Al twee decennia meedraaien in de Nederlandse blackmetalondergrond en aan je vijfde langspeler toegekomen zijn, en nu pas op dit portaal passeren. Het is haast met het schaamrood op de wangen dat we moeten toegeven dat deze review van “Coffin world” de eerste keer is dat we ons in het muzikale oeuvre van Dodenkrocht verdiepen. Gek genoeg brengt de band deze vijfde full-length in eigen beheer op CD uit, terwijl Zwaertgevegt instaat voor de vinyluitgave en het Zwitserse Auric Records voor de digitale release. Daar moeten we het toch eens over hebben met de band.

Na het grasduinen door het oudere werk valt enerzijds op dat Dodenkrocht diens zwartmetaal met heel wat doominvloeden doorspekt, niet verwonderlijk met enkele ex-Faal leden in de line-up. Het levert in elk geval een interessante invlashoek en ietwat frisse touch op in plaats van met de zoveelste Darkthrone-kloon te maken te hebben. Anderzijds merken we op dat de dood in al zijn facetten als rode draad doorheen de teksten van Dodenkrocht dwaalt, dat is niet anders op “Coffin world“.

Donkerder dan ooit en zwarter dan de dood werkt het kwintet zich door zeven composities van gemiddeld zo’n 7 à 8 minuten heen die het absoluut verdienen door een breed publiek gehoord te worden. Opener “Funus” maakt zich al meteen van ons meester met diens mix van helse tremolo’s, pekzwarte doomy atmosfeer en opruiende black ’n roll. Meer van dat graag! Dodenkrocht beantwoordt onze vraag onmiddellijk maar dan middels het slepende en macabere “Prophets of nothing“, waar de dood gewoon vanaf druipt. Er wordt gestaag naar een uitbarsting toegewerkt om daarna terug naar emotioneel beladen mid-tempo zwartmetaal terug te grijpen. Zanger J krijst en kermt zich een weg doorheen het epische nummer waarbij de hoogdagen van het Duitse Ascension opdoemen. “Totenstadt” vertoont aanvankelijk wat muzikale en vocale Mayhem-trekjes uit diens Attila-periode, maar die verdampen gaandeweg om uiteindelijk met een slepende maar cathartische apotheose te eindigen die door de heldere zangkoren en sacraal getinte synths haast als een religieuze ervaring aanvoelt. Treurige orgeltonen doen het doek over deze dodenstad vallen.

In “Into depravity” trekt Dodenkrocht terug heel wat harder van leer met strakke blastbeats, vlijmscherp tremolospel, vitriole screams en mystieke toetsen als eindresultaat. Het contrast kan weer niet groter zijn met het titelnummer waarin de atmosfeer terug aardedonker en het tempo dodelijk traag en slepend wordt. Even voor halfweg verandert het monster van gedaante om middels een black ’n roll aanloop in vurige blackmetalfurie uit te monden. In de staart steken slepende doom en beklijvende gitaarmelodieën terug de kop op voor een pakkend einde. Dodenkrocht lijkt hier net een reusachtige doodskist besteld te hebben die 8 miljard mensen in één keer onder de zoden kan leggen.

“Funerals of the ruined” start meteen groots met breed uitwaaierende gitaarpartijen die een apocalyptische grandeur aannemen en een onheilspellende schaduw werpen over de ruïnes die in smeulende assen overblijven. Zeven minuten kippenvel gegarandeerd in deze song die zich heel de tijd op doomtempo voortsleept. In de afsluiter laat Dodenkrocht nogmaals horen architect en meester te zijn in het doen samenkomen van verschillende muzikale invalshoeken uit het rijk der extreme zware metalen. Dankzij een ijzersterke mix en mastering van de hand van Mario Dahmen (Liquid Aether Audio) klinkt “Coffin world” als een klok. Alle instrumenten (zeker ook de basgitaar) en de vele subtiele details die in de composities verwerkt zijn, zijn goed hoorbaar maar toch behouden ze hun ruwe bolster.

“Coffin world” vertegenwoordigt het beste van twee elkaar kruisende stijlen van donkere extreme muziek die samen een echt monster creëren. Aan de ene kant zijn er de harde en agressieve blackmetalelementen, maar aan de andere kant dompelt Dodenkrocht zich ook onder in de moedeloze en deprimerende stijl van doom metal. Wanneer beide stijlen elkaar kruisen levert dat zwartgeblakerd vuurwerk op dat de dood met een knal over deze aardkloot verspreidt. Dat “Coffin world” een emotioneel uitputtende ervaring is, staat buiten kijf. Zoals gezegd was dit mijn eerste diepgaande ervaring met Dodenkrocht en die bevalt me reuzegoed. De band speelt met vertrouwen en levert een knaller van een plaat af!

JOKKE: 90/100

Dodenkrocht – Coffin world (Auric Records/Zwaertgevegt 2024)
1. Funus
2. Prophets of nothing
3. Totenstadt
4. Into depravity
5. Coffin world
6. Funerals of the ruined
7. Architects of pain