Een week na de vierde Afsky-langspeler “Fællesskab” komt ook de derde plaat van bloedbroeders Sunken bovendrijven – niet toevallig via hetzelfde label Eisenwald, nadat beide Deense formaties eerder onderdak vonden bij Vendetta Records. Bassist Jonas Faghtmann en gitarist Simon Skotte Krogh delen het podium met Afsky, en het voelt alsof beide bands tegelijk een nieuwe, volwassen fase in hun bestaan zijn binnengestapt.

Slechts enkele seconden van opener “Din røst malede farver i luften” (“Jouw stem schilderde kleuren in de lucht”) volstaan om te horen dat Sunken het pad van voorganger “Livslede” (2020) verder bewandelt. De band surft opnieuw op het spanningsveld waar een warmbloedige postrockgolf botst met een kille blackmetalonderstroom, tot beide krachten zich verenigen in één vloedgolf van emotie en extase. Vier nummers lang – goed voor bijna vijftig minuten – verdrinken we in beklijvende, uitgerekte climaxen waarin melancholie en catharsis naadloos samenvloeien.

Waar zanger Martin Skyum Thomasen op vroegere releases soms wat vlak klonk, hoor je nu meer rek, pijn en menselijkheid in zijn stem. In “Og det er lykke” (“En dat is geluk”) gaat hij tot aan het uiterste, met getergde klanken die evengoed uit de keel van een lid van de zelfmoordhulpgroep zouden kunnen komen. Halverwege het nummer lijkt het zelfs alsof Niklas Kvarforth even bezit van hem neemt. Melodie en lijden, hoop en breuk lopen er als bloedvaten door elkaar. De song lijkt te handelen over de absurde zoektocht naar geluk in een wereld die evenzeer verwondering als walging oproept en over de paradox dat echt geluk misschien pas begint wanneer men beseft dat het onbereikbaar is.

“Glædesfærd” (“Vreugdereis”) is een schoolvoorbeeld van de zalven-en-slaan-dynamiek waarin Sunken excelleert. Introspectieve, haast gewichtloze postrockpassages worden afgewisseld met zwartgeblakerde furie. De veertien minuten durende afsluiter “Når livet går på hæld” (“Wanneer het leven zijn einde nadert”) ademt postrockgrandeur en melancholie. In het trage tempo en het subtiele pianospel schuilt een diepe weemoed die doet nadenken over vergankelijkheid en sterfelijkheid. Halverwege barst de emotionele lading open in een allesverterende finale die de lucht uit de kamer zuigt. We ondergaan deze bloedmooie en pakkende muziek met tranen in de ogen.

Qua geluid zit “Lykke” goed in balans. De gelaagdheid van Sunken’s sound is intens maar doelgericht, nooit “meer” om het volume, altijd “meer” met een bedoeling. De productie is helder zonder steriel te klinken; de rustmomenten voelen verdiend en de erupties klinken als ijsbergen die uiteenscheuren. Met “Lykke” levert Sunken een emotioneel geladen album af waarin gewicht en nuance perfect in evenwicht blijven. Wie zich volledig wil onderdompelen in deze zielsverruimende black metal, kan dat live doen tijdens het Unholy Congregation Festival op 28 en 29 november in Oudenaarde. Een intieme setting, een intens optreden en een band die klinkt als de laatste ademtocht vóór de stilte is waar we ons aan mogen verwachten. Pakkend plaatje!

JOKKE: 83/100

Sunken – Lykke (Eisenwald 2025)
1. Din røst malede farver i luften
2. Og det er lykke
3. Glædesfærd
4. Når Livet går på hæld