consouling sounds

Witch Trail – The sun has left the hill

Naast, of net door het feit dat Laurens en Jeffrey me regelmatig voorzien van financiële en andere katers zou een mens bijna vergeten dat de heren er samen met Hendrik ook nog een orkestje op nahouden. Witch Trail heet het beestje, en zijn aard is diffuus en moeilijk te omschrijven. Met “The sun has left the hill” zijn de heren aan hun tweede full length toe, waarop ze de eigenzinnige weg die ze na hun blackthrash-verleden hebben ingeslagen verder bewandelen. Roze albumhoezen zijn sinds 2013 in, en wat het Gentse trio ons visueel toont is even moeilijk te omschrijven als eender welke genredefiniëring die we op de band kunnen plakken. Mijn beste gok is een lsd-tab omringd door de visuele effecten ervan, en daarmee zitten we eigenlijk niet ver van de omschrijving van de muziek af. Naast de overduidelijke fundering die uit het black metalboekje wordt gehaald experimenteren de heren gretig met invloeden uit sludge, grunge, krautrock en wat nog. Opener “Sinking” knalt er meteen vrij uptempo in waar heldere leads in schril contrast staan met de beukende blastbeats en Jeffreys getormenteerd gekrijs, en zet meteen de toon voor het komende halfuur aan geëxperimenteer en eclecticisme. Dat Laurens niet kan tellen hoor je er niet aan, want zijn drumspel zit retestrak – wat ik ook kan beamen na een zweterige, broeierige releaseshow in een veel te klein café in november. Met “Stupor” gaan de heren een meer speelse, haast funky kant op en wordt zowaar een postpunk nummer in de plaat verwerkt. “Silent running” wordt dan weer sludgy op gang getrokken alvorens postrockgewijs op te bouwen richting “Afloat”, waarin halfweg een stuk pure manie – compleet met overslaande krijsen wordt ontketend, om daarna enkele gitaarsolo’s uit de mouw te schudden. Afsluiter “Residue” is meteen ook het meest tegendraadse nummer op een toch al eigenwijze plaat. Dankzij de garage-achtige sound (ingeblikt bij Go To Eleven) krijgt het geheel een rauw en vuil kantje mee. “The sun has left the hill” is geen spek naar ieders bek, maar liefhebbers van intrigerende, genre-combinerende en inventieve muziek zullen bij herhaalde luisterbeurten steeds iets nieuw ontdekken tijdens deze halfuur durende trip, die fysiek vereeuwigd werd dankzij Consouling Sounds en Babylon Doom Cult Records. Licht verteerbaar is het allemaal niet, maar dat houdt het net interessant. Zonder blikken of blozen kan gesteld worden dat mijn geliefde Gentse scene springlevend is, en Witch Trail is hier één van de voortrekkers van!

CAS: 83/100

Witch Trail – The sun has left the hill (Consouling Sounds & Babylon Doom Cult Records, 2019)
1. Sinking
2. Watcher
3. Stupor
4. Lucid
5. Silent running
6. Afloat
7. Residue

Throatsnapper – About the dead

Throatsnapper is een naam die de fervente concertganger van de Lage Landen waarschijnlijk al meermaals op een podium is tegengekomen. Vier jaar na de gelijknamige EP, is het tijd voor het echte werk en leveren de vier Antwerpenaars een eerste langspeler aan waarvoor het eigenwijze Consouling Sounds bereid gevonden werd het onding te verspreiden. “About the dead” is het naamkaartje dat de plaat meekreeg en titels als “From wood to gallows” en “Dodenmars” maken, net als het knappe artwork, meteen duidelijk waar de teksten zoal over handelen. Throatsnapper speelt een mix van sludge, post-metal en doom die dankzij een Much Luve Studio-productie en mastering door Maurice de Jong (Gnaw Their Tongues) loodzwaar uit de boxen knalt. Het is echter niet 36 minuten lang het cement uit de voegen blazen zoals in opener “Another way” want het daaropvolgende “From wood to gallows” kent ook vele slepende passages. Met de zang wordt gedoseerd omgegaan, maar wanneer de bulderende en echoënde vocalen van bassist Wouter Goolaerts losbarsten, schreeuwen ze een verhaal vol pijn, leed en smart. Het van een bijzondere videoclip voorziene “Why” is hier een mooi voorbeeld van. Gitaartandem Jannick Van den Bogaert (Seethr, ex-Slecht) en Jens DePetter (ex-Lemuria en ex-My Lament) schipperen voortdurend heen en weer tussen sludgeriffs, melodieuze leads en naar post-metal neigende climaxen. Drummer Jan Cassiers (ex-Slecht) laat horen veel vooruitgang te hebben geboekt en wisselt vlotjes tussen verschillende tempo’s. Throatsnapper speelt niet de meest heftige sludge vol sloophamerriffs, maar weet door het vernuftig inbouwen van meeslepende melodieën zoals in “To Hades” en “Dodenmars” en pakkende zang een beklijvend werkje neer te zetten. Chapeau!

JOKKE: 82/100

Throatsnapper – About the dead (Consouling Sounds 2019)
1. Another way
2. From wood to gallows
3. Why
4. Wintermoon
5. To Hades
6. Dodenmars

The Fifth Alliance – The depth of the darkness

Het Nederlandse The Fifth Alliance is een band die gestaag van sound verandert. Met roots die duidelijk in de hardcore lagen, werden op de eerste langspeler “Unrevealed secrets of ruin” uit 2013 ook elementen uit doom en sludge toegevoegd. Deze mengelmoes evolueerde verder tot het postcore-geluid dat op “Death poems” werd neergezet maar waarop de hardcore zang van frontvrouw Silvia Saunders nog steeds een persoonlijke afknapper was. Ik heb het nu eenmaal niet zo op dat hardcore-geschreeuw begrepen. We zijn nu vier jaar later en stiekem was ik benieuwd of er opnieuw een subtiele stijlwijziging zou zijn doorgevoerd. En ja hoor, de vijf Bredanaars lijken ondertussen ook door te hebben dat ijskoude black metal “hot” is en voegen elementen uit Satan’s favoriete muziek toe aan hun sound. De pvristen onder ons verfoeien natuurlijk het feit dat sommige hardcore kids plots black metal gaan spelen, maar in deze discussie ga ik me niet mengen. Ondanks songtitels die aan black metal-getinte onderwerpen lijken te refereren en het horen voorbijkomen van “666“-geroep in “Aleister“, is de balans niet volledig naar black metal overgeslagen. Het zwartgeblakerde genre wordt eerder aangewend om de extremen met de atmosferische doomy en trage sludge-passages nog wat extra in de verf te zetten. Opener “Black” en de tien minuten durende opvolger “Hekate” zijn hier mooie voorbeelden van. Na een lange mooie intro met heldere zang en weids klinkende post-metal grandeur krijgen we plots een pandoering als de muzikanten volle gas de furieuze black metal-kaart trekken. “Hellfire club” kent een sterke spanningsopbouw en goede flow maar is bij momenten wel heel schatplichtig aan Amenra, iets waar een hele resem bands uit het post-metal genre mee te kampen hebben. “Into extinction” grossiert in breed uitwaaierende post-metal climaxen die ten gepaste tijde door blastende drums voortgestuwd worden en alzo weer voor een black metal-randje zorgen. “Aleister” is dankzij diens eb- en vloedaanpak een dynamisch nummer dat een passend einde vol pakkende melodieën aan deze derde langspeler breidt. Wat me echter het meest bevalt aan “The depth of the darkness” zijn Silvia’s vocalen die nu eerder krijsend in plaats van schreeuwerig zijn, iets lager gepitched zijn en veel beter in de mix zitten. Verder experimenteert ze ook meer met haar stembereik en zorgen de heldere zangstukken voor een mooi contrast met de agressieve uithalen. Aan het begin van “Hekate” heeft de zangeres wel iets weg van Dool’s Ryanne van Dorst, terwijl ze even later terug iets meer de hardcore tour opgaat, zonder dat het me echter stoort. Of hoe de zwakste schakel zich wist om te vormen tot een positieve kracht. Opnieuw ook extra punten voor het krachtige, maar stijlvolle artwork. The Fifth Alliance heeft me met “The depth of the darkness” over heel de lijn positief weten verrassen.

JOKKE: 81/100

The Fifth Alliance – The depth of the darkness (Consouling Sounds/Burning World Label/Init Records/Bharal Tapes / Bharal Shows 2019)
1. Black
2. Hekate
3. Hellfire club
4. Into extinction
5. Aleister

Kludde – In de kwelm

Met nieuw werk van Kludde kent de Belgische black metal-scene haar zoveelste wederopstanding. Een jaar na de release van debuut “In den vergetelheid” werd in 2009 de stekker eruit getrokken totdat het in 2014 terug begon te kriebelen. Stichtend lid en zanger Uglúk hield het in 2015 voor bekeken maar gitarist Snoodaert – die er eveneens van in den beginne bij was – deed stug voort, verzamelde nieuwe bandleden en trok in 2018 de studio in met “In de kwelm” als resultaat. Het wordt bij opener “Schabouwelijke praktijken I: De rabauwen” meteen duidelijk dat de Aalstse band nog nooit zo zwaar geklonken heeft als op dit nieuwe werk. Kludde rockt er meermaals als een soort zwartgeblakerde High On Fire op los met massieve riffs en een beukende ritmesectie. Een recht-voor-de-raap nummer als “Kludde IV” vormt een ware aanslag op de nekspieren en doet wat aan het Nederlandse Herder denken, des te meer daar er ook een melodieuze gitaarsolo passeert. Ook in “Bloedkoesj” gieren en scheuren de gitaren erop los terwijl Cerulean – die de plaat ook opnam – de longen uit zijn lijf brult en we horen de black metal-invloeden uit het verleden lichtjes doorschemeren. In “Schramoeille” wordt het tempo aanvankelijk teruggeschroefd en grossiert het kwartet opnieuw in een aanstekelijke mix van blackened sludge en stoner, maar aan het einde van het nummer laat drummer Vellekläsjer zien ook een blast uit zijn ledematen te kunnen trekken. “Kasteelke van verdoemenis” is melodieuzer van opzet en contrasteert met het heerlijk opzwepende “Poesjkapelle” waarin de zanger opnieuw een gitaarsolo in de strijd gooit. Meer black metal als in het furieuze “Schabouwelijke praktijken II: De commerçant” wordt het op “In de kwelm” niet. Goed om te horen dat Kludde het nog niet verleerd is om ziedende black te spelen! De “Laatste reis” breit een tien minuten durend einde aan de plaat en laat heel wat ruimte waarin gestaag de spanning opgebouwd wordt totdat de black metal-demonen opnieuw losgelaten worden en we een finale pandoering op ons muil krijgen. Kludde levert met “In de kwelm” een plaat af die het oude werk simpelweg verpulvert!

JOKKE: 85/100

Kludde – In de kwelm (Consouling Sounds 2019)
1. Schabouwelijke praktijken I: De rabauwen
2. Kludde IV
3. Bloedkoesj
4. Schramoeille
5. Kasteelke van verdoemenis
6. Poesjkapelle
7. Schabouwelijke praktijken II: De commerçant
8. De laatste reis

Kuar Nhial – Kuar Nhial

Achter de enigmatische bandnaam Kuar Nhial gaat een Gents trio schuil. De band bestaande uit gitarist Wouter Duprez, drummer/zanger Mathieu Mathlovsky en zanger/bassist Niels Brown is met dit gelijknamige debuut aan haar proefstuk toe, maar de heren deden ook reeds de nodige ervaring op bij o.a. Barst, Lichtschade, Vonnis, Orange Hill en The Tragedy We Live In. Het Gentse alom geprezen Consouling Sounds bood onderdak aan de band. De sonische output valt te situeren in de schemerzone tussen post-metal en black ofte post-black dus. De serene openingstonen van “Corvus” missen hun doel niet, maar al gauw schakelt het trio over naar rauwe post-metal om tenslotte in hoogste versnelling de black metal-kaart te trekken. Fijne vaststelling is dat interessante basloopjes Alkerdeelsgewijs een bepalende factor in het totaalgeluid vormen. Atmosferische passages en wilde uithalen wisselen mekaar af in “Nonam“, een nummer dat verder gedreven wordt door instinctmatig drumwerk. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de eerder aan hardcore en sludge referende vocalen me persoonlijk minder liggen, maar dat is natuurlijk smaak. Gelukkig worden ze eerder sporadisch ingezet. “Spiraal” opent met een ferme black metal-riff en biedt meer ruimte voor mid-tempo atmosfeer, maar het is vooral “Lamantate” die met alle pluimen gaat lopen. Deze met allerhande effecten doorspekte instrumentale track ontpopt zich tot een psychedelische kopstoot waarin weids klinkende post-metal grandeur, ronkende baslijnen en repetitief, maar tegelijk ook opzwepend drumwerk elkaar versterken. Van black metal is hier geen sprake meer, maar dat vinden we allerminst erg. Een knappe debuut-EP die een mooie dwarsdoorsnede laat horen van wat Kuar Nhial ons in de toekomst nog allemaal kan bieden.

JOKKE: 79/100

Kuar Nhial – Kuar Nhial (Consouling Sounds 2018)
1. Corvus
2. Nonam
3. Spiraal
4. Lamantate

Alkerdeel – Lede

Aan rare snuiters geen gebrek in België! Dan doel ik niet op paraplutrekkende politici of Molenbeekse jihadi’s, maar eerder orkestjes zoals Lugubrum, Kiss the Anus of a Black Cat en onzer grootste smerigvuldigheid: Alkerdeel. Na een resem splits is “Lede” alweer de 3de (bijna) full length na het in 2012 verschenen “Morinde“. Alkerdeel is nooit een band geweest die de traditionele paden bewandelt. Eerder nog hebben ze daar een uitgesproken schijt aan. Je mag dat laatste haast letterlijk nemen, daar ook protproza vertegenwoordigd wordt in het artwork op “Lede“. Hippe Franse teksten (of toch alvast de titels) horen bij een arty-farty band. Al krijg ik niet de neiging diep in iemands ogen te verdrinken na het aanhoren van “Regardez ses yeux” deel één, twee en drie. “Lede” klinkt vies, vuil en smerig. Vaneigens! De dreunende black metal is voorzien van een portie ziekelijk geschreeuw en de kicks vliegen je om de oren. Het grote verschil met een willekeurige black metalband is het innovatieve gebruik van de basgitaar. Vreemde, maar toch sfeervolle loopjes doorbreken het gedreun en brengen je in een soort vreemde zweverige stemming. Dat gedreun wordt trouwens ook doorbroken in het titelnummer van de plaat. In “Lede” weerklinkt een vette D-beat en wat Darkthrone riffage (wat meermaals een bron van inspiratie vormt). Even dacht ik zelfs dat Tompa aan het woord was. Afsluiter “Gråt deleenaf” verscheen eerder ook op de split met Nihill. Op zich een echte knaller, maar zonder deze track duurt “Lede” slechts 26 minuten – Vandaar een bijna full length. Op productioneel vlak hebben de heren het ook deze keer helemaal door. Zonder ook maar iets aan rauwheid in te boeten klinkt het kleinood nu ook nog vol en zwaar. Alkerdeel levert met “Lede” een heerlijk vies plaatje af: primitief, dreunend, repetitief – Maar nooit saai en op hun manier erg origineel. Driewerf hoera!

Flp: 89/100

Alkerdeel – Lede (ConSouling Sounds 2016)
1. Regardez ses yeux I
2. Regardez ses yeux II
3. Regardez ses yeux III
4. Lede
5. Gråt deleenaf

Deuil – Shock/Deny

Dat ze ook aan de andere kant van de taalgrens weten hoe ze een stevig potje beukend ondergronds metaal moeten produceren, bewijst het Luikse Deuil. Binnen honderd jaar bevat het “Huis van de Metallurgie en Industrie” van Luik ongetwijfeld een extra toonzaal die opgedragen is aan onze Luikse vrienden. Collega Filip sprak twee jaar geleden reeds lovende woorden over de eerste release “Acceptance/Rebuild” (https://addergebroed.wordpress.com/2013/12/30/deuil-acceptancerebuild/). En eigenlijk geldt het grootste deel van zijn kritische blik op het debuut ook voor deze opvolger. “Shock/Deny” bevat opnieuw een half uur aan pakkende sludgy en doomy black metal, netjes verdeeld over twee tracks, dat er bij hipsters als een zoete Luikse wafel in zal gaan. Daar waar ik van mening was dat het debuut niet de volle speelduur kon boeien, zijn de spanningsbogen en contrasten tussen beuk- en rampassages nu beter uitgewerkt. En hoewel de zanger nog steeds geen Oscar voor “meest afwisselende vocale prestatie” in de wacht zal slepen, geven zijn sappige edoch monotone krijsen (think Pest van Gorgoroth) een beklijvend cachet aan het geheel. De twee songs beschrijven de eerste twee fases van het rouwproces waar je doorgaat na het verliezen van een dierbare (volgende fases zijn depressie, aanvaarding en herstel). En dat dat proces geen lachertje is, wordt meer dan duidelijk in dit halfuur pakkende herrie! “Shock” gaat van start met een creepy intro waarvoor Leviathan Speaks (ofte Michelle van Bathsheba en Death Penalty) optekende. Daarna geeft Deuil van jetje middels afwisselende black metal geseling en slepende passages die een soort van roes creëren waar ook nabestaanden door moeten ploeteren als ze met de dood geconfronteerd worden. Na een Celestiaanse passage aan het begin van “Deny” worden halverwege de zwarte registers opengetrokken om daarna vergezeld van vrouwelijke narratieve vocalen tot een zwartgeblakerde culminatie te leiden (hoewel “lijden” hier meer op zijn plaats zou zijn) die je verweesd achterlaat. Het recente allesvernietigende debuut van labelgenoten Wiegedood kwam op eenzelfde manier aan haar einde. In de midtempo passages duikt het op Roadburn ontdekte machtige Thou als referentiekader op. Voeg daar nog het cool ogende artwork bij en we kunnen van een meer dan geslaagd Waals exportproduct spreken.

JOKKE: 83/100

Deuil – Shock/Deny (Consouling Sounds 2015)
1. Shock
2. Deny