“Against all forms of religious allegiance. There is nothing but disgust toward the shepherds and the sheep. There are no laws of god, there are no laws of man. There’s only nature’s law.” Met dit statement weet je meteen wat voor vlees je met Excommunicatio in de kuip hebt. Het is een bandnaam die niet meteen bekend in de oren klonk, wat niet vreemd is aangezien dit Duitse duo, dat in 2021 opgericht werd, nog maar net haar debuut “Kodex Luzifer” op de mensheid loste; wederom een titel waar ik geen tekeningetje bij moet maken. Een mij onbekende grafisch ontwerper deed dat wel en zijn of haar stijlvolle zwart/witontwerp spreekt boekdelen. Het Duitse Vendetta Records helpt de heren A. (gitaar) en S. (drums); gek dat er niet aangegeven wordt wie de zang op zich neemt, want “Kodex Luzifer” is geen instrumentale plaat geworden. Dat wordt echter pas duidelijk vanaf “Moloch – Sulphur aeons” want de twee voorgaande tracks nemen de rol van respectievelijk introductie en instrumentaal nummer op zich. Het helpt wel om de spanning op te drijven. Ook het akoestische rustpunt “Requiem” dat verderop de plaat staat en de uit rustgevende en minimalistische ambient opgetrokken afsluiter “Low lying fog” vertellen hun verhaal zonder vocalen.

Eens alle demonen ontbonden worden schotelt Excommunicatio een moderne stijlvariant van black met een scheutje death metal voor. Wat opvalt is dat de heren met veel gevoel musiceren en dat er goed nagedacht werd over dynamische, intrigerende en soms onvoorspelbare songstructuren die bijgevolg grandioos in mekaar zitten. Binnen één en hetzelfde nummer kan het duo switchen tussen diepgaande melodieën en aangrijpende harmonieën om even later een helse orgie te ontketenen vol zwartgeblakerde orkanen, maar evengoed gooit het duo plots een moderne break in de strijd. Die onvoorspelbaarheid maakt dat “Kodex Luzifer” 54 minuten lang blijft boeien. De enorm gevarieerde, gepassioneerde en sterke vocale performance mag evenmin onvermeld blijven, want deze maakt de composities nog beklijvender. Het is duidelijk dat de zanger tijdens de opnames tot aan het gaatje ging. In het heftige “Ossarium – Lies” doet hij me soms aan Mikko Aspa van Clandestine Blaze en Deathspell Omega denken, geen foute referentie op gebied van performance, wat natuurlijk dan weer niet over het perverse gedachtengoed van de Fin kan gezegd worden.

En het instrumentarium is toch echt wel uitgebreider dan enkel gitaar en drum. Zo eindigen “Gallows – Rosary of rope” en het daaropvolgende “Oskorei – Aeon of rust” met een pianoriedeltje. In dit laatstvermelde nummer is eveneens een enorm grote rol weggelegd voor een donderende basgitaar die een ronkende onderstroom creëert waarboven sterke gitaarriffs en bevlogen vocalen hun overtuigende ding doen. Sommige religieus getinte samples zoals de door elektronica vergezelde zangkoortjes in “Pyres – Rampant poaching rif” geven Excommunicatio een overduidelijke occulte stempel mee.

“Kodex Luzifer” wist me vanaf de eerste luisterbeurt bij de lurven te nemen om me pas een klein uur later terug uit haar grip te lossen. Knappe prestatie dan ook wat Excommunicatio op diens debuut laat horen. Aanrader!

JOKKE: 85/100

Excommunicatio – Kodex Luzifer (Vendetta Records 2023)
1. Discessum
2. Morass – Summoning
3. Moloch – Sulphur aeons
4. Gallows – Rosary to rope
5. Oskorei – Aeon of rust
6. Pyres – Rampant poaching rif
7. Requiem
8. Ossarium – Lies
9. Low lying fog