“Devil, stone & man“: heerlijke titel voor een plaat, dat ten eerste. De vierde alweer voor de Duitsers van Chaos Invocation en hoewel hun vorige wapenfeit, “Reaping season, bloodshed beyond” mij minder kon overtuigen dan Jokke destijds, was mijn voornaamste punt van kritiek niet dat de band een gebrek aan talent of ideeën had. Ik struikelde vooral over het feit dat ze, in een zee van black metal, niet opvielen. Hoe groter de groep, hoe meer ‘degelijk’ een doodsvonnis is. World Terror Committee blijft er echter in geloven… en na de nieuwste worp een aantal keer te beluisteren moet ik toegeven dat ze gelijk hadden.

“Strike of the dominator’s fist” klinkt zo ongeveer exact zoals de titel voorspelt en is alleszins een stevige opening. Na nauwelijks een paar seconden blaast de band al op volle snelheid vooruit, aangevuurd door de rauwe, blaffende stem van A., die eveneens verantwoordelijk is voor de razendsnelle riffs. En hoewel dit met heerlijk tempo vooruit dendert wordt melodie noch variatie uit het oog verloren. De song mag dan maar net een dikke drieënhalve minuut duren, vanaf ongeveer 1:50 zit een uitermate headbangbaar stuk, gevolgd door vuige black metal en een gitaarsolo om van te likkebaarden. Ik zat na de laatste, nijdige uithaal van A. op het puntje van mijn stoel. “A stranger’s pale hands” lijkt perfect op zijn voorganger aan te sluiten tot er, ongeveer na één minuut, een heel elegante break zit met een stotterend riffje, dat op zijn beurt de opmaat vormt tot een vrij emotionele climax – waarna we op ongeveer een derde van de song zijn. Rond de vierde minuut volgt er overigens nog een onvervalste doom-riff.

En toch, het chassis waarop het allemaal rust is, naar mijn indruk, niet zo bijzonder veel veranderd. Naar esthetiek en algemeen geluid is dit nog altijd een band die zich in Watain-achtig territorium ophoudt. Het is natuurlijk wel zo dat ook Chaos Invocation erin geslaagd is drummer Omega te strikken, die kortgeleden ook al Oculus Vacui’s muziek naar een hoger niveau tilde. En ook hier zet de man een prestatie neer om duimen en vingers bij af te likken. Toch geloof ik dat de reden waarom ik deze plaat zonder aarzelen Chaos Invocation’s beste tot nu toe durf noemen, ligt in de immense variatie die ze tentoon spreiden, zonder op enig moment als een andere band te klinken. Zo blijkt “Odonata fields” met behulp van Agalloch-achtige leads en een beurtelings chantende en krijsende A. achter de micro uit te groeien tot een mid-tempo monster van een song, waarna “Where we have taken the cross” de boel weer opschudt tot verschroeiende black metal met heerlijke shouts. In mijn vorige recensie had ik mooie woorden over voor hoe Greve beelden van winterstormen en besneeuwde valleien opriep. Dit mag dan tot hetzelfde muziekgenre gerekend worden, het is toch een heel ander beest: kwaadaardiger en minder ‘mooi’, gecompliceerder ook. Bij momenten, het begin van “Triple fire” bijvoorbeeld, even majestueus, maar dan de glorie van een waanzinnige koning.

In alle eerlijkheid kan ik hier weinig slechts over zeggen. De eerste paar luisterbeurten leken een paar breaks me wat krukkig aan te voelen en je zou kunnen wijzen op de neiging van de band om korte gitaarsolo’s in te zetten terwijl de rest van de band rechtdoor stampt, maar goed, dat is op zich ook meer een stijlkeuze en dan nog eentje die te verdedigen valt. Iedereen die van een portie potige, gevarieerde black metal met een Zweedse toets houdt, mag dit gerust in huis halen. Zelfs de instrumentale afsluiter “Sacrifices” is absoluut de moeite waard en zorgt voor een stemmige noot om het album mee af te sluiten.

BERT: 90/100

Chaos Invocation – Devil, stone & man (World Terror Committee 2022)
1. Strike of the dominator’s fist
2. A stranger’s pale hand
3. Diabolical hammer
4. Odonata fields
5. Where we have taken the cross
6. Triple fire
7. Curses upon you
8. The revolting abbys
9. Sacrifices