Wanneer, na een sfeerscheppende inleidende passage, de eerste metalen tonen van “Terricula nox” uit de boxen schallen, dacht ik even met nieuw werk van Nightbringer te doen te hebben, want de snerpende gitaarriffs en Gollum-achtige vocalen klinken me bekend in de oren. Nu is dat op zich niet zo gek als we weten dat VJS (Sargeist, Kult ov Azazel, Adaestuo, Demoncy en dus ook Nightbringer), naast de mij onbekende M.S., één van de twee spilfiguren in deze nieuwe band is. Een verschil met Nightbringer is dat Vaeok kosmische toetsenpartijen aan haar atmosferische black toevoegt zonder écht symfonische paden te bewandelen. Denk aan een mix van enkele grootheden uit de jaren negentig zoals Emperor (de majestueuze toetsen) of Diabolical Masquerade (de vinnige agressie). Het tempo ligt regelmatig verschroeiend hoog, maar door een geslaagde productie van de Necromorbus Studio verzanden de flitsende passages nergens in een brij. Het tweede nummer, “Atrox“, bevat een melodieus refrein dat “Mother north’‘-gewijs in arena’s zou kunnen meegekeeld worden, maar iets zegt me dat Vaeok nooit zo’n grote band zal worden. Daar is de concurrentie tegenwoordig te moordend voor (waar ik absoluut niet mee wil zeggen dat dit geen kwalitatieve release is) en Vaeok’s muzikanten te integer. Sterke EP!
Ville Pystynen aka Shatraug is zo’n man die black metal ademt door alle poriën van zijn huid, zelfs indien die beklad is met een dikke laag corpse paint. En toch lijkt het live steeds alsof de man zich dood verveelt. De Fin, die het meest bekend is van Horna en Sargeist, heeft al ontelbare riffs uit zijn mouw geschud en ik vraag me soms af of hij nog wel weet of hij een bepaalde riff al niet eerder geschreven heeft. In 2019 alleen al was hij te horen op nieuw materiaal van Black Stench, Finnentum, Vordr en nu dus ook nog op de allernieuwste kerst-EP van Sargeist. Sinds 2016 is de line-up van de band trouwens ongewijzigd gebleven, een hele prestatie! “Death veneration” telt vier nummers die stammen uit de opnamesessies van “Unbound“, Sargeist’s jongste langspeler en misschien ook wel hun beste, en die oorspronkelijk bestemd waren voor twee splits die nooit vereeuwigd werden. Zoals te verwachten vallen er hier geen verrassingen te rapen. Sargeist doet immers steeds wat het het beste kan, namelijk ongecompliceerde onvervalste black metal spelen met beklijvende gitaarpartijen, ruwe zang en oerdegelijk drumwerk. “To make wolves of men” voelt dankzij diens vinnige gitaarspel behoorlijk aanstekelijk en opzwepend aan, Shatraug zou er op een podium zowaar zelf nog van beginnen heupwiegen. Ook het zeven minuten durende “To feast on astral blood” zal menig black metal-liefhebber kunnen bekoren want het riffwerk bevat zoals steeds een gezonde dosis vitamine S(atan). Het eerste deel moet het hebben van up-tempo rechtlijnig knuppelend drumwerk maar nadien maakt de razernij plaats voor mid-tempo black met een naar Sargeist-begrippen vrij melodieuze insteek qua riffs hoewel drummer Gruft af en toe het tempo nog eens aanzwengelt. “Lunar curse“, het allereerste nummer dat Shatraug in 1998 voor Sargeist schreef, laat terug een wat fellere kant van de band zien maar steeds weer is er dat heerlijke Scandinavische tremolo riffwerk. De grimmige titeltrack sluit deze achttien minuten durende EP vol satanische zwarte devotie af.
JOKKE: 85/100
Sargeist – Death veneration (World Terror Committee 2019) 1. To make wolves of men 2. To feast on astral blood 3. Lunar curse 4. Death veneration
Vergeleken met Portugal hinkt de Spaanse black metal-scene toch nog een beetje achterop. Gaua probeert daar verandering in te brengen. Het betreft een nog vrij jonge band die in 2015 werd opgericht en later dat jaar een demo op de markt smeet (“Unearthly sorrowed visions“). In 2018 volgden een split met het Baskische Ur en een EP getiteld “Feeble psychotic vortex” die via Altare Productions op CD en LP verscheen. Écht nieuw is deze 37 minuten (!!) durende EP dus niet, maar vermits ie via Nebular Carcoma nu ook een derde leven op tape krijgt en wat we hier te horen krijgen best overtuigend klinkt, besloten we deze release toch nog even onder de aandacht te brengen. Adepten van Finse bands genre Sargeist (wegens de schurende grimmigheid en de openingsriff van “Schlitze” die wel heel veel wegheeft van diens “Satanic black devotion“) dienen de oren te spitsen voor Gaua. Hun black wordt verder à point gehouden middels een mengelmoes aan slepende melodieuze partijen en leads (finale van “Misfortune“), punky uitbarstingen, marcherende ritmes en Urfaustiaanse psychedelica wanneer de vocalen in “Second lament of a star” de semi-cleane tour opgaan. Wat een heerlijk intoxicerend nummer! De rockende partijen in combinatie met de grauwe screams ademen ook een zekere Nachtmystium-vibe uit. Dit alles verpakt in drie lange songs. Als toetje krijgen we nog een herwerking van het Vlad Tepes’ oudje “Drink the poetry of the Celtic disciple“, dat met zijn veertien minuten speeltijd eerder een ‘dessert deluxe’ is en met een minder ruwe sound dan het origineel laat zien dat dit best een gave compositie is. De aangehaalde referenties zouden jullie in staat moeten stellen een goed beeld te krijgen van dit “Feeble psychotic vortex” dat enerzijds vanuit een basis van traditionele grimmige black vertrekt maar daar toch ook talrijke melodieuze extra’s aan toevoegt.
JOKKE: 81/100
Gaua – Feeble psychotic vortex (Nebular Carcoma 2019) 1. Misfortune 2. Schlitze 3. Second lament of a star 4. Drink the poetry of the Celtic disciple (Vlad Tepes cover)
De nieuwe extreme metal-bands blijven de laatste tijd als paddenstoelen uit de Belgische ondergrond schieten en daar zijn we natuurlijk heel blij mee. Het vrij jonge Medieval Prophecy Records heeft een groot aandeel in het opsporen van dit subterraan talent. Het cassettelabel bracht reeds demo’s uit van Forbidden Temple en Moenen Of Xezbeth en nu is het de beurt aan het mysterieuze Heinous. Mysterieus omdat het gissen is naar de identiteit van deze snoodaards, hoewel ik een vermoeden heb dat de origine van deze band in ons “hell hole” ligt. Heinous speelt black metal in zijn puurste vorm waarbij een band als Paragon Impure ten tijde van diens opus magnum “To Gaius!” niet veraf is. Maar ook de eerste releases van Nidrosian black metal-bands als Dark Sonority en Kaosritual of ons eigenste Possession schijnen in deze vier heftige nummers door. Het tempo van de scheurende en opzwepende black ligt hoog, enkel in “Disciple of Satan” wordt er even wat gas terug genomen en horen we Finse invloeden van bands als Sargeist terug. Dit is twintig minuten lang no nonsense ketelmuziek van de zwartste soort. Wel niet vergeten om voldoende variatie in te bouwen in de nummers jongens. Voor de rest dienen hier niet veel woorden aan vuil gemaakt te maken. Probeer gewoon een exemplaar te scoren.
JOKKE: 78/100
Heinous – Demo I (Medieval Prophecy Records 2019) 1. Thirteen thousand knights 2. Unholy pyre 3. Heinous majesty 4. Disciple of Satan
Het van Nieuw-Zeeland naar Schotland verkaste Barshasketh volgen we al een tijdje; sinds het uit 2010 afstammende debuut “Defying the bonds of cosmic thraldom” om meer precies te zijn. Sinds den beginne had oprichter Krigeist het spelen van pure second-wave black metal met zijn éénmansband voor ogen. Een naam als Gorgoroth kwam vaak terug als richtingaanwijzer in zijn muzikale creaties, zo ook op de albums “Ophidian henosis” en de conceptuele split “Sein/Zeit” met het Pools Outre. Ondertussen wist Krigeist een volledige bezetting rondom zich te bouwen met de Finse drummer MK (Hautakammio, ex-Kalmankantaja) als laatste aanwinst. Een decennium na haar oprichting brengt Barshasketh nu haar vierde self-titled-plaat uit, de derde voor World Terror Committee. Wie zich altijd al afvroeg waar de mysterieuze bandnaam vandaan komt, zal het antwoord vinden op het nieuwe album dat gebaseerd is op het concept ‘Be’er Shachat‘ waar de naam Barshasketh van afgeleid werd. Het is een esoterische term en één van de zeven divisies van de hel die opduikt in de Qliphoth van de Joodse Kaballah en draait om het cyclische proces van het bestaan doorheen fases van vernietiging, zuivering en wedergeboorte. “Barshasketh” klokt op een ruime 54 minuten af en laat nog steeds second wave black horen met venijnige power chords, tremolo riffs en single chord partijen. Het eerder vernoemde Gorgoroth, maar ook een Dark Funeral is nooit veraf. De bassist is goed hoorbaar en geeft diepte aan de songs maar de ster van de plaat is ongetwijfeld drummer MK die leuke twists in zijn drumspel inbouwde. Let bijvoorbeeld eens op die gezwinde versnellingen die hij in “Ruin I” uit zijn mouw tovert. De plaat werd opnieuw vereeuwigd in de Necromorbus Studio wat een sound aflevert die erg geschikt is voor dit genre (maar ook wel een tikkeltje generisch klinkt) waarbij de balans tussen atmosfeer en agressie erg belangrijk is. In “Consciousness I” duiken melodieuze leads op en de melodieuze kaart wordt nog verder getrokken in het tweede deel van het nummer dat met cleane gitaren start en halfweg een morbide intermezzo bevat alvorens volledig los te barsten in de flitsende finale. Ook het tweede deel van “Ruin” is episch van opzet. Aanvankelijk word je nog compleet murw geslagen door diens hondsdolle snelheden, maar halfweg passeren een Watain-achtig stukje, cleane gitaren en subtiele cymbaalaccenten waarna een Slayer-riff het supersnelle einde inluidt. In “Rebirth” trekken progressieve Emperoriaanse riffs dan weer de aandacht. Als kers op de taart heeft Barshasketh met het afsluitende “Recrudescense” nog het langste nummer van de plaat voor ons in petto waarin allerlei rituele gezangen de revue passeren. Het ontbreken van een eigen identiteit maakt Barshasketh goed met het uitermate strakke spel en de beste nummers die ze ooit geschreven hebben. Met stip hun beste werk tot op heden.
JOKKE: 85/100
Barshasketh – Barshasketh (World Terror Committee 2019) 1. Vacillation 2. Resolve 3. Consciousness I 4. Consciousness II 5. Ruin I 6. Ruin II 7. Rebirth 8. Recrudescense
Het internationale gezelschap Adaestuo wist mij twee jaar geleden positief te verrassen met haar eerste EP “Tacent semitae” waarbij de muzikale cocktail van black metal en rituele ambient die de respectievelijk Amerikaanse en Finse multi-instrumentalisten VJS (o.a. Nightbringer, Sargeist) en P.E. Packain (o.a. ex-Cornigr, ex-Sargeist, ex-Horna, ex-Saturnian Mist) schreven, overgoten werd met de excentrieke vocalen van de Poolse Hekte Zaren. Toen World Terror Committee de eerste langspeler “Krew za krew” aankondigde, was ik dus razend benieuwd of het pan-continentale collectief de hoge kwaliteit van de EP kon aanhouden, laat staan overtreffen. Op de vrij compacte EP genereerde de dualiteit tussen black metal, mysterieuze ambient en barokke klanken een spannende brok muziek, maar verspreid over een langspeler van vijftig minuten komt het geheel soms wat versnipperd over. Wanneer de oosterse magie van opener “Red moon” onze ziel bezweert, is er nog geen vuiltje aan de lucht en belooft het een intrigerende reis te worden. In “Transcendental” nemen onheilspellende en horroreske ambient echter al meteen de overhand. Het tien minuten durende “Monument” kent een slepende start die refereert aan het Italiaanse Opera IX en vervolgens overgaat in bombastische snelle black, halfweg transformeert naar ambient-mystiek met rituele percussie om zich vervolgens terug te ontpoppen tot beklemmende excentrieke black. “Subterranean fire” trekt opnieuw zeven minuten lang de ambient/horror-kaart en haalt de vaart uit de plaat. “Death transition” start met een Nightbringer-achtige riff maar houdt het tempo laag en zet bombastische/triomfantelijk klanken centraal waardoor het “Alsvartr (The oath)“-gewijs eerder de ideale intro voor de plaat had geweest. Het is pas in “Shadow pilgrimage” dat black metal terug de overhand neemt, een ontwikkeling die we na een kwartier lange afwezigheid terug hartig welkom heten. Ten opzichte van de EP klinken de black metal-stukken trouwens opvallend minder goed geproduceerd, wat op zich dan wel weer meer bijdraagt aan het mystieke karakter van “Krew za krew“. Het dramatische effect van de titeltrack kreeg nog extra geladenheid mee wanneer tijdens het schrijven van de review plots donkere wolken voor de zon verschenen en mijn woonkamer in complete duisternis verhulden. De gelaagdheid van het geheel ontpopt zich naar het schijnt nog meer wanneer de koptelefoon opgezet wordt, maar deze ervaring dien ik noodgedwongen (dank u tinnitus!) aan mij voorbij te laten gaan. “Krew za krew” is opnieuw een avontuurlijke plaat geworden die nog steeds vertrekt van een black metal-fundament waarop echter een soort haunted house uit een horror movie gebouwd werd. Minpunt is dat er slechts drie songs op de plaat staan waar zwartmetalen klanken de overhand nemen waardoor de vaart uit het geheel verdwijnt. Desalniettemin een avangardistisch black metal-avontuur dat de liefhebbers zal kunnen bekoren.
JOKKE: 79/100
Adaestuo – Krew za krew (World Terror Committee 2018)
1. Red moon
2. Transcendental
3. Monument
4. Subterranean fire
5. Death transition
6. Escaine
7. Shadow pilgrimage
8. Krew za krew
9. Hurmeen tahrima
Nieuw werk van het Duitse ColdWorld was tijdens de hittegolf van de voorbije dagen meer dan welgekomen. ColdWorld meesterbrein Georg Börner had maar liefst acht jaar nodig om uiteindelijk in 2016 met zijn knappe tweede langspeler “Autumn” op de proppen te komen. Na deze release bulkte de man blijkbaar van de inspiratie want vorig jaar verschenen reeds de “Wolves and sheep” EP en de “Ruins of MMXVII” single terwijl we nu – gelijktijdig dan nog wel – twee nieuwe EP’s aangeboden krijgen die elk een ander geluid laten horen en in september volgt er nog een split-EP met Farsot. De “Nostalgia” EP heeft een titel die de lading overduidelijk dekt want op dit kleinood eert Georg vijfentwintig minuten lang de goeie ouwe black van de jaren negentig terwijl de “Interludium” EP een ambientsymfonie voor de melancholische ziel is. Laten we met deze beginnen. Er gebeurt spijtig genoeg niet zo bijster veel in de grotendeels instrumentale songs waardoor een geeuw halfweg het tweede nummer al niet te vermijden valt. Het vijfde deel springt er met haar etherische en zielenzalvende insteek nog wel uit en ook het zesde en laatste deel weekt gevoelsmatig positieve zielenroerselen bij me los, maar dat komt doordat hier traditionele black metal elementen in opduiken. Grote ambient-liefhebbers kunnen hier waarschijnlijk wel wat mee aanvangen; ik ben meer te vinden voor de andere EP. Hoewel “Nostalgia‘s” opener “Cosmos devourer” ook middels donkere ambient aftrapt, tapt de song na een minuut of twee uit een heerlijk verfrissend, rauw en striemend zwartmetalen vaatje. In “Demon speed” gaat alles nog een stapje verder en toveren de subtiele kosmische keyboards en ijskoude gletsjer-riffs kippenvel op mijn gezonnebruinde armen. Nadat de mysterieuze ambientklanken van “The dark ages” ons naar de desbetreffende periode terugvoeren, katapulteren de ijzige, doch catchy black van “Let the devil in” – geen cover van Sargeist by the way – en het epische met cleane achtergrondzang opgesmukte “Silva nigra” ons terug vol nostalgisch verlangen naar de jaren negentig. Uitstekende EP!
JOKKE: Interludium: 65/100 – Nostalgia: 86/100
ColdWorld – Interludium & Nostalgia (Neuropa Records 2018) Interludium EP
1. Interludium I
2. Interludium II
3. Interludium III
4. Interludium IV
5. Interludium V
6. Interludium VI
Nostalgia EP
1. Cosmos devourer
2. Demon speed
3. The dark ages
4. Let the devil in
5. Silva nigra
