Indonesische black metal blijft voor velen onder ons waarschijnlijk nog een even exotische aangelegenheid als het nochtans lekkere eten afkomstig uit de eilandstaat zoals bakso, gado-gado, bubur, soto en rendang. Wie echter avontuurlijk aangelegd is of wereldkeuken wel kan smaken, zal zijn smaakpapillen misschien wel al eens uitgestest hebben op Graancirkel, Versteck, Nansarunai, Forbidden Tomb of Volksraad. Veel van deze Indonesische blackmetalbands zijn op één of andere manier gelinkt aan Ancient Horror Records, zo ook Solemn Imagist. Daar waar de meeste van die bands een erg rauwe, dissonante, industriële of met punk en D-beat doorspekte vorm van zwartmetaal spelen, situeert Solemn Imagist zich volop in de symfonische hoek.

Op de demo “Shimmering lair of depraved moonlight” klonk de met keyboards doorspekte black metal eerlijk gezegd ook nog wel erg rauw. Daarna volgde een split met Visions Of Yokai waarop het aandeel toetsen wat minder leek en de sound heel wat dunner was. Maar dan was er in 2022 plots de eerste langspeler “Into the night that never fades” die een ongelofelijke vooruitgang liet horen, niet alleen qua sound, die heel wat toegankelijker werd, maar ook op gebied van songwriting en arrangementen waarvoor inspiratie gezocht werd bij Emperor en Limbonic Art. Vorig jaar verscheen in de vorm van “Cosmic keys to the mourning mystique” een nieuwe EP van deze eenmansband en de albumtitel draait er deze keer geen doekjes om wat betreft het halen van de mosterd.

Inderdaad, deze EP die drie composities bevat die tussen een groots en strijdvaardig klinkende intro en introspectieve op piano vertolkte outro gepropt zijn, trekt de symfonische bombast en grotesque barokke natuur van diens voorganger door, hoewel de productie terug een tikkeltje grimmiger te noemen is. En de blauwdruk voor de muziek van Solemn Imagist wordt dus ontegensprekelijk gevormd door de Noorse keizers van het genre. Daar waar “Into the night that never fades” enkele “Anthems to the welkin at dusk” momenten vertoonde, lijkt nu vooral hulde gebracht te worden aan “In the nightside eclipse“.

De krijsvocalen staan niet te ver vooraan in de productie en zijn eerder ondersteunend dan leidend; soms zijn ze wat ons betreft zelfs overbodig, want de songs zijn rijk genoeg aan spanningsbogen en verborgen details. Orchestrale epiek en gevoel voor atmosfeer gaan hand in hand in een dynamische songwriting zonder daarbij uitstekende riffs niet uit het oog en oor te verliezen. De bijna hysterische melodrama die zich op de voorganger gaandeweg manifesteerde, blijft deze keer beter onder controle. In “An ode to the forbidden arrival” is halfweg zelfs plaats voor ingetogen melancholie.

Origineel kunnen we de aanpak van Solemn Imagist absoluut niet noemen, en ook de albumcover van Gustave Doré (“Sir Lancelot approaching the castle of Astolat“) dook in het verleden al op bij o.a. het Finse Mithrandir, maar het is wel straf hoeveel bands de laatste jaren de nalatenschap van Emperor op een uitstekende manier eer aan doen. Denk maar aan het Finse Vargrav of het Braziliaanse The Kryptik. Dit Indonesische Solemn Imagist mag wat ons betreft absoluut aan dit rijtje toegevoegd worden!

JOKKE: 85/100

Solemn Imagist – Cosmic keys to the mourning mystique (Ancient Horror Records 2024)
1. Intro – From the shadowside of the cosmos
2. Obscured flying moons by the mist
3. Black witch of the blood moon
4. An ode to the forbidden arrival
5. Outro – Out of the crypts