In 2012 bracht het Amerikaanse If These Trees Could Talk met “Red forest” één van de beste post-rock platen aller tijden uit, althans voor ondergetekende toch. Ook live blaast het uit Akron (Ohio) afkomstige kwintet je omver met haar pakkende en beklijvende songs. Hoewel de band het louter instrumentaal houdt en het spelen met hard en zacht voor de nodige dynamiek zorgt (aldus de regels van het boekje), beschouw ik If These Trees Could Talk niet als een post-rock band pur sang zoals bijvoorbeeld een Explosions In The Sky of Mono, die er een eerder filmische aanpak op nahouden. De basis, die met momenten stevig uitpakt of lekker groovy is, doet deze knakkers op de scheidingslijn tussen post-rock en post-metal balanceren (zoals een Toundra dat ook doet). Toen het nieuws me ter oren kwam dat de band een contract bij Metal Blade in de wacht gesleept had, verwachte ik dat de band nog een streepje harder zou uitpakken. Dat gebeurt niet. Eén noot ver in aftrapper “Solstice” en je herkent de band van mijlenver: drie gitaren die zich – al dan niet in loopjes –  rond een strakke drum groove friemelen met een bas die de boel aan elkaar lijmt. Na de opener volgen er nog acht nummers met een gemiddelde speelduur van zes minuten waarin de stereotypen van het genre allemaal de revue passeren. Hoewel je het allemaal wel al eens gehoord hebt, is de uitvoering quasi perfect en weet het vijftal met momenten toch nog de gevoelige snaar te raken in onder andere het eerder soundscape-achtige “The here and hereafter” of de kippenvelmotor in gang te zetten (“The giving tree”). Liefhebbers van progressieve rock/metal moeten met deze band toch ook wel aan de slag kunnen. Zo zitten er subtiele stukjes Tool vervat in het ruwere “Iron glacier”. In een vrij uitgemolken genre is het geen gemakkelijke opgave om een album uit te brengen dat de klassiekers kan overtreffen. Ook If These Trees Could Talk slaagt er niet in om, na een schrijfperiode van vier jaar, met de overtreffende trap van haar meesterwerk naar buiten te komen. Misschien waren de verwachtingen te hoog gespannen? Ik moet me er misschien gewoon stilaan bij neerleggen dat het genre nooit meer een “Solace” (Jakob), “Tertia” (Caspian) of “Red forest” zal voortbrengen. Vijf jaar geleden was dit een regelrechte topper geweest, nu is “The bones of a dying world” een goede clichéplaat.

JOKKE: 80/100

If These Trees Could Talk – The bones of a dying world (Metal Blade Records 2016)
1. Solstice
2. Swallowing teeth
3. Earth crawler
4. After the smoke clears
5. The here and hereafter
6. Iron glacier
7. The giving tree
8. Berlin
9. One sky above us