nargaroth

Alasthor – Mahapralaya

Alasthor is een black metal band uit Bergen, niet het Noorse stadje, maar het Waalse, en is actief sinds 2013. Omdat er al een dozijn bands met de naam Alastor rondliep, besloten de heren WxTen en Styx een “h” aan de weinig originele bandnaam toe te voegen. Spijtig genoeg lijdt de muziek van het duo eveneens aan een gebrek aan inspiratie want wat Alasthor op diens derde EP “Mahapralaya” laat horen klinkt als dertien in een dozijn snelle black. Ze strooien zelf namen als Marduk, Arkhon infaustus, Dissection, Gorgoroth, Funeral Mist, Nargaroth, Watain en Mgła in het rond maar dat is puur aandachttrekkerij want het melodieuze aspect van een Dissection, de ijskoude sound van een Gorgoroth, de schwung van een Mgła of de orthodoxe aanpak van een Funeral Mist hoor ik hier absoluut nergens in terug. In een Marduk of bv. Thy Primordial kan ik dan nog deels inkomen omdat Alasthor’s zwartmetaal wel enkele Zweedse trekjes vertoont en de (geprogrammeerde?) drums bij wijlen tegen 300 per uur razen. De hese scream van Styx klinkt – op een sporadische diepere grunt na – vrij eentonig ook al spuwt deze de Left Hand Path-teksten uit van collega WxTen die een auteur is verbonden aan Fall Of Man publishing die naar eigen zeggen weet waar hij het over heeft, een ritueel beoefenaar van het sinistere pad is en zijn teksten even serieus neemt als zijn muziek. WxTen verzorgde ook alle opnames, en hoewel we een DIY-aanpak toejuichen, klinken de opnames vrij zielloos. Geef me dan maar de iets meer snerpende en verwrongen sound van de vorig jaar verschenen EP “Ascension of rage“. Al wat Alasthor tot dusver uitbracht, gebeurde in eigen beheer. Ik vrees dat dit nog wel een tijdje zo zal blijven, want wat de heren laten horen spring nergens boven de middelmaat uit. Het gebrek aan een eigen smoelwerk, songs die blijven hangen en memorabele riffs, resulteert dan ook in een clichématige eindscore.

JOKKE: 66/100

Alasthor – Mahapralaya (Eigen beheer 2020)
1. Possessed by the goddess
2. Riders of the dark scales
3. Nahash
4. Neuronal injection

Morte Lune – Temple of flesh

Cumbrian black metal; ’t is niet de eerste keer dat deze geografische niche binnen het genre hier aan bod kwam. Pluis de recensies van o.a. Nefarious Dusk, Úlfarr en Thy Dying Light maar eens uit. Spilfiguur in deze bands is Hrafn, die duidelijk geen zittend gat heeft en precies “ja” lijkt te zeggen op iedereen die hem vraagt in een black metal band te spelen. Deze keer slaat hij de handen in elkaar met gitarist Leviathan (Written In Torment) en drummer Dan “Storm” Mullins (The Deaththrip, An Axis of Perdition) met Morte Lune als resultaat. “Temple of flesh” is een EP geworden en is het tweede wapenfeit van het trio na de “The endless forest” demo uit 2017. Zoals we van Hrafn gekend zijn, lust die zijn zwartmetaal het liefst puur en rauw, zonder moderne toestanden en veel overtollige franjes buiten een ambient intro en outro dan. En dat is ook hier weer het geval. De demo bevatte naar ’t schijn een veel hoger ambientgehalte , maar online zoekwerk leverde niets op waardoor ik dit niet kan staven. Qua opnames is het een DIY-job geworden daar Leviathan instond voor het engineering proces en Dan de mastering verzorgde. Net als op de The Deathtrip platen resulteert dat spijtig genoeg in een te vlakke basdrumsound. Voor de rest geen klachten over de organisch klinkende sound die de riffs messcherp doet klinken en ook voldoende aandacht geeft aan de basgitaar. Agressie en duister klinkende melodieën gaan hand in hand en Morte Lune koos voor een dynamische aanpak door niet voortdurend in blastmodus te gaan. Het met keyboards opgesmukte “Silence of the night” en het heerlijk melodieuze “Spewing black vomit” zijn dan ook goede no-nonsense traditionele black metal nummers waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Ook de vier andere nummers die “Temples of flesh” bevat, klinken best aardig en liggen in het verlengde van oude-Gorgoroth en Nargaroth. Voor de eerste keer zit er een “acht” in voor de naar eigen zeggen door Satan gezegende Hrafn en zijn muzikale activiteiten.

JOKKE: 80/100

Morte Lune – Temple of flesh (Purity Through Fire/Worship tapes 2020)
1. O father, O Satan
2. Silence of the night
3. Chalice of blood
4. Lucifers gift
5. Spewing black vomit
6. Temple of flesh

Ravenzang – Uit een duister verleden

The past is alive! Het is een populaire hashtag op social media, ontleend aan Mayhem’s “Pagan fears” nummer, om black metal te omschrijven die teruggrijpt naar de gloriedagen van het genre. De zwarte klanken die het Nederlandse Ravenzang produceert, vallen eveneens onder deze noemer te categoriseren. In de vorm van “Uit een duister verleden” (“From the dark past” iemand?) presenteert het duo ons haar eerste langspeler waarop, naast herwerkingen van de zes nummers die op de demo’s “Ravenzang” (2017) en “Terugkeer der tirannie” (2018) prijkten, met “Woud der schaduwen” ook één nieuw nummer te bespeuren valt. Ondanks het feit dat we de naam Mayhem twee keer hebben laten vallen, hebben deze legendarische Noren niet veel van doen met Ravenzang en diens in het Nederlands vertolkte black. De heren Vaal (zang en drum) en Imperiosus (gitaar) halen de mosterd eerder bij oude-Darkthrone en Nargaroth. De punkish black metal-klanken zijn – op heel subtiele keyboards in “Woud der schaduwen” na – van alle franjes ontdaan maar weten toch tot de kern van de zaak door te dringen hoewel het naar het einde van de plaat toe wel wat eentonig begint te worden. Goede zaak dat “Uit een duister verleden” er na een half uurtje dan ook opzit zodat verveling wordt tegengegaan. Dit is natuurlijk allemaal al een triljoen keer eerder gedaan – soms beter, soms slechter – maar de puristen moeten Ravenzang zeker eens uitchecken.

JOKKE: 72/100

Ravenzang – Uit een duister verleden (New Era Productions 2019)
1. Bloed onder volle maan
2. Sterbend licht
3. Verzet van de Falwaz
4. Terugkeer der tirannie
5. Heilweg
6. Woud der schaduwen
7. Hellevorst

Grave Spirit – Beast unburdened by flesh

Een half jaar na haar oprichting dook het Amerikaanse Grave Spirit in de zomer van 2017 de studio reeds in om twee nummers in te blikken die recent verschenen op een eerste seven inch. Iron Bonehead trok het trio (twee derde van Draghkar aangevuld met de zanger/bassist van Death Fortress) aan en gelijk hebben ze. “Absorbing essence from underneath” laat aan de basis primitieve, angstaanjagende black metal horen – waarbij sommige riffs echter wel vrij hard gejat lijken van het Nargaroth nummer “Seven tears are flowing to the river” – aangevuld met griezelige old school death metal klanken. De titeltrack start aanvankelijk slepender maar al snel slaat ook in deze song de vlam in de pan. Grave Spirit klinkt vrij DIY, wat absoluut zijn charmes heeft, en houdt het vrij basic en to the point. Het seven inch formaat lijkt dan ook voor releases als deze uitgevonden te zijn. Grave Spirit bevat absoluut potentieel en is een aanrader voor wie bijvoorbeeld ook van hun labelmaten Possession houdt.

JOKKE: 78/100

Grave Spirit – Beast unburdened by flesh (Iron Bonehead Productions 2018)
1. Absorbing essence from underneath
2. Beast unburdened by flesh