Angra Mainyu (ook wel Ahriman genoemd) is de god van het kwaad in het zoroastrisme, de pre-islamitische religie van Iran (Perzië). Waar de oppergod Ahura Mazdâ staat voor waarheid, licht, orde en leven, daar staat Angra Mainyu voor bedrog, duisternis, chaos en dood. Geen wonder dat Angra Mainyu populair is om je metalband naar te vernoemen. We tellen dan ook drie stuks als we de metalen archieven erbij halen. Onderwerp van deze recensie is de Duitse blackmetalband die in 2002 opgericht werd en met “Die kalte dunkelheit” aan diens tweede langspeler is toegekomen die nota bene maar liefst 15 jaar na het volwaardige debuut “Versunkenheit” alsnog geschiedt. Mogelijks is de band bij sommigen gekend van diens werk begin jaren 2000 of de split met Xasthur, maar mij deed deze band geen belletje rinkelen. New Era Productions heeft zijn schouders onder de band gezet, niet alleen voor de uitgave van het nieuwe album, maar ook het debuut werd door het Nederlandse label heruitgebracht.

Ergens verwachte ik een depressief aura dat over Angra Mainyu zou gedrapeerd zijn, maar dat valt eigenlijk nog wel mee. Het grijze coverartwork (een bewerking van een schilderij van de Russische landschapsschilder Maskim Vorobyov) en de albumtitel laten natuurlijk wel al vermoeden dat er niet veel zonnestralen doorheen Angra Mainyu’s muziek schijnen, maar de band vervalt nergens in suïcidale of emo droeftoeterij. Wel slaagt de band, waarvan de line-up een mysterie blijft, erin om de melancholie en vijftig tinten grijs die met de herfst gepaard gaan op een pakkende manier om te zetten naar zwartmetaal met begeesterende riffs en melodieën die regelmatig ook ruim de tijd krijgen om instrumentaal hun zegje te doen. De gitaarsound is lekker droog – daar waar die op het debuut wat groezeliger klonk – en de individuele snaredrumaanslagen blijven ook in de snellere passages goed te onderscheiden. De screams hebben een hese grain waardoor Burzum al eens vanachter het grijze wolkendek durft komt piepen. Ook spelen met herhaling is de band niet vreemd, want Angra Mainyu slaagt er meermaals in om middels repetitieve, ietwat atonale riffs en drumpatronen een hallucinogeen effect of trance op te wekken; een songtitel als “Entrücktheit” is dan ook goed gekozen. De zeven composities worden slechts zelden te lang uitgerokken en hebben een goede flow – meestal uptempo maar het titelnummer en afsluiter “In den Adern” zijn dan weer eerder midtempo en slepend van aard – en sleuren je van meet af aan mee op een drie kwartier durende melancholische wandeling doorheen de kille duisternis die de band zo goed weet neer te zetten.

Er mocht misschien iets meer afwisseling geboden worden, maar over ’t algemeen was ik toch positief verrast door deze tweede langspeler van Angra Mainyu die perfect bij deze tijd van het jaar past en liefhebbers van het melancholieke werk van een Nargaroth of de oudere albums van een Drudkh wel zou moeten kunnen bekoren.

JOKKE: 80/100

Angra Mainyu – Die kalte Dunkelheit (New Era Productions 2022)
1. Kein Morgen
2. Feindschaft in mir
3. Die kalte Dunkelheit
4. Ohne Wiederkehr
5. Entrücktheit
6. Dein Wille, dein Werk
7. In den Adern