Wat moet een mens als de ware aard van het muzikale spectrum waarin hij zichzelf het meest thuis voelt tot op het bot is vastgeroest in een bepaalde stijl of richting? Juist: alles volledig en tot in de kern vernielen en opnieuw beginnen. Dat moet ook het Nederlandse duo Cryptae gedacht hebben, toen ze een kleine vijf jaar geleden aan hun eerste auditieve publicaties begonnen. René Aquarius (Dead Neanderthals, Coffin Lurker, Plague Organ) and Kees Peerdeman (Heavy Natural, ex-Invunche live muzikant) mogen voor de geïnitieerden onder ons dan ook geen onbekenden zijn.

Al vanaf de meet schrijven de heren erg experimentele en avant-garde muziek, losjes en bij gebrek aan beter gebaseerd op het gemutileerde skelet van oldschool death metal. Het resultaat is uitdagend, met momenten uitermate vermoeiend, maar vooral (ze horen het mogelijks niet graag, maar toch is het zo); verfrissend. De eerste demo klopte zonder verpinken alle tanden van conventionele songwriting uit diens nietsvermoedende gelaat, een bloedende rotzooi van vlees, dentine en onaangenaam ritmische chaos achter zich latende. Sentient Ruin tekende bij een eerste luisterbeurt onmiddellijk interesse om deze corrosieve waanzin op de mensheid los te laten, en ‘the rest is history’. Om het zootje ongeregeld toch ergens te plaatsen: soms doet Cryptae denken aan lotgenoten Portal, Ævangelist, Antediluvian, het eerder genoemde Plague Organ of Altarage – al is het maar op uitzonderlijke momenten. Elders op de plaat galmen mogelijks invloeden van… The Prodigy na? Een mensch wordt van minder schizofreen. 

“Capsule”, de tweede full-length van deze heren, klinkt aan de oppervlakte iets helderder en minder fuzzy dan hun oudere werk, al zijn de monotone growls, ongeremde urgentie en uitputtende ritmesectie nog steeds in volle glorie aanwezig. Voor wie niet wil aannemen dat een album – wat zeg ik, eenzelfde nummer – tegelijkertijd enorm afstotelijk en catchy kan zijn, waag je kans en geef me achteraf gerust gelijk. De rode draad doorheen Cryptae’s discografie, áls je ‘m kan vinden, ligt waarschijnlijk in het eindeloos repetitieve dreunen dat in quasi elk nummer zonder enige compassie zijn aanwezigheid komt opeisen. Rare en al dan niet opzwepende electro-industriële passages zoals de eerste noten van opener “Pearl” of halverwege het illustere slotstuk “Ebb” introduceren zichzelf dan weer totaal uit het niets, vallen daarmee heel erg op, en ruimen het pad voor de gewelddadig doodse metaal die meteen nadien volgt. Cryptae slaagt er terloops in om je onder te dompelen in een fata morgana van rust en tranquiliteit, vaak maar enkele seconden, waarop alles even lijkt te kloppen en een bepaalde (ik durf het woord hier amper uit te spreken) harmonie ten tonele verschijnt – alleen maar om je dwaze grijze massa meteen nadien met z’n neus op de feiten te duwen: eigenlijk lig je in een brij van onherkenbaar doorgerotte lichamelijke restanten te baden. Wie weet mag je deze beschrijving als een bijwijlen pijnlijk accurate analogie met het echte leven zien.

JULES: 81/100

Cryptae – Capsule (Sentient Ruin 2022)
1. Pearl
2. Trench
3. Deluge
4. Billow
5. Salt
6. Silt
7. Dregs
8. Sessile
9. Ebb