his wounds

Despondent Moon – Enshrouded in eternal moonlight

Deorc Weg, het illustere heerschap achter one-man band Despondent Moon is goed op dreef want het kakelverse “Enshrouded in eternal moonlight“, dat via een helder verlichte wenteltrap uit het sterrenstelsel op ons komt neder gedaald, is meneer’s vierde langspeler in nog geen twee jaar tijd. De rauwe blackmetalscene is hip. Het ijzer smeden als het heet is, heet dat dus. De tapes waren op een wip en knip de deur uit, dus is het wachten tot onze kosmische blackmetaltovenaar nieuwe cassettebandjes is gaan kopen en een tweede run dubt of totdat de vinylversie later op het jaar via His Wounds zal verschijnen. Tien nummers lang krijgen we op Limbonic Art gestoelde songtitelgrootspraak maar thematisch gezien echter geen galactische onderwerpen, maar teksten over vampirisme, rituelen, hekserij, spoken en offerandes. De geprogrameerde drums ratelen aan een duizelingwekkende snelheid voorbij en de akelig hoge, ijle en onmenselijk klinkende screams liggen bovenop het dichtgeplamuurde riffwerk gedrapeerd waar groots klinkende melodieën en snerpende leads als bliksemschichten doorheen flitsen. Een vrij claustrofobische bedoening en bij momenten zie ik dan ook sterretjes, zeker als ik me in dit astrale universum onderdompel op een dag dat mijn hyperacusis van zich laat horen. Nu worden er naast de obligate intro- en outro middels uit toetsenpracht opgetrokken nummers als “A crescendo of ethereal sonmanbulant lamentation” en “Execrated vestments hang in the black cloister” wel enkele broodnodige rustpunten voorzien, maar wat meer dynamiek binnenin éénzelfde compositie inbouwen had misschien geen kwaad gekund want na enkele barokke schilderijen te bestuderen, willen mijn ogen soms ook eens naar een minimalistisch canvas staren. Het zou het onderscheidend karakter van de nummers ook ten goede komen want nu staat overkill voor de deur te lonken en lijken we elk ritme en iedere melodie ook in de voorgaande song te hebben gehoord. Wie fan is van symfonische black metal, maar met een doorgaans wat rauwere en minder op synths gebaseerde sound, zit bij Despondent Moon aan het juiste adres. Echter: de vorige langspeler “The infernal shadows of winter” kon ons erg bekoren, “Enshrouded in eternal moonlight” heeft ook zeker zijn momenten, maar ligt me als geheel net wat minder dan diens voorganger. Sommige vonken ontbreken in de melodische gitaarleads hoewel Deorc Weg als een bezetene op zijn vuurstokje ligt te rammen. De op gotiek en oude horrorfilms gebaseerde esthetiek is echter weer spot on!

JOKKE: 77/100

Despondent Moon – Enshrouded in eternal moonlight (Eigen beheer 2021)
1. Dust gathers below the dancing luminescent orbs
2. The howling of the hallowed halls
3. Celestial winds lacerating the midnight sky
4. A crescendo of ethereal sonmanbulant lamentation
5. Apparition of the countess descending the spiral staircase
6. Enshrouded in eternal moonlight
7. Visions of candlelit exhumation
8. Execrated vestments hang in the black cloister
9. The affliction of an astral existence
10. Drowning in the vociferous screams of winters swan song

Akantha – Gnothi seauton

Na het lezen van Rotting Christ’s biografie begon ik me meer en meer in de oude Griekse blackmetalscene te verdiepen, daar ik die destijds grotendeels links liet liggen. Stilaan geven bands als Rotting Chist, Varathron en Necromantia me hun geheimen prijs. Toen ik via New Era Productions Akantha voorgeschoteld kreeg en las dat de bandleden een Grieks paspoort bezitten, werd ik getriggerd om “Gnoti seauton“, de derde langspeler van het trio, onder de loep te nemen. Ik kwam echter bedrogen uit want met de typische Helleense sound heeft “My throne is the epicenter“, de opener van “Gnoti seauton” niet veel van doen. Geen mid-tempo gemusiceer en warmbloedige leads hier, maar furieuze Scandinavisch getinte black die aan een rotvaart voorbij dendert met vlijmscherpe stalagtieten die van de venijnige tremoloriffs druipen. Samen met verbeten screams vormt dit zes nummers en een dik half uur lang zo wat het scenario voor deze derde worp. Zanger/snarenplukker (zowel de dikke als de dunne) Athanasios Valeras en drummer Sakis Spiropoulos beheersen hun instrumenten meer dan naar behoren en voorzien met het mid-tempo “The mystical nyx” na twee nummers raggen en blazen een eerste rustpunt. Hoewel het verre van een slechte song is, ligt de kracht van deze Grieken toch eerder bij het wat vinniger en sneller spul, dat lijken ze na een viertal minuten zelf ook door te hebben. “Anaclisis of a threnody” hakt er dan ook opnieuw als een bezetene zwaar op in en het daaropvolgende “Chasm” moet er amper voor onderdoen. De zeven minuten durende afsluiter “Spiralling up the cosmos” laat het tempo opnieuw wat zakken maar maakt een betere beurt dan “The mystical nyx” doordat de riffs een zeker triomfantelijk gevoel weten op te wekken. De laatste twee minuten gaat de voet terug op het gaspedaal voor een zinderende blastfinale. Ondanks het feit dat de snellere stukken soms wat onderling inwisselbaar zijn, ligt hierin toch de kracht van de heren. De albumtitel staat dan ook voor “Ken uzelf”, het duizenden jaren oude motto van de Griekse wijsbegeerte, dat in marmer met gouden letters uitgebeiteld boven de ingang van de tempel van Apollo, ook wel het orakel van Delphi genaamd, prijkt, en door Sokrates als zijn lijfspreuk verkozen werd. De kunst van het leven dus, dat echter in schril contrast lijkt te staan met de lijkverbranding die we op de cover aantreffen. Weldra verschijnt er via Vendetta Records (CD en tape) en Not Kvlt Records (vinyl) ook nog een vierdelige split waarop naast Akantha ook hun landgenoten Sørgelig, de Duitse revelatie Nimbifer en het Bulgaarse Hajduk prijken.

JOKKE: 80/100

Akantha – Gnothi seauton (His Wounds/New Era Productions 2020)
1. My throne is the epicenter
2. Synergies (skepsis, logos, praxis)
3. The mystical nyx
4. Anaclisis of a threnody
5. Chasm
6. Spiralling up the cosmos

Despondent Moon – The infernal shadows of winter

Derde langspeler op een half jaar tijd alweer van Despondent Moon, het geesteskind van de Brit Deorc Weg. Als je dan weet dat hij met zijn ander, naar zichzelf vernoemde, dungeon synth soloproject sinds januari 2017 al een twintigtal (digitale & tape) releases heeft uitgebracht, weet je dat zijn inspiratievat bodemloos lijkt. Despondent Moon situeert zich in de symfonische, maar rauwe black metal hoek, maar meet zich een kosmisch karakter aan waar tevens ook ruimte is voor ambient en dungeon synth. Een geluid dat over-en-weer flitst tussen de diepste ondergrondse krochten en het oneindige heelal dus. De drumcomputer raast onverstoord als een bezetene en vormt de hogesnelheidspuls voor de volcontinu pakkende melodieuze leads die de solomuzikant uit zijn gitaar schudt. De salpeter screams en hoge shrieks echoën door tijd en ruimte en geven – ondanks een gebrek aan variatie – een ijselijke dimensie aan zijn black metal. In tegenstelling tot kosmische genre-astronauten als Borgne, Arkhtinn of Darkspace worden de nummers – op de zeven minuten durende afsluiter “The veil of the wintermoon” na – vrij bondig gehouden, maar door het ijzingwekkend hoge tempo gebeurt er bijna zoveel als wat er in een lichtjaar bij een funeral doom band plaats vindt. Het breekpunt tussen het sinistere pianospel in “Shrouded movement by night” en de rauwe monsterriff die de afsluiter vervolgens in gang trapt, bezorgt me keer op keer kippenvel. Vergeleken met de voorgangers “A spectral descent” en “Invoking the freezing mist” heeft “The infernal shadows of winter” productioneel gezien aan kosmische kracht toegenomen. Het symfonische element van Despondent Moon zal fans van oude Emperor ongetwijfeld kunnen bekoren en de snerpende doordreunende gitaarthema’s refereren aan een Nightbringer. In de beklijvende titeltrack valt alles mooi samen. Heerlijk spul!

JOKKE: 82/100

Despondent Moon – The infernal shadows of winter (His Wounds 2020)
1. Majestic chants of the spectral forest
2. Frost beneath the vast light
3. The crystal dagger in the mighty woods
4. Of the black cosmos (pt II)
5. The infernal shadows of winter
6. Ancient coffins amongst the trees
7. Shrouded movement by night
8. The veil of the wintermoon