I arrived quite late to the Circle Of Ouroborus party, I must say. Pas in 2020, met het fan-tas-tische “Viimeinen juoksu” moet ik met het schaamrood op de wangen toegeven. Van de enorm uitgebreide back catalogue heb ik sindsdien enkel nog maar de split met Cénotaphe deftig uitgecheckt daar deze nog fysiek te scoren was. Ik zou dus ooit eens een week moeten uittrekken om doorheen het ouder werk van deze unieke Finse (black) metalband te ploeteren. In afwachting daarvan doe ik het met “Kiromantia“, langspeler nummer 19(!) als ik me niet misteld heb, die via het Griekse His Wounds op vinyl verschijnt.

Het dromerige, euforische en hallucinogene aspect dat volop aanwezig was op de voorganger, tekent ook nu weer present, maar dan eerder in de vorm van een depressieve en sombere koortsdroom want de ijlende melodieën die multi-instrumentalist Atvar uit zijn gitaar weet te toveren, nestelen zich vast in je onderbewustzijn om ’s nachts terug te komen rondspoken als een zwevende, onstoffelijke desoriëntatie. De blackgaze, grunge, postrock- en postpunkinvloeden zijn minder voor de hand liggend dan op de voorganger, maar toch schemeren ze nog steeds door in ondermeer “Harson iapi” en “Muurin varjossa”. Wat ik enorm wist te appreciëren toen ik Circle Of Ouroborus leerde kennen waren de – ietwat aparte – out of tune heldere vocalen die ook op “Kiromantia” nog wel te horen zijn in o.a. de albumopener, “Leviaminen“, “Niin paljon kuin vuodan” en het afsluitende “Torni“, maar het overgrote deel van het zangwerk van Antti Klemi valt toch eerder in het krijsdepartement te situeren. De productie is opnieuw vrij helder en vooral de erg droge drumsound van de snaredrum en toms kan me enorm bekoren. Hoogtepunten zijn er weer voldoende zoals het zwartgeblakerde doomy en riffgedreven “Valokeihas“, het swingende en catchy titelnummer, het dromerige en zweverige “Aaveet saapuvat” of het up-tempo bezwerende en hallucinogene “Niin paljon kuin vuodan“.

Ik las ergens dat deze gloednieuwe langspeler wat agressiever en conservatiever (en daardoor toegankelijker) is dan een groot deel van hun oeuvre, maar wel in lijn ligt met hun laatste paar titels. Zoals aangegeven kan ik dit nog niet goed onderbouwen daar het overgrote deel van het Circle Of Ouroborus-universum nog onontgonnen terrein is voor ondergetekende, maar ik geef het maar mee. “Kiromantia” is in elk geval een dijk van een plaat, maar niet zo straf als “Viimeinen juoksu“.

Oproep: Hoe werk ik me nu het beste doorheen hun grote discografie? Van oud naar nieuw of andersom?

JOKKE: 85/100

Circle Of Ouroborus – Kiromantia (His Wounds 2021)
1. Harson iapi
2. Valokeihas
3. Syyskoti
4. Kiromantia
5. Aaveet saapuvat
6. Leviaminen
7. Muurin varjossa
8. Kuume
9. Niin paljon kuin vuodan
10. Torni