“Religie is vergif” aldus P., drijvende kracht achter de Nederlandse one-man blackmetalband Ossaert. Op het machtige debuut “Bedehuis” manifesteerde zich dat visueel middels een geabstraheerde preekstoel waarboven het alchemistisch symbool voor arsenicum prijkte, wat gebrek aan zingeving symboliseerde. Op opvolger “Pelgrimsoord“, waarvan het hoesontwerp in het verlengde van dat van het debuut ligt, prijkt het arsenicumsymbool nu op het afgebeelde altaar. De boodschap is duidelijk. P. spuwt zijn gal middels vier lange nummers met Nederlandse lugubere poëtische teksten over ons uit.

Muzikaal gezien laat “Pelgrimsoord” geen grote verrassingen horen vergeleken met diens voorganger en daar zijn we blij om want het muzikale recept waarbij haatvolle black metal afgewisseld wordt met meer melancholische en bijwijlen majestueuze passages werkt wonderwel. De duistere schoonheid die in die dualiteit ligt, levert meermaals emotioneel vuurwerk op. Zeker wanneer P. zijn unieke heldere stem mee in de strijd gooit. Wat een epische grandeur weet ie daarmee te etaleren zeg!

Ook het gitaarwerk is erg straf te noemen en heel goed uitgewerkt. Het laat bovendien ook de nodige ademruimte voor de basgitaar. Opener “De geest en de vervoering” bevat enkele monsterriffs waarvan sommige tot het agressiefste behoren van wat we reeds van Ossaert gehoord hebben. Het dynamische slotstuk is om duimen en vingers bij af te likken. In “De val en de beroering” hanteert P. een wat diepere growl die wat later vergezeld wordt van zijn helse scream. In combinatie met de felle tremolo gitaarriffs en het vurige tempo moet ik regelmatig aan het machtige Ultha denken. De pakkende melodieuze leads en de heldere vocalen die later in het tien minuten durende epos opdraven, maken het plaatje af. “De nacht en de verdwijning” start met zwaar gitaarwerk waarover een subtiel deathmetalsausje gedrapeerd is, maar de rest van het nummer is vurige black metal met opzwepend drumspel en wederom die beklijvende cleane zang die een donkere plechtstatigheid uitstraalt. Afsluiter “De dag en de verschijning” schiet middels een hakkende D-beat en een ronkende basgitaar uit de startblokken, opnieuw een subtiele deathmetalknipoog en die hints zullen verderop in het nummer nog meermaals terug opduiken tussen de intense postblack. De heldere zangstem neigt hier naar heavy metal, maar met een zekere verwrongen duivelse twist. Kippenvel gegarandeerd!

De sound van “Pelgrimsoord” is wederom top-notch en misschien net wat dynamischer dan die van diens voorganger. Hulde aan Wessel Damiaen (o.a. Laster) die opnieuw achter de knoppen zat in zijn Catacomben Studios en wederom zo goed was zijn drumtalent in dienst te stellen van Ossaert, want organische drums geven nu eenmaal toch steeds dat tikkeltje meer dan geprogrammeerd drumwerk.

“Pelgrimsoord” is een meer dan geslaagde opvolger die het geweldige debuut zelfs nog overklast. De kwaliteit is consistent hoog met “De val en de beroering” als absoluut hoogtepunt. P. bewijst, naast een geweldige strot en zangstem, over een groot talent te beschikken om pakkende blackmetalnummers te pennen, ook al wordt in elke song hetzelfde kunstje ietwat herhaald. Dat is misschien wel een kritische noot om naar volgend plaatwerk bij stil te staan. Check zeker ook zijn andere band Shagor waarvan vorig jaar het debuut “Sotteklugt” via Babylon Doom Cult Records verscheen. Verplichte aanschaf dit “Pelgrimsoord“!

JOKKE: 91/100

Ossaert – Pelgrimsoord (Argento Records 2021)
1. De geest en de vervoering
2. De val en de beroering
3. De nacht en de verdwijning
4. De dag en de verschijning