Vier jaar na startschot “genesis” brengt ABRAHAMIC LIARS in de vorm van “requiem” het tweede deel van hun trilogie uit, wat niet wil zeggen dat er in tussentijd ook geen ommetje werd gemaakt voor een split met Grafjammer, nadat er met deze Nederlanders een bloedpact was gesmeed op het debuut. De modus operandi van “genesis” waarbij voor elk nummer twee (al dan niet gast-)zangers ingezet worden, wordt doorgetrokken op “requiem“. Alleen komt de ellenlange name dropping (is het écht nodig om ook een hele resem “ex”-bands van de gasten te vermelden jongen en meisje?) nogal aandachtstrekkerig en pocherig over.

Over naar de muziek dan maar. ABRAHAMIC LIARS staat garant voor erg strakke en modern geproduceerde metal die heel wat zwartgeblakerde kantjes bevat zoals dat bijvoorbeeld ook bij labelgenoten Dudsekop het geval is. Daar waar het bij black metal in muzikale essentie eigenlijk om het neerzetten van een bepaalde atmosfeer draait, missen we dat aspect bij een band als ABRAHAMIC LIARS. Dit ensemble is er eerder op uit ne flinken toek oep oe bakkes uit te delen in plaats van met elementen als mystiek, spiritualiteit of melancholie te spelen. De loodzware opener “Black book” bevat teksten en zang die door W.R. (Dodenmis) aangeleverd werden. De gastzanger wisselt een vlijmscherpe scream af met zwaarder gebrul waardoor het nummer ook heel wat doodsmetalen karaktertrekken vertoont. “Solve et coagula“ wordt met monotone heldere zang in gang gezet en vaste brulboei Tim De Meyer wordt verderop in de song bijgestaan door Ralph Schmidt van het Duitse Ultha. Het is een erg opzwepend nummer met enkele hakkende drumpatronen geworden dat wederom dichter bij death dan bij black metal aanleunt.

Van “Pain becomes power“, daarentegen, spat de zwavel af. Dennie Grondelaers (ex-Saille) en Bart Dirickx (Drawn Into Descent) brengen tezamen een erg interessante tekst die door die eerste werd neergepend terwijl muzikaal gezien de voet zwaar op het gaspedaal gaat. Drummer Jos blijft een beest! In de vorm van “Bekentenis van een lichtekooi” valt er ook een track met Nederlandstalige tekst te bespeuren, ontsproten aan het verdorven brein van de andere vaste brulboei Cin die vocaal wordt bijgestaan door haar bandmakkers Tim en Jolle. De diepe woeste zang voegt ook hier een doodsmetalen aura toe.

Hoewel Nick Neefs (Genocidal Terror) en Jesse Buytaert (Barricade, Volière) vooral in death metal en grindcore actief zijn laat het duo in “Foreced life” horen ook goed overeind te blijven staan in een ietwat andere omgeving. Een vette break geeft het korte nummer halfweg een andere inslag waarbij rollende basdrumgrooves ingeruild worden voor blasts en hakkende beats. Verderf (ex-Verloren) neemt samen met Cin de honneurs waar op het afsluitende titelnummer waarin black- en deathmetalriffs met mekaar vervlochten worden. Verderf gaat voor een semi-heldere en roepende aanpak terwijl Cin salpeterzuur uitbraakt. Het gaat er verbeten aan toe om dan plots te eindigen met plechtstatig trompet- en flugelhorngeschal van Izzy Op de Beeck (Meslamtaea).

Emotioneel gezien blijf ik bij ABRAHAMIC LIARS op mijn honger zitten, zeker daar er nu heel wat meer deathmetalinvloeden in hun sound verwerkt werden. Muilperen uitdelen kunnen ze wel als de beste. Wie zich eens een half uur lang goed wil afreageren met hondsbrutale extreme metal als soundtrack heeft hier ongetwijfeld een vette kluif aan.

JOKKE: 75/100

ABRAHAMIC LIARS – requiem (Genet Records 2024)
1. Black book
2. Solve et coagula
3. Pain becomes power
4. Bekentenis van een lichtekooi
5. Forced life
6. Requiem