouw te creëren, maar daarna worden de versterkers opengedraaid. Verderop in het nummer worden de harde stukken steeds opgevolgd door cleane of akoestische gitaarpartijen die steeds de nodige ademruimte vormen voor de daaropvolgende erupties. Een bekend trucje natuurlijk voor dit genre. Ondanks het verslinden van menig Deense crimi serie, versta ik geen jøta van de teksten die in hun moedertaal gebracht worden, maar volgens de bio handelen ze over natuur, dood en eenzaamheid. Liefhebbers van de Cascadian sound moeten dit Solbrud zeker eens een kans geven: voorwaar niets nieuws onder de zon maar wel oerdegelijk gebracht.

JOKKE: 80/100

Solbrud – Jærtegn (Mighty Music 2014)
1. Sortedøden
2. Afbed
3. Klippemennesket
4. Ursult