Het is niet dat de heren Bestial Devotion en Diabolic Gulgalta (ofte Ignotus) niet af en toe ten tonele verschijnen om pareltjes af te leveren met respectievelijk Funereal Presence en Ominous Resurrection, maar op nieuw werk van hun triumviraat met Nameless Void, Negative Plane, was het maar liefst elf jaar wachten. En laat mij u vertellen dat dat die elf jaar fokking lang duurden na het ge-ni-a-le “Stained glass revelations”, een plaat die met recht en reden één van de hoogtepunten van het vorig decennium mag worden genoemd. Godverdomme, wat hou ik van die mix van etherisch klinkende black metal met een onbeschaamd surfrock kantje, met z’n chaotische solo’s en onmiskenbare “fuck off” richting alles wat ook maar enigszins richting moderniteit in het genre ruikt.

Na de release van “Stained glass revelations” rekruteerde de band Thammuz, die de bas voor zijn rekening neemt, waardoor Diabolical Gulgalta een extra gitaar aan de sound kan toevoegen op dit nagelnieuwe “The pact…”. Soundgewijs is dit een stap vooruit, want de bassound die Thammuz weet neer te poten is heerlijk vettig en helder. De extra gitaar zorgt voor meer gelaagdheid, maar Diabolical Gulgalta voegt een fikse scheut thrash aan het riffspel toe en laat me met de deur in huis vallen: dat bevalt me niet helemaal. Zeker, de plaat begint ijzersterk met “A work to stand a thousand years”, maar vervalt nadien nogal snel in een overdaad aan riffs, en dat is niet iets wat ik in dit geval toejuich. Met de toevoeging van een tweede gitaar hebben de heren overduidelijk uit een nieuw vat aan inspiratie getapt, maar het gevoel bekruipt me dat de heren hier onstuimig mee omspringen. Het hele album – nét geen uur lang – passeert bijna argeloos snel met een wervelwind aan riffs en melodieën, die helaas niet steeds even memorabel, laat staan herkenbaar zijn.

Het tempo ligt op “The pact…” door de band genomen wat hoger dan op “Stained glass revelations”, en ook de riffs zijn minder lang uitgesponnen. Dit zorgt ook dat er minder repetitie te bespeuren valt dan voorheen het geval was. Dat resulteert naar mijn aanvoelen soms in een teveel aan ideeën, die soms zodanig kort de revue passeren dat ze niet blijven hangen. Daarbij zorgt de tweede gitaar ervoor dat het etherische wat uit de sound geslopen is en de plaat minder ijl klinkt, waardoor het geheel voor mij iets te “afgewerkt” klinkt. Te proper voor Negative Plane.

Daarmee wil ik echter niet beweren dat “The pact…” geen goeie plaat is. Zij die eerder werk van deze heren konden smaken kunnen deze boreling met een gerust hart aanschaffen, want Negative Plane staat nu eenmaal garant voor trve black metal van de bovenste plank. Indien ik niet vertrouwd zou zijn met de band had ik de sound vol en krachtig, en het gitaarwerk een bijwijlen swingende tornado genoemd, het drumwerk consistent en de vocalen scherp en oprecht pissed the fuck off. De opener en vooral ook hekkensluiter “And so it came to pass” (waarin heerlijk sacrale zang voorkomt en bepaalde segmenten zich dagenlang in je gehoorgang nestelen – luistert u hieronder vooral zelf) zijn fantastische composities die hun geheimen pas na meerdere luisterbeurten prijsgeven, en die laatste zou wel eens één van mijn favoriete songs van het jaar kunnen worden. Echter houdt het midden van de plaat dat niveau niet vast en wordt er te veel in één nummer gepropt, waardoor ik direct na een luisterbeurt alweer ben vergeten wat er in die nummers gebeurde. En ondanks dat het eerste en laatste nummer absoluut top zijn (vooral omdat hier duidelijk de tijd en ruimte wordt genomen om op te bouwen), valt op “The pact…” helaas geen equivalent van het monstrueuze “Angels of veiled bone” te horen.

Negative Plane zal met “The pact…” terecht hoog scoren in vele lijstjes, want de plaat stijgt ontegensprekelijk boven de massa uit. Voor diegenen die echter, zoals ik, na “Stained glass revelations” al jarenlang reikhalzend uitkeken naar nieuw werk van de band, kunnen echter wat bedrogen uitkomen door de vele thrashy riffs, die de surfrock naar de achtergrond duwen en wat wegstappen van de uit duizenden herkenbare stijl van vroeger materiaal. Gelukkig zijn er nog steeds genoeg toeters en belletjes te horen – zowel letterlijk als figuurlijk.

CAS: 83/100

Negative Plane – The pact… (Invictus Productions 2022)
1. A work to stand a thousand years
2. Poison and the crucifix
3. Three turns to the west
4. The wailing of the immured
5. Even the devil goes into the church
6. The other door
7. And so it came to pass