portal

Temple Nightside – Pillars of damnation

De extreme metal die de Australische scene de laatste kwarteeuw al heeft voortgebracht, klinkt dikwijls barbaarser, bruter en beestachtiger dan elders op deze aardkloot. Denk daarbij maar aan bands als Bestial Warlust, Vassafor, Grave Upheaval en Portal. Ook Temple Nightside is een doodsmetalen eskadron dat vrij heftig in de omgang klinkt. Bezieler IV richtte de band een decennium geleden op en is met “Pillars of damnation” aan zijn vierde langspeler toe, hoewel ‘derde’ eigenlijk correcter is aangezien het twee jaar geleden verschenen “Recondemnation” eigenlijk een herwerking was van het debuut “Condemnation” uit 2013 dat in een zwaarder jasje gestoken werd sinds Temple Nightside vanaf “Hecatomb” uit 2016 besloot haar ‘ritualistic death metal necromancy‘ wat primitiever aan te pakken. Op dat vlak laat “Pillars of damnation” geen verrassingen horen. Of er nu aan een tergend traag en slepend tempo (het sacraal aanvoelende middenstuk in “Death eucharist“, het doomy Wreathed in agony” of de lange afsluiter) of aan een rotvaart (het gros van de andere nummers) gemusiceerd wordt, speelt geen rol want ongeacht de snelheid klinkt Temple Nighside’s caveman death metal alsof die uit de diepste, meest humide en wazige spelonken van het eiland naar boven komt geborreld. Het sepulchrale en bestiale schrikbewind is aanwezig, maar ook de riffs eisen een belangrijke rol op en worden niet door de dichte atmosfeer en echoënde doodsrochels weggemoffeld. Chaotische solo’s geven een onderscheidende toets aan de songs en rijgen meer dan eens op Obituary-wijze de openingsriffs reeds aan flarden. Het zwartgeblakerde achtergrondkader waarin Temple Nighside opereert, refereert aan bands als Grave Miasma en Cruciamentum en maakt dat ik deze wel kan smaken. De muzikanten musiceren iets technischer en strakker dan in het verleden, maar verwacht nu ook geen popcorn-getriggerde death metal alstublieft. “Pillars of damnation” bevat acht reuzentreden die we moeten nemen om uit een van het zonlicht afgesloten ondergrondse crypte omhoog te clauteren. De humiditeit en het zuurstofgebrek doen een aanval op onze longcapaciteit tijdens deze driekwartier durende tocht. Het afsluitende bijna tien minuten durende “Damnation” is daarbij de moeilijkste horde om te nemen want hoewel het tempo hier loodzwaar en traag beukt, is het moeilijk om de aandacht niet te verliezen. Het is een kwestie van nog even op de tanden te bijten en door te zetten totdat we eindelijk wat zuurstof en daglicht te zien krijgen. Ondanks enkele monotone mindere momenten is “Pillars of damnation” een aanrader voor wie zijn doodsmetaal graag primitief, sepulchraal en in holbewonerstijl heeft.

JOKKE: 80/100

Temple Nightside – Pillars of damnation (Iron Bonehead Productions 2020)
1. Contagion of heresy
2. Death eucharist
3. Morose triumphalis
4. The carrion veil
5. Wreathed in agony
6. Blood cathedral
7. In absentia
8. Damnation

Skáphe – Skáphe2

Ongetwijfeld de moeilijkst te vatten plaat van de laatste maanden, deze tweede langspeler van het Amerikaanse Skáphe, maar daarom niet minder geslaagd! Skáphe werd oorspronkelijk in 2014 opgericht door Alex Poole (Chaos Moon, Esoterica, Krieg en nog een resem bands) waarna een veelbelovend debuut vol experimentele black metal (en dat is nog een understatement) op de mensheid losgelaten werd. Vorig jaar bereikte ons het bericht dat D.G. van rijzende sterren Misþyrming en Naðra, Alex vervoegd had, waardoor er nu sprake is van een Amerikaans/IJslandse coalitie. Opvolger “Skáphe2” is op alle vlakken de overtreffende trap van het debuut: kwaadaardiger, duisterder, obscuurder, onheilspellender, chaotischer en dodelijker…en dat nog eens allemaal in het kwadraat. Op het eerste gehoor lijkt het op een ongestructureerde, macabre en enigmatische emulsie aan black en death metal, maar wie dieper graaft in deze abstracte duisternis zal toch enige houvast vinden in de cyclopische en chaotische riffs van A.P en de indrukwekkende zang van D.G., die een oneindig vacuüm van leegte en onbestaandheid lijken te creëren. De donderende basklanken en ogenschijnlijk jazzy, hectische en stuiptrekkende drumritmes beuken op je trommelvlies in. Het is een zoektocht waarbij de band je handje allerminst vasthoudt. Integendeel, je wordt aan je lot overgelaten en staat er alleen voor. Het lijkt een onprettig vooruitzicht om op verkenning te gaan in deze uitdijende wasem aan echo’s en lage frequenties, die een vibrerende strijd aangaan met je diepste onderbewustzijn en ergste nachtmerries. Maar de luisteraar die deze uitdaging aangaat, transformeert in een psychonaut die het waakbewustzijn transcendeert en tot een ijzingwekkend en geestverruimend universum toetreedt. Het intrigerende rood/zwarte-artwork van het debuut wordt opnieuw doorgetrokken in een macabere en expliciete, doch stijlvolle hoes waarbij een van-zijn-ingewanden-ontdane duivel een menselijk wezen verslindt. Dit aan Lovecraft referende tafereel symboliseert onze eigen monsterlijke ziel, die zijn tentakels verspreidt over onze mentale geestelijke gezondheid. Zelfs voor de getrainde black en death metal fanatiekelingen is Skáphe geen gemakkelijk luistervoer, maar wie bands als Antediluvian, Adversarial, Portal, Svartidauði of Abyssal wel kan smaken, raad ik aan dit Skáphe te ondergaan. Gevoelige zieltjes dienen in een grote boog om deze plaat rond te lopen. Degenen die tot actie overgaan, wens ik veel succes en een behouden terugreis naar ons verderfelijke bestaan. Tip: beluister dit niet vlak voor het slapengaan!

JOKKE: 87/100

Skáphe – Skáphe2 (Fallen Empire Records/I, Voidhanger Records 2016)
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI

KSMKRTR – To the svmmit

Cclt dth mtl (ik koop een klinker Walter!) is wat we te horen krijgen op “To the svmmit”, het debuut van KSMKRTR ofte voluit Kosmokrator uit ons eigenste Belgenlandje. Ván Records was blijkbaar erg onder de indruk van dit kleinood dat in 2014 op cassette verscheen, want het klasselabel besloot eerder dit jaar een geremasterde versie van de tape op CD en vinyl te persen. De waas die over dit vijftal hangt is ongeveer even dik als de mistige lagen die doorheen hun occulte death metal zweven. De drie songs, die samen op een klein half uur afklokken, bevatten voldoende afwisseling en spanningsopbouw (onder andere door rituele introducties) om de luisteraar aan zijn of haar cd-speler/platenspeler/cassettedek* (* schrappen wat niet past) gekluisterd te houden. Het zijn bands als deze (en een grotere broer zoals Portal) die ervoor zorgen dat ik het afgelopen jaar weer meer interesse in death metal heb gekregen. Verwacht geen duizenden breaks en ratelende triggerdrums maar (h)eerlijk, zompig en meestal midtempo doodsmetaal met de nodige doom- en black metal inslag. Hoewel het plaatje geremastered is moet je de volumeknop toch nog een flinke draai naar rechts geven om het volumepeil op standje “nu kunnen de buren meeluisteren” te krijgen. Voor de rest geen klachten. Benieuwd wat deze landgenoten nog in hun mars hebben.

JOKKE: 80/100

KSMKRTR – To the svmmit (Ván Records 2015)
1. Ad alta, ad astra
2. Adoration of he who is upon the blackest of thrones
3. Sermon of the seven suns

Abyssal – Antikatastaseis

Enkele weken geleden schreeuwde collega Flp dat het Duitse Sulphur Aeon met “Gateway to the antisphere” wellicht dé beste death metal plaat van 2015 had uitgebracht. Ik trad hem bij in zijn stelling. Maar kijk, we zijn een maandje later en met de release van “Antikatastaseis” pleegt het Engelse Abyssal (opgelet als je ernaar op zoek gaat want er lopen nog een zestal Abyssals rond!) een staatsgreep om het regerende Suplhur Aeon van haar troon in death metal land te duwen. Binnen de scene is Abyssal steeds enorm low profile gebleven. Geen live optredens, geen interviews en de eerste twee releases (“Denouement” en “Novit enim dominus qui sunt eius”) verschenen enkel digitaal en wie geïnteresseerd was, kreeg een kopie op een CDR. Het is op deze manier dat Profound Lore (who else?) Abyssal in de mot kreeg en meteen een goudhaantje rook, hoewel dit in het geval van hun complexe, brute en donkere atmosferische death metal natuurlijk met een serieuze emmer zout genomen dient te worden. De kwaliteit van het gebodene op “Novit enim dominus qui sunt eius” was reeds zodanig hoog, dat het maar een kwestie van tijd was vooraleer dit duo (!) een contract onder de neus geschoven zou krijgen (en gezien de hoeveelheid bagger die via labels verschijnt, zou het ook compleet van de pot gerukt zijn indien dit niet moest gebeurd zijn). Een uur lang is het genieten van zeven songs waarin bulderende vocalen, donkere rifforkanen, onderhuidse melodische spanningsbogen en complexe donderdrums je in staat van extase brengen en een donkere voorbode voor de ondergang van de mensheid lijken te vormen. “Katastaseis“ verwijst naar de climax van drama vlak voor een catastrofe plaats vindt. Abyssal zet hier echter het woordje “Anti” voor en afgaande op de songtitels zal hier dus wel een zekere filosofie of diepere gedachtegang achter schuil gaan. Climaxen vallen er echter genoeg te noteren op deze plaat. Multi-instrumentalist en zanger G.D.C. is een genie en een diepe buiging is hier op zijn plaats, want wat hij uit zijn instrumenten tovert doet mij meermaals naar adem happen. Trouwens de Finse sessie-drummer Timo Häkkinen verdient ook meerdere pluimen in zijn gat voor zijn briljante roffels en drumpatronen. De productie is zeker niet te clean, maar toch zijn alle instrumenten duidelijk hoorbaar in de mix (hoor die bas gaan!). Een hoogtepunt kiezen is een hele opgave. Het overrompelende “I am the alpha and the omega” dat meteen de toon zet voor het album? Het naar Nile riekende “The cornucopian” met tribal/ambient intro? Het epische met een repetitief piano riedeltje doorweven “Veil of transcendence”? Het woest aftrappende “Telomeric erosian” met post-rock achtige finale? Het sacrale “A casual landscape” dat iets meer naar black metal neigt (think Akhlys)? Het complexe en tegendraadse mid-tempo “Chrysalis”? Of de culminerende tongbreker “Delere auctorem rerum ut universum infinitum noscas” die zich op doomtempo voort sleept maar middels beklemmende uitbarstingen een aanval op je systeem uitlokt en naar een kippenvelopwekkende apotheose leidt totdat de out fadende storm gaat liggen en je verweesd achterblijf? Voilà, alle songs zijn hierbij vernoemd, ga het zelf maar uitzoeken. Wie hitsig wordt bij het horen van namen als Portal, Impetuous Ritual of Mitochondrion (niet toevallig drie labelgenoten) zal van dit Abyssal ook wel menig oorgasme krijgen. Lang geleden dat er nog zo veel death metal door mijn boxen knalde.

JOKKE: 93/100

Abyssal – Antikatastaseis (Profound Lore Records 2015)
1. I am the alpha and the omega
2. The cornucopian
3. Veil of transcendence
4. Telomeric erosion
5. A casual landscape
6. Chrysalis
7. Delere auctorem rerum ut universum infinitum noscas

https://profoundlorerecords.bandcamp.com/album/antikatastaseis