Met “Wherever we roam…” is Chaos Invocation anno 2024 bij diens vijfde langspeler aangekomen. Aanvankelijk werden de Duitsers als het kleine broertje van Watain afgeschilderd, maar ondertussen hebben oprichters A. (gitaar en cleane zang) en M. (screams) en hun kompanen hun plaatsje in de overbevolkte blackmetalscene wel verdiend. De alomtegenwoordige drummer Omega (o.a. Darvaza, Nubivagant) vergezelde Chaos Invocation in 2017 en zit nog steeds op de drumkruk, althans in de studio-omgeving. Bassist R.K. (Darkened Nocturn Slaughtercult en Purgatory) en tweede gitarist L (o.a. Narvik) traden respectievelijk in 2023 en 2021 toe.

We waren benieuwd of “Wherever we roam…” – een titel die ons telkens weer ongewild aan Metallica doet denken – de agressievere koers van voorganger “Devil, stone & man” zou doortrekken of dat de heren terug meer melodie zouden toelaten zoals het geval was op hun oudere werk. Het is het tweede geworden want de directe rechttoe rechtaan aanpak van “Devil, stone & man” heeft plaats geruimd voor een album dat voortborduurt op de meer dynamische insteek van “Reaping season, bloodshed beyond” en ook de aan Dissection schatplichtige zwartgeblakerde melodieusheid staat terug meer in de kijker. Dat maakt het titelnummer al vanaf diens eerste cleane gitaarnoten duidelijk. Ongeveer één minuut ver zet een striemende tremelopartij de boel in lichterlaaie, maar het vuur dooft snel daar de opener niet erg veel om het lijf heeft. “Ideal sodom” en diens Zweedse melodieusheid maken vervolgens gelukkig veel goed.

“Golden gates and terrene light” laat het tempo voor het eerst zakken en experimenteert op een enigszins voor de band atypische manier met meer folkgetinte melodielijnen, waarna “Bridges aflame“, zoals de titel reeds deed vermoeden, de fik steekt in al wat naar religie ruikt. Verderop in de song gaat Chaos Invocation echter voor een meer rockgetinte aanpak inclusief leadpartij die wat te lichtvoetig uitpakt. Wanneer Omega het zaaddodend boeltje terug aanzwengelt, krijgen we gelukkig wel nog een bloeddorstige band te horen. Het centraal in de tracklist geplaatste “No throne withstands” is misschien wel de meest gevaarlijke track op deze vijfde langspeler, en eerste voor nieuwe broodheer AOP.

V. Santura zat wederom achter de knoppen in zijn Woodshed Studio wat een knapperig en clean organisch geluid opleverde, en verzorgde meteen ook wat gastzang op het titelnummer dat de plaat in gang schiet. Gitarist en songschrijver A. experimenteerde in het verleden al wat met zijn heldere zangstem, een gegeven dat niet altijd positief uitdraaide. Deze keer neemt hij de lead zang in “Ideal sodom” en “Bridges aflame” voor zijn rekening en ook de heldere vocalen zijn uit zijn keel afkomstig. Ze redden de meubelen in een voorts eerder saaie song als “This world wants us dead“. Geef ons dan maar “Only in darkness” dat met de achtminutengrens flirt en subtiele toetsenpartijen als extra sfeermaker inzet. Ook het excentrieke timbre van de cleane zang in combinatie met heel wat ingetogen passages doet dit nummer positief opvallen tussen sommige meer voorspelbare tracks. Afsluiter “Engravings of the quivering pedestal” koppelt melodieusheid aan brutaliteit en behoort mede dankzij de onheilspellende floortomaanslagen tot de beste composities op “Wherever we roam…“.

Uit de schaduw van een band als Watain zal Chaos Invocation wellicht nooit helemaal kunnen treden, want ook nu weer vallen er heel wat parallellen te trekken, hoewel de heldere zang en andere meer experimentele passages dan weer niet echt tot het Watain-universum behoren. Zelf zijn we niet over de gehele linie overtuigd en blijven we vooral zweren bij de eerste twee platen “In bloodline with the snake” en “Black mirror hours“.

JOKKE: 79/100

Chaos Invocation – Wherever we roam… (AOP Records 2024)
1. Wherever we roam
2. Ideal sodom
3. Golden gates and terrene light
4. Bridges aflame
5. No throne withstands
6. Longing grounds
7. This world wants us dead
8. Only in darkness
9. Engravings of the quivering pedestal