Net wanneer je denkt ondertussen elke IJslandse black metal band wel te kennen, draaft er weer een nieuwe op. Deze keer hebben we het over Nyrst, een orkestje dat in 2013 in het leven geroepen werd en in 2016 een demo op de mensheid losliet. Daarna werd in alle stilte aan een langspeler gewerkt, maar nu ontwaakt deze slapende vulkaan om “Orsök” uit te spuwen. De prachtige video van de titeltrack waarbij het haast lijkt alsof de bandleden uit de basaltformatie Hálsanefshellir nabij het zwarte zandstrand Reynisfjara gebeeldhouwd werden, deed in elk geval het beste vermoeden. Zoals bij wel meer IJslandse bands het geval is, werd inspiratie gevonden in de ijskoude, geïsoleerde leefomgeving (de bandnaam betekent niet voor niets “noordelijkste”) maar ook oude horrorliteratuur en de grimmige vaderlandse gechiedenis vormden een voedingsbodem voor de teksten. In het knappe cover artwork komt het allemaal samen. En muzikaal gezien horen we hier eens geen dissonant vuurwerk, maar ijs- en ijskoude melodieuze tremeloriffs die de basis vormen van atmosferische black met een epische invulling door ondermeer de theatrale heldere zang die meermaals haar opwachting maakt. Deze dramatiserende vocalen vormen een mooi contrast met de bijtende screams die de drijvende ijsschotsen in het Jökulsárlón gletsjermeer met gemak in twee zouden klieven en doen me wat aan het Nederlandse Ossaert denken. Ook langgerekte melodieuze leads horen bij het recept. Als je een roadtrip doorheen IJsland maakt, raden ze aan om steeds te checken uit welke richting de wind komt aanwaaien zodat je portier niet uit de hengsels vliegt want aangezien er praktisch geen bomen op het eiland staan, waait de wind als een bezetene. Het winderige intermezzo “Athöfn” deed me aan dit goede advies terugdenken en vormt een korte adempauze alvorens het terug menens is en de dynamisch gearrangeede black, met in de finale van afsluiter “Turnar í fjarska” ook heel wat oor voor dramatiek, over ons uitgestort wordt. IJsland blijft keer op keer garant staan voor ijskoude muzikale pareltjes waar je tong steevast aan blijft plakken.
Argento Records koos Valentijnsdag uit om “Bedehuis“, de debuutplaat van het Nederlandse Ossaert, op de mensheid los te laten.In afwachting van de releasedatum van dit uitstekend werkje waar we ondertussen helemaal aan verknocht zijn, zochten we bezieler P. op om meer inzichten te krijgen in zijn creatie.(JOKKE)
Weldra zal je debuut “Bedehuis” op de mensheid losgelaten worden. Benieuwd naar hoe de plaat ontvangen zal worden of schrijf je in de eerste plaats muziek voor jezelf en zijn positieve reacties louter mooi meegenomen en laat je je slaap niet wegens eventuele negatieve commentaar? Ik schrijf in de eerste plaats muziek voor mijzelf. Ik hou ontzettend van het schrijfproces en het creëren van nieuwe muziek. Toch ben ik natuurlijk ook wel benieuwd hoe de plaat ontvangen zal worden. Met negatieve commentaar ben ik niet heel erg bezig omdat ik voor mijzelf schrijf. Maar als anderen het leuk vinden is dat mooi meegenomen.
Ossaert, de bandnaam die je voor dit project koos, verwijst naar een spottende watergeest en komt voor in volksverhalen uit de Lage Landen. De ossaert is vooral bekend in Zeeland terwijl jij uit Zwolle afkomstig bent, wat daar toch een heel eind vandaan ligt. Wat trekt je zo aan in deze folkloristische figuur en zijn er in jouw directe leefomgeving ook verhalen die verwijzen naar deze plaaggeest? De Ossaert komt niet alleen voor in volksverhalen in Zeeland, ook op de Veluwe is de Ossaert een bekende in de plaatselijke verhalen. Zo is er het verhaal van de Ossaert in het Uddelermeer die verbannen is door een monnik naar een plek in het bos en daar 99 jaar heeft moeten zitten. Ik ben zelf opgegroeid op de Veluwe en de volksverhalen van met name die streek hebben mij altijd enorm gefascineerd. Vandaar de keuze voor de naam Ossaert.
Mag Ossaert, ondanks dat je voor de drums met producer W. Damiaen samenwerkte, als een one man band beschouwd worden aangezien jij toch alle muziek en teksten schrijft? Ik ben van mening dat de perceptie op éénmansprojecten de laatste jaren positief geëvolueerd is. Hoe zie jij dat? Ja, Ossaert is absoluut een éénmansproject, bewust ook. Ik heb in het verleden in meerdere bands gespeeld en moest daar altijd een compromis sluiten op het gebied van muziek, iets wat ook logisch is wanneer je met z’n allen muziek aan het schrijven bent. Ondanks dat dit altijd best leuk was voelde dit nooit volledig als mijn muziek en kon ik nooit helemaal mijn ei erin kwijt. Vandaar dat ik Ossaert opgezet heb. Ik heb zelf overigens geen idee hoe mensen vroeger naar éénmansprojecten keken, wel ben ik altijd erg geboeid geweest door het feit dat één iemand alles (of bijna alles) zelf schreef en inspeelde.
Ben je van plan om Ossaert naar het podium te nemen als er zich mooie aanbiedingen voordoen of beschouw je dit louter als een studioproject? Voor nu beschouw ik Ossaert alleen als een studioproject. Ik zeg niet dat ik er nooit het podium mee op zal gaan maar in de nabije toekomst staat dit niet op de planning, ongeacht eventuele mooie aanbiedingen.
De titel van je debuut is “Bedehuis” en op de cover prijkt een soort van middeleeuwse litho-afdruk van een vervallen kerktoren. Zit er een specifieke historische link in het artwork verscholen? Nee, er zit geen historische link in het artwork verscholen. Het is overigens een enigszins geabstraheerde preekstoel. Wel zit er een gedachte achter: het album gaat tekstueel grotendeels over zingeving, of het gebrek daaraan. De kapotte preekstoel dient als symbool hiervoor.
De vier nummers zijn titelloos en over teksten beschik ik niet, maar de labelpromo vermeldde dat de plaat gedreven is door je afkeer tegen al wat heilig is. Nu is dat verre van een origineel thema binnen het black metal-gebeuren natuurlijk. Ik vroeg me af of je zelf in je nog jonge leven dan zo hard met religie bent geconfronteerd dat je afkeer ervan zo groot is? Zijn er ondertussen geen ergere zaken om je druk in te maken of tegen te verzetten dan religie wat in onze contreien toch niet zo heel veel meer voorstelt? De kerken lopen als het ware vanzelf leeg. Heiligheid is iets wat je veel breder kan zien dan alleen iets religieus. Heiligheid is alles wat de mensheid op een voetstuk geplaatst heeft en als absolute waarheid claimt. De mens acht zichzelf vaak intelligenter of beter dan andere diersoorten op deze aardbol en in zekere zin verklaart de mensheid zichzelf hierdoor heilig. Ik verzet mij niet per se tegen een religie of tegen de kerk maar ik vind de kerken en het christendom wel een van de betere voorbeelden waar je kan zien hoe mensen zichzelf beter achten dan zij in werkelijkheid zijn. In mijn opvoeding waren de kerk en het geloof erg belangrijk dus de christelijke symbolieken en thematieken zijn mij absoluut niet vreemd.
Op je promofoto zien we je gekleed in een monnikspij en met een masker van een zwijn op in een bos poseren. Beschouw je alle priesters en consorten varkens of zit er meer achter deze visuele presentatie? Nee, ik beschouw niet alle geestelijken als varkens. Met deze visuele presentatie wil ik een tegenstelling laten zien: vroomheid aan de buitenkant, maar vanbinnen zijn wij allemaal beesten, voortgedreven door dierlijk instinct.
Je wisselt haatvol black metal-gekrijs af met heel wat heldere zangpartijen. Heb je ooit zangles gekregen want je stem klinkt behoorlijk! Welke zangers beschouw je als inspiratiebron? Dankjewel! Ik heb nooit zangles gehad. Als 13 jarig jochie wilde ik graag ‘schreeuwen’ in een metalband. Youtube had op dat moment twee of drie screaming tutorials, maar na meerdere malen mijn stem kwijtgeraakt te zijn en tot bloedens toe mijn keel kapot geschreeuwd te hebben, besloot ik dat ik het beter op eigen houtje kon uitzoeken. De zangers die ik als inspiratiebron beschouw zijn Travis Ryan, Bruce Dickinson, Jari Mäenpää en Ihsahn.
Op basis van foto’s op social media zag ik dat je een verleden hebt in het hardcore-wereldje. Was dat een tienerfase die je ondertussen ontgroeid bent en sluit black metal nu beter bij je leefwereld aan? Of vind je nog steeds je gading in hardcore? Waarom maken velen op een bepaald moment de switch van hardcore naar black metal denk je? Ik heb inderdaad in het verleden in hardcore bandjes gespeeld. Ik ben hierin gerold omdat ik in mijn tienerjaren graag in een band wilde spelen en de enige band in mijn omgeving die een vocalist zocht speelde metalcore. Ondanks dat het ook wel zijn charmes heeft, moet ik wel zeggen dat metalcore en hardcore nooit helemaal mijn muziekgenres zijn geweest. Mijn hart lag altijd in de black- en de death metal. De laatste keer dat ik een hardcore plaat geluisterd heb kan ik mij eigenlijk niet meer herinneren. Waarom veel mensen de switch van hardcore naar black metal maken weet ik niet, maar ik merk wel dat de grenzen tussen metalgenres de laatste jaren meer en meer aan het vervagen zijn.
Zelf ben ik nooit thuis geweest in de hardcore en metalcore scene. Voor mij persoonlijk lijken diens ideologische waarden, thematiek en visuele presentatie mijlenver uiteen te liggen met black metal. Jij kan beter vergelijken dus vroeg ik me af of je ook veel paralellen tussen beide genres kunt trekken? Hardcore en black metal liggen inderdaad redelijk ver uit elkaar. Maar op sommige punten ook weer redelijk dichtbij elkaar. ‘Echtheid’ qua muziek is zowel in black als in hardcore belangrijk. De muziek is rauw en gedreven door emotie. Black metal en hardcore zijn overigens wel behoorlijke paraplu-termen. Beide genres hebben ontzettend veel subgenres waarvan sommige dichter bij elkaar liggen dan andere. Er zijn genoeg black metal-bands die elementen van hardcore in hun muziek verwerken. Denk maar aan Oathbreaker of Ancst.
Welke metal-bands of platen hebben je ontmaagd op vlak van black metal en zijn dat ook de artiesten die Ossaert muzikaal gesproken beïnvloeden? “Ad majorem sathanas gloriam” van Gorgoroth was mijn eerste echte kennismaking met black metal ergens eind 2006 of begin 2007. Nog steeds is dit één van de platen die ik geregeld op zet. Burzum volgde vrij vlot na mijn ‘black metal ontmaagding’. Welke artiesten mij muzikaal gesproken beïnvloeden vind ik een lastige vraag maar ik denk dat Burzum, Trelldom, Taake, Mgła, Laster, Fluisteraars, Turia, Verwoed en Iskandr wel bands zijn die mij behoorlijk beïnvloeden wanneer ik muziek schrijf. Ik draai veel muziek van deze bands.
Argento Records zag wel graten in Ossaert en zal je debuut op 14 februari uitbrengen. Waarom denk je dat dit label het beste is om Ossaert in een overgesatureerde markt aan de man te brengen en positief te doen opvallen? Het was in eerste instantie helemaal niet mijn doel om Ossaert écht op de markt te brengen. Ik wilde het in eigen beheer uitbrengen in een kleine oplage, voor wat vrienden e.d. Toen W. Damiaen de drums had ingespeeld en het album geproduceerd had vroeg hij mij wat ik ermee wilde doen en gaf mij vervolgens wat tips qua labels die eventueel wel geïnteresseerd konden zijn, mocht ik het tóch op die manier willen uitbrengen. Argento sprak mij aan omdat zij meerdere artiesten huisvesten die binnen mijn muzikale interessegebied vallen. Na wat gesprekjes bleek dat wij ook behoorlijk op één lijn zitten wat betreft visie.
Dikwijls schrijven one man bands muziek aan de lopende meter. Is dat bij jou ook het geval en zou dit dan inhouden dat we snel nog meer werk van jouw hand mogen verwachten? Ja. Het tweede Ossaert album is al zo goed als klaar en ook voor mijn andere black metal project (Shagor) heb ik veel geschreven. Hier staat overigens nog niets van online.
