consouling sounds

Witch Trail – The sun has left the hill

Naast, of net door het feit dat Laurens en Jeffrey me regelmatig voorzien van financiële en andere katers zou een mens bijna vergeten dat de heren er samen met Hendrik ook nog een orkestje op nahouden. Witch Trail heet het beestje, en zijn aard is diffuus en moeilijk te omschrijven. Met “The sun has left the hill” zijn de heren aan hun tweede full length toe, waarop ze de eigenzinnige weg die ze na hun blackthrash-verleden hebben ingeslagen verder bewandelen. Roze albumhoezen zijn sinds 2013 in, en wat het Gentse trio ons visueel toont is even moeilijk te omschrijven als eender welke genredefiniëring die we op de band kunnen plakken. Mijn beste gok is een lsd-tab omringd door de visuele effecten ervan, en daarmee zitten we eigenlijk niet ver van de omschrijving van de muziek af. Naast de overduidelijke fundering die uit het black metalboekje wordt gehaald experimenteren de heren gretig met invloeden uit sludge, grunge, krautrock en wat nog. Opener “Sinking” knalt er meteen vrij uptempo in waar heldere leads in schril contrast staan met de beukende blastbeats en Jeffreys getormenteerd gekrijs, en zet meteen de toon voor het komende halfuur aan geëxperimenteer en eclecticisme. Dat Laurens niet kan tellen hoor je er niet aan, want zijn drumspel zit retestrak – wat ik ook kan beamen na een zweterige, broeierige releaseshow in een veel te klein café in november. Met “Stupor” gaan de heren een meer speelse, haast funky kant op en wordt zowaar een postpunk nummer in de plaat verwerkt. “Silent running” wordt dan weer sludgy op gang getrokken alvorens postrockgewijs op te bouwen richting “Afloat”, waarin halfweg een stuk pure manie – compleet met overslaande krijsen wordt ontketend, om daarna enkele gitaarsolo’s uit de mouw te schudden. Afsluiter “Residue” is meteen ook het meest tegendraadse nummer op een toch al eigenwijze plaat. Dankzij de garage-achtige sound (ingeblikt bij Go To Eleven) krijgt het geheel een rauw en vuil kantje mee. “The sun has left the hill” is geen spek naar ieders bek, maar liefhebbers van intrigerende, genre-combinerende en inventieve muziek zullen bij herhaalde luisterbeurten steeds iets nieuw ontdekken tijdens deze halfuur durende trip, die fysiek vereeuwigd werd dankzij Consouling Sounds en Babylon Doom Cult Records. Licht verteerbaar is het allemaal niet, maar dat houdt het net interessant. Zonder blikken of blozen kan gesteld worden dat mijn geliefde Gentse scene springlevend is, en Witch Trail is hier één van de voortrekkers van!

CAS: 83/100

Witch Trail – The sun has left the hill (Consouling Sounds & Babylon Doom Cult Records, 2019)
1. Sinking
2. Watcher
3. Stupor
4. Lucid
5. Silent running
6. Afloat
7. Residue

Throatsnapper – About the dead

Throatsnapper is een naam die de fervente concertganger van de Lage Landen waarschijnlijk al meermaals op een podium is tegengekomen. Vier jaar na de gelijknamige EP, is het tijd voor het echte werk en leveren de vier Antwerpenaars een eerste langspeler aan waarvoor het eigenwijze Consouling Sounds bereid gevonden werd het onding te verspreiden. “About the dead” is het naamkaartje dat de plaat meekreeg en titels als “From wood to gallows” en “Dodenmars” maken, net als het knappe artwork, meteen duidelijk waar de teksten zoal over handelen. Throatsnapper speelt een mix van sludge, post-metal en doom die dankzij een Much Luve Studio-productie en mastering door Maurice de Jong (Gnaw Their Tongues) loodzwaar uit de boxen knalt. Het is echter niet 36 minuten lang het cement uit de voegen blazen zoals in opener “Another way” want het daaropvolgende “From wood to gallows” kent ook vele slepende passages. Met de zang wordt gedoseerd omgegaan, maar wanneer de bulderende en echoënde vocalen van bassist Wouter Goolaerts losbarsten, schreeuwen ze een verhaal vol pijn, leed en smart. Het van een bijzondere videoclip voorziene “Why” is hier een mooi voorbeeld van. Gitaartandem Jannick Van den Bogaert (Seethr, ex-Slecht) en Jens DePetter (ex-Lemuria en ex-My Lament) schipperen voortdurend heen en weer tussen sludgeriffs, melodieuze leads en naar post-metal neigende climaxen. Drummer Jan Cassiers (ex-Slecht) laat horen veel vooruitgang te hebben geboekt en wisselt vlotjes tussen verschillende tempo’s. Throatsnapper speelt niet de meest heftige sludge vol sloophamerriffs, maar weet door het vernuftig inbouwen van meeslepende melodieën zoals in “To Hades” en “Dodenmars” en pakkende zang een beklijvend werkje neer te zetten. Chapeau!

JOKKE: 82/100

Throatsnapper – About the dead (Consouling Sounds 2019)
1. Another way
2. From wood to gallows
3. Why
4. Wintermoon
5. To Hades
6. Dodenmars

The Fifth Alliance – The depth of the darkness

Het Nederlandse The Fifth Alliance is een band die gestaag van sound verandert. Met roots die duidelijk in de hardcore lagen, werden op de eerste langspeler “Unrevealed secrets of ruin” uit 2013 ook elementen uit doom en sludge toegevoegd. Deze mengelmoes evolueerde verder tot het postcore-geluid dat op “Death poems” werd neergezet maar waarop de hardcore zang van frontvrouw Silvia Saunders nog steeds een persoonlijke afknapper was. Ik heb het nu eenmaal niet zo op dat hardcore-geschreeuw begrepen. We zijn nu vier jaar later en stiekem was ik benieuwd of er opnieuw een subtiele stijlwijziging zou zijn doorgevoerd. En ja hoor, de vijf Bredanaars lijken ondertussen ook door te hebben dat ijskoude black metal “hot” is en voegen elementen uit Satan’s favoriete muziek toe aan hun sound. De pvristen onder ons verfoeien natuurlijk het feit dat sommige hardcore kids plots black metal gaan spelen, maar in deze discussie ga ik me niet mengen. Ondanks songtitels die aan black metal-getinte onderwerpen lijken te refereren en het horen voorbijkomen van “666“-geroep in “Aleister“, is de balans niet volledig naar black metal overgeslagen. Het zwartgeblakerde genre wordt eerder aangewend om de extremen met de atmosferische doomy en trage sludge-passages nog wat extra in de verf te zetten. Opener “Black” en de tien minuten durende opvolger “Hekate” zijn hier mooie voorbeelden van. Na een lange mooie intro met heldere zang en weids klinkende post-metal grandeur krijgen we plots een pandoering als de muzikanten volle gas de furieuze black metal-kaart trekken. “Hellfire club” kent een sterke spanningsopbouw en goede flow maar is bij momenten wel heel schatplichtig aan Amenra, iets waar een hele resem bands uit het post-metal genre mee te kampen hebben. “Into extinction” grossiert in breed uitwaaierende post-metal climaxen die ten gepaste tijde door blastende drums voortgestuwd worden en alzo weer voor een black metal-randje zorgen. “Aleister” is dankzij diens eb- en vloedaanpak een dynamisch nummer dat een passend einde vol pakkende melodieën aan deze derde langspeler breidt. Wat me echter het meest bevalt aan “The depth of the darkness” zijn Silvia’s vocalen die nu eerder krijsend in plaats van schreeuwerig zijn, iets lager gepitched zijn en veel beter in de mix zitten. Verder experimenteert ze ook meer met haar stembereik en zorgen de heldere zangstukken voor een mooi contrast met de agressieve uithalen. Aan het begin van “Hekate” heeft de zangeres wel iets weg van Dool’s Ryanne van Dorst, terwijl ze even later terug iets meer de hardcore tour opgaat, zonder dat het me echter stoort. Of hoe de zwakste schakel zich wist om te vormen tot een positieve kracht. Opnieuw ook extra punten voor het krachtige, maar stijlvolle artwork. The Fifth Alliance heeft me met “The depth of the darkness” over heel de lijn positief weten verrassen.

JOKKE: 81/100

The Fifth Alliance – The depth of the darkness (Consouling Sounds/Burning World Label/Init Records/Bharal Tapes / Bharal Shows 2019)
1. Black
2. Hekate
3. Hellfire club
4. Into extinction
5. Aleister

Kludde – In de kwelm

Met nieuw werk van Kludde kent de Belgische black metal-scene haar zoveelste wederopstanding. Een jaar na de release van debuut “In den vergetelheid” werd in 2009 de stekker eruit getrokken totdat het in 2014 terug begon te kriebelen. Stichtend lid en zanger Uglúk hield het in 2015 voor bekeken maar gitarist Snoodaert – die er eveneens van in den beginne bij was – deed stug voort, verzamelde nieuwe bandleden en trok in 2018 de studio in met “In de kwelm” als resultaat. Het wordt bij opener “Schabouwelijke praktijken I: De rabauwen” meteen duidelijk dat de Aalstse band nog nooit zo zwaar geklonken heeft als op dit nieuwe werk. Kludde rockt er meermaals als een soort zwartgeblakerde High On Fire op los met massieve riffs en een beukende ritmesectie. Een recht-voor-de-raap nummer als “Kludde IV” vormt een ware aanslag op de nekspieren en doet wat aan het Nederlandse Herder denken, des te meer daar er ook een melodieuze gitaarsolo passeert. Ook in “Bloedkoesj” gieren en scheuren de gitaren erop los terwijl Cerulean – die de plaat ook opnam – de longen uit zijn lijf brult en we horen de black metal-invloeden uit het verleden lichtjes doorschemeren. In “Schramoeille” wordt het tempo aanvankelijk teruggeschroefd en grossiert het kwartet opnieuw in een aanstekelijke mix van blackened sludge en stoner, maar aan het einde van het nummer laat drummer Vellekläsjer zien ook een blast uit zijn ledematen te kunnen trekken. “Kasteelke van verdoemenis” is melodieuzer van opzet en contrasteert met het heerlijk opzwepende “Poesjkapelle” waarin de zanger opnieuw een gitaarsolo in de strijd gooit. Meer black metal als in het furieuze “Schabouwelijke praktijken II: De commerçant” wordt het op “In de kwelm” niet. Goed om te horen dat Kludde het nog niet verleerd is om ziedende black te spelen! De “Laatste reis” breit een tien minuten durend einde aan de plaat en laat heel wat ruimte waarin gestaag de spanning opgebouwd wordt totdat de black metal-demonen opnieuw losgelaten worden en we een finale pandoering op ons muil krijgen. Kludde levert met “In de kwelm” een plaat af die het oude werk simpelweg verpulvert!

JOKKE: 85/100

Kludde – In de kwelm (Consouling Sounds 2019)
1. Schabouwelijke praktijken I: De rabauwen
2. Kludde IV
3. Bloedkoesj
4. Schramoeille
5. Kasteelke van verdoemenis
6. Poesjkapelle
7. Schabouwelijke praktijken II: De commerçant
8. De laatste reis

Kuar Nhial – Kuar Nhial

Achter de enigmatische bandnaam Kuar Nhial gaat een Gents trio schuil. De band bestaande uit gitarist Wouter Duprez, drummer/zanger Mathieu Mathlovsky en zanger/bassist Niels Brown is met dit gelijknamige debuut aan haar proefstuk toe, maar de heren deden ook reeds de nodige ervaring op bij o.a. Barst, Lichtschade, Vonnis, Orange Hill en The Tragedy We Live In. Het Gentse alom geprezen Consouling Sounds bood onderdak aan de band. De sonische output valt te situeren in de schemerzone tussen post-metal en black ofte post-black dus. De serene openingstonen van “Corvus” missen hun doel niet, maar al gauw schakelt het trio over naar rauwe post-metal om tenslotte in hoogste versnelling de black metal-kaart te trekken. Fijne vaststelling is dat interessante basloopjes Alkerdeelsgewijs een bepalende factor in het totaalgeluid vormen. Atmosferische passages en wilde uithalen wisselen mekaar af in “Nonam“, een nummer dat verder gedreven wordt door instinctmatig drumwerk. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de eerder aan hardcore en sludge referende vocalen me persoonlijk minder liggen, maar dat is natuurlijk smaak. Gelukkig worden ze eerder sporadisch ingezet. “Spiraal” opent met een ferme black metal-riff en biedt meer ruimte voor mid-tempo atmosfeer, maar het is vooral “Lamantate” die met alle pluimen gaat lopen. Deze met allerhande effecten doorspekte instrumentale track ontpopt zich tot een psychedelische kopstoot waarin weids klinkende post-metal grandeur, ronkende baslijnen en repetitief, maar tegelijk ook opzwepend drumwerk elkaar versterken. Van black metal is hier geen sprake meer, maar dat vinden we allerminst erg. Een knappe debuut-EP die een mooie dwarsdoorsnede laat horen van wat Kuar Nhial ons in de toekomst nog allemaal kan bieden.

JOKKE: 79/100

Kuar Nhial – Kuar Nhial (Consouling Sounds 2018)
1. Corvus
2. Nonam
3. Spiraal
4. Lamantate

Alkerdeel – Lede

Aan rare snuiters geen gebrek in België! Dan doel ik niet op paraplutrekkende politici of Molenbeekse jihadi’s, maar eerder orkestjes zoals Lugubrum, Kiss the Anus of a Black Cat en onzer grootste smerigvuldigheid: Alkerdeel. Na een resem splits is “Lede” alweer de 3de (bijna) full length na het in 2012 verschenen “Morinde“. Alkerdeel is nooit een band geweest die de traditionele paden bewandelt. Eerder nog hebben ze daar een uitgesproken schijt aan. Je mag dat laatste haast letterlijk nemen, daar ook protproza vertegenwoordigd wordt in het artwork op “Lede“. Hippe Franse teksten (of toch alvast de titels) horen bij een arty-farty band. Al krijg ik niet de neiging diep in iemands ogen te verdrinken na het aanhoren van “Regardez ses yeux” deel één, twee en drie. “Lede” klinkt vies, vuil en smerig. Vaneigens! De dreunende black metal is voorzien van een portie ziekelijk geschreeuw en de kicks vliegen je om de oren. Het grote verschil met een willekeurige black metalband is het innovatieve gebruik van de basgitaar. Vreemde, maar toch sfeervolle loopjes doorbreken het gedreun en brengen je in een soort vreemde zweverige stemming. Dat gedreun wordt trouwens ook doorbroken in het titelnummer van de plaat. In “Lede” weerklinkt een vette D-beat en wat Darkthrone riffage (wat meermaals een bron van inspiratie vormt). Even dacht ik zelfs dat Tompa aan het woord was. Afsluiter “Gråt deleenaf” verscheen eerder ook op de split met Nihill. Op zich een echte knaller, maar zonder deze track duurt “Lede” slechts 26 minuten – Vandaar een bijna full length. Op productioneel vlak hebben de heren het ook deze keer helemaal door. Zonder ook maar iets aan rauwheid in te boeten klinkt het kleinood nu ook nog vol en zwaar. Alkerdeel levert met “Lede” een heerlijk vies plaatje af: primitief, dreunend, repetitief – Maar nooit saai en op hun manier erg origineel. Driewerf hoera!

Flp: 89/100

Alkerdeel – Lede (ConSouling Sounds 2016)
1. Regardez ses yeux I
2. Regardez ses yeux II
3. Regardez ses yeux III
4. Lede
5. Gråt deleenaf

Deuil – Shock/Deny

Dat ze ook aan de andere kant van de taalgrens weten hoe ze een stevig potje beukend ondergronds metaal moeten produceren, bewijst het Luikse Deuil. Binnen honderd jaar bevat het “Huis van de Metallurgie en Industrie” van Luik ongetwijfeld een extra toonzaal die opgedragen is aan onze Luikse vrienden. Collega Filip sprak twee jaar geleden reeds lovende woorden over de eerste release “Acceptance/Rebuild” (https://addergebroed.wordpress.com/2013/12/30/deuil-acceptancerebuild/). En eigenlijk geldt het grootste deel van zijn kritische blik op het debuut ook voor deze opvolger. “Shock/Deny” bevat opnieuw een half uur aan pakkende sludgy en doomy black metal, netjes verdeeld over twee tracks, dat er bij hipsters als een zoete Luikse wafel in zal gaan. Daar waar ik van mening was dat het debuut niet de volle speelduur kon boeien, zijn de spanningsbogen en contrasten tussen beuk- en rampassages nu beter uitgewerkt. En hoewel de zanger nog steeds geen Oscar voor “meest afwisselende vocale prestatie” in de wacht zal slepen, geven zijn sappige edoch monotone krijsen (think Pest van Gorgoroth) een beklijvend cachet aan het geheel. De twee songs beschrijven de eerste twee fases van het rouwproces waar je doorgaat na het verliezen van een dierbare (volgende fases zijn depressie, aanvaarding en herstel). En dat dat proces geen lachertje is, wordt meer dan duidelijk in dit halfuur pakkende herrie! “Shock” gaat van start met een creepy intro waarvoor Leviathan Speaks (ofte Michelle van Bathsheba en Death Penalty) optekende. Daarna geeft Deuil van jetje middels afwisselende black metal geseling en slepende passages die een soort van roes creëren waar ook nabestaanden door moeten ploeteren als ze met de dood geconfronteerd worden. Na een Celestiaanse passage aan het begin van “Deny” worden halverwege de zwarte registers opengetrokken om daarna vergezeld van vrouwelijke narratieve vocalen tot een zwartgeblakerde culminatie te leiden (hoewel “lijden” hier meer op zijn plaats zou zijn) die je verweesd achterlaat. Het recente allesvernietigende debuut van labelgenoten Wiegedood kwam op eenzelfde manier aan haar einde. In de midtempo passages duikt het op Roadburn ontdekte machtige Thou als referentiekader op. Voeg daar nog het cool ogende artwork bij en we kunnen van een meer dan geslaagd Waals exportproduct spreken.

JOKKE: 83/100

Deuil – Shock/Deny (Consouling Sounds 2015)
1. Shock
2. Deny

Wiegedood – Geen ruimte voor geforceerde gimmicks

Eind vorig jaar dook in de Belgische ondergrond plots de naam Wiegedood op talrijke affiches op. Ik trok mijn leren jekker aan, plugde mijn oordoppen in en ging op onderzoek om te ontdekken dat het om een black metal band ging die in het leven geroepen werd door leden die hun sporen reeds verdiend hadden in Church Of Ra (COR) bands zoals Amenra, Oathbreaker, Hessian en Rise And Fall. Een half jaartje later is er nu het debuut “De doden hebben het goed” dat bij ondergetekende als een bommetje binnen kwam. Redenen genoeg om frontman Levy Seynaeve eens aan de kritische tand te voelen. (JOKKE)

Dag Levy, een half jaar geleden was daar out of the blue je nieuwe band Wiegedood. In plaats van eerst een demo op te nemen en op basis daarvan gigs te doen, kozen jullie voor een andere werkwijze, namelijk eerst diverse podia onveilig maken om daarna meteen een full album op te nemen. Vanwaar deze strategie en liep je al lang met de idee rond om een black metal band op te richten?
Het idee achter Wiegedood is zich ongeveer anderhalf jaar geleden beginnen vormen bij Gilles, Wim en mezelf. Op dat moment hadden we het allemaal echter te druk met andere bands. Ik was nog druk aan het touren met Amenra, Oathbreaker had net “Eros Anteros” gereleased en Wim was bezig met The Rott Childs.Zodra we allemaal wat meer tijd hadden zijn we beginnen repeteren en toen is alles redelijk snel gegaan. Ik denk dat we op een kleine 10 repetities “De doden hebben het goed” geschreven hebben en het leek ons zonde om die niet als volwaardige full length de wereld in te sturen.

Als je als muzikant beslist om black metal te spelen wordt je eigenlijk al meteen voor een keuze gesteld: ga je de corpse paint inclusief leather & spikes toer op om over Satan en andere duivelspraktijken te zingen of kies je voor de atmosferische cascadian USBM benadering (en volgens kwatongen hipster variant van black metal) waarbij deze toeters en bellen in de kelder opgeborgen blijven? Hebben jullie voor dit dilemma gestaan of was het van meet af aan duidelijk welke richting je uit wou gaan?
Ik denk niet dat ook maar iemand van ons ooit overwogen heeft om zichzelf te schilderen of één of ander belachelijk kostuum te dragen… Het is onderling altijd duidelijk geweest dat we ons eigen ding doen en dat geforceerde gimmicks daar niet in thuis horen.

Wat vind je van de in hun ogen “trve ende kvlt” black metal bands die vinden dat de hipsters niets te zoeken hebben binnen black metal. Zou je op tour willen of kunnen gaan met duivelaanbidders à la Gorgoroth, Watain of Marduk? Stoort het je dat sommigen COR en aanverwanten als een trendy hipster thing beschouwen?
Couldn’t care less, eerlijk gezegd. Wiegedood en alles wat we doen is er voor ons, niet om goedkeuring te krijgen van individuën die zich “echter” wanen omdat ze bepaalde clichés meer in de kijker zetten dan wij.

De bandnaam Wiegedood (een benaming voor gevallen waarbij de doodsoorzaak van een baby, ook na uitgebreid onderzoek, niet aangetoond kan worden) is heel expliciet en negatief. Natuurlijk zijn er legio metal bandnamen die over ziektes en aanverwante doodsoorzaken gaan, maar in het Nederlands komt zoiets toch altijd directer en harder over. Ik kan me voorstellen dat er onder je fan base mensen zijn die dit afschuwelijk drama reeds persoonlijk hebben meegemaakt en hierdoor gebruuskeerd zijn en moeite hebben om naar jullie muziek te luisteren. Heb je door de bandnaam reeds negatieve ervaringen gehad en waarom heb je specifiek voor deze naam gekozen?
Wiegedood is voor mij een vehikel om de negatieve dingen die ik voorgeschoteld krijg in het leven van me af te schrijven. Dingen waar ik geen macht over heb. Gebeurtenissen waar men enkel kan van weglopen of leren mee omgaan. Voor veel dingen is er geen grijze zone. Moge Wiegedood en vooral wat we doen daar een representatie van zijn.

Niet alleen de bandnaam, maar ook de titel van de plaat en een songtitel als “Svanesang” refereren aan de dood. Bij de promolink zaten geen teksten waardoor ik me afvraag of het album een soort van conceptplaat is die over de “dood” handelt en of de teksten in het Nederlands gezongen worden?
De angst voor en het verlangen naar de dood zijn inderdaad frequent terugkerende thema’s. Tekstueel is de plaat vooral een voorstelling van wat er tijdens het schrijfproces van de plaat in mij omging. Er is binnen de teksten veel ruimte voor interpretatie en ik kan maar hopen dat ze voor anderen ook pijn kunnen verzachten en perspectief bieden over bepaalde zaken. De teksten zijn niet in het Nederlands.

Aan het einde van de plaat horen we je ex-vriendin een Russisch spoken word stuk opvoeren, waarvan jullie een deel ook als sample gebruiken om jullie shows mee te eindigen. Omdat Russisch voor mij Chinees is, wou ik gaarne weten waar dat stukje over gaat.
De volledige titel van dat nummer is “Onder gaan/превозносить”. Het Russisch is een vertaling van de tekst die doorheen het nummer gezongen wordt. Twee geliefden die elkaar het beste wensen voor wanneer het onvermijdelijke afscheid komt. Dat is één van de betekenissen van dat nummer.

Dit is de volledige tekst:
Onder gaan / превозносить
Lit the halo and mount the nimbus.
Fall by the land of plenty.
Life abide,
Death receive.
Ascend the chariot.
Float trough the ceiling.
Bearer of scythe come.
Come forward, eternal thief.
To oblivion consigned.
Your being, sanctified.
In the hollow of your hands,
You have carried mine.

Ik moet zeggen dat ik het hoesontwerp met de knappe foto van Amenra’s huisfotograaf Stefaan Temmerman en jullie nu reeds iconische symbool erg geslaagd vind. Waar werd de foto getrokken?
Ransberg, de thuis van Wim.

Ik heb Wiegedood reeds drie keer live aanschouwd waarbij ik telkenmale van mijn sokken geblazen werd (de eerste keer op het Night of Desecration festival met o.a. Hessian, Opium Lord en Terzij De Horde, de tweede keer op de releaseshow van Nihill in de Kreun en de derde keer als support voor Hierophant en Mutilation Rites in Het Bos). Wat was voor jouw persoonlijk de beste show die jullie reeds speelden?
De Kreun in Kortrijk is altijd een beetje thuiskomen. Ik ben er zeker van dat Gilles en Wim dat zullen beamen. Verder zal onze eerste show in 019 Gent met Treha Sektori mij altijd bij blijven.

De underground scene is momenteel zeer dicht bevolkt en alle bands willen de hort op om te gaan spelen, waardoor er enerzijds een overaanbod aan shows is, maar het anderzijds (hoe contradictorisch het ook mag klinken) soms erg moeilijk is om als (startende) band aan interessante shows te geraken. Afgezien van het feit dat jullie met Wiegedood natuurlijk kwaliteit brengen, lijken jullie daar als nieuwbakken band met enkele coole shows in binnen- en buitenland echter geen last van te hebben. Jullie kunnen natuurlijk teren op het succes van o.a. Amenra en package deals aanbieden met bands van de COR. Wat is jouw mening over het grote aanbod shows en soms lage bezoekersaantal en hoe ga je om met de kritiek dat het als band veel makkelijker is als je behoort tot COR?
Ik sta daar eerlijk gezegd niet echt bij stil. We werken allemaal hard aan de dingen die we proberen te verwezenlijken en ik ben er van overtuigd dat we het allemaal ook verdienen als we ergens in slagen. Zelfs los van wat we eerdere jaren al deden met andere bands. Die historie zorgt zeker voor meer exposure enzo maar ik geloof er ook in dat Wiegedood een identiteit kan ontwikkelen die op zichzelf kan staan.

Wat zijn je ambities met Wiegedood? Hoe combineren jullie het spelen in verscheidene bands met jullie privéleven, werk of studie? Bestaat er zoiets als een rangorde voor jullie bands? Ik kan me immers voorstellen dat Amenra voorrang krijgt op Wiegedood eens die een nieuwe plaat uit hebben.
In juni gaan we een 10-tal dagen op tour door Europa met Treha Sektori en dat zal zeker niet alles zijn. Hoewel Amenra nooit echt slaapt zitten we nu toch in een periode waar we ons meer gaan focussen op het schrijven van nieuw materiaal en dan wordt er automatisch minder getoured. Hessian is ook bezig met nieuw materiaal en is dus al even wat minder actief bezig met liveshows. Er zijn dus inderdaad bepaalde bands die voorrang hebben op andere maar ik denk dat we ondertussen wel gevonden hebben hoe we alles zo efficiënt mogelijk kunnen organiseren.

Als afsluiter mag je drie termen opsommen die voor jou de essentie van Wiegedood weergeven.
Een eigen band omschrijven in drie woorden vind ik een van de moeilijkste dingen die er is eerlijk gezegd dus misschien moet ik dat gewoon overlaten aan de luisteraar. Onze plaat komt op 8 mei uit op Consouling Sounds.

Amenra/Treha Sektori – Split 10″

Over naar de split met het Parijse Treha Sektori dan. Voor deze release besliste Amenra om een herinterpretatie van hun song “A mon âme” te creëren, getiteld “Trahn”. Deze versie is wat trager en meer ambient en soundscape gewijs uitgevoerd. Ik vind het resultaat persoonlijk niet echt geslaagd. De track “Overth emh” van éénmansband Treha Sektori klinkt opnieuw erg duister zoals we van deze vriendelijke Fransman gewend zijn. De donkere soundscape wordt vergezeld van tribal achtige geprogrammeerde drums, maar net als je in de sfeer begint te geraken stopt het nummer abrupt. Kan dit de bedoeling zijn? Deze split lijkt me wat overbodig, maar zal waarschijnlijk wel als zoete broodjes over de toonbank gaan, vermits er een publiek is dat blindelings elke scheet koopt die Amenra laat. Ik juich het initiatief van de nieuwe Consouling Store alleen maar toe en wens Mike hier het allerbeste mee, maar in deze 2 split-releases ben ik toch ietwat teleurgesteld. Van deze nummers is nog geen Youtube filmpje te vinden, daarom heb ik een ander nummer van Treha Sektori bijgevoegd.

JOKKE: 60/100

Amenra/Treha Sektori – Split 10” (Consouling Sounds 2014)

1. Amenra – Trahn
2. Treha Sektori – Overth emh

Amenra/Eleanora – Split 10″

Na split EP’s met Black Heart Rebellion, Hive Destruction, Oathbraker en Hessian verschenen er recent via het Gentse Consouling Sounds weer twee nieuwe 10” splits van grootmeesters Amenra met Church of Ra-vriendjes. Deze keer valt de eer te beurt aan Eleanora en Treha Sektori. Laten we beginnen met de split met Eleanora. Amenra levert op haar kant een live versie aan van “A mon âme”, een nummer dat terug te vinden is op hun laatste full album “Mass V”. De live versie is niet slecht maar voegt ook niet meteen iets toe aan de studioversie, omdat je het intense visuele aspect van hun live ervaring natuurlijk moet missen. Als we van kant wisselen is het de beurt aan de jonge band Eleanora. Ik vond hen vroeger klinken als een kopie van Amenra met misschien een tikkeltje meer afwisseling in het riffwerk. Als ik de titel van hun bijdrage lees aan deze split vreesde ik echter nog steeds met een kopie van doen te hebben. De vrees is echter gedeeltelijk ongegrond. Je hoort nog steeds duidelijk waar deze jonge honden de mosterd hebben gehaald, maar vind het nummer “Amenable” eigenlijk door de bocht genomen beter dan de nummers op “Mass V”. Alleen graag nog meer eigen smoelwerk in de toekomst, want wie zit er nu nog op een tweede Amenra te wachten? Vermits dit nummer ook deel uitmaakt van hun nieuwe EP, is het misschien beter deze op te snorren.

JOKKE: 75/100

Amenra/Eleanora – Split 10” (Consouling Sounds 2014)

1. Amenra – A mon âme
2. Eleanora – Amenable