“Of we zin hadden in een interview met Lord Ahriman naar aanleiding van Dark Funeral’s nieuwste telg “We are the apocalypse”“? Uhm, even polsen bij de mede Addergebroeders, maar die hadden duidelijk geen hoge pet (meer) op van deze Zweedse band. Daar ik de eerste paar Dark Funeral-platen echter nog steeds met veel plezier opleg en ook de nieuwste telg en diens voorganger wel kan appreciëren, besloot ik mijn stoutste schoenen aan te trekken en met enkele kritische vragen onder de arm het gesprek aan te gaan. Lord Ahriman bleek best een aangename gesprekspartner te zijn die zijn eigen mening niet onder stoelen of banken steekt, maar ook een lachje hier en daar niet kon onderdrukken. Nu is een gesprek van een klein half uur natuurlijk onvoldoende om diep genoeg te kunnen graven, zeker als je na ruim twee jaar werken met tools als MS Teams nog steeds zit te klooien met de opnameknop en zo kostbare tijd kwijt speelt…Soit, bij deze het relaas van wat we in die korte tijdspanne uit de Zweed konden trekken. (JOKKE)

Voordat ik het over de nieuwe plaat wil hebben, wil ik nog even teruggaan naar de voorganger. Voor mij was “Where shadows forever reign” een album dat mijn interesse in Dark Funeral terug aanwakkerde, daar ik met de platen na “Diabolus interium” niet veel kon aanvangen en afhaakte. Het lijkt erop dat dit wel voor meer mensen het geval was. Kunnen we zeggen dat “Where shadows forever reign” de belangrijkste plaat uit jullie carrière tot nu toe is, vooral omdat het de eerste was met Heljarmadr die de microfoon van Emperor Magus Caligula overnam, die toch lange tijd jullie zanger was?
Goh, dat is moeilijk te zeggen, “Where shadows forever reign” was in elk geval onze meest succesvolle plaat, maar ook alle voorgaande albums werden eigenlijk goed ontvangen. Zelf ben ik trots op elke plaat die we gemaakt hebben, daar die steeds het resultaat was van het best mogelijke dat we op dat moment konden doen. Zodra een plaat af is, kijk ik vooruit naar de toekomst. Dat is iets dat ik doorheen de jaren heb geleerd.

Sommige bands vinden het nogal teleurstellend dat veel fans nog steeds de voorkeur geven aan hun eerste albums. Geldt dat ook voor Dark Funeral? Stoort de nostalgie in de blackmetalscene je?
Niet echt, ik maak er geen big deal van, maar aan al die fuckin‘ zageventen die in het verleden leven zou ik zeggen: “Move on!” Stop met zeiken en wees supportive naar de bands die je goed vindt of ooit goed vond. Ik ben zelf ook fan en natuurlijk vind ik niet elke plaat van een bepaalde artiest of band even goed, maar dat is nog geen reden om te beginnen janken en nieuw werk af te breken. Ik kan enkel maar eens goed lachen met mensen die hierover lopen klagen en zagen.

Trouwens, dit is ook wel een kwestie van verschillende generaties, denk ik. De oude garde zal altijd wel “Open the gates” willen horen en dat is oké want het is een nummer dat een grote impact had en Dark Funeral heeft gemaakt tot de band die we nu zijn. Maar we hebben ook recentere nummers zoals “My funeral” of “666 voices inside“, die op heel veel bijval mogen rekenen wanneer we ze live spelen. Ik vind het belangrijk om een ​​goede balans te vinden tijdens onze shows, je hebt oude klassiekers nodig maar ook frisse nummers om herhaling te voorkomen. Sommige fans haten zelfs de eerste paar platen die we maakten – meestal zijn ze wat jonger en van een andere generatie.

Wanneer een blackmetalband populairder wordt, krijgen ze vaak een shitstorm aan kritiek over zich heen. Dit gebeurde ook met Dark Funeral die ervan beschuldigd werden dat ze sellouts waren, mainstream werden, enz. Is dit iets wat je dwars zit?
Waarom wordt succesvol zijn toch altijd zo fuckin‘ slecht ontvangen? Waarom zou je succesvolle bands moeten haten, it’s so fuckin’ stupid! Ik heb er geen probleem mee om een succesvolle band alle krediet te geven omdat ik weet wat er bij komt kijken om op dat niveau te geraken. Mensen zouden beter eens wat meer supportive zijn tegenover bands die ze al van in het begin volgen en doorheen de jaren doorgroeien. Ik heb veel vertrouwen in mezelf en in wat ik doe. Dark Funeral is al bijna dertig jaar lang mijn passie waar ik bloed, zweet en tranen in steek. Eigenlijk begon ik de band vanuit een zeker rebellie waarbij ik mijn eigen pad bewandelde en dat doe ik na al die jaren nog steeds.

Nu ook weer met onze eerste single “Let the devil in” gingen sommige mensen haast over de rooie daar het een mid-tempo nummer is. Als we voor een typerend snelle Dark Funeral-song hadden gekozen, hadden we ook kritiek gekregen. Voor sommige mensen kan je nu immers nooit doen, maar het merendeel van deze whiners zijn mensen die in hun leven nog nooit zelf een noot muziek gespeeld hebben, maar er wel plezier uit halen om bands en artiesten af te breken.

Je zei het net zelf even maar volgend jaar bestaat Dark Funeral inderdaad 30 jaar. Zijn er plannen om dit in de kijker te zetten?
We hebben daar in het verleden al wel eens over nagedacht binnen de band en ook met ons label over gesproken, maar door alle Covid-miserie is dit wat op de achtergrond geraakt. We zouden dit eens opnieuw moeten oprakelen. Waarschijnlijk zullen we dit met één of andere tour of speciale concertreeks vieren, maar daar durf ik momenteel nog niet echt uitspraken over doen. We zullen eerst maar eens wachten totdat de wereld terug volledig open gaat, want ik ben die fuckin‘ malaise op gebied van live spelen wel grondig beu ondertussen!

(c) Hannah Verbeuren

Dark Funeral heeft sinds de losbarsting van de pandemie inderdaad slechts 1 show gespeeld op 2 oktober 2021 op het Black Hole Fest in Zwitserland. Nooit overwogen om net zoals Enslaved, Behemoth of Cradle Of Filth een streaming concert te spelen?
Ja hoor, onze komende releaseshow van 16 april in club Fållan in Stockholm met Samael en Seleine zal live gestreamd worden. Het is geen pre-recorded show of optreden voor een lege zaal daar alle restricties hier in tussentijd opgeheven zijn. We hebben natuurlijk een fanbase over de gehele wereld en hoewel er vanuit alle continenten mensen overvliegen, is het een goeie gelegenheid voor onze fans om deze show mee te kunnen volgen. We hopen natuurlijk snel daarna de hort op te kunnen gaan voor een degelijke tour en wat België betreft zullen we op Alcatraz Metal fest spelen.

Ik hou wel van de aanpak van een band als Enslaved en hoe zij de hele pandemie doorgekomen zijn met naast de verschillende live streams ook de “Heimvegen” documentaire die ze tezamen met het Noorse TV-station TV Haugaland inblikten. Ik vond het heel interessant om eindelijk eens een docu te zien over een andere band dan Mayhem want dat verhaal kennen we ondertussen wel al. Zou je zo’n docu over Dark Funeral ooit zien zitten?
Hhmm, ik ben niet zeker of dat wel iets voor ons zou zijn. Maar ik ga die Enslaved docu wel eens opsnorren, want die heb ik precies gemist. Toffe bende die kerels van Enslaved dus ik ga zeker eens kijken.

Tussen “Angelus exuro pro eternus” en “Where shadows forever reign” lag een gat van 7 jaar. Het kostte jullie opnieuw 6 jaar om “We are the apocalypse” uit te brengen. Wordt het steeds moeilijker om een ​​nieuw album te schrijven? Moet je in een speciale gemoedstoestand zijn om muziek te schrijven?
In de aanloop naar “Where shadows forever reign” had ik naast vele andere verplichtingen ook met een hele hoop persoonlijke shit af te rekenen die heel wat van mijn energie vroegen. Wat “We are the apocalypse” betreft, werden de eerste muzikale ideeën een jaar of 4 geleden geplant. Door het vele touren tussendoor duurde het echter wel even voordat ik de tijd en inspiratie vond om me echt dieper in het hele schrijfproces te storten, maar toen ik me eenmaal in de nachtmerrieachtige duisternis bevond waar ik totale creatieve vrijheid kon voelen, ging het al bij al vrij vlot. Ik schrijf pas muziek als ik vind dat ik ook écht iets te zeggen heb en heb bv. ook nooit B-kantjes in mijn schuif liggen.

Ik heb mijn eigen thuisstudio, dus ik schrijf normaal gesproken terwijl ik alleen thuis ben, maar soms kan een idee voor een riff of melodie op elk moment opduiken, waar ik ook ben, zelfs in mijn dromen. En als dat zo is, probeer ik eraan te werken en ook dat, meestal zeer ruwe idee, zo snel mogelijk vast te leggen. En er daarna aan werken als de tijd het toelaat.

“We are the apocalypse” is de eerste plaat waarop we de nieuwe bandleden Adra-Melek (basgitaar) en drummer Jalomaah, die Dominator een paar jaar geleden verving, aan het werk horen. Wat was de reden dat Dominator Dark Funeral verliet en was het een moeilijk proces om een ​​geschikte drummer te vinden die de snelheid en strakheid van Dominator kon evenaren?
Eerlijk gezegd komt Dominator nog niet in de buurt van wat Jalomaah allemaal uitvreet op “We are the apocalypse“. Ik heb nog nooit met zo’n strakke drummer als Jalomaah gespeeld en ook zijn dubbele basspel is van een heel hoog niveau. Niet om slecht te spreken over Dominator, hij had andere kwaliteiten, maar op vlak van strakheid en double kicks moet hij de duimen leggen tegenover Jalomaah. Da’s een van de redenen dat hij niet langer bij ons speelt. Vorige week spendeerde ik een weekend met ondermeer Tomas Haake (Meshuggah drummer) en Messiah, de eerste Mayhem-zanger. Toen ik de nieuwe plaat liet horen, was Tomas erg onder de indruk…en dat wilt wel iets zeggen uit zijn mond.

In het verleden schreef je meerdere teksten voor de band, maar dit keer was het Heljarmadr die deze rol vervulde, toch? Krijgt hij van jou carte blanche met betrekking tot de lyrische onderwerpen?
Klopt, op de voorganger bogen we ons beiden over het schrijven van de teksten, maar deze keer focuste ik me enkel op de muziek. Ik kan niet echt dieper ingaan op de inhoud van de teksten daar Heljarmadr ze dus allemaal schreef. Wel kan ik meegeven dat hij op een song als “Nosferatu” inspiratie vond bij de gelijknamige horrorfilm. Hij herbekeek een aantal Dracula-films en kwam tot de conclusie dat heel het genre zich doorheen de tijd meer en meer liet leiden door romantische bullshit terwijl die allereerste film “Nosferatu” zo fuckin‘ donker is en zo veel onheil uitstraalt. Hij wou die kwaadaardigheid doen heropleven en een hommage brengen aan the good old blood sucker.

Ik vind “We are the apocalypse” een degelijke plaat, hoewel ze na een viertal luisterbeurten nogal veilig en weinig uitdagend klonk, vergeleken met de vorige plaat die meer afwisseling liet horen met bijvoorbeeld een track als “Temple of Ahriman”. Vanaf de eerste riff hoor je het kenmerkende Dark Funeral geluid. Hoewel er een variatie is tussen zeer snelle en meer mid-tempo nummers, denk ik dat de extremen veel verder zou kunnen gaan. Waarom niet experimenteren met een episch nummer van tien minuten, bombastische elementen, keyboards, samples, rituele elementen, ambient stukken, etc.? Beperk je je als muzikant en songwriter niet door altijd min of meer bij dezelfde ingrediënten te blijven, zeker na zeven platen?
Allez man, ik denk dat je nog eens beter zult moeten luisteren want wat mij betreft is “We are the apocalypse” onze meest uitdagende plaat. Ze bevat de meeste dynamiek en de meest technische nummers. Tevens heeft Heljarmadr echt knap werk geleverd op vlak van het uitwerken van zanglijnen, want er is nu echt een symbiose tussen de vocalen en de melodieën waarbij de zang echt de melodie van de songs volgt. Eigenlijk bevat “We are the apocalypse” meer van alles. Zo gebruikten we ook voor de eerste keer cleane gitaren op ondermeer “When I’m gone” en “Leviathan“. Ik schrijf bijna alle riffs op een akoestische gitaar daar ik de tonen goed moet kunnen horen om de harmonieën te kunnen spelen die ik in mijn hoofd hoor. Pas daarna transformeer ik deze harmonieën in onze satanische symfonieën.

De creatieve uitdagingen die ik mezelf voor dit nieuwe album had opgesteld, kunnen worden onderverdeeld in een paar belangrijke elementen: nieuw muzikaal terrein verkennen, een grotere soundscape creëren, meer ritmische technieken en meer focus op het drumwerk leggen. En ik vind dat we daarin over de ganse lijn geslaagd zijn.

Er lijken precies slechts twee kleuren te bestaan voor een Dark Funeral albumcover: blauw en rood/oranje. Zit hier een bepaalde filosofie achter? Was het onmiddellijk duidelijk dat “We are the apocalypse” een blauwe plaat zou worden?
Goh, eigenlijk denken wij hier echt niet zo hard over na hoor, het is iets dat vooral bij de fans en de media lijkt te leven. Ten tijde van “Where shadows forever reign” had ik het er met Necrolord over dat de cover van “The secrets of the black arts” het DNA van Dark Funeral zo goed wist te capteren en dat het cool zou zijn om op datzelfde elan een albumhoes te maken, ook daar ons debuut toen net 20 jaar oud was. Ook voor “We are the apocalypse” wilden we een cover die datzelfde gevoel uitstraalde en zo goed bij de visie van de band en het Dark Funeral-universum past. Uiteindelijk geraakte Necrolord echter niet tijdig klaar met het artwork en klopten we bij Marcelo Vasco aan om iets in dezelfde aard uit te werken en verder te bouwen op de thema’s die in het oorspronkelijke ontwerp van Necrolord zaten.

Niet alleen met de band zelf, maar ook de leden afzonderlijk zijn erg actief op sociale media. Is dit iets waar je van geniet of is het een noodzakelijk kwaad en een eis van het label om ook zelf aan promotie te doen en veel te sharen? Voor mij doet het afbreuk aan het aura rond een blackmetalband. Ik heb geen behoefte om een ​​blackmetalmuzikant te zien poseren in de gym, zijn verjaardag aangekondigd te zien worden of hem te zien genieten van een maaltijd in een restaurant, toch?
De muziekbusiness en alles wat erbij komt kijken zal zich blijven ontwikkelen, of je dat nu leuk vindt of niet. En aangezien muziek mijn passie is, ook buiten Dark Funeral, probeer ik me aan te passen en tot op zeker niveau mee te gaan met de moderne ontwikkelingen en up-to-date te blijven, ook al zijn sommige zaken niet echt mijn ding. Soms moet je ook van die stomme zaken doen om je doel te bereiken. Alles is zo ‘instant’ nu als je dat vergelijkt met toen we begonnen en veel aan briefcorrespondentie deden of een telefooncel moesten opzoeken als we op tour waren en eens naar huis wilden bellen.

De voorbije jaren bracht je onder je eigen naam een heuse merchandisinglijn op de markt die onder andere sieraden, shirts en zelfs zeep bevat. Denk je dat de 18-jarige Lord Ahriman zou goedkeuren dat een blackmetalmuzikant zijn eigen zeepmerk uitbrengt?
Haha, probably not. Weet je, die zeep is eigenlijk een licentie. Daar ik vernomen heb, zullen er nog bands met dergelijke zeep op de markt komen. Maar eigenlijk ben ik al heel lang door design gepassioneerd. Zo is de ketting met pentagram rond mijn nek een eigen ontwerp waarmee ik reeds in 1992 naar een juwelenmaker stapte. Door Covid viel heel het live gebeuren weg en moest ik mijn inkomen elders gaan zoeken. Normaliter werk ik ook mee aan TV- en concertproducties maar ook dat kwam op een laag pitje te staan. Enkele vrienden spoorden me aan om iets met mijn interesse voor design en productontwikkeling te doen en zo ging de bal aan het rollen. Er zullen ook nog een signature gitaarriem en enkele nieuwe productdesigns uitkomen.

Is je zeep de ideale zeep om corpsepaint te verwijderen?
Haha, dat heb ik eerlijk gezegd nog niet geprobeerd.

Word je na dertig jaar die corpsepaint eigenlijk nooit beu?
Neen, dat is ondertussen zo’n groot onderdeel geworden van wie ik ben en is helemaal geen gimmick ofzo. Take it or leave it.