ars veneficium

Ars Veneficium – Usurpation of the seven

Hoewel Ars Veneficium nog maar toe is aan zijn tweede langspeler, zal de bandnaam nogal wat Belgen ten noorden van de taalgrens bekend in de oren klinken. Deze Limburgers timmeren namelijk al sinds 2013 langzaam aan de metalen weg uit de nationale ondergrond. Hun stijl is scherpe, Zweeds aandoende black metal. Snel en furieus, maar met voldoende gevoel voor melodie. Dat de heren een degelijke schijf bij elkaar konden schrijven was al duidelijk aan de hand van debuut full-length “The reign of the infernal king” uit 2016, maar waar die release te kampen had met een nogal dunne productie en wat speltechnische schoonheidsfoutjes, is “Usurpation of the seven” een moderne, vrij strakke plaat van formaat geworden. Eén die eigenlijk met gemak alle vorige werk overstijgt in kwaliteit. Het begint allemaal vrij klassiek met een korte ambient intro die overgaat in het razende “Wrath of life“, een track die de toon zet voor de rest van het album. Beukende blastbeats, snijdende gitaarlijnen en mid-range screams. Puik dus, al ben ik geen fan van de nogal zwevende gitaarsolo die kort voorbij komt. Volgende nummers “Devour the light” en “In sin, bred by madness” liggen in dezelfde lijn. Misschien een beetje jammer, want het – nochtans capabele – drumwerk gaat mij persoonlijk een heel klein beetje op de zenuwen werken. Dit omwille van het feit dat er te weinig nadruk ligt op het voetenwerk en er daarom iets teveel “getrommeld” wordt. Prima uitgevoerd, maar niet echt ondersteunend naar de eufonische gitaren toe. “De luiaard heerst” is een iets rustiger nummer, al is dat voor Ars Veneficium best een relatief adjectief. Opnieuw geen slecht nummer, maar toch iets te doelloos en met teveel parlando voor mijn smaak. “In the fires of eternity” is waarschijnlijk het meest toegankelijke – het is herkenbaar en afwisselend qua sfeer en tempo – nummer op deze CD en lijkt me een sterke, pompende live track in wording. Dan wordt het, voor mij althans, iets minder. De instrumentale black metal in het korte nummer “7” voelt teveel aan als filler en opnieuw wringt er iets aan de lead/solo op het eind. “Under the wings of beautiful darkness” is me net wat teveel van hetzelfde, maar een tikkeltje zwakker. Afsluiter “The flames of endless yearning” biedt dan wel wat variatie, het is helaas niet de juiste. Een opvallend pagan aandoende riff steelt daar namelijk de show, maar heeft eigenlijk geen goede plek in de rest van het nummer. En het is sneu dat het net daar, dan vrij abrupt stopt. “Usurpation of the seven” is een album waar ik een beetje mee in de knoop lig. Alles is ordelijk ingespeeld en ook de productie is kwalitatief prima. De muzikanten beheersen hun instrumenten en zijn goed in het maken van nineties Zweedse black metal. Toch zijn er kleinigheden die me na enkele luisterbeurten echt storen, zoals de nogal zwakke leads/solo’s en het gebrek aan een goed uitgewerkte basdrum. Ook zou ik de nummers misschien wat anders hebben verdeeld of de tweede helft van het album toch nog eens hebben overdacht zodat het kruid niet meteen is verschoten na de eerste tracks. Maar dat ligt misschien gewoon aan mij. Dat gezegd zijnde, blijft dit knap werk van Ars Veneficium, dat de jaren goed heeft benut om een professioneel product af te leveren dat zeker en vast internationaal gehoord mag worden.

Xavier: 78/100

Ars Veneficium – Usurpation of the seven (Immortal Frost Productions 2020)
1. Hymns Of chaos
2. Wrath of lifet
3. Devour The light
4. In sin, bred by madness
5. De luiaard heerst
6. In the fires of eternity
7. 7
8. Under the wings of beautiful darkness
9. The flame of endless yearning

Ulvdalir – Hunger for the cursed knowledge

Het Russische Ulvdalir zette in 2019 het jaar meteen goed in met haar vierde langspeler “…Of death eternal“. Later dat jaar verscheen nog een split met onze landgenoten Ars Veneficium en nu verschijnt via Inferna Profundus Records een nieuwe EP die de titel “Hunger for the cursed knowledge” meekreeg en met een speeltijd van 33 minuten absoluut waar voor zijn geld biedt. De vier lange songs bevatten telkens een ambient intro en outro die voor duistere interludes zorgen alvorens de muzikanten opnieuw uit de startblokken schieten. Wanneer het black metal-geweld van Ulvdalir invalt, valt meteen op dat de productie een stuk rauwer is uitgevallen vergeleken met “…Of death eternal“. Het komt de nostalgisch klinkende black in dit geval misschien nog wel ten goede. Noorse invloeden van oude Darkthrone en Dødheimsgard hebben hun sporen nagelaten maar ook het grimmige van een Judas Iscariot en het heidense van een Arckanum horen we hier terug. De lange nummers zijn dynamisch van opzet en de old-school riffs van “Road of knowledge” krijgen het hoofd aan het bewegen, terwijl dat Russisch taaltje nog extra ruwheid toevoegt, njammie! De tien minuten durende afsluiter wisselt voortdurend tussen slepende haast apocalyptisch klinkende passages, up-tempo geraas en rockende opzwepende ritmes en is dankzij diens duidelijke Darkthrone-worship een kraker van jewelste. Alvorens in de uitluidende ambient-tonen te verzanden, draven er nog extatische koorgezangen op die een sacraal randje toevoegen hoewel Ulvdalir zich van occulte en orthodoxe black distantieert. Dikke vette aanrader deze EP!

JOKKE: 82/100

Ulvdalir – Hunger for the cursed knowledge (Inferna Profundus Records 2020)
1. Anger bringer
2. Road of knowledge
3. The sun of the pale night (Void amongst the fire)
4. Out of the darkness of the depths

Ars Veneficium/Ulvdalir – In death’s cold embrace

Voor de gelegenheid van een 7 inch split sloegen het Belgische Ars Veneficium en het Russische Ulvdalir – over wiens meest recente langspeler “…Of death eternal” we erg positief waren – de handen in mekaar. De snelle, op Zweedse school gestoelde black van onze landgenoten, vond ik altijd maar wat dertien in een dozijn klinken, maar met “A thousand wheeping angels” laat de band wel horen vorderingen te hebben gemaakt. Het nummer wordt strak uitgevoerd en bevat enkele sterke tremolo picking riffs. Om boven de grote horde bands in het, zeg maar, Dark Funeral-straatje bovenuit te kunnen steken, zullen ze nog meer van dit soort nummers moeten schrijven. Ze zijn alvast goed op weg. Wanneer de Russen uit de startblokken schieten, valt meteen het verschil qua productie op. Initieel klinkt het rockende en hakkende “Litany of death” maar plat en mist het punch vergeleken met Ars Veneficium, maar uiteindelijk werkt deze sound wel voor dit type old-school black en scoort dit organische geluid beter dan de ietwat zielloze moderne sound van Ars Veneficium. En dat Russisch bekt echt wel lekker weg voor een black metalband. Ik heb geen idee wat de bindende factor tussen Ars Veneficium en Ulvdalir is, want zowel qua sound als stijl zijn er toch wel grote verschillen. Deze split is geen absolute must, maar wel onderhoudend voor fans van één of beide bands.

JOKKE: 73/100 (Ars Veneficium: 70/100 – Ulvdalir: 76/100)

Ars Veneficium/Ulvdalir – In death’s cold embrace (Immortal Frost Productions 2019)
1. Ars Veneficium – A thousand wheeping angels
2. Ulvdalir – Litany of death

Antzaat – Een dystopische blik op de maatschappij

De laatste jaren doken er met Possession, Goat Torment, LVTHN en Absolutus tal van veelbelovende black metal bands uit de Belgische underground op. Een recente nieuwkomer is Antzaat die met haar eerste EP “Black hand of the father” meteen wist te overtuigen. De band staat aan de vooravond van een korte tour met het Poolse Blaze Of Perdition maar vond toch nog de tijd om ons te woord te staan. (JOKKE)

antzaat-ifp
(c) Djuna Keen

Heilgroet! Eerder dit jaar staken jullie plots de kop op. Met welk doel voor ogen werd Antzaat opgericht?
Antzaat is opgericht om de creatieve frustraties van de leden kwijt te kunnen en om de kleine Belgische black metal-scène aan te vullen.

Gitarist Ronarg kennen we van Ars Veneficium. Hebben de andere leden ook een verleden in andere bands?
Nihil speelt ook lead guitar bij Death Metal band Incult. Drummer Eenzaat en bassist Isaroth hebben een geschiedenis bij verschillende andere bands.

Wie zou vermoeden dat “Antzaat” één of andere mythische demoon is, slaat de bal compleet mis. Het betreft immers een oud vergeten Nederlands woord. Wat betekent het exact?
Antzaat is inderdaad een oud Nederlands woord. Als je een antzaat bent, ben je vijandig en haatdragend; dan ben je “tegen”. Wij hechten veel belang aan de lokale verankering, daarom hebben we gekozen voor een Oernederlandstalige naam.

Jullie hebben recent een eerste veelbelovende EP “The black hand of the father” uitgebracht. Wat bedoelen jullie met deze titel?
De meeste lyrics van de EP zijn gemaakt met een dystopische blik op de maatschappij. De zwarte hand van een duistere figuur bespeelt de massa als pionnen, zonder dat de pionnen het door hebben. Andere teksten zijn gebaseerd op occulte literatuur.

Toen ik de eerste promotievideo “Disciples of the Concrete Temple” zag, maakte ik meteen de bemerking dat het om de zoveelste band ging die qua visuele presentatie probeert te teren op de gehypte looks van het dezer dagen populaire Poolse Mgla; hoewel zij ook niet de eersten waren om zich door middel van hoodies en doeken anoniem voor te stellen. Snappen jullie deze kritiek en waarom is het anonieme zo belangrijk voor jullie? Het lijkt me natuurlijk ook een pak efficiënter om een kap over jullie hoofd te trekken dan de tronies telkens met corpsepaint te moeten besmeuren als jullie optreden.
Maskers, corpsepaint, zwarte kledij, leder, spikes, … Dit zijn allemaal typische kenmerken van metal die iedereen vrijuit kan gebruiken. Wij dragen hoodies en maskers omdat het perfect aansluit bij het muzikale concept. We zijn allemaal stukken van één geheel en proberen ons niet onherkenbaar te maken. Elk bandlid heeft zo zijn eigen symbool waarmee hij zich vereenzelvigt. Mensen hebben het recht om kritiek te uiten en wij hebben het recht om die te negeren.

antzaat-dotct
(c) Maaike Sanfrinnon

Jullie muziek leunt echter niet bij onze Poolse vrienden aan. Op de EP laten jullie vijf sterke black metal songs horen die eerder geïnspireerd zijn door Noorse black met pagan inslag à la Kampfar en Taake. Mijn collega Cas merkte echter ook sterke gelijkenissen op met het Finse Sargeist. Zo gaf hij aan dat de openingsriff van “Disciples of the concrete temple“ wel héél veel weg heeft van diens “Empire of suffering”. Wie beschouwen jullie zelf als jullie voornaamste inspiratiebronnen? 
Behexen, Satanic Warmaster, Darkthrone, Ulver en inderdaad Sargeist zijn enkele van onze inspiraties. Het kan inderdaad zijn dat “Disciples of the concrete temple” uw collega doet denken aan “Empire of suffering”, maar zeggen dat het er heel veel van weg heeft, vinden we wat overdreven.

Hoe groot is de uitdaging om origineel uit de hoek te komen voor een band als Antzaat?
Die is zeer groot, er zijn namelijk veel black metal bands die allemaal proberen origineel uit de hoek te komen. Veel dingen zijn immers al gedaan. Met “The black hand of the father” hebben we onze eerste stappen gezet. De toekomst zal uitwijzen waar deze ons gaan leiden.

Wat is voor jullie de waarde van een positieve of negatieve review? Houden jullie als jonge, nieuwe band rekening met kritiek (indien die onderbouwd is) of doen jullie stug jullie eigen ding?
Positieve reviews zijn altijd fijn om te hebben, maar wij zijn niet de mensen om compromissen te sluiten. Wanneer we kritiek tegenkomen die onderbouwd is én waar we ons in kunnen vinden, zullen we hier rekening mee houden.

Jullie zetten een krabbel onder een contract met het Belgische Immortal Frost Productions waar Ars Veneficium ook getekend is en diens zanger Surtur labeleigenaar is. Was het van meet af aan duidelijk dat jullie met hem in zee wilden gaan of was er ook interesse van andere labels?
Immortal Frost Productions was voor ons een logische keuze. We kennen Surtur en weten dat hij voldoende kennis heeft om ons vooruit te helpen. Verder maakt dit het ook gemakkelijk om combo-tours te doen met Ars Veneficium.

De samenwerking met Immortal Frost Productions lijkt in elk geval haar vruchten af te werken aangezien jullie weldra op een korte tournee vertrekken met Blaze Of Perdition en Ars Veneficium. Welke steden doen jullie allemaal aan?
Het plan was eerst om Nederland, België en Duitsland te doorkruisen, maar omdat de locatie in Nederland failliet is verklaard, zal het bij België en Duitsland blijven. De eerste dag stoppen we in café De Witte Non in Hasselt, voor ons bekend terrein. Zaterdag is het in Asgaard, Gent te doen en ten slotte rijden we door naar Löberschutz. Dit ligt halverwege Duitsland, dus ik verwacht weinig slaap.

Ik moet zeggen dat ik de productie van de EP erg geslaagd vind. Waar werd “The black hand of the father” vereeuwigd en hoe verliep het opnameproces?
Zelf zijn we ook tevreden. Ronarg begon met het schrijven van de muziek, die we dan oefenden en verder afwerkten. Toen we vijf nummers hadden, besloten we om een EP op te nemen. De drums werden opgenomen in Zwaneberg CC; de rest is home recording. Het volledige pakket werd vervolgens naar Owe Inborr van Wolfthrone Studios in Finland gestuurd. Met zijn ervaring in het genre, wisten we dat hij het er goed van zou afbrengen.

Zit er al nieuw Antzaat-materiaal in de koker en wanneer mogen we dit verwachten?
Er zijn momenteel nog geen plannen voor nieuwe opnames. Maar wees gerust, de tijd staat niet stil en nieuwe nummers zullen er komen.

Welke doelen staan er op jullie bucket list?
Tegenover doelen hebben we een redelijk nuchter standpunt. We hopen verder te kunnen gaan in de richting die we hebben ingeslagen en dat de mini-tour van dit weekend de eerste van vele is.

Het einde van het jaar staat weeral stilaan voor de deur. Met het zicht op de eindejaarslijstjes had ik graag enkele van jullie absolute toppers vernomen die dit jaar het levenslicht zagen. 
We zijn unaniem fan van de nieuwste release van onze tour-genoten Blaze of Perdition, genaamd “Conscious darkness“. Smaakvolle lange nummers met boeiende teksten.
Verder is ook de nieuwste van Der Weg einer Freiheit (“Finisterre“) het waard om vernoemd te worden. Blastbeats die geregeld worden afgewisseld met zachtere stukken.
Andere releases die ons kunnen bekoren zijn Azarath met “In extremis“, Night met “Raft of the world” en “Sanctimonious” van Attic.

Bedankt voor het interview en succes met de tour!

Antzaat – The black hand of the father

Plots was daar Antzaat, een nieuwe speler aan het Belgische black metal firmament. Op basis van de visuele presentatie van de band waren we eerst behoorlijk sceptisch want het leek wel de zoveelste Mgła-kloon te zijn waarbij de tronies van deze Vlaamse lookalikes achter zwarte kappen verscholen zitten. Vooroordelen maar even aan de kant geschoven om de eerste EP “The black hand of the father” een kans te geven. En dat valt allesbehalve tegen! Antzaat, met in haar gelederen een gitarist van Ars Veneficium, tapt echter uit een ander muzikaal vaatje dan de Polen. Gure Noorse second wave black metal met een pagan ondertoon is wat deze vijf nummers tellende EP ons laat horen. Kampfar en Taake schieten meteen door mijn hoofd wanneer ik de tweeëntwintig minuten durende grimmige en bevroren melodieuze black tot mij neem. Het pakkende en lekker rockende “Rite of the new dawn” is hier misschien wel het beste voorbeeld van. De blast-partijen en tremolo-riffs worden sterk uitgevoerd en de productie heeft een lekker groezelig randje behouden hoewel de melo-black energiek door de boxen knalt.  Er is misschien wat weinig afwisseling tussen de onderlinge songs maar het betreft dan ook nog maar het eerste wapenfeit van onze landgenoten. Immortal Frost Productions heeft groot gelijk dat ze deze rakkers hebben ingelijfd want hier gaan we nog van horen!

JOKKE: 80/100

Antzaat – The black hand of the father (Immortal Frost productions 2017)
1. Disciples of the concrete temple
2. Rite of the new dawn
3. Circle of leeches
4. Hierarchy of the battered
5. The black hand of the father