Het uit Vosselaar afkomstige Provectus is een interessante aanwinst voor de Belgische blackmetalscene. Muzikaal gezien vindt het trio het warm water niet opnieuw uit op diens debuutlangspeler “Postero mundi“, maar tekstueel en conceptueel gezien houden ze er dan weer wel een frisse kijk op na. Genoeg stof ter discussie om in gesprek te gaan met de heren. (JOKKE)
Provectus is nog een vrij jonge en nieuwe aanwinst voor onze vaderlandse blackmetalscene. Wat kunnen jullie vertellen over de totstandkoming van de band?
Wij zijn tot stand gekomen in 2015 met de visie gewoonweg muziek te maken die voor zich spreekt. Black metal die gewoon puur uit hart en ziel komt, weliswaar met een minder conventionele thematiek. Wij hebben allemaal een muzikale achtergrond (uit andere bands). Onze idealen zijn dan ook puur: ons eigen ding doen, en slaat het aan, meer winst uiteraard. De rode draad hier is echt gewoon iets unieks trachten te belichamen, dan wederom een kopie van een kopie te zijn waarvan je er al duizend in een dozijn hoort tegenwoordig.
Jullie delen alle drie een verleden in de melodieuze deathmetalband Galning die er in 2012 het bijltje bij neergooide. Heeft het einde van deze band iets te maken met de oprichting van Provectus? Speelden er specifieke motieven of behoeften een aanleiding om een blackmetalband en meer specifiek Provecus op te richten?
Het einde van Galning heeft geen specifieke connectie met Provectus. We hebben met Galning als deathmetalband ons plezier wel beleefd… maar waren toen ook nog wat jonger en misschien wel wat onbezonnen.
Provectus is er gewoon omdat de passie voor black metal bij alle drie torenhoog is, en Galning was meer een hobby die zich ook had gevormd naar meer, ook met leden destijds met diverse muzieksmaken. Maar we kunnen inderdaad wel meegeven: waar één deur dichtgaat, kan een andere opengaan.
Vanwaar specifiek de keuze voor de aan het Latijn ontleende bandnaam Provectus?
In de spreekwoordelijke zin betekent Provectus “vooruitgang”, “om verder te geraken…”, “progressie in tijd en ruimtelijke zin” of kort gezegd: “TIJD”.
Welke betekenis zit er achter de zon en de maan en de dierenkoppen in het logo?
Conventioneel zien we de Zon als dag, de Maan als avond. Een speling op het tijdsconcept dus en hoe tijd in menselijk perspectief voorbij gaat. In een diepere zin is het de balans licht en duisternis en hoe die balans steeds in tweestrijd blijft.
De drakenhoofden zijn een sterk supplement aan het logo omdat er iets machtig en draconisch is aan draken. Deze doorstaan de tand des tijds en worden ook eeuwen oud en werden als een portie mythologie toegevoegd aan het concept. Draken staan gekend hun schatten tot de dood te bewaken, daarom staan deze ook centraal bij de zandloper (wederom een additionele tijdindicatie).
De tijd word metaforisch dus tot in de eeuwigheid bewaard en bewaakt door zijn bewaarder. En misschien nog het belangrijkste van allemaal: de entiteit “tijd”, geboren uit het kosmische ei, manifesteert zich als een mens- en tijdconsumerend draakvormig wezen.
Ook jullie eerste langspeler kreeg een Latijnse titel. Wat is het idee achter ”Postero mundi”?
Alles verloopt bij ons in dezelfde bijna compulsief doordrongen tijdsgeest. “Postero mundi” betekent letterlijk “de nieuwe wereld”, het vervolg. Dus was het voor ons eenvoudig zelfs: het tweede deel, het tweede album.
Is er een link tussen de titel en het artwork waarvoor jullie bij Kris Verwimp aanklopten?
Kris is er prima in geslaagd onze visie voor de albumhoes uit te werken. Als je goed het artwork bestudeert zie je veel zaken die perfect de geest nemen van zowel nog het oude, als het nieuwe album.
Met een magische scepter sluit de demoon der tijd een portaal, wat deel 1 (onze EP) afsluit, en aan de andere hand al bijna ‘als Baphomet biddend’ houdt hij het tweede portaal open, deel 2 (ons tweede album).
In meer metaforische termen hebben we een hele reis afgelegd en begint onze volgende reis op diezelfde diepere manier van denken. Dan heb je uiteraard nog de stapels doden en skeletten van de vergane mensheid. Wederom het doorlopende concept van de kosmische demoon van tijd en ruimte die niets heel laat van tijd noch mens. Dit keer meer uitgewerkt als een zeer statige, strenge en bijna ziekelijke Overlord die vanuit zijn troon van verval en as alles orchestreert.
Zoals het een ware blackmetalmuzikant betaamt, werd gekozen om onder aliassen te opereren. Welke betekenis hebben deze voor jullie en is enige vorm van mystificatie onontbeerlijk voor black metal?
Blackmetalaliassen belichamen sterk het alter ego, wat echt typerend is voor het genre. Uiteraard gaat een alter ego vaak hand in hand met een alias, en men kan zeker spreken van die mystificerende factor die zich daar centraler bevindt. Zo is dat bij ons dezelfde factor en norm. Wij zien het zoals de meesten als een additioneel verlengstuk om de boodschap die je wilt voortbrengen nog meer te bekrachtigen, zowel collectief als individueel.
Om een diepere kijk te geven op onze aliassen: Tempore Anomalia (frontman/gitarist) staat voor “Tijd’s Anomalie” (afwijker van normale tijd & ruimten), Obitus (drummer) betekent “Vernietigend, Dodelijk” (neer gaan naar destructievere middelen) en Roach (bassist) is “Kakkerlak” (overleven alle wereldrampen).
Bij blackmetalbands is visuele presentatie héél belangrijk. De dag van vandaag kan je daarbij kiezen uit anonimiteit door je te verschuilen onder hoodies of voor old-school corpse paint gaan, jezelf een theatrale outfit aanmeten of geen van allen. Jullie kozen ervoor om de tronies met verf te bekladden. Hoort corpsepaint onlosmakelijk bij black metal en wat betekent het voor jullie?
Net zoals bij je alias, het alter ego… hoort corpsepaint (voor ons) er gewoon bij! Men kan veel richtingen er mee uit tegenwoordig, wij trachten het nog steeds te doen zoals het altijd werd gedaan. Je brengt met je performance je muziek, maar die diepere boodschap en belichaming die je wilt doorgeven, dat is waar in onze opinie corpsepaint in het plaatje een sterk element is. Sterke visuele elementen maken algemeen het plaatje veel ruwer, dynamischer en tastbaarder. Dat kan gaan van corpsepaint tot extra podiumelementen.
Wij zelf vinden het een must, en als je naar wat vroegere bands kijkt, is corpsepaint dominant bij de meeste groepen aanwezig. Wij vinden dat, als je er voor gaat , je ook all-in moet gaan… met alles erop en eraan. Momenteel zijn we ook nog wel aan het aanscherpen wat visueel kan overgebracht worden naar het publiek en de wereld. Daar is ook altijd ruimte voor meer en beter.
Geen duivelaanbidding of andere occulte thematieken bij jullie, maar een zoektocht naar existentiële vragen en thema’s zoals tijd en ruimte. Wat voedde deze invalshoek voor de teksten? Gaat het schrijven van teksten vlot of is het eerder een noodzakelijk kwaad?
Satanaanbidding en anti-christelijke of haatperspectieven… beginnen een herhalend lied te worden. Net omdat ook weer zoveel bands puur op thematiek en tekstueel vlak beoordeeld identiek hetzelfde doen. Versta ons niet verkeerd, black metal draait in de kern om heidendom, paganisme, spiritualisme en het occulte uiteraard.
Maar waar maak je zelf als band nog het verschil, maak je onderscheid of definieer je jezelf binnen in die massa van dezelfde onderwerpen? De aanvang van onze thematiek en de existentiële diepgang is voor ons echt iets puurs, iets persoonlijks en bijna tastbaar. De lyrics worden allemaal door onze zanger/gitarist geschreven. Het is net vanuit persoonlijke zaken en de donkere kanten van het leven, en jezelf zo vaak de vragen diep van binnen stellen…dat het thema eigenlijk bijna zichzelf maakt. Het schrijven gaat om die reden vloeiend, in realiteit zijn dit porties levensverhalen, leed maar soms ook voorspoed die metaforisch worden omgezet in een ‘breed opvatbaar boek’ van een tekst. Zo samengesteld en geformuleerd dat iedereen zich wel ergens in kan vinden, of er zijn versie van kan maken… net zoals een boek.
Het is niet altijd eenvoudig, daarom vinden wij een kijk op het leven zoals het is een veel gigantischer thema. Alles wat onbevraagd blijft, bevragen. Op alles wat onbeantwoord blijft, trachten het antwoord te vinden. Een ware filosofische excursie zou je het kunnen noemen, en die nog lang niet en nooit zal klaar zijn!
Jullie werken regelmatig met een vers/refrein/vers-structuur. Vinden jullie dat de beste manier om goede songs te schrijven, ook binnen black metal? Of is het een vorm van tegenreactie op de vele dissonante ontwikkelingen en chaotische songstructuren van de afgelopen jaren binnen het genre?
Mensen zijn al chaotisch genoeg en hebben sowieso een portie structuur nodig. Ergens gebeurt het soms wat onbewust dat het zo steeds uitkomt dat de muziek in vers-refrein-vers uitvalt. Maar dit is voor ons een goede zaak. Het maakt je muziek toegankelijker voor de luisteraar. Ergens plant je een positief ‘voorspelbaarheidszaadje’ zodat men denkt: “Zou dit vers nu terugkomen ? Ja, die komt inderdaad nu terug.” en dat heeft altijd een gunstige impact op de luisteraar.
Het is ook een combinatie-effect: de zanger die ritmepartijen speelt op gitaar, terwijl de zang ook heel ritmematig en toch vloeiend valt binnenin de vers- en de refreinstukken. En eenmaal je zo al jaren samen speelt, is dat een element dat blijft hangen en terugkeren. We zouden ook bewuster en specifieker a-ritmische scenario’s kunnen maken… maar wederom: het komt zoals het eruit vloeit, en zo zal het zijn.
Persoonlijk vinden we het wel toch de betere manier om songs te schrijven, per ongeluk of bewust gedaan. Het valt in onze mening gewoon beter en logischer. Een additionele houvast als bonus heb je dan ook nog eens mee.
Voorafgaand aan jullie debuut verscheen in 2018 de “Existential delusion” EP. Was deze eerste release een goede leerschool om te ontdekken wat er wel of niet werkt voor Provectus? Hebben jullie lessen uit deze EP getrokken om bepaalde zaken later anders aan te pakken?
Wat wel of niet werkt qua muzikale inhoud, laten wij aan de wereld over. Vanuit vorige vragen zal je gemerkt hebben dat wij gewoon ons ding doen. Het is je smaak of niet, zo eenvoudig is dat en wij staan ook altijd 100% achter alles wat wij doen. Wij blijven onze muziek aan onze norm en standaard maken en verbeteren. Uiteraard is het logisch dat je elk album toch tracht meer en beter te innoveren binnenin je eigen concept/band en naar dat nieuwe niveau te gaan. Ook moet je wel steeds wat aftasten wat zowat onze demograaf is momenteel, en je daar verder in hanteren. En uiteraard, als je weet wat wel goed werkt, daar meer op inspelen.
Een goede leerles? Dat is het zeker wel geweest. Je start onafhankelijk met een eerste album dat je buiten brengt naar de wereld, dat is altijd aankijken…wat zal dit doen? En om te benadrukken: nog een vrije band te zijn op dat punt, die zelf door alle bochten en kronkels van de wegen zichzelf moet wringen… dat is denk ik de grootste leerles van allemaal.
Met het label Necktwister dat nu achter ons staat, leer je de fijnere kneepjes van het vak wel. Wat wel en niet fortuinlijk is, en welke acties het verschil maken. Dus daarvoor zijn we ook dankbaar, dat we toch onze muziek op de juiste manieren kunnen voortbrengen zoals het moet. En met alles wat erbij hoort en komt kijken.
Black metal met andere genres mengen, lijkt niet zo aan jullie besteed en ook op de vele subgenres binnen black metal hebben jullie het niet zo begrepen, lijkt me. Is vooruitgang en muzikale progressie niet noodzakelijk om een muziekgenre levend te houden? Wat is het nut van steeds dezelfde ingrediënten te blijven herkauwen terwijl de klassiekers al vele jaren geleden geschreven zijn? Of vinden jullie dat er ook recent nog échte blackmetalklassiekers verschenen zijn?
Vanuit ons perspectief wordt in deze moderne tijd gewoonweg soms over-gefuseerd. Ja, het mag gerust invloeden hebben van andere genres als het al dan niet een allegaartje wordt. Persoonlijk zijn wij fan van vele zaken, ook zelfs bands met fusies van andere genres, maar dat is aan ons als band niet besteed. Wij trachten gewoon meer terug naar de origine te gaan, dan mee te gaan in het hedendaagse. Lijkt misschien een sterke gewaagde zet, maar dat zal de tijd ons wel uitwijzen. Vooruitgang is inderdaad een must, enkel zien wij progressie niet als iets waar je je eigen concept en integriteit van je band hoeft voor aan te tasten. Innovatie daarentegen is zeker wel een noodzaak puur om de reden die je aankaart, om het genre in leven te houden en zelf ook naar meer en beter te streven. En algemene vooruitgang moet altijd, enkel trachten wij dat een net iets andere invulling te geven!
Ingrediënten: met elk nummer dat je maakt, en over de jaren heen, word je muzikale vat van ingrediënten ook telkens maar groter. Dat draagt er wel toe bij dat je steeds toch met een andere invalhoek, en wat andere vibes uit de hoek komt. En dat je muziek toch automatisch transformeert naar een breder inhoudelijk arsenaal. Dus herkauwen is bij ons niet aan de orde. Er worden spontaan steeds meer elementen toegevoegd, wat maakt wat Provectus vandaag is.
Daarom zal de luisteraar ook steeds een diversiteit van ruwe, ritmische, bijna militante agressie te horen krijgen met aan de andere kant de pure melancholie en emotionele flow. En dat is de som van wat wij brengen op het EQ-spectrum.
Of er al dan niet echt nog goede klassiekers verschenen zijn, dat laten we even in het midden. Want we trachten nu ook niet een ‘klassieke old school’ band te zijn bij definitie. En dat antwoord is ook zeer breed op te vatten en persoonlijk voor iedereen. Bekijk ons als een mix van Nargaroth, Immortal, Dissection, Taake: gooi die in een vat, en de som is wat wij proberen te brengen op heden. Dat maakt dat ons scala al vanzelf heel breed is, omdat deze genoemde bands ook vrij sterk uiteen lopen qua vibes en wat ze brengen kwestie stijl.
Voor de release van jullie debuut gingen jullie in zee met het nog vrij jonge label Necktwister. Hoe zijn jullie met hen in contact gekomen en waren er ook contacten met of aanbiedingen van andere labels?
Via via, zoals dat bij veel bands gaat denk ik, en ook omdat we zelf zoekende waren op dit punt. Tijdens de Covid-pandemie en de lock down hebben we de knoop doorgehakt om ons toch aan te sluiten bij een label in plaats van onafhankelijk te blijven. Wij hebben uiteraard een x-aantal labels aangesproken, en onze muziek ingestuurd, wetende dat dit niet de beste periode is om daar succesvol in te zijn. Maar aan de andere kant, als niets meer mogelijk is, inclusief repeteren en optreden… dan is er niets te verliezen.
Necktwister was daar op het juiste moment, dus zijn we met hen in zee gegaan. Desondanks de jonge aard van het label kunnen wij enkel zeggen dat wij zeer tevreden zijn over onze samenwerking. Ze gaan er momenteel tegen lichtsnelheid tegenaan! We hebben ook wat kneepjes van het vak van hen geleerd.
Op welke fysieke dragers zal jullie debuut verschijnen en is het album ook op streamingdiensten te beluisteren?
Bij de release wordt deze als digipack-CD uitgebracht en op alle belangrijke streamingdiensten. Wij hebben momenteel al 2 singles van het nieuwe album op streamingdiensten staan: “Disordered phenomenon” en “Bane of existence“. Mogelijks word het album ook nog op vinyl uitgebracht!
Ik zie steeds meer en meer een verschuiving tussen de oudere gardes die nog graag fysieke releases aanschaffen terwijl de jongere generaties perfect kunnen leven met het streamen van muziek en eerder bandmerch kopen om een band te steunen. Hoe zien jullie deze evolutie?
Wij zelf horen niet echt bij de oude garde, maar zijn ook niet bepaald volledig fan van hoe muziek wordt verspreid in deze hedendaagse tijden. Uiteraard is je bereik met streaming letterlijk iedereen met een internet/mobiele verbinding en dat is gewoon enorm! Het is ons inderdaad ook al opgevallen dat de jongere generatie sneller merch in het algemeen zal kopen dan muziek. Op zich, zolang je muziek ergens beluisterd wordt en gekend is, is dat altijd positief. En liever een bijdrage om bands te steunen in merch-vorm dan geen enkele steun of bijdrage.
Vroeger kon je inderdaad meer op basis van je albums verdienen, maar die tijden zijn anders nu. Maar dan maak je gewoonweg meer fysieke merch, en laat je in verhouding iets minder albums persen. Wij kopen zelf nog steeds wel albums, maar dat is voor iedereen wat hij/zij wilt uiteraard. Het echte ding in huis hebben geeft persoonlijk gesproken een meer verzadigd gevoel dan digitaal luisteren. Gelukkig leeft het nog wel genoeg onder de mensen, vinyl wordt ook meer en meer terug gekocht…misschien keert het tij nog voor CD’s, wie weet…?
Jullie hebben voor de uitbraak van de pandemie wel wat concerten gespeeld op binnenlandse podia, hoewel live optreden oorspronkelijk niet op de planning stond. Vanwaar de kentering? Is black metal per definitie gemaakt om op een podium gespeeld te worden of vinden jullie eerder dat het een hele uitdaging is om de atmosfeer van een studio-opname naar het podium te vertalen? Waar ligt jullie sterkte?
Uit vorige bands zijn we eigenlijk al lang gewoon live te spelen. Uiteraard ging het bij de aanvang van Provectus vooral om eerst de zaken op punt te krijgen voor je nog maar aan optredens denkt. Dus live spelen zou er sowieso altijd van gekomen zijn. Dat black metal gemaakt is om op een podium te spelen zien wij gewoon als “elk genre is gemaakt om op een podium te spelen”! Dat hangt puur van de drive en ambitie van de band in kwestie af… en of het conventioneel is binnen het genre. Dan is het antwoord: “JA!” Er is geen beter gevoel dan al je harde werk en inzet voor de massa live te brengen. Uiteraard is het moeilijk om die exacte vibe van een studio-opname live te brengen, maar niet onmogelijk.
Daarvoor bestaan er stage riders en dergelijke om een zo goed mogelijke ‘reproductie’ van je sound op je album te krijgen. Je weet ook zelf hoe alles klinkt, en niet elke omgeving waar je speelt is hetzelfde… dus mits wat aanpassingen hier en daar, is het meestal zeer doenbaar.
Onze sterkte ligt vooral in het feit dat wij muzikaal aangelegd zijn, maar ook met verdere technische zaken bezig zijn zoals opnametechnieken, audio in het algemeen, visuele vormgeving. Als je buiten je instrument bespelen nog ganse skill sets achter de hand hebt, draagt dat enorm bij tot hoe je jezelf op de beste manier kan presenteren, en je muziek kan representeren. Het blijft dus niet enkel bij black metal spelen in onze privé-wereld en daar trachten we ook in te blijven groeien, alles ten voordele van Provectus.
En niet te vergeten: de menselijke kant… we speelden al jaren samen. We zijn dus al langer ingespeeld op mekaar, en ondertussen kennen we de kneepjes van het vak. Je moet ook mensen rondom je hebben waar je op kan bouwen.
Op 21 mei staat jullie release show gepland in Biebob in jullie hometown Vosselaar. Een natte droom die uitkomt?
Wie had dat gedacht? Zelf er talrijke keren live-shows gaan kijken… en nu staan we er zelf! Het geeft een machtig gevoel omdat het de geweldige combinatie venue + locatie is. Wat een geluk dan om in Vosselaar te wonen en voor je thuisfront te kunnen spelen in een mooie zaal zoals Biebob.
Onlangs diende een optreden gecancelled te worden wegens fysieke problemen. Komt de releaseshow hierdoor op de helling te staan of komt het allemaal tijdig goed?
Zoiets kan altijd gebeuren: werk, ongeval, ziekte… kortom, overmacht. Voor de release show zal dit geen probleem worden. Het is altijd onfortuinlijk een show af te moeten zeggen, maar aan de andere kant wil je ook enkel het beste van jezelf geven. En als dat niet kan, kan je beter een keer cancellen. Des te sneller het probleem van de baan is, des te sneller je er wederom tegenaan kan.
Op de affiche prijken verder nog Enthroned, Serpents Oath, Nyrak en Patroness wat het een affiche vol tamelijk nieuw bloed en een oudgediende maakt. Wat vinden jullie over de evolutie die Belgische black metal de afgelopen jaren heeft doorgemaakt en is er sprake van een scene naar jullie mening?
Extremere muziek in het algemeen lijkt een grote opkomst te maken, black metal dus ook. Zoals je zelf al vermeldde, met al dat nieuwe bloed en talent dat nu meer dan ooit massaal opkomt, lijkt het erop dat we kunnen zeggen dat de Belgische scene toch terug aan het opbloeien is. En wat wel opmerkelijk is, is dat inderdaad de bands talrijker worden met de jaren, als we toch terugkijken naar de afgelopen 4 à 5 jaar. Wij geloven wel dat er een hele nieuwe generatie in opkomst is.
Addergebroed 