De Belgische blackmetalscene is springlevend, dat bewijzen de vele kwalitatieve releases van de afgelopen maanden en jaren. Een groot deel van onze zwartgeblakerde landgenoten verkiest echter het pad van de kleinere releases zoals splits, EP’s of demo’s, maar de laatste tijd lijkt het tij wat te keren en verschijnen er ook enkele langspelers. Zo was er dit jaar al “Step into the black pentagram” van Forbidden Temple en weldra zal Serpents Oath diens tweede full-length “Ascension” lossen. Ook Provectus achtte de tijd rijp voor een volwaardig debuut.

De band werd in 2015 boven het doopvont gehouden en bracht in 2018 de “Existential delusion” EP in eigen beheer uit. In tussentijd hadden de stichtende leden Tempore Anomalia (zang en gitaar) en Obitus (drums) de hulp kregen van bassist Roach, allen met een gedeeld verleden bij de melodieuze deathmetalband Galning, zodat ook live optredens mogelijk werden; de band was dan ook regelmatig op een podium te zien totdat de pandemie daar een stokje voor stak. In 2021 werd bij het nieuwbakken Necktwister getekend en zo werd “Postero mundi” een feit.

Naar eigen zeggen heeft Provectus een afkeer van alle moderne stromingen, varianten en subgenres van black metal en houden de heren het graag puur en old-school. Het resulteert in een geluid dat daardoor nergens verfrissend of vernieuwend is en waarin we vooral heel wat Immortal-invloeden terughoren met als meest duidelijke voorbeeld de mid-tempo passages en het cleane gitaargetokkel van “Bane of existence“. De repetitieve ietwat melancholische riffs van “Torn fabric of time” refereren dan weer eerder aan een band als Taake. Wat verder opvalt als je de lange lappen tekst vol existentiële dilemma’s en filosofische vraagstukken bij de hand neemt, is dat de band regelmatig terugkerende refreinen hanteert. Het zorgt voor een kapstok in de composities die al eens richting de zeven minuten (of meer zoals in het geval van het tien minuten durende epos en tevens beste nummer “Torn fabric of time“) durven gaan. Provectus speelt met verschillende snelheden maar doorgaans weet Obitus het gaspedaal toch serieus in te drukken. Het korte, uit klassieke elementen zoals piano opgetrokken intermezzo “Lucid nightmare” vormt dan ook een welgekomen pauze om de oren even rust te gunnen want nadien volgen nog drie composities die heel wat vragen van de luisteraar daar er heel wat gebeurt.

Provectus koos voor een moderne productie en dat vind ik ergens spijtig want de sound laat weinig ademruimte en komt nogal verstikkend voor de dag en mist wat eigenheid, hoewel de basgitaar wel een hoorbaar eigen plaatsje toebedeeld kreeg in de mix. Productiematig beviel de EP me net wat beter. Qua stijlbenadering en het vlijmscherpe zangeffect – dat soms wel al eens vermoeiend klinkt – komt Provectus trouwens aardig dicht in de buurt van een band als Panchrysia. Concluderend kunnen we zeggen dat Provectus met “Postero mundi” een erg aardig debuut heeft geschreven dat een mooie groeicurve laat horen vergeleken met het materiaal van de EP, maar het ontbreekt nog wat aan écht memorabele riffs en nummers (de sporadische gitaarsolo’s die opduiken overtuigen wel volledig). Op 21 mei deelt Provectus de affiche met Enthroned, Serpents Oath, Nyrak en Patroness en dat voor hun albumreleaseshow in de Biebob in Vosselaar, heimat van de band.

JOKKE: 75/100

Provectus – Postero mundi (Necktwister 2022)
1. Gloria dolorem
2. Postero mundi
3. Aetherflow dimensions
4. Bane of existence
5. Lucid nightmare
6. Torn fabric of time
7. Disordered phenomenon
8. Fractured entity