war metal

Walpurgia – Altar of the goatbaphomet

Het woordje “goatbaphomet” uit de titel van Walpurgia’s eerste demo verraadt meteen wat voor rottend vlees we hier in de kuip hebben: nucleaire apocalyptische war metal voor geitenneukers die woorden als “infernal hails” en “true cult” doorgaans als “infernal hailz” en “true kvlt” schrijven. Deze Griekse band is ontsproten aan het brein van gitaarvernieler Porphyrion (Nergal, Kawir, Cult of Eibon, etc.) die kortelings daarna een bloedpact sloot met vuilbekker Nyogtha Zalon Nazaron (Hate Manifesto, Black Blood Invocation, etc.) en bassist Sadistic Necrofagos (Kawir, Caedes Cruenta, etc.). Voor de opnames van “Altar of the goatbaphomet” werd de Duitser Hyperion (Kawir, Abyssus) als huurling voor het slachtwerk aangetrokken. De demo verscheen in een oplage van 50 handgenummerde exemplaren en het feit dat die in sneltempo van eigenaar veranderd waren, trok het Zweedse Regain Records aan om het onding opnieuw te verspreiden op analoge en digitale dragers. Het powertrio raast er vijf blasfemische nummers in 21 minuten door en eert daarbij het “trve” Helleense geluid hoewel Walpurgia doorgaans een pak bestialer, rauwer, brutaler en aggressiever klinkt. De gitaren zijn laaggestemd en zorgen samen met de diepe onverstaanbare growls voor een regelrechte aanval in de lage regionen. Aan het woord “progressie” hebben deze beeldenstormers het groengespikkeld schijt en nummers als “Anomalistic orgies of the Mephistopheles” en het afsluitende “Desecration ritual” zijn dan ook geschreven zonder compromissen te maken. Vooruit met de geit en slacht ze op het altaar van de Gehoornde die met een goedkeurend alziend oog vanuit het door onze landgenoot Christophe  Szpajdel ontworpen gave logo toekijkt! De organisch klinkende drums hakken er in de snelle passages als een op hol geslagen naaimachine op los en toch bevat bijvoorbeeld de openende titeltrack ook opvallend veel schwung. Het wat langere “Sadistic recrucifixion” kent een dynamische songstructuur terwijl “Rites of the black mass” dan weer een tergend traag repetitief death/doom-nummer is waarbij door de mangel gehaalde heldere proclamerende zang een liturgie verkondigt. Deze afwisseling zorgt ervoor dat ik Walpurgia een pak beter trek dan veel genregenoten. Als oude rukkers als Blasphemy, Beherit of Bestial Warlust uw meug zijn, moet je Walpurgia zeker eens checken.

JOKKE: 77/100

Walpurgia – Altar of the goatbaphomet (Regain Records/Helter Skelter 2020)
1. Altar of the goatbaphomet
2. Anomalistic orgies of the mephistopheles
3. Sadistic recrucifixion
4. Rites of the black mass
5. Desecration ritual

Ruin Lust – Choir of Babel

De vernietigingsdrang van het uit New York opererende Ruin Lust is ontembaar want slechts één jaar na “Sacrifice” slaat de band opnieuw toe. Dat is vrij snel als je weet dat er tussen de voorganger en het “self titled” debuut een gat van zes jaar lag. “Choir of Babel” is de titel die de derde langspeler meekreeg, hoewel de plaat – zoals gewoonlijk – op een compact klein half uurtje afklokt. 20 Buck Spin is het nieuwe label van dienst. Het kwartet met persoonlijke drumheld Michael Dale Rekevics (o.a. Vanum, Fell Voices, Yellow Eyes en Vilkacis) in de gelederen moet het niet hebben van subtiliteiten of vernuft want de vijf songs worden met een barbaarse furieuziteit op ons afgevuurd. De geur van dood en verderf druipt eraf en hoewel er zeker een bestiaal war metal-randje aan de verstikkende death metal hangt, is dit niet onlosmakelijk verbonden met hersenloos geram want de dreigende songs zijn complexer van aard dan je op het eerste gehoor zou denken hoewel getriggerde drums, duizend breaks per minuut en “mama, kijk wat ik kan”-toestanden nu ook weer niet aan Ruin Lust besteed zijn. Vooral het bijna negen minuten durende “Rite of binding” is een aanbeveling. In deze afsluiter worden woeste death metal passages opgevolgd door lang doordenderende doomy gitaaraanslagen waarin onheilspellende drum mokerslagen en diepe growls op tijd en stond uw woning op haar grondvesten doet daveren. “Choir of Babel” is doodsmetaal voor de liefhebbers van de veteranen en oervaders van de scene waarbij je een half uurtje lang kan raggen en blazen en het kot verbouwen….voor zover dat tijdens het openende titelnummer al niet als een kaartenhuisje ingestort is.

JOKKE: 79/100

Ruin Lust – Choir of Babel (20 Buck Spin 2020)
1. The choir of Babel
2. Prison of sentient horror
3. Worm
4. Bestial magnetism
5. Rite of binding

Mystifier – Protogoni mavri magiki dynasteia

Ik ken maar weinig metal bands uit Latijns-Amerika die ik goed vind. Het Braziliaanse Mystifier is een grensgeval. Ook al zijn ze al meer dan dertig jaar actief, is dit nog maar hun vijfde langspeler en dat zou je niet zeggen van “Protogoni mavri magiki dynasteia“… een eigenschap die zowel positief als negatief is. Het goede aan dit album is dat het verbazingwekkend fris klinkt in al zijn duisternis. De donkere atmosfeer die het album uitademt is tastbaar en transporteert je prompt naar de jaren negentig. Het slechte is dat het teveel lijkt alsof ze niet meer hebben gerepeteerd sinds diezelfde jaren negentig. Technisch gezien is het album geen hoogvlieger, de simpele drums en cliché gitaren combineren dan wel goed met het goedkope synth geluid, het is nou niet een geweldig voorbeeld van geweldige moderne metal muziek. En toch… heeft het echt iets. Ze worden wel eens het Zuid-Amerikaanse Rotting Christ genoemd en dat past ook wel bij dit album, en niet enkel vanwege de vrij onnozele Griekse titel. Waar een band als Rotting Christ voor mij amper nog iets maakt wat op een degelijk nummer lijkt, hebben deze heren, in hun compleet negeren van hedendaagse muzikale eisen, iets afgeleverd waar ik stiekem warm van loop. Mid-tempo black/death metal met keyboards en een compacte productie. Mystifier levert met hun nieuwe album een stukje Zuiderse mystiek af die ondanks de vervaldatum zeker nog goed te verteren valt.

Xavier: 80/100

Mystifier – Protogoni mavri magiki dynasteia (Seasons Of Mist 2019)
1. Protogoni mavri magiki Dynasteia
2. Weighing heart ceremony
3. Witching lycanthropic moon
4. Akhenaton (Son mighty sun)
5. Six towers of Belial’s path
6. Demoler las torres del cielo (en nombre del diablo)
7. Soultrap sorcery of vengeance
8. (Introcucione d’la melodia mortuoria) Thanatopraxy
9. Al Nakba (666 days of war)
10. Chiesa dei bambini molestati

Serpent Mass – Mass of the serpent

Er is weer heel wat activiteit in de Belgische black metal-scene en daar zijn we bij Addergebroed heel blij mee. In navolging van Medieval Prophecy Records is er nu in de vorm van het Belgisch/Duitse Haunted by Ill Angels-label nog een nieuwe speler bij die diep in de krochten van de vaderlandse ondergrond spit om beloftevolle acts naar boven te halen. De eerste (cassette)release waar het label ons mee verblijdt, is er één van het Gentse Serpent Mass. De aliassen van de bandleden (J. Witchfvkker, J. Deathhammerer en M. Bestial Nekromancer) verraden meteen in welke hoek van het genre we het trio kunnen situeren en ook de allesbehalve subtiele songtitels laten niets aan de verbeelding over. Serpent Mass spuwt zeventien minuten lang een primitieve DIY-black metal sound uit waarin heel wat invloeden van war metal te horen zijn, vooral in een nummer als “Denunciation of Christ, bastard son of a worthless God“. Normaal gezien zijn we niet zo voor deze bestiale klanken te vinden, maar in het geval van Serpent Mass blijf ik toch getriggerd worden door deze barbaarse vuiligheid. Hoewel de nummers geen technische hoogstandjes laten horen, zijn ze toch minder eenvoudig en rechtlijnig dan wat er doorgaans door de vele Blasphemy- en Beherit-worshippers geproduceerd wordt. En ook de vocalen vertonen meer afwisseling dan wat er in deze muzikale niche gangbaar is. Het gebruik van keyboards voegt in “Grand conjuration of the master of the revolted, Lucifer” een sacraal sfeertje toe wat erg gesmaakt wordt. Toffe eerste release van Haunted by Ill Angels en we kunnen weeral op speurtocht gaan naar de identiteit van dit trio.

JOKKE: 75/100

Serpent Mass – Mass of the serpent (Haunted by Ill Angels 2019)
1. Hypnotic invocation / Unholy communion, feed upon the naked bitch
2. Denunciation of Christ, bastard son of a worthless God
3. Midnight’s deathslut
4. Grand conjuration of the master of the revolted, Lucifer

Blue Hummingbird On The Left – Atl Tlachinolli

De in Zuid-Californië actief zijnde Black Twilight Circle zal de meeste Addergebroed-lezers ondertussen wel niet meer onbekend in de oren klinken. Dit zootje muzikanten onder leiding van Eduardo Ramírez en gelinkt aan diens Crepúsculo Negro-label spreekt tot de verbeelding van menig extreem muziekliefhebber. De teksten en de muziek van veel bands uit deze kliek is doordrongen van de Azteken (Mexica)-cultuur. Eén van de beste compilaties van BTC-bands verscheen in 2016 onder de noemer “Desert dances and serpent songs” en bevatte bijdrages van Volahn, Shataan, Arizmenda en Kallathon. Die laatste bracht vorig jaar een split uit met Blue Hummingbird On The Left wat de Engelse naam is van de Azteekse god Huitzilopochtli. Negen jaar na haar oprichting brengt die laatste onder de naam “Atl Tlachinolli” nu haar debuut uit. Nu is Blue Hummingbird On The Left niet meteen mijn favoriete band uit de BTC-stal, maar toch mag deze langspeler er zijn. Voor mij persoonlijk heeft de met thrash-metal geïnfuseerde black van het kwartet soms te veel war metal-trekjes waarbij het eentonig hakkend drumspel van drummer/gitarist Yayauhqui (Ramírez’ schuilnaam in dit geval) in nummers als “Sun / War club” en “Life death rebirth” me in dat geval al snel verveelt. De afwisseling tussen opzwepende riffs in het woeste “Storms” en meer melodieuze nummers houdt het gelukkig toch interessant. In het einde van “Blood flower” ontwaren we bijvoorbeeld een Bölzer-achtige melodie en het mid-tempo “Precious death” en “Tenochtitlan” zijn met hun mooie gitaararrangementen melodieuzer, fijngevoeliger en meer atmosferisch van aard. En dan zijn er ook nog de tal van inheemse instrumenten en mysterieuze klanken die als water doorheen vurige songs als “Southern rules supreme – Moon” en “Rain campaign” kronkelen, wat een authentiek karakter aan de muziek geeft, vooral wanneer zanger Tlacaelel zijn fluit boven haalt. De oorlogsgoden worden weer tot leven gewekt in “Hail Huitzilopochtli” en geëerd voor het bewaken van de eigen cultuur ten opzichte van indringers. Hoewel “Atl Tlachinolli” door de knipogen naar de Zuid-Amerikaanse bestial black metal-scene niet honderd procent my cup of tea is, is dit door de muzikale afwisseling en het eigen karakter toch een onderhoudende plaat.

JOKKE: 75/100

Blue Hummingbird On The Left – Atl Tlachinolli (Iron Bonehead/ Nuclear War Now!/Crepúsculo Negro 2019)
1. Sun / War club
2. Blood flower
3. Precious death
4. Hail Huitzilopochtli
5. Rain campaign
6. Life death rebirth
7. Tenochtitlan
8. Storm
9. Southern rules supreme – Moon

Embrace Of Thorns – Scorn aesthetics

Toen ik als ukkie van 11 jaar de mysterieuze wereld van black metal ontdekte, was mijn blik vooral op het hoge noorden gericht. Ik vond het toen nogal een ridicuul idee dat deze duistere muziek ook in mediterrane landen zou worden gespeeld. Ik heb me met andere woorden nooit echt ondergedompeld in de oervaders van bv. de Griekse scene zijnde Rotting Christ, Necromantia, Varathorn, Kawir en Zemial. Stom natuurlijk. In de latere, meer occulte exploten van deze scene (Acherontas, Acrimonious, Serpent Noir, Thy Darkened Shade, …) ben ik beter thuis. Embrace Of Thorns heeft met haar mix van black, death en bestial war metal echter nooit in een bepaald hokje gepast. De band is sinds 1999 actief, na een jaartje eerder onder de naam Requiem geopereerd te hebben. Sinds de naamsverandering was de band vrij consistent qua muzikale output. Nu heeft het iets langer dan normaal geduurd, maar vier jaar na “Darkness impenetrable” valt het nieuwe “Scorn aesthetics” nu toch op de deurmat. Er is bitter weinig veranderd in het receptuur van de band want hun black metal wordt nog steeds met een zeer fikse scheut death metal en een snuifje war metal op smaak gebracht. Zo hoor je in opener “The wanderer and his shadow” ongetwijfeld de invloed van Morbid Angel doorschemeren. De vocalen klinken dan ook wat dieper en de sound wat zwaarder (hoor die bas maar eens ronken) dan de doorsnee black metal band. Melodieuze partijen en mid-tempo nummers (bijvoorbeeld “Reducto ad absurdum” dat een Deströyer 666-achtige solo bevat) worden afgewisseld met beukende dubbele basritmes (“Mutter aller Leiden” of de titeltrack) of opzwepend snel geschut. “In our image, after our likeness” is met haar negen minuten speeltijd en ingebouwde spoken word-samples de langste en meest epische track van het album. Met de dynamiek zit het alvast helemaal snor. Volgens de heren is het feit dat ze de voorbije twintig jaar voor velen noch vis noch vlees waren, de verklaring voor het feit dat de band nog vrij diep in de underground verscholen zit. Hoewel Embrace Of Thorns nog nooit zo goed geklonken heeft en er best een paar knallers op “Scorn aesthetics” prijken (“Stoking the fire of resentment” en de opener), kan ik me in deze redenering slechts deels vinden. Een grotere oorzaak voor hun onbekendheid is het songmateriaal dat niet genoeg blijft plakken en te weinig beklijft. Het niveau van de aangehaalde referentiebands (voeg hier gerust ook oude Celtic Frost, Dissection en Incantation aan toe) wordt dan ook nergens geëvenaard.  De songschrijvers Herald of Demonic Pestilence en Archfiend DevilPig zullen dus nog een tandje moeten bijsteken als ze echt potten willen breken.

JOKKE: 72/100

Embrace Of Thorns – Scorn aesthetics (Iron Bonehead Productions 2018)
1. The wanderer and his shadow
2. Mutter aller Leiden
3. Reducto ad absurdum
4. Stoking the fire of resentment
5. Scorn aesthetics
6. In our image, after our likeness
7. Wolf uncaged _ Prometheus unbound

Blue Hummingbird On The Left/Kallathon – Camino de guerra

Eindelijk hebben wij Europeanen de mogelijkheid om enkele bands van de beruchte Black Twilight Circle aan het werk te zien want een package bestaande uit Volahn, Arizmenda, Blue Hummingbird On The Left en Dolorvotre doet deze maand ondermeer de Lage Landen aan. Naar aanleiding van dit heuglijke gebeuren verschijnen er twee splits op het Crepuscúlo Negro label dat zowat alle releases van dit clubje gelijkgestemde zielen uitbrengt. Leider van de bende is Eduardo Ramírez die – onder verschillende pseudoniemen – in de line-up van heel wat bands opduikt. Zo ook bij de twee clubleden die we horen op de “Camino de guerra” split. Bij Blue Hummingbird On The Left is hij onder de alias Yayauhqui als drummer en gitarist te horen terwijl hij als Volahn (vernoemd naar zijn hoofdband) bij Kallathon enkel als drummer actief is. Blue Hummingbird On The Left valt het best te omschrijven als bestiale war metal en bezingt de oude Mexica oorlogsgod Tenochtitlan. Het opzwepende “Camino de guerra” knalt aan een rotvaart diep, krachtig en met een uitstekende organische drum sound uit de boxen. Temidden deze schuimbekkende herrie is plots ruimte voor een melodieuze lead gitaar en solo wat eigenlijk niet misplaatst is. Naar ’t schijnt maakt deze band vooral live brokken. Benieuwd dus wanneer ze Magasin 4 aandoen. Kallathon kennen we al van de vierdelige “Desert dances and serpent sermons” split waarop we heel wat invloeden uit traditionele Mexicaanse muziek in hun black metal terug hoorden. Hoewel deze op “Night fell over the flames” verdwenen zijn, is de band er door haar intrigerende melodieuze gitaarleads wel op vooruit gegaan. Tevens klinken warme basklanken duidelijk door de schelle zwartmetalen gitaarriffs heen. Interessante split!

JOKKE: 81/100 (Blue Hummingbird On The Left: 80/100 – Kallathon: 82/100)

Blue Hummingbird On The Left/Kallathon – Camino de guerra (Crepúsculo Negro 2018)
1. Blue Hummingbird On The Left – Camino de guerra
2. Kallathon – Night fell over the flames

Wode – Servants of the countercosmos

Het uit Manchester afkomstige Wode debuteerde vorig jaar sterk met haar eerste langspeler. Ondertussen werd Vendetta Records ingeruild voor Avantgarde Music en verscheen enkele weken geleden de opvolger getiteld “Servants of the countercosmos“. Deze was min of meer aan mijn aandacht voorbij gegaan maar dankzij Ondergronds werd ik op de release attent gemaakt vermits ze het Engelse kwartet wisten te strikken voor een show in de Antwerpse Music City. Tijdens de ontzettend strakke performance (wat een drummer!) viel me op dat Wode haar nummers live met een zekere gejaagdheid brengt – wat me op plaat niet opgevallen was – en dat er best wel wat war metal-invloeden in de sound verweven zitten. De nieuwe plaat telt opnieuw zes songs maar tikt toch op een kwartier minder speelduur af. Buiten het epische, negen minuten durende “Chaosspell” werd met andere woorden gekozen voor compacte songs waarin de black metal basis opgefleurd wordt met de nodige death en thrash metal riff-infusies waarbij grootheid Absu meermaals in mijn gedachten voorbij galoppeert. Het aanstekelijke “Celestial dagger” heeft dan weer meer weg van zwartgeblakerde punk terwijl in de titeltrack de Dissection-geest overduidelijk rondwaart. Vermeldenswaardig is dat er op en tijd en stond de nodige chaotische solo’s voorbijvliegen en dat de luisteraar door het moordend hoge tempo pas bij de akoestische klanken van het afsluitende “Undoing” de nodige rust gegund wordt. Wode is een band die in de overvolle underground reeds een eigen plaatsje heeft weten opeisen middels haar no-nonsense attitude en twee sterke platen.

JOKKE: 85/100

Wode – Servants of the countercosmos (Avantgarde Music 2017)
1. Crypt of creation
2. Celestial dagger
3. Temple interment
4. Servants of the countercosmos
5. Chaosspell
6. Undoing