“NLBM in zijn eigen zin. Hard, snel, gemene melodieën en haat. Door merg en been gaande. Hoe je ook in het leven staat, vier het, maar aanbid de dood.” Dit is wat te lezen staat op de Facebookpagina van Hellevaerder, een Nederlandse blackmetalband die na enkele kleinere releases toe is aan diens debuut “In de nevel van afgunst“, een plaat die ons dermate wist te bekoren dat we Daan, drijvende kracht en bezieler achter de band opzochten voor meer tekst en uitleg. (JOKKE)
Dag Daan, we komen niet elke dag een band tegen waarbij de drummer de drijvende muzikale kracht is. Oorspronkelijk was je wel de gitarist, maar gaandeweg werden twee andere snarenplukkers aangetrokken. Vanwaar die keuze om als muziekschrijver voor de drums te kiezen en niet één van de gitaren?
De keuze om live achter de drums plaats te nemen was er eentje die jaren terug is genomen uit pure noodzaak. In mijn directe omgeving heb ik niet één drummer ontmoet die het niveau en de mindset had van wat ik wilde bereiken met mijn muziek. Daardoor heb ik besloten het zelf te gaan doen en over de jaren heen heb ik mijzelf steeds meer verbeterd. De drijvende kracht blijft mijn eigen muziek, je zult mij dan ook niet als drummer voor een andere band zien.
Ik ben nog steeds de schrijver van alle muziek van Hellevaerder, zowel drums, bas, gitaar, teksten en zanglijnen. Zodra een conceptnummer klaar is, gaat het naar de rest van de groep die hun gal erover mag uitspuwen. Eenmaal overeengekomen wat de track moet worden, gaan wij deze in de oefenruimte spelen waarna het nummer zijn eigen weg zal vinden. Nieuwe ingevingen in onze dynamiek zorgen er uiteindelijk voor dat een song wordt zoals hij is. De grote lijnen schrijf ik, de invulling geeft de band. Hierdoor zorgen we ook dat het een ‘kindje’ van ons allen wordt, maar we wel een bepaalde lijn blijven volgen.
Voor mij persoonlijk is Hellevaerder dan ook een gedachte, een levenswijze als het ware. Ik spuw mijn gedachtes in het werk waarna wij erop ‘broeden’. Iedereen ervaart zijn eigen levenslessen en heeft zijn eigen dingen die ‘verwerkt’ moeten worden op hun manier. De muziek die wij maken biedt daarin een uitlaatklep. Een ongeremde wijze om onszelf te zijn en onze woede, genot en verdriet in uit te laten.
Je kan best een aardig potje drummen maar toch trok je voor de “Krijgers” demo uit 2019 Kévin Paradis (o.a. Benighted) aan. Is het vanwege het snellere drumspel en de meer technische invalshoeken die ik op deze nummers hoor dat je besloot deze veel gevraagde Franse sessiemuzikant in te huren en niet zelf het drumspel te verzorgen??
Allereerst bedankt, dat is altijd een fijn compliment om te krijgen! Achter de single “Krijgers” zit een verhaal.
Mijn broer werd toen der tijd vader en toen ik voor het eerst mijn neefje zag, barstte de inspiratie los. De creatie van leven gaf een breder perspectief aan alles. Dit was ook het moment dat ik aan het settelen was in mijn nieuwe woning. Ik had niet de mogelijkheden tot het opnemen van drums maar wilde toch graag mijn gevoel uiten op mijn manier. Ik had de 2 tracks van “Krijgers” dan ook in een weekend geschreven.
Ik wilde de nummers oorspronkelijk onder een nieuw project uitbrengen maar had zoals gezegd niet de mogelijkheid op dat moment om zelf drums op te nemen. Vandaar de keuze om Kévin te benaderen. Voor ik de tracks uit heb gebracht, heb ik ze eerst gedeeld met de band inclusief mijn gedachtes erbij. Wij stonden allemaal dusdanig achter deze songs dat we ze graag wilden uitbrengen onder Hellevaerder.
“Krijgers” is dan ook een creatie van voornamelijk mijzelf. Ik heb op de drums en (grotendeels) vocalen na de meeste delen ingespeeld. Het paste gewoon precies in het image waar wij voor staan, het leven vieren maar de dood aanbidden. Het doet in onze optiek dan ook niet onder aan ons andere werk puur omdat er een sessiedrummer op te horen is.
De plannen liggen er dan ook om na wat showtjes met ons nieuwe werk ook “Krijgers” live ten gehoren te brengen. Het enthousiasme vanuit de band is daarvoor zeker aanwezig en wat afwisseling tussen mid-tempo en sneller werk is altijd top.
Hellevaerder brengt zijn zwartmetaal in het Nederlands. Vanwaar die keuze?
De keuze om black metal in het Nederlands te maken was vrij simpel. Het schreeuwen in onze moedertaal brengt voor ons een oergevoel. Wij kunnen ongeremd onze gevoelens uiten omdat er niet nagedacht hoeft te worden over hoe wij onszelf verwoorden en kunnen schrijven in de taal die wij de hele dag door spreken, wat de hele binding met de muziek ook nauwer maakt. Ook speelt het mee dat de Nederlandse taal ‘smerige’ klanken heeft, zoals ‘g’, ‘ch’, en over het algemeen smerig klinkende intonatie heeft. Dit past natuurlijk perfect bij de rauwheid van black metal en geeft het in ons optiek net een extra laag.
Zijn er schrijvers of dichters die een inspiratiebron of leerschool vormden voor het pennen van teksten?
Het korte antwoord is; Nee! De inspiratie wordt opgedaan door het dagelijks leven wat zwarter in te kleuren dan dat dit werkelijk is. In ieders leven zijn er bepaalde gebeurtenissen die blijven hangen, hoe miniem dan ook. Deze gebeurtenissen worden vertaald naar het verhaal dat wij willen vertellen. Elke tekst is dan ook een nieuw hoofdstuk in het verhaal van de aanbidders van het niets (de monniken in gewaad). Het zijn erg persoonlijke teksten die elk bandlid anders interpreteert, onze gevoelens zijn die van ons en van niemand anders.
De teksten worden dan ook meestal in één enkele schrijfsessie geschreven, door de instrumentale track tig keer te beluisteren en dan de pen het werk te laten doen op een vel papier. Dan schrijf ik mee terwijl de track zich afspeelt en na een paar minuten is de tekst klaar. Ook komt het voor dat ik een bepaalde zin, couplet of woordenspel in gedachten heb en deze als een soort van mantra door de dag heen opnoem. Dan schrijven de gitaarlijnen zich als het ware zelf.
De teksten schreeuw ik vervolgens zelf in over een instrumentale track om te kijken of het idee in mijn gedachten hetzelfde klinkt zoals deze is opgenomen, en pas van daaruit eventueel wat woorden/riff-details aan om de doorstroming van energie aan te houden, maar het grootste deel blijft gelijk.
Je gaf aan dat jij en de andere muzikanten zich voortaan in zwarte monnikspijen hullen, terwijl zangeres Miranda Visser een witte jurk aantrekt. Welke symboliek zit er tussen dit spelen met contrasten en waar werd inspiratie voor deze visuele presentatie opgedaan?
De muzikanten verhullen zichzelf als de aanbidders van het niets. In de verhalen die wij vertellen spreken wij steeds over de monniken die het duister prediken en de mensheid naar de verdoemenis willen slepen. Wij zijn de vertolking van de dood, het grote eeuwige, de oceaan der ellende, een tandwiel in de grootheid van het spel der eeuwigheid.
Miranda vertolkt de kracht van de mens. Het licht die betekenis en waarde aan het leven geeft. Alle verhalen worden verteld in de vorm van de tweestrijd die zij ervaart als brenger van het licht. Zij is de hellevaerder, degene die de tocht naar de oneindigheid maakt.
De inspiratie is gekomen uit de teksten. Wij willen een image neerzetten en niet zomaar als onszelf op de planken staan. Met in onze dagelijkse kleding staan is uiteraard niks mis mee, we zijn wie wij zijn. Maar door juist deze kledij aan te trekken proberen wij het verhaal van de hellevaerder zo goed mogelijk uit te beelden. Het idee dat wij voort dragen over te brengen en mensen aan het denken te zetten.
Tot hiertoe valt er geen greintje kleur te bespeuren op een Hellevaerder-albumcover. Is er geen plaats voor kleur in het Hellevaerder-universum of denk je dat er ooit verandering in dat stramien kan komen? Jullie werken ook steevast met dezelfde ontwerpster voor het artwork, niet?
Zwart-wit tekeningen geven in onze optiek een goede reflectie op hoe de muziek moet klinken. Duister, een gemeen randje. Het eerste kunststuk van A.A.W.R. voor ons is dat van “Aan de aarde teruggegeven“, dat zij puur op eigen initiatief gemaakt heeft en de stijl ervan sprak ons gelijk aan. Het klikte gewoon direct, waarna wij besloten hebben om bij deze stijl te blijven. Albumhoezen in kleur kunnen ook heel mooi zijn maar dit past in onze optiek niet bij wat wij willen overbrengen.
De kunstenares A.A.W.R. gaat verder dan puur ontwerpster van de band zijn. Allereerst is zij een goede vriendin van mij en kennen wij elkaar al jaren. Ze is dan ook een belangrijk persoon in ons klankbord om nieuwe muziek aan te laten horen en ideeën te vergaren.
Toen ik voor mijn vorige band Throne of Time twee Nederlandstalige in plaats van Engelstalige tracks had geschreven zag de gitarist/vocalist dat toen der tijd niet zo zitten. Die twee nummers waren “Langs eindeloze paden” en “Heksensabbat“, de laatste door A.A.W.R. geschreven. Deze tracks werden uiteindelijk het begin van Hellevaerder, een naam die na lang brainstormen ook werd verzonnen door haar. Ze is dan ook vanaf de eerste dag een schaduwlid van onze band, zo heeft ze op onze nieuwe plaat de lyrics van de track “Donder dwalen” geschreven. Wij zullen dan ook blijven werken met haar, ongeacht wat onze stijl in de toekomst zal zijn.
Welk tafereel zien we specifiek afgebeeld op de cover van “In de nevel van afgunst”?
Het is een variatie op het werk van Zdzislaw Beksinski, genaamd AA72. A.A.W.R. en ikzelf zijn groot fan van deze kunstenaar. We waren op zoek naar kunstwerken om samen wat ideeën op te doen. Al vrij snel waren we het eens dat het iets naars moest hebben, zoals Beksinski zo mooi kan maken. Toen we het stuk AA72 zagen, kwam ik gelijk op het idee om de cover te maken zoals hij nu is.
Het album vertelt in losse hoofdstukken de tocht die is geweest en gebeurtenissen die zich erna hebben afgespeeld. De continue strijd tussen het duistere en het licht. Waarin de hellevaerder het licht uitbeeldt en de aanbidders het duistere. Wint de menselijkheid het van de strijd tegen de dood, heeft deze strijd wel zin en hoe spelen deze in op de gedachtes?
Vanaf de “Gehekeld door een ieder“-release werkte ik al aan de thematiek van de aanbidders van het niets. Dit verhaal blijft zich voortzetten en op de nieuwe cover is een vervolg te zien. De achterkant waar een ruïne op te zien is, is hetgeen waar de hellevaerder van weg vaart. Een soort overwonnen strijd, onderweg naar een nieuw gevaar. De frontcover beeldt dan ook af dat de hellevaerder weg vaart langs de aanbidders van het niets, maar ze wordt aangekeken, achtervolgd.
Wat maakte na vijf jaar actief te zijn de tijd rijp voor een eerste full-length? De creatie van het album leek niet echt van een leien dakje te lopen als ik het goed voor heb, niet?
Makkelijk was anders, nadat de twee gitaristen op “Aan de aarde teruggegeven” (Vlad Tudor en Noah Zurhaar) de band verlieten, moesten we op zoek naar vervangers. Deze werden vrij snel gevonden (Bas Cuperus en Arjen Kleiss) en konden we weer aan de bak. In de tussentijd was ik begonnen aan het schrijven van de volgende plaat.
Al een keer of drie heb ik geroepen dat het album af was en na steeds vaker met elkaar te repeteren en op te treden verdween dat gevoel vrij snel. Dit was niet waar wij volledig achter stonden. Uiteindelijk hebben maar twee tracks dat gevoel overwonnen, “Nieuw licht” en “Gemarteld en verdronken“.
Toen wij eindelijk allemaal achter de plaat stonden kwam Corona er nog een schepje ellende bovenop doen. Dit maakte het vrij lastig om te repeteren met elkaar en de tijd en ruimte die wij erdoor kregen, gebruikten we vooral om wat live-streams voor te bereiden. We hebben daarop wel mondjesmaat wat nieuwe tracks ten gehoren gebracht, maar een echt plan was er toen der tijd niet.
Tot op een dag René en ik er goed de pest in hadden en zelf maar wat gear hadden aangeschaft om de drums op te nemen. Een week daarna kwamen de spullen binnen en vlak daarna hebben we alles in de berging van zijn woning (boven een garage) opgezet. Diezelfde dag stonden alle drumtracks er op en hebben we de opnames in een stroomversnelling gezet.
Al met al heeft het veel langer geduurd dan nodig was, maar het kwam op het moment dat het moest komen. Wij hebben achteraf dan ook geen spijt van hoe het gelopen is, we hebben elkaar veel beter leren kennen als vrienden en als muzikanten. Dit komt de muziek alleen maar ten goede.
Je zat samen met René achter de knoppen om “In de nevel van afgunst” op te nemen. Weten jullie zelf het best hoe Hellevaerder dient te klinken en weigeren jullie inbreng van buitenaf?
Arjen en ikzelf zijn geen onbekende in de audio wereld. Arjen werkt bij een A/V bedrijf en ik heb vroeger een (onafgemaakte) studie in geluidstechniek gevolgd. We zijn beide dan ook nog steeds meer dan regelmatig bezig in deze wereld en blijven onszelf verbeteren om een nog betere kwaliteit te behalen.
Alle tracks zijn afgeschreven met de volledige band en aangezien ik de basis zelf schrijf, kon ik zijn partijen met enig overleg overbrengen zoals hij ze speelt. In deze zin ben ik dan ook niks anders geweest dan een sessiebassist die zijn exacte partijen inspeelde. De essentie van de baspartijen op deze release is die van Rene.
René was betrokken bij het opnemen van de drumpartijen, zoals eerder beschreven hebben we alles op zeer kort termijn geregeld (zelf vlug wat apparatuur gekocht en zijn berging misbruikt). René zat achter de record knop en dacht mee in het groter geheel en ik ging zitten en hengsten.
Wij hebben alle vorige drumpartijen opgenomen bij onze oefenruimte met behulp van de aanwezige apparatuur. Maar spelen op vertrouwde spullen maakt het vele malen makkelijker en het resultaat is veel beter dan verwacht!
De bas- en gitaarpartijen zijn opgenomen bij mij thuis in de woonkamer, evenals de de vocalen. We hebben maar een enkel doel: Zorgen dat de sound bij de tracks (en wat wij ermee willen vertellen) past.
Dat kost erg veel tijd en we hebben het er wel vaker over gehad om dingen uit te besteden aan anderen. Maar dat kost nog meer tijd en geld, aangezien we dan aan iemand anders moeten uitleggen wat ons idee is. En het uit handen geven maakt het makkelijker, maar minder persoonlijk.
Juist door zelf achter de knoppen te zitten (met meerdere tussentijdse luistersessies met de band) houden we het authentiek en heel dicht bij onszelf. We krijgen een grotere band met de muziek en het voelt echt als iets dat wij zelf hebben opgevoed. Hierdoor klinkt de muziek ook heel dicht naar hoe wij live klinken. We liegen niemand voor, wat je hoort is wat je krijgt.
Hoewel René jullie bassist is, speelde jij de baspartijen toch in. Hoe zit dat zo?
René is vanaf het begin betrokken bij Hellevaerder. Als bassist bij Throne of Time is hij mee gegaan naar het nieuwe project Hellevaerder. Wij zijn samen goed op elkaar ingespeeld en zijn ook goede vrienden.
In tijden van Corona is René een werk-/leeropleiding begonnen om een dak boven zijn hoofd te kunnen houden. In het laatste jaar van zijn studie kwam er heel veel werk tegelijk. Online lessen volgen, fulltime werken en daarnaast nog proberen een privéleven te onderhouden. Wij hebben dan ook in samenspraak afgesproken dat hij voor een tijdje een stapje terug zou doen voor de opnames en repeteersessies zodat hij zich kon focussen op zijn studie.
Waren de voorafgaande demo’s en singles een goed leertraject en een manier om de Hellevaerder sound traag te laten rijpen?
Het voorgaande werk heeft in onze optiek dezelfde essentie. Alleen de manier waarop wij deze overbrengen is vooruitgegaan. We zijn goed op elkaar ingespeeld en weten hoe we als persoon in elkaar steken. We vullen elkaar dan ook aan waar nodig is en dit is een proces wat nou eenmaal tijd kost.
De voorgaande releases zijn dan ook een goed startpunt om aan te voelen of iets ons eigen is. Hebben wij naar ons gevoel dezelfde sfeer te pakken? Deze plaat is dan ook in mijn persoonlijke mening een mooi voorbeeld van hoe wij gegroeid zijn als band, als muzikant en als persoon.
Ook qua sounddesign hebben wij hierin sprongen gemaakt. We zijn steeds meer naar een natuurlijkere sound gegaan in plaats van een over de top distortion en een continue punch. Hierin proberen wij elk instrument zijn eigen recht te geven. Alles staat op de plek waar wij het willen, met de sound die de tracks laten leven.
Na verloop van tijd krijgen we nieuwe inzichten en de oude releases toetsen wij hieraan. Het verleden kan je niet veranderen maar het geeft een inzicht in wat wij in de toekomst willen bereiken. Dus het is en blijft een zoektocht naar de perfecte sound op dat moment, wetende dat deze niet bestaat.
“Je bent niks waard – de dood is bevrijdend!” lijkt zo wat de begeleidende slagzin van “In de nevel van afgunst” te zijn. Een ander motto van jullie is “Celebrate life, worship death”. Kan je wat dieper ingaan op het idee achter deze statements en de keuze voor de albumtitel?
Het leven betekent niks. Wij leven op een rotsachtige planeet in een heelal met nog ontelbaar meer planeten zoals dit. Je bent niets anders als een waterdruppel in een oceaan. Het enige wat jouw bestaan kan bevestigen, zijn levende entiteiten die zich in hetzelfde referentiekader bevinden. Over honderd jaar weet niemand meer wie jij echt bent. Zijn we dan allemaal aan ons lot overgelaten als stervende zonder betekenis in het grotere geheel?
Het krachtigste wat een persoon kan zeggen is ‘Ik wil dood’. Door deze woorden te spreken, word je onaantastbaar. Wat er ook op je pad komt, hoe zwaar je het ook kan hebben. Wat is het ergste wat je kan overkomen? Dat je in vergetelheid raakt en je niet meer in bewustzijn aanwezig bent in dit leven. Maar als dat hetgeen is waar je naar wenst, opgaan in de zee, wat is er dan te verliezen?
In het verhaal van het leven ben je niks waard. Een van de schakels die meespeelt in het spel van de natuurwetten. De dood is bevrijdend, wetende dat alles wat er in het nu gebeurt op grote schaal geen waarde heeft. Geniet van het nu, doe wat je maar wilt en vier het, maar aanbid de dood.
Zangeres Miranda Visser is een ware fashionista/influencer op Instagram. Nu komt er op sociale media ook best wal wat afgunst voorbij daar iedereen er steevast zijn perfecte leventje lijkt te delen wat veel jongeren met een minderwaardigheidscomplex opzadelt. Is dit een invalshoek voor het idee achter de albumtitel?
Miranda: Ik ben met Instagram begonnen in 2017. Eerst gewoon voor de fun, met leuke kiekjes van mezelf op vakantie, mijn katten, vrienden, etc. Je kent het wel. Ik kreeg er veel leuke reacties op, wat mij toen der tijd positieve energie gaf. In deze periode begon ik ook met Hellevaerder. Ik hield al vanaf mijn 15de van verschillende genres metal. Ik kick op de duistere, harde sounds. Dit zit al van jongs af aan in mijn bloed. Mijn leven was niet alleen maar rozengeur en maneschijn. En zeker niet zo perfect als de foto’s op social media doen denken. Ik deal(de) met best wat negatieve gevoelens en gedachten. En probeer te leven met alle negatieve gebeurtenissen die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben. Hellevaerder is voor mij een opening om mijn verdriet en woede met de wereld te delen. Hoe fijn is het, om eens even flink al je frustraties, verdriet en boosheid eruit te schreeuwen? Voor mij heel fijn. Toen ik onze muziek met de wereld begon te delen, was mijn omgeving in shock. Hoe kan dit geluid uit zo’n klein meisje komen? (Ja, ik ben maar 1m56.) Dit wekte behoorlijk wat interesse, mijn volgers namen toe. Maar natuurlijk had het ook soms een negatieve kant, zeker toen ik in mijn omgeving wat bekender werd. Niet iedereen vond onze muziek mooi, wat oké is. Iedereen heeft zijn/haar eigen smaak. Black metal is natuurlijk niet een genre dat je op de bekende radiostations hoort. De gemiddelde mens is dit muziekgenre sowieso niet gewend, dus het is ook een stuk onwetendheid. Voor menig mens is dit muziekgenre ook vrij heftig, hard, duister, etc. Dat kan ik ook wel begrijpen. Daar moet je van houden, zeg ik altijd maar. Verder kreeg ik af en toe ook wel eens negatieve reacties over mijn uiterlijk. Ik had/heb ook zeker wel met afgunst te maken, juist toen mijn volgers toenamen, begon dit. Maar eerlijk gezegd doet dat me niet heel veel. Ik denk dat ik de afgelopen jaren toch best wel wat zelfvertrouwen heb ontwikkeld. Ik doe wat ik leuk vind, waar ik me prettig bij voel. En ik probeer me het meest te focussen op de positieve dingen. Ik probeer hier en daar ook mijn andere kant te laten zien met Hellevaerder, op Social Media. En zeker nu ons nieuwe album uit is, wil ik daar meer gebruik van maken. Ik wil mensen graag ook mijn andere kant laten zien, op mijn manier.
Vinden jullie sociale media te rijmen met het spelen in een blackmetalband of is het louter een noodzakelijk kwaad?
Wij als band zouden niet weten waarom niet. Het is een goed middel om met mensen in contact te komen, of dat nu is om gewoon leuke en mooie dingen te delen of om als band aan contacten te komen. Juist door het internet en sociale media krijg je een breder perspectief met wat er echt in de wereld gebeurt. Neem als voorbeeld de oorlog in Oekraïne, voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid kunnen wij op de eerste rij zitten en een oorlog meemaken. Daar word je niet per se vrolijk van, maar het geeft een ruw en onvervormd zicht op hoe wij als mensheid zijn. Dat is een van de mooiere dingen van social media en het internet, de wereld is klein geworden. Ik ben iemand die graag wilt weten wat er gebeurt in de wereld, positief of negatief. Dit is iets wat ik als persoon niet zou willen verliezen.
Het nadeel van social media is dat er een nieuw ideaalbeeld wordt geschept. De gedachte van een mooiere voortuin en auto dan de buurman te hebben is inmiddels vrij oud, alleen doordat de wereld zo klein is geworden vergelijken mensen zichzelf niet meer met de buurman maar met een heel klein deel van de beschaving wat er alles aan wilt doen om het ideaalbeeld te bereiken (en vaak met een grote zak geld ter beschikking). Als je losbreekt van deze trend word je al snel afgeschreven als buitenbeentje, het is begrijpbaar dat de jeugd daar moeite mee heeft. Zij worden groot gebracht in een wereld die voor hun ouders nieuw en onbekend is. Maar of dat een slecht ding is?
Voor de release van jullie debuut werken jullie samen met het sympathieke maar vrij kleine Zwaertgevegt. Vanwaar de keuze om met dit label in zee te gaan en denk je dat ze de band voldoende steun kunnen bieden om naar een volgend niveau door te groeien?
Zwaertgevegt is een welbekende van mij uit de tijd van Throne of Time. Toen ik de eerste twee tracks (“Langs eindeloze paden” en “Heksensabbat“) bij hem pitchte, was hij gelijk enthousiast. We hebben elkaar vaak gezien en gesproken bij concerten in de buurt en bij onze optredens. We kunnen het heel goed vinden omdat we dezelfde mindset hebben als het op muziek aankomt. We worden er niet rijk van maar fuck it, we houden ervan.
Toen wij eenmaal de single “Krijgers” hebben uitgebracht, vroeg Alex wanneer we nu eens ons werk fysiek wilden uitbrengen. Het voelde voor mij tot dan toe nooit goed genoeg voor een fysieke release, ik ben altijd heel kritisch op mijn werk. Na wikken en wegen heeft Alex mij toch overgehaald om het uit te brengen met als resultaat dat wij al ons werk tot dan zouden uitbrengen. Dit is de “Discography” tape geworden met daarop onze eerste demo en twee singles.
Alex heeft ook gelijk een aanbod gedaan om onze (toenmalig) ongenaamde eerste full length op 12’’ vinyl en tape uit te brengen. Dat was achteraf 2 jaar voordat wij het daadwerkelijk zouden releasen. Iemand die zich aan zijn woord houdt, is goud waard, en Alex is ondertussen niemand minder dan een hele goede vriend van ons geworden. Wij hebben onderling de afspraak dat alles wat wij maken en releasen via Zwaertgevegt op tape en/of meer wordt uitgebracht.
Ik word nooit belemmerd in mijn keuzes door Zwaertgevegt, mijn muziek en mijn keuzes blijven die van mij en de band. Het is vooral onze gezamelijke liefde voor muziek die ons goede vrienden maakt. Wij worden door Zwaertgevegt dan ook in alles gesteund waarin wij dat zouden willen, dat gaat ook over en weer.
Als voorbeeld, Zwaertgevegt doet alleen tape en vinyl. Wij brengen zelf onze digipack uit maar dragen daarop ook het logo van hun. Zo werken we samen op de manieren waar wij van houden aan een gemeenschappelijk doel. Het op de kaart zetten van onbekende NLBM-bands.
In welke formats zal “In de nevel van afgunst” allemaal verkrijgbaar zijn?
Op de datum van release (1 juni 2022) zal de plaat digitaal worden uitgebracht op hellevaerder.bandcamp.com en alle streamingplatforms zoals Spotify en Itunes.
Fysiek is de plaat verkrijgbaar als digipack – cd op onze bandcamp en als tape + patch (en combi deal) op www.zwaertgevegt.nl. De 12’’ wordt later dit jaar via dezelfde site beschikbaar maar vanwege extreem lange wachttijden bij persserijen kan dat even duren.
Zijn er plannen om de “Aan de aarde terug gegeven” demo uit 2018 opnieuw uit te brengen?
Die plannen zijn er zeker, al willen wij graag eerst al onze focus op de nieuwe plaat en merchandise leggen. De gigs beginnen langzamerhand weer te komen en de centen die we daarmee binnenhalen willen we graag richting T-shirts en digipacks van de eerste demo stoppen.
Dus voor de mensen die de eerste plaat heel graag op cd willen, heb geduld, die komt er op een dag!
De Nederlandse (extreme/black)metalscene heeft de afgelopen jaren een groot aantal female fronted bands voortgebracht, denk maar aan Asagraum, Turia, The Fifth Alliance, de eerste line-up van Doodswens, de vele gothicbands, en ga zo maar door. Ook Hellevaerder wordt door een vrouw achter de microfoon aangevoerd. In België is het aantal female fronted bands een heel stuk minder. Heb je hier een verklaring voor?
Ik had geen enkel idee dat er veel minder female fronted bands in België zijn, dat maakt in mijn optiek dan ook niks uit. Doe wat je leuk vindt en waar je je goed bij voelt, ongeacht wie je bent.
Je haalde het al aan: tijdens de afgelopen Covidperiode speelden jullie een livestreamsessie. Hoe was het om voor een lege zaal te performen?
Toen wij net op het punt stonden echt los te barsten werden ook wij gekweld door het virus. We hadden er goed de tering in dat we een show in Duitsland moesten afzeggen en dat we in onzekerheid zaten.
Gelukkig waren er velen die enthousiast omgingen met de omstandigheden die werden voorgeschoteld. Zo heb je Mike van 44NextDoor, hij heeft gelijk zijn persoonlijke oefenkeet aan huis omgebouwd tot livestreamhok voor bandjes. Zijn woonkamersetting was een hele toffe ervaring om ons nieuwe materiaal te pitchen aan wat luisteraars. Het was dan ook een bijzondere maar geweldige ervaring om mee te maken.
Ook kregen wij de kans om een liveset op te nemen in de Gebroeders de Nobel in Leiden, middels het ‘Parels uit Leiden’ project. Onze gitarist Bas woont in Leiden en daardoor mochten wij deelnemen. We hebben een volledige set in audio en beeld mogen opnemen en kregen alle bestanden na afloop. Eenmaal zelf afgemixt te hebben is deze op Youtube te beluisteren onder de noemer “Live in lijden“.
Het voelde bijzonder om in een lege zaal te staan. Het was meer repeteren en een lollige tijd hebben met de druk van de gedachte ‘wat ik nu doe zal iedereen horen’. Het was een leuke ervaring omdat ieder die betrokken was in dezelfde situatie zat. Het schept een band, we willen allemaal muziek maken voor publiek maar het kan niet. Verder zijn wij geoeffend, we spelen hetzelfde voor geen toeschouwers als voor een volle zaal. Al is het gejuig na afloop van een track een gemis waar we aan moesten wennen.
Zal de albumrelease ook ondersteund worden door enkele optredens?
Op het moment van schrijven hebben we maar 3 gigs kunnen regelen. Namelijk Musicon (23-9-22), Kompleks (19-11-22) en in de B3 (26-11-22).
Als onbekendere band heb je al snel wat moeite om aan de bak te komen, maar wij geven niet op. Meer optredens zitten er zeker aan te komen!
Je houdt er naast Hellevaerder nog een andere band genaamd Duindwaler op na waarbij je alle instrumenten zelf inspeelt. Wat kan je kwijt over dit project en welke plannen heb je er nog mee?
Duindwaler is begonnen als eerbetoon aan een band die mij muzikaal voor een groot deel heeft gevormd, namelijk Hate Forest. Het is een soloproject om lekker op los te gaan en muziek te schrijven in de stijl waar ik muzikaal gezien mee ben opgegroeid.
Op de planning staat de 2de release “Zieleneter“, op het moment van schrijven ligt er zo’ n 20 minuten aan materiaal klaar. De plannen zijn (onder voorbehoud) de plaat dit jaar nog uit te brengen. Ditmaal niet als soloproject maar met samenwerking van een goede vriend van mij als gedeelde vocalist.
Aangezien dit een project is waarvoor ik speel wanneer ik tijd en inspiratie over heb zit er geen haast achter deze muziek. Het komt wanneer ik zin heb en wanneer ik voel dat het goed zit, niet eerder. Maar dat het in de maak is, is een feit!
En alsof dat allemaal nog niet genoeg is er nog je andere éénmansproject Whore Of The Underworld waarmee je onderwerpen als seks, sadisme, BDSM en martelen aankaart. Heel andere koek qua thematiek dan Hellevaerder en Duindwaler. BDSM (afkorting voor Bondage and Discipline (BD), Dominance and Submission (DS) en Sadism and Masochism (SM)) is een term voor seksuele voorkeuren en rollenspellen die gebruikmaken van opgelegde fysieke beperkingen, intense zenuwprikkels of het spelen van een machtsspel. BDSM omvat een breed spectrum aan activiteiten, interpersoonlijke relatievormen en subculturen. Is het een wereld waarin je zelf actief bent?
Whore Of The Underworld is een eerbetoon aan een andere grote inspiratiebron van mijzelf: Belphegor. De thematiek en kracht van de muziek gaf mij inspiratie om dit project op te starten. Op dit moment werk ik samen met wat anderen aan een re-release van de eerste EP. In totaal zijn er 3 vocalisten op de plaat te horen en brengen we de EP naar een nieuwe hoogte.
Aangezien de thematiek van Belphegor richting onder andere het BDSM ligt heb ik ervoor gekozen om overdreven sexuele teksten te schrijven. Het is smerig, demonisch en dominerend. Maar deze teksten passen perfect bij de muziek en wat wij willen overbrengen. Een EP die de naam Belphegor eer aan doet!
Addergebroed 