graveland

Runespell – Voice of opprobrium

Het runenschrift spreekt nog steeds tot de verbeelding, vooral dan de betekenissen die in de Noordse mythologie aan de verschillende runen gegeven worden. Zelfs Down Under lopen er individuen rond die geïnspireerd worden door dit oude schrift van de Germaanse volkeren van Noord-Europa, Groot-Brittannië, Scandinavië en IJsland. Nightwolf wijdde er zijn band Runespell aan waarmee hij via Iron Bonehead zijn derde langspeler uitbrengt. Het is amper te geloven dat de muziek van Runespell ontsproot uit de koker van een Australiër want alles aan “Voice of opprobrium” ademt Noordse melancholie uit: de melodische riffs, de subtiele koorzangen, het als zwaardgekletter klinkende drumwerk en de akoestische nummers die regelmatig voor lange rustpauzes en duistere sfeerschepping zorgen. Hoewel ze een inherent onderdeel vormen van Runespell’s sound, laten de akoestische songs ons wel wat op onze honger zitten. Een meeslepend en nostalgisch black metal-nummer als “All thrones perish II” (deel één prijkt op het debuut) gaat er echter in als zoete koek. Ingewikkeld is het allemaal niet, onveilig en origineel (denk aan Graveland) evenmin maar de primitieve black metal- klanken weten me wel te raken, en dat is waar het tenslotte allemaal om draait. Onze nachtwolf is ook actief bij Eternum en Blood Stronghold, die er min of meer dezelfde esthetiek op nahouden, maar de klanken van Runespell zijn toch puurder en mystieker van aard. De zes nummers ontginnen de mysteries van oorlog en bloedvergieten, wraak en moed, herinnering en bestemming, spirituele en fysieke toewijding en opoffering. “Voice of opprobrium” ligt met haar scherpe en iele sound eerder in het verlengde van het debuut “Unhallowed blood oath” dan van het wat zwaarder maar minder geïnspireerd klinkende “Order of vengeance“. De akoestische klanken nemen deze keer wel ruim vijftien van de zevenendertig minuten voor hun rekening en halen de vaart uit het album daar ze qua sfeerschepping de duimen moeten leggen voor het extremer black metal-geweld dat gelukkig wel terug wat bijtender is dan wat op de voorganger te horen viel. Misschien is drie platen in evenveel jaren wat te veel van het goede en moet Nightwolf iets meer tijd nemen zodat volgende keer weer een plaat zoals het beklijvende debuut kan uitgebracht worden?

JOKKE: 70/100

Runespell – Voice of opprobrium (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Firmament in blood
2. Voice of opprobrium
3. Wraithwoods
4. All thrones perish II
5. Wings of fate
6. Ascendant

Forbidden Temple – Demo VI

Al een geluk dat de mannen van Forbidden Temple hun demo’s nummeren want ik ben ondertussen de tel kwijt. Dit zou volgens het Romeinse cijfer in de titel nummer zes moeten zijn en werd in eigen beheer uitgebracht in plaats van via Medieval Prophecy Records. Blijkbaar komen ook niet alle demo’s in het “commerciële” circuit terecht want demo nummer vijf is blijkbaar aan mijn voelsprieten ontsnapt. Zoals we van het duo Tenebrae en Agaliarept ondertussen gewend zijn, trakteren ze ons op een dikke 23 minuten groezelige black die teruggrijpt naar de good ol’ days. Forbidden Temple klinkt lo-fi, grimmig en primitiever dan ooit maar doorheen de wazige mist aan gure riffs en zo goed als ondefinieerbare drumaanslagen en verwrongen screams, zorgen de keyboards van L. voor een punt van herkenning. De productie – of het ontbreken ervan – is echter niet storend en past wel bij deze übergrimmige kelderblack voor fans van oude-Behemoth, Graveland, Moenen Of Xezbeth of Moonblood. Persoonlijk vind ik dit zelfs hun beste materiaal tot op heden.

JOKKE: 77/100

Forbidden Temple – Demo VI (Eigen beheer 2019)
1. Intro
2. Clouds of majesty
3. Path to the wisdom of darkness
4. Impure seed
5. Winter’s tyranny
6. Outro

Forbidden Temple – IV

Het uit Vlaamse klei opgetrokken Forbidden Temple passeerde eerder op het jaar al aan ons kritisch oor middels de split die de heren uitbrachten met het Nederlandse Ultima Thule. Nu is het de beurt aan demo “IV” waar Medieval Prophecy Records de undergroundliefhebbers opnieuw mee verblijdt nadat de tape eerder dit jaar in eigen beheer werd uitgebracht. Forbidden Temple speelt obscure black metal zonder al te veel poespas met een groezelige analoge sound. Denk aan oud Pools stuff genre Graveland. Hopelijk krijg ik Metal Sucks nu niet op mijn dak door deze bandnaam nog maar te vermelden! Middels gure gitaarriffs, helse screams, kletterende drums en mistige keyboardondersteuning massacreert het duo alle heilige huisjes en begraafplaatsen die het op haar weg tegenkomt. En daar heeft de primitieve black geen blastbeats of tremolo-riffs voor nodig. Simpel maar effectief. Het doet deugd om te zien dat er de laatste tijd weer heel wat activiteit is in de meest duistere steegjes van het Belgisch black metal-gebeuren. We hadden al Moenen Of Xezbeth, Perverted Ceremony en Zwarte Dood, maar Forbidden Temple mag hier gerust aan toegevoegd worden.

JOKKE: 71/100

Forbidden Temple – IV (Medieval Prophecy Records 2018)
1. Intro
2. Sortilèges
3. Unholy night of evil
4. Blasphemous howling
5. Outro

Forbidden Temple/Ultima thule – Split

New Era Productions presenteert ons middels de samenwerking tussen Forbidden Temple en Ultima Thule een heuse derby der Lage Landen. Beide bandnamen deden bij ondergetekende geen belletje rinkelen; blijkt ook dat het twee relatief nieuwe spelers in het black metal-circuit zijn. Het uit Vlaamse velden ontsproten Forbidden Temple werd pas in 2017 door de heren Agaliarept en Tenebrae opgericht en bracht voorafgaand aan deze collaboratie reeds drie demotapes uit. De productie en uitvoering van hun old-school black metal, het rudimentaire zwart/witte artwork en de algemene instelling en présence van de band ademen underground uit (zonder al té lo-fi te zijn) en dat zal hoogstwaarschijnlijk ook in de toekomst (bewust) zo gehouden worden. Op ondersteunende keyboardlijntjes na, horen we geen franjes en moeilijkdoenerij, maar simpele riffs en drumpatronen die er desalniettemin in slagen om nostalgische gevoelens op te wekken naar een tijd waarin beide knapen nog niet geboren waren of op zijn minst nog in de luiers zaten. Het Nederlandse Ultima Thule heeft met de in 2017 verschenen demo “Enthralling lunar majesty” reeds één wapenfeit op haar palmares staan. Er vallen heel wat parallellen te trekken tussen beide bands want ook hier is een duo aan het werk dat old school primitieve black produceert waarbij – door velen verguisde maar blijkbaar terug van weg geweest zijnde – keyboards ingezet worden voor extra sfeer en gezelligheid. De sound is iets voller vergeleken met die van hun zuiderburen, de instelling een tikkeltje agressiever en de uitvoering verloopt wat vlotter. De heren hebben waarschijnlijk dan ook meer ervaring en jaren op de teller staan. Beide bands hebben mijn interesse weten wekken en hun toekomstige queesten zullen verder gevolgd worden. Voor liefhebbers van Graveland en consorten.

JOKKE: 74/100 (Forbidden Temple: 72/100 – Ultima Thule: 76/100)

Forbidden Temple/Ultima Thule – Split (New Era Productions 2018)
1. Forbidden Temple – Intro
2. Forbidden Temple – Call from the ancient woods
3. Forbidden Temple – Arrival of pagan flames
4. Forbidden Temple – Massacre winds
5. Ultima Thule – The howling fog
6. Ultima Thule – False light dies in their eyes
7. Ultima Thule – Silence and snow

Arkona – Lunaris

De meest gekende Poolse bands die de second wave of black metal begin jaren negentig in gang staken, zijn ongetwijfeld Behemoth en Graveland. Vergeet echter Arkona niet dat sinds haar oprichting in 1993 al zeventien kogels uit de strak om-de-lederen-broek-gespannen kogelriem heeft afgeschoten. Met “Lunaris” als langspeler nummer zes, vuurt Arkona echter haar meest dodelijke kogel op de luisteraar af. Doorheen de jaren is het een komen-en-gaan van bandleden geweest met veteraan Khorzon (gitaar, bas en keyboards) als enige constante. En zelfs na de opnames van “Lunaris” blijft het een voortdurende position switch. Op plaat horen we Nechrist als tweede gitarist, Zaala als drummer/mitrailleursalvo en Necrosodom als sessiezanger. Die laatste werd recent vervangen door zanger/bassist Drac waardoor drie vierde van de huidige line-up uit leden van Taran bestaat. Het Arkona-geluid anno 2016 is een synthese van snelle op Zweedse leest (think Setherial, Dark Funeral) geschoeide straightforward black metal waarbij keyboards voor een donkere, neo-klassieke, romantische invalshoek zorgen. De heidense thematiek ligt er niet vingerdik bovenop zoals bij het type Аркона pagan/folk-band waarvan ik het groengespikkeld schijt krijg. Denk eerder richting Drudkh, vooral door de vocalen en onderhuidse pagan feel en – waarom niet – aan Falkenback zoals tijdens het begin van “Ziemia”. Het galloperende ritme en de drum rolls en fills uit de eerste helft van “Nie dla mnie litość” knipogen naar Dissection om nadien stillere wateren te verkennen waarbij de duistere symfonische klanken aan Limbonic Art doen denken. Hoewel “Lunaris” het hoogtepunt is uit de Arkona discografie en enkele pijnpunten uit het verleden, zoals de steriel klinkende (maar retestrakke) hyperblasts, verholpen zijn, heb ik toch nog wel enkele puntjes van kritiek. Zo klinken de snelle black metal passages bij momenten nogal standaard en inwisselbaar. Verder zal niet iedereen de keyboards kunnen smaken. Ik trek ze nog wel, hoewel ze halverwege opener “Droga do ocalenia” een ongewenste Bal-Sagoth déjà-vue oproepen. Het is niet zo dat de cinematografische toetsen- en orgelpartijen voortdurend de strijd met de tremoloriffs aangaan, ze fungeren eerder als aftrap of rustpunt in de vrij lange nummers, want het zijn de riffs die grotendeels voor het majestueuze karakter zorgen. Concluderend laat “Lunaris” niets nieuws onder de zon horen, maar is de plaat wel best te pruimen, vooral als je je kan vinden in voorgaande name droppings.

JOKKE: 80/100

Arkona – Lunaris (Debemur Morti Productions 2016)
1. Droga do ocalenia
2. Ziemia
3. Śmierć i odrodzenie
4. Nie dla mnie litość
5. Lśnienie
6. Lunaris