Merk ik daar een zekere formule op in de manier waarop de tracklist op elke Misotheist-plaat samengesteld is? Voor de derde keer op rij (en wederom na een driejarige wachtpauze) heeft bezieler B. Kråbøl immers aan drie composities voldoende om een overrompelende en verpletterende indruk na te laten. Deze modus operandi vereist dan wel dat je niet met compacte radiovriendelijke tunes kunt komen aanzetten, maar dat de tracks het nodige om het lijf moeten hebben als ze meermaals meer dan 10 of zelfs bijna 20 minuten dienen te boeien. En daar heeft deze stugge Noor helemaal geen moeie mee want “Vessels by which the devil is made flesh” staat weer bol van de complexe en onvoorspelbare black metal, niet anders dan op de uitstekende voorgangers “Misotheist” (2018) en “For the glory of your redeemer” (2021).

Nu bedoel ik met complex allesbehave technisch, want het is niet zo dat Misotheist zich als dusdanig wil profileren. De muziek van B. Kråbøl lijkt op het eerste gehoor eerder vrij doorgrondelijk en toegankelijk, maar toch weet quasi elke luisterbeurt weer een of ander nieuw detail zoals een riff of onverwachte twist op te rakelen die je voorheen niet opmerkte. Dat maakt van “Vessels by which the devil is made flesh” een album dat je gemakkelijk meerdere keren kort na mekaar kunt beluisteren en dat toch telkens een zekere frisheid blijft bewaren.

Daar waar opener “Stigma” zich, op enkele door hakkend drumspel voortgestuwde passages na, eerder mid-tempo voortsleept, wordt in het titelnummer het tempo serieus opgeschroefd middels helse drumuitspattingen en vlijmscherpe tremolo’s. Bij aanvang zou je allerminst vermoeden dat verderop Urfaust-zanger IX zijn unieke bedwelmende stemgeluid nog even doodleuk in de strijd komt gooien. Van een verrassing en absolute meerwaarde gesproken! Voorts valt op dat de songschrijver net zoals op voorgaand werk graag met korte stopjes in zijn ritmische structuren werkt.

Bij epische songs is dynamiek uitermate belangrijk, tenzij je op een meditatieve trance opwekkende status mikt, een gegeven dat de kop al eens durft op te steken in het Misotheist-universum en dan vooral in diens meest kolossale composities zoals hier het geval is in het quasi 20 minuten durende “Whitewashed tombs“. Beenharde en ijskoude Noorse furie worden in de eerste helft onomwonden geëtaleerd om de atmosfeer halfweg te laten omslaan richting een meer deprimerend, melancholisch en nihilistisch repetitief geluid waar samples van grafdelving (vermoed ik) geslaagd toe bijdragen, waarna Misotheïst nog een laatste bolwassing voor ons in petto heeft alvorens de beklijvende finale in te zetten.

Naast het uitstekende vakmanschap van deze stoïcijnse Noorse alleenheerser op gebied van songwriting en instrumentbeheersing, valt ook zijn uitmuntende oor voor aanstekelijke melodieën en in reverb gedrenkte atonale riffs op. Ook nu horen we heel wat intrigerende, ietwat psychedelische en oosters getinte melodielijnen opduiken in opener “Stigma” en afsluiter “Whitewashed tombs“. In deze passages gaat Misotheist volop voor gevoel en begeestering daar waar de gedisciplineerde zwartmetalen razernij elders aanvoelt alsof er quasi voortdurend een groot gevaar op de loer ligt. De omineuze, angstaanjagende en innemende screams klinken meermaals alsof niet B. Kråbøl maar de duivel himself achter de microfoon staat. Kippenvel!

Misotheist heeft ondertussen best een onderscheidend en eigen smoelwerk weten creëren dat de band doet opvallen in de massa. “Vessels by which the devil is made flesh” laat wederom topkwaliteit uit de Terratur-stal horen! Gelijktijdig met de pre-orders voor deze derde Misotheist-plaat, kan je ook reeds de nieuwe Enevelde-release getiteld “Pandemonium“, een zijproject van B. Kråbøl, aanschaffen, alsnog voorlopig enkel op tape. Maar dat belooft dus hoogstwaarschijnlijk ook nog veel goeds voor de hopelijk nabije toekomst!

JOKKE: 90/100

Misotheist – Vessels by which the devil is made flesh (Terratur Possessions 2024)
1. Stigma
2. Vessels by which the devil is made flesh
3. Whitewashed tombs