Watain en Dissection fanatici aller lande verenigt u want het Zweedse Voodus slaat wederom toe! Waarom deze intro? Wel, dit kwartet draagt al sinds den beginne – we rekenen het eerste decennium onder de noemer Jormundgand even niet mee – het etiket “klein broertje van Watain (en dus ook van Dissection)” met zich mee en zal dat vooralsnog niet snel van zich afgescheurd krijgen. De tweede langspeler “Emanating sparks” staat immers weer bol van de érg melodieuze Zweedse black metal. Vergeleken met het debuut “Into the wild” dat op meer dan een uur speeltijd afklokte, vertelt deze opvolger zijn verhaal in 45 minuten.

Sommige beginstukjes van riffs en leads roepen dus wederom instant Watain ten tijde van “Sworn to the dark” en “Lawless darkness” als referentiekader op, maar verkennen daarna andere oorden zodat puur plagiaat niet aan de orde is. De soms zeemzoete melodieusheid was in het verleden wat ons betreft de achillespees van de band daar die gevoeligheid wat ten koste ging van de agressie, maar die balans is op “Emanating sparks” meer in evenwicht. Het titelnummer schiet in ieder geval al met voldoende venijn uit de startblokken en ook de andere vijf volwaardige composities die na de melodieuze instrumentale introductie “Harbinger of death” volgen, combineren nu een bruisende melodieusheid met ongebreidelde agressie en energie; “The call of the abysmal deep” is hier een mooi voorbeeld van.

Na enkele snelle, maar dynamische songs, neemt “The scorned” eerder de rol van een meeslepende ballade op zich. Waar ons dat vroeger minder goed afging, genieten we nu wel met volle teugen van de kippenvelopwekkende gitaarleads die onze gehoorgang zalven. Idem voor die beklijvende finale van “Hieros gamos” waarin het gitaarspel wederom heel wat klassieke heavymetalinvloeden vertoont. Het meeste epische spierbalgerol horen we in de meer dan twaalf minuten durende hekkensluiter “Where the whispering wind blows“. Een kalm briesje en clean gitaargetokkel zijn een voorbode voor furieuze Zweedse meloblack en ook verderop zorgen deze beide elementen wederom voor een rustpunt alvorens de erfenis van Dissection – net als in “Below and beyond” – geëerd wordt met een triomfantelijke finale.

Het instrumentale deel van “Emanating sparks” werd opgenomen onder leiding van Simon Wizén (Valkyrja, Marduk) en Tore Stjerna, die ook de mix en mastering verzorgde. De productie heeft voldoende punch, hoewel de drums met hun houterige snaredrumklank misschien iets te prominent aanwezig zijn voor een band die het vooral van zijn gitaarharmonieën dient te hebben. En door naar de Necromorbus studio te blijven trekken, zullen de vele parallellen met Watain ook niet snel veranderen. De zangpartijen werden opgenomen door Michael Thorén en hoewel gitarist T. Fongelius een vrij goed verstaanbare stem heeft, mocht de zang wat meer punch bevatten. ’t Is muggeziften, maar aan de andere kant worden we hoe langer hoe meer fan van de muzikaliteit van het Zweedse Voodus, en ons eindoordeel is deze keer dus ook navenant.

JOKKE: 81/100

Voodus – Emanating sparks (Shadow Records/Regain Records) 2025)
1. Harbinger of death
2. Emanating sparks
3. The call of the abysmal deep
4. The scorned
5. Below and beyond
6. Hieros gamos
7. Where the whispering wind blows