‘Mesfetor’ is een oud Frans woord voor misdadiger en een zekere Nith, die er ook nog Goatspell op nahoudt, vond het een geschikte doopnaam voor zijn muzikale éénmansvisie. Zoals de titel van deze EP doet vermoeden is er ook een “Manifest I” dat in 2023 als eerste teken van leven op de mensheid losgelaten werd. Initieel was deze demo enkel als digitale download beschikbaar, maar in 2024 volgde ook een taperelease via Spiritual Disease en in april jongstleden werden ook de CD-liefhebbers op hun wenken bediend dankzij Black Shadow Legions. Het nieuwe “Manifest II” is op moment van schrijven eveneens enkel digitaal beschikbaar, maar een fysieke release zou in juli moeten volgen. We hopen dat daar ook een vinylversie bij zal zijn zodat het optimaal genieten is van het magistrale artwork.

Wie de albumcover trouwens wat in detail bestudeert, zal ook merken dat het bandlogo opgefrist werd en nu heel wat bombastischer oogt. Het artwork tout court borduurt niet verder op het zwartwitte elan van de demo, maar brengt meer kleur (het gebruikte schilderij heet trouwens “Death leading hell’s army” en is van de hand van een onbekende 18de eeuwse Engelse schilder). Het coverartwork visualiseert de groei die er in de sound van Mesfetor te bespeuren valt. Geluidstechnisch klinkt de black metal van dit Franse heerschap nu immers iets meer gepolijst en de dungeonsynthinvloeden zijn prominenter aanwezig. Bij momenten wanen we ons zelfs in de fantasiewereld van Summoning. Uit dat escapisme worden we echter weggekatapulteerd zodra de black metal met woeste zang terug de overhand neemt.

De vocalen schipperen heen en weer tussen hoge en lage regionen en zitten eerder achteraan in de mix verstopt dan frontaal in de spotlights te staan. De composities neigen naar de Canadese school daar ze bulken van de triomfantelijke en heroïsche melodielijnen, met opener “Etendards (& Ost noir)” en het machtige “Garulf” als toonzaalmodel. Kippenvel gegerandeerd wanneer de vele emotioneel beladen leads en klassiek getinte synths uit de speakers knallen, zelfs wanneer deze op het randje van het valse af lijken te zijn. Wanneer “Mass grave ecstasy” uit de startblokken schiet, lijkt het even alsof we naar een stoffige en duffe tape zitten luisteren, want het geluid is plots wat meer lofi en lijkt al eens weg te vallen, maar naarmate het nummer vordert verdwijnt dit euvel. Mesfetor klinkt hier bovendien heel wat grimmiger en vervaarlijker – we moeten daardoor soms zelfs al eens aan een band als Darvaza denken – en de synths duiken vrij laat in de song op om in de finale toch nog de hoofdrol te krijgen. “Nous en resterons maîtres et seigneurs” is terug wat toegankelijker en laat pakkende riffs en melodielijnen zegevieren. Op de semi-valse tonen van “Scintillae minio” zien we onszelf van het slagveld terugkeren en bij een ondergaande zon op ons ros een middeleeuws fantasierijk inrijden op zoek naar een nieuwe queeste.

Nith heeft zijn zaken goed op orde met dit Mesfetor, een éénmansproject dat bulkt van het potentieel. Nu hopelijk een sterk label vinden om de band mee te ondersteunen.

JOKKE: 85/100

Mesfetor – Manifest II (Eigen beheer 2025)
1. Etendards (& Ost noir)
2. Garulf
3. Mass grave ecstasy
4. Nous en resterons maîtres et seigneurs
5. Scintillae minio