Vele jaren geleden konden we best genieten van een portie loodzware doom, maar het genre is eerlijk gezegd gaandeweg wat uit onze playlist weggeslopen. Maar er was dus een tijd dat we onze nekspieren lieten meedeinen op de stuwende riffs en mokerslagen van bands als Bongripper, Bell Witch, Primitive Man en andere op Roadburn graag geziene bands uit het genre. Zo schaften we in 2016 dan ook braafjes “Dwaling” aan, het debuut van het Nederlandse Ggu:ll (spreek uit als ‘ghoul’) dat door Ván Records (en Tartarus Records) uitgebracht werd. Misschien een wat vreemde keuze voor het Duitse label dat voornamelijk van zijn blackmetalreleases gekend is, hoewel ze ook al twee langspelers van onze landgenoten van Hemelbestormer uitbrachten. Het heeft heel wat jaren geduurd, maar anno 2022 is de opvolger voor “Dwaling” in de vorm van “Ex est” eindelijk een feit, deze keer met Consouling Sounds als broodheer van dienst. We snorden het debuut in onze platencollectie op, stoften het vervolgens af, en gingen op ontdekkingstocht om te kijken (en vooral horen) hoe de band zich in die tijdspanne van zo’n zes jaar verder ontwikkelde.

Hoewel we op “Ex est” geen wereldschokkende veranderingen noteren, stellen we wel vast dat Ggu:ll niet is blijven stilstaan en enkele nieuwe subtiele elementen aan zijn sound toevoegde. De grijs-grauwe mix van doom en noise tekent met andere woorden nog steeds present, maar deze keer vonden ook de nodige gure blackmetalinvloeden hun weg naar het eindgeluid. Het maakt “Ex est” enerzijds agressiever en explosiever dan zijn voorganger en anderzijds een tikkeltje minder tranceopwekkend, hoewel de psychedelische elementen nu ook weer niet volledig verdwenen zijn. Maar een song als het bezwerende “Het smerige kleed van de ziel” waarop The Devil’s Blood’s Farida Lemouchi te horen was, blijft deze keer wel achterwege. Ook de screams van zanger/gitarist William van der Voort vertonen wat meer blackmetaltrekjes en de groots klinkende climaxen in ondermeer “Voertuig der verlorenen” en het enorm pakkende “Falter” verraden de nodige postblackinvloeden.

De meer conceptuele aanpak van het debuut werd aldus de band ingeruild voor een meer songgerichte werkwijze, maar gek genoeg genoeg vind ik de nieuwe composities onderling meer uniformiteit en samenhang vertonen daar waar de muzikale extremen op “Dwaling” soms verder uit mekaar lagen en de verschillende songs een duidelijker eigen smoelwerk hadden. De nieuwe nummers dwalen wel minder af doordat de songlengte iets ingekort werd, hoewel een gemiddelde speelduur van zo’n zeven minuten nog steeds bovengemiddeld lang is.

De thematiek achter “Ex est” is er nog steeds geen om vrolijk van te worden, dat moge duidelijk wezen, en voelt soms aan als het muzikale equivalent van een zonsverduistering. De albumtitel verwijst naar de staat na het ‘zijn’. Het besef dat alles wat is, er ooit niet meer zal zijn. Alles is gedoemd te eindigen als een ruïne van zichzelf. Hierin ligt volgens de band de zoektocht naar zin in het bestaan, ondanks het besef dat het leven zelf zinloos is. Gelukkig is “Ex est” dat niet, want het is een erg overtuigende en aangrijpende plaat geworden en prima opvolger voor het imposante debuut dat ten huize jokkemans een tweede leven gaat krijgen. Straffer nog, “Ex est” deed me opnieuw zin krijgen in het genre. Misschien moet ik de komende herfst en winter dan ook maar eens terug wat meer zwartgeblakerde doom opleggen.

JOKKE: 82/100

Ggu:ll – Ex est (Consouling Sounds 2022)
1. Raupe
2. Falter
3. Enkel achterland
4. Samt al-ras
5. Stuip
6. Hoisting ruined sails
7. Voertuig der verlorenen