Als de “Tilbake til Trollberg” EP in 2020 niet plotsklaps op de mensheid was losgelaten geweest, had ik het Noorse Troll al lang dood en begraven gewaand. De activiteit van de band rond oprichter Nagash vertoonde na diens vierde full-length “Neo-Satanic supremacy” (2010) immers niet veel activiteit meer, op de EP en gelijknamige single uit 2014 na dus. Maar nu is er na een zeer lange radiostilte “Trolldom“, de eerste langspeler voor het voor ondergetekende onbekende Polypus Records, die zich al meteen leek te verslikken in de eerste persing van “Trolldom” want die was in een wip en een gauw uitverkocht. Blijkbaar zitten er na al die jaren nog heel veel mensen op de comeback van Troll te wachten. Wij behoren eveneens tot dat legioen uitgehongerde fans, ook al konden de drie releases die vanaf de millenniuwissel verschenen ons eigenlijk niet al te veel boeien daar Troll toen een moderner pad ging bewandelen. Een misstap die wel meer goede bands destijds maakten. De goede verstaander zal dus al snel doorhebben dat we hier vooral zweren bij het materiaal uit de jaren ’90 zijnde de veelbelovende EP “Trollstorm over Nidingjuv” en het machtige debuut “Drep de Kristne” dat bol stond van de heerlijk ouderwetse synths die regelmatig betoverende en zelfs absurd catchy riedeltjes voortbrachten waar de trollen haast op leken te dansen. In combinatie met midtempo ongecompliceerde gitaarriffs leverde dat een klassieker in de wereld der zwarte metalen op die muzikaal gezien eigenlijk heel wat toegankelijker was dan de extreme albumtitel liet uitschijnen.

Tot onze grote vreugde konden we al snel vaststellen dat Nagash en co op deze vijfde worp terugkeren naar hun hoogdagen want opener “To the shadows” is een onvervalste terugkeer naar de roots. De synthintro klinkt nog wel heel Dimmu Borgir-achtig, niet verbazend aangezien Nagash ten tijde van diens doorbraak deel uitmaakte van de line-up van deze symfonische blackmetalgrootheden, maar zodra de gitaren invallen, klinkt deze openingssong toch wel als vintage Troll. Die ‘co’ zijn anno 2023 bassist Sturt en gitarist Tlaloc. Nagash himself neemt met andere woorden terug plaats op de drumkruk en verzorgt natuurlijk ook de zang op “Trolldom“. En voor de vocale invulling zocht de Noor regelmatig zijn The Kovenant-alter ego Lex Icon op.

Ondanks de synthoverdaad steekt Troll regelmatig toch ook (en gelukkig maar) het vuur aan de lont, waardoor er een evenwicht ontstaat tussen subtiliteit, majestueuze grootsheid en razernij. Zo ramt Nagash bij momenten bijvoorbeeld goed door in “Dominus infernus“, een nummer waar voor de eerste keer ook heldere vocalen opduiken en waarin de basgitaar enkele geslaagde loopjes laat horen. Nadat de spacy synths van “Angrboða” in het heelal uitgestorven zijn, voert Nagash al drummend het tempo en de spanning op. Tevens klinkt de drummende frontman hier wat meer verbeten (daar draagt dat Noorse taaltje ook wel toe bij), wat wederom mooi contrasteert met de speelse synths, hoewel de gitaren halfweg wel wat venijniger uit de hoek komen en er ook samenzang plaats vindt waar de andere twee bandleden bij betrokken worden. Het refrein van “Ancient fire” wordt eveneens meerstemmig gezongen en ook het kopgilletje van Lex icon komt nog eens vanachter de hoek piepen. Na het huppelende “Angrboða” klinkt dit nummer heel wat donkerder, mogelijks dankzij de nodige Dimmu-vibes die ik noteer evenals de nodige zwartgeblakerde uitbarstingen.

In “The soil runs red” worden de gitaren wat naar de achtergrond gedrukt door de symfonische toetsen, het krachtige drumspel en de basgitaar die wederom een belangrijke rol speelt in de kracht van dit nummer. Het navolgende catchy en meezingbare “The beast” klonk instant bekend in de oren. Niet moeilijk blijkt al snel aangezien het de opener was op de “Tilbake til Trollberg” EP, hoewel dit compacte nummer deels in een nieuw jasje werd gestoken. Zo wordt de hoofdmelodie van deze opzwepende song nu op een Hammond-orgel gespeeld in plaats van de fluitachtige keyboards op het origineel en ook het stemtimbre van Nagash klinkt wat minder hees. “He who dwells” zoekt wederom kosmische oorden op. Heroïek, groove, een jazzy basgitaar en wat geêxperimenteer met elektronica zijn de ingrediënten van deze afsluiter. Na 37 minuten zit “Trolldom” erop.

“Trolldom” is een plaat over hekserij, magie, eeuwenoude folklore en de uiteindelijke vernietiging van het universum die eindelijk nog eens een meer dan geslaagde albumcover meekreeg na de gedrochten van de drie voorgaande full-lengths. Ook al is Nagash zijn bevreemdende haarsnit ondertussen kwijt, het schrijven van niet al te gecompliceerde maar catchy nummers met een dikke vette knipoog naar het eigen verleden is de Noor nog niet verleerd. Meerdere keyboarddeuntjes blijven lang hangen en zullen voor sommigen hoogstwaarschijnlijk te cheesy of dansbaar klinken, hoewel de haters deze nieuwe worp waarschijnlijk zowiezo wel links zullen laten liggen. “Trolldom” kreeg tenslotte een glasheldere productie aangemeten waardoor alle instrumenten mooi tot hun recht komen, hoewel we een wat meer ruige en grofkorrelige sound natuurlijk wel toejuichen. Geslaagde comeback!

JOKKE: 85/100

Troll – Trolldom (Polypus Records 2023)
1. To the shadows
2. Dominus infernus
3. Angerboda
4. Ancient fire
5. The soil runs red
6. The beast
7. He who dwells