werewolf records

Mooncitadel – Night’s scarlet symphonies

Ein-de-lijk verschijnt er een langspeler van het Finse Mooncitadel! We hebben er even op moeten wachten als je weet dat de band sinds 2007 actief is, zij het de eerste zeven jaar onder de noemer Empire of Tharaphita waarmee twee demo’s en een split met Drowning The Light uitgebracht werden. In 2014 besloot alleenheerser Stormheit zijn queeste al Mooncitadel verder te zetten en een jaar later werd drummer Forthcaller of Black Gnosis and the Ancient Hyperborean Spirit (what’s in a name?) aangetrokken. Het duo bracht in 2016 de demo “As nightwind embraced and the shadows caressed” uit en twee jaar later volgde nog een compilatie. En nu dus langspeeldebuut “Night’s scarlet symphonies” waarop Mooncitadel’s epische sound nog steeds 100% intact is gebleven maar naar een hoger niveau richting stardom werd geheven. De acht composities roepen allerhande middeleeuwse beelden op die zin doen krijgen om zwaard en maliënkolder vanonder de mottenballen te halen en buiten wat schorremorrie en corona-overtreders in de pan te gaan hakken. Het zwartmetaal van de heren klinkt op en top Fins en de werkelijk adembenemende gitaar- en overvloedige keyboardmelodieën schitteren van de triomfantelijkheid. De voeten van de drummer (ik ga zijn alias heus niet nogmaals neerpennen) trappelen meermaals als een bezetene op de basdrumpedalen en die snelle passages werken aanstekelijk om de nekspieren op los te gooien, zeker als er in opener “Nightwind was the passage between the worlds” ook een zwartgeblakerde heavy metalriff afgevuurd wordt. Maar net zo goed slaat de woelige razernij in een nummer als “Of luniolatry and hierophany” plots in majestueuze mid-tempo grootsheid om. Het riffwerk en de folkinvloeden roepen heel wat heroïeke gevoelens op zoals een Hades dat zes- à zevenentwintig jaar geleden ook kon en in het bijwijlen galopperende “Whispering cry of magick undying” wordt het heidense karakter middels heroïsche heldere gezangen nog extra in de verf gezet. Bathory is natuurlijk ook nooit veraf. De hele productie en sound van “Night’s scarlet symfonies” ademen trouwens een heuse jaren ’90 Grieghallen atmosfeer uit, iets wat we alleen maar kunnen toejuichen. Het is voor een band als Mooncitadel en diens old school pagan symfonische black dat het woord ‘episch’ in het woordenboek opgenomen werd. Mooncitadel en diens acht vuurrode nachtelijke symfonieën krijgen de eer om op de valreep van 2020 mijn jaarlijst binnen te walsen.

JOKKE: 90/100

Mooncitadel – Night’s scarlet symphonies (Werewolf Records 2020)
1. Nightwind was the passage between the worlds
2. I am the voivode of timeless empires
3. Dweller of the lotus moon
4. Of luniolatry and hierophany
5. Ablaze my heart with falling stars
6. Whispering cry of magick undying
7. Monumental silvery thorns
8. Night’s scarlet symphonies

Förgjord – Laulu kuolemasta

Wie al eens een plons in één van de duizenden meren van Finland neemt, zal op de bodem ongetwijfeld de naam Förgjord wel al eens tegengekomen zijn. Deze Finse band met Zweedse naam voor “vernield” is al sinds midden jaren ’90 actief – zij het onder tal van andere namen – maar pas rond de eeuwwisseling begonnen er releases naar boven te borrelen. Vanaf de derde langspeler getiteld “Uhripuu” en tevens de eerste voor Werewolf Records, begon de band rond stichtend lid en snarenplukker (zowel de dikke als de dunne) Valgrinder (o.a. ook actief bij Marras) op te vallen. Sindsdien verscheen er aan een hoog tempo output want vorig jaar was er nog “Ilmestykset” en een goed jaar later dus weeral de vijfde langspeler die de titel “Laulu kuolemasta” meekreeg. De albumtitel betekent zoveel als “lied over de dood” en de plaat behandelt dit onderwerp dus ook conceptueel. De dood heeft immers verschillende gezichten. Als je de dood leert accepteren en je angst ervoor wegneemt, kan je een vrij leven leiden. Maar de dood kan ook de ultieme straf vormen of een oneindige nietigheid inluiden. Voer om even stil bij te staan. Vergeleken met de door orgelklanken opgewekte melancholie van voorganger “Ilmestykset“, is “Laulu kuolemasta” esthetisch gezien een meer bevrijdende plaat, waarbij de Finnen ook meer sombere en rockende territoria verkennen maar wel zoals steeds met een acute mystiek die de 46 minuten durende plaat als een aanhoudende mist bedekt. Elk van de acht nummers en twee spookachtige intermezzi met akoestische of ambientklanken stralen een bedrieglijke en smerige aanstekelijkheid uit die inherent is aan Finse black. Zelfs zonder hun moedertaal te kennen, begin je al snel mee te neuriën. De soms lange nummers worden gradueel opgebouwd door middel van langzame meanderende intro’s totdat de muziek op volle toeren draait en blastbeat-gewijs tot een apotheose leidt. De mix is aan de grofkorrelige kant, maar laat dat de pret vooralsnog niet drukken. Liefhebbers van Finse black weten wat doen.

JOKKE: 76/100

Förgjord – Laulu kuolemasta (Werewolf Records 2020)
1. Laulu murtuvan niskan
2. Ihtiriekko
3. Surman virta
4. Kostonhetki
5. Kylmyys
6. Polkuni päässä
7. Kaksi kiveä
8. Ruotta 04:28
9. Finlandia
10. Veljessurma

Faustian Pact – Outojen tornien varjoissa

Het verhaal over de Duitse magiër en medicus Johann Faust die een pact met de duivel sloot, is u allicht bekend. Het inspireerde deze Finse jongens in 2007 tijdens de zoektocht naar een geschikte bandnaam voor hun black metal-bandje. Er werden jaar na jaar drie demo’s ingeblikt maar in 2010 was ‘het kokeneten gedaan’. Tot nu…want een decennium later zijn de heren uit hun winterslaap getreden en is het tijd voor een volwaardige langspeler die de titel “Outojen tornien varjoissa” meekreeg. Als toverfluitjes, vrouwelijke vocalen, heldere zangkoortjes en tonnen keyboards uw ding niet zijn, moet je hier misschien best ook stoppen met lezen. Faustian Pact klinkt immers behoorlijk gedateerd. Dit is het type black metal dat rond de milleniumwisseling behoorlijk fout klonk en dankzij een label als Last Episode op de mensheid losgelaten werd. Hoe grimmig het trio ook probeert te klinken, de romantische melodieën, fantasy-toetsen en het vrouwelijk gekweel toveren deze plaat in een black metal-musical met een té groot Studio 100-gehalte. Het is er bij momenten zwaar over net zoals de beschrijving van de rol die de heren spelen of wat dacht u van Octus (‘gnarling sorcery-poetic recitations of the gormenghastian towerspeech’), Morthum (‘fluttering stringmastery of the cape-willed shapes’) en Kathral (‘aristocratic pounding of the nontraditional towers and bizarre shadows’)? Héél soms (“Myytti Am’Khollenin kuninkaasta“, “Loitsupuut“) weten de symfonische elementen wel de juiste keizerlijke snaar te raken, maar té regelmatig verzandt het geheel in tenenkrommende circustoestanden. Het kan toch echt niet de bedoeling zijn om polonaises te dansen op black metal? Ofwel? Luister en huiver: “Kuulas musta aika“. Wie echter verzot is op frivole tierlantijntjes en tonnen middeleeuws aandoende toetsen, zal van deze black metal musical smullen. Ik wou elke luisterbeurt na twee nummers de zaal uitlopen.

JOKKE: 55/100

Faustian Pact – Outojen tornien varjoissa (Werewolf Records 2020)
1. Saastainen valo lintutornissa
2. Myytti Am’Khollenin kuninkaasta
3. Kuulas musta aika
4. Loitsupuut
5. Rauniopuhetta
6. Keihäsrinta
7. Valottomien askelten takana
8. Askeesikuun luolissa
9. Yön viittojen saleissa
10. Viimeisen tyrannin silmä

Kalmankantaja – Nostalgia I: Bones and dust / Nostalgia II: My kingdom

Je hebt van die artiesten die niet stil kunnen zitten. En dan heb je Grimm666, de multi-instrumentalist, van onder andere Kalmankantaja, een project met een discografie die op negen jaar tijd groter is geworden dan mijn mannelijkheid. Ok, slecht voorbeeld, maar de lijst met releases is echt wel lang. Releases van Kalmankantaja, niet van… Hoe dan ook, is het best indrukwekkend om in een enkel jaar tijd meerdere full-lengths te produceren. Zeker als die geen bagger blijken te zijn. Ik heb het zeker al eens geschreven hier dat de Finnen een unieke gave lijken te bezitten om nummers op een geweldige manier te construeren door middel van variaties op een thema en dat is bij dit project niet anders. Alleen liggen de liedjes verspreid over twee albums. “Nostalgia I: Bones and dust” is een trage release die voortkabbelt in een bedding van black, doom en ambient invloeden. Zowel qua sound als riffing doet het meteen denken aan “Filosofem” van Burzum gemengd met sporadische vlagen van Forgotten Tomb, Summoning, Moonsorrow en Swallow the Sun. De melodie blijft grotendeels in hetzelfde motief dat wisselt tussen mineur en majeur, maar ontwikkelt op interessante wijze. Dat gezegd zijnde is het niks voor mensen die zich snel gaan vervelen. Dit zet in op sfeer en niet op spanning. “Nostalgia II: My Kingdom” begint ook traag en met dezelfde invloeden. Geleidelijk aan echter krijgt dit deel wat meer stoom en afwisseling. Af en toe een meer pompende riff, die helaas niet lang genoeg blijft duren of echt ergens heen gaat. In zijn geheel is het echter een voortzetting van “Nostalgia I” en daarom begrijp ik de opsplitsing hier niet echt. Nummertje weglaten en op één schijf pleuren was beter geweest. Is nou niet alsof de man verlegen zit om een uurtje muziek meer of minder. Vandaar ook dat het hier als een enkele release behandeld wordt. De productie is rauw, maar geslaagd. De klankkleur ouderwets en toch hedendaags. Iets wat me steeds vaker opvalt bij metal vandaag. De vocalen zijn wat doods, omdat ze eigenlijk slechts bestaan uit wat klinkt als geprevel in een kristalmicrofoon. Jammer, want de zang is het enige wat heer Grimm666 heeft uitbesteed. Lijkt me dat je zo een fletse prestatie met effecten dan ook meteen zelf kan leveren. De releases zouden deel moeten uitmaken van een reeks tribute materiaal, opgedragen aan de muzes van de componist. En daarom klinken ze inderdaad een beetje anders als de andere werken van Kalmankantaja. Met iets meer epiek, zonder enigszins opbeurend te zijn. Nu heb ik de hele back catalogue nog niet gehoord, dus moet ik het woord van het Internet nemen, want voor mij klinkt het als een natuurlijke evolutie waarbij metal meer achterwege wordt gelaten. Het is indrukwekkend hoeveel sfeervol en degelijk materiaal sommige mensen kunnen blijven scheppen. Iets wat ik bewonder bij dit soort projecten, maar soms moet je echt luidop kunnen zeggen dat minder ook meer kan zijn.Ultieme aanrader voor liefhebbers van sfeervolle black/doom metal die niet snel op hun uurwerk kijken.

Xavier: 81/100

Kalmankantaja – Nostalgia I: Bones and dust (Wolfspell Records 2020)
1. Bones and dust pt. 1
2. Bones and dust pt. 2
3. Bones and dust pt. 3
4. From the night

Kalmankantaja- Nostalgia II: My kingdom (Wolfspell Records 2020)
1. No God, no love
2. Soulless
3. My kingdom pt. 1
4. My kingdom pt. 2

Vargrav – Reign in supreme darkness

Nostalgische zielen, we zijn met velen in het black metal-wereldje. Er zijn wel enkele bands die met norse blik vooruit kijken, maar het gros van de blekkies speelt toch gretig in op die geromantiseerde begindagen van het genre. Het Finse Vargrav is zo’n band. Vorig jaar beleefden we dan ook heel wat plezier aan diens debuut “Netherstorm” dat ons terug katapulteerde naar het midden van de jaren ’90 toen symfonische black metal-platen als “Stormblåst“, “In the nightside eclipse“, “Seen through the veils of darkness“, “The sad realm of the stars“, “Dancing through the palace of the ungodly beauty“, “…Memoriam draconis” en “Witchcraft” op mijn slaapkamer door de speakers van mijn stereoketentje – dat ik voor mijn plechtige communie had gekregen – knalden. V-Khaoz – de man achter Vargrav en met een palmares aan bands zoals Oath, Azaghal, Druadan Forest, Hin Onde en Kalmankantaja een veteraan in de Finse black metal-scene – smeedt het ijzer terwijl het heet is, want in de vorm van “Reign in supreme darkness” ligt er al een opvolger klaar. Nadat de symfonische toetsen van de intro tot epische proporties aangezwollen zijn, maken de nocturne klanken van “The glory of eternal night” zich van ons meester. Dit nummer was – samen met een coverversie van Emperor’s “Ancient queen” reeds te horen op de appendix-EP die het debuut vergezelde. Vanaf “Dark space dominion” krijgen we dan nog zes nummers lang écht nieuw werk te horen dat in het verlengde ligt van “Netherstorm” met iets meer ruimte voor dynamiek. De middeleeuwse, mysterieuze en treurige keyboardklanken eisen als vanzelfsprekend de hoofdrol op binnen deze symfonische niche, maar alles staat of valt dan ook met de kippenvelfactor en die blijft spijtig genoeg toch deels achterwege. Zeker de eerste luisterbeurten blijft de symfonische mayonaise niet erg plakken. Het is pas na meerdere onderdompelingen in deze opperste duisternis dat de melodieën zich in je onderbewustzijn nestelen. In bijna elk nummer waart de echo van oude-Emperor rond, maar met de keizer van het genre kan Vargrav zich niet meten en dat gaat waarschijnlijk ook nooit gebeuren. Misschien dient er meer tijd genomen te worden voor het schrijfproces? Toch is “Reign in supreme darkness” een aanrader voor keyboard fetisjisten en wekte het plaatje nostalgische gevoelens los. Back to the nineties!

JOKKE: 81/100

Vargrav – Reign in supreme darkness (Werewolf Records 2019)
1. Intro – Et in profundis mysteriis operta
2. The glory of eternal night
3. Dark space dominion
4. In streams from great mysteries
5. As the shadows grow silent
6. Crowned by demonstorms
7. Godless pandemonium
8. Arcane stargazer

Morgal – Morgal

De laatste tijd lijkt de Finse black metal-scene weer springlevend te zijn, hoewel de meeste releases die ik gehoord heb niet boven de middenmoot uitsteken. Wat me wel kon bekoren is de nieuwe EP van Morgal, een vervaarlijk uitziend trio dat hels kabaal maakt waarin de spirit van jaren ’80 heavy metal en jaren ’90 black metal doorheen waait. Straf als je weet dat twee-derde van de line-up nog geen twintigers zijn en de band in 2014 opgericht werd. Deze EP is niet de eerste release van de Finnen, maar het voorgaande werk is zó gelimiteerd (debuut “Käärmesielu” kwam op slechts twintig exemplaren uit) dat de kans klein is dat iemand van jullie er iets van in huis heeft. Dat deze jonkies uit Finland komen, is trouwens niet zo duidelijk te horen want de sound neigt eerder naar die van buurland Zweden. Vooral een band als Naglfar kan als referentie dienen. Het zijn de melodieuze leads van gitarist Crusher die immers een Zweeds karakter geven aan de raggende old school herrie van Morgal en de hoge krijsende keelklanken van zanger/bassist Lord Warmoon lijken als twee druppels water op die van Jens Rydén, oud Naglfar zanger. Het tempo op deze EP ligt hoog zodat de vier nummers er in nog geen kwartier tijd worden doorgejaagd. Dat zal wel deels aan het jeugdig enthousiasme van de bandleden te wijten zijn, maar toch klinkt het geheel bij momenten wat té gejaagd en lijkt vooral drummer SS Exiler sneller te willen spelen dan hij eigenlijk kan (dat komt ervan als je zo nodig met een iets té gestrekte foute arm op de bandfoto wil). Deze kritiek terzijde is dit een explosief EP’tje van een band die nog wel wat moois in haar mars kan hebben.

JOKKE: 72/100

Morgal – Morgal (Werewolf Records/Hells Headbangers 2018)
1. Blood for Atazoth
2. Mistress of blood
3. The black goddess
4. Warcry of the vampire

Vargrav – Netherstorm

Symfonische black metal klinkt sommigen waarschijnlijk nogal vies in de oren maar back in the days kwamen er onder deze noemer toch enkele klassiekers uit (Limbonic Art’s “Moon in the scorpio“, Gehenna’s “Malice“, Dimmu Borgir’s “Stormblast“, Emperor’s “In the Nightside eclipse“, Ancient’s “The cainian chronicle“, …). Het was pas gedurende de foute Duitse Last Episode jaren dat deze term een wrange nasmaak kreeg door allerlei derderangs bandjes met Mystic Circle op kop. Het was dan ook een tijdje cool om een sticker “no keyboards were used during the recording process” op je album aan te brengen. Toch zijn er bands die in deze stijl nog onderhoudende platen weten afleveren en het Finse Vargrav is één van hen. Debuut “Netherstorm” kan dan ook als een blast from the past doorgaan want dit album katapulteert de luisteraar terug naar de hoogdagen van spannende symfonische black metal waarbij obese synth-lagen een middeleeuwse majestueusheid en grandeur creëren. Natuurlijk zijn er dikke knipogen naar de reeds eerder aangehaalde bands en bij toevoeging Obtained Enslavement en Abigor, maar daar maken we nu eens geen punt van. Zeker als dat krakers oplevert zoals het snelle “Shadowed secrets unmasked” waarin ook met de vocalen geëxperimenteerd wordt. In “Ethereal visions of a monumental” gaat dat zelfs zó ver dat het even lijkt alsof R2-D2 meezingt. “Limbo of abysmal void” klinkt in eerste instantie trager en meeslepender van karakter, maar ontbindt toch ook al snel haar demonen middels ijselijke riffs, blastende drums en grootse keyboardpartijen. Het is het tien minuten overschrijdende “Obidient intolerant ensnared” dat mid-tempogewijs een ode brengt aan de melancholie van lang vervlogen tijden. Als kers bovenop de taart, die uit vijf lange songs en een outro bestaat, krijgen we nog twee bonus tracks voorgeschoteld waarvan “The glory of eternal night” in oude Emperor-stijl een ode vormt aan de nachtelijke magie en “Ancient queen” natuurlijk oorspronkelijk door deze keizers van de symfonische black metal geschreven werd. Deze coversong prijkt op een aparte 7″ die bij de plaat meegeleverd wordt. Ik heb me kostelijk geamuseerd met dit “Netherstorm” en verwacht dat vele nostalgische zielen dat mee met mij zullen doen.

JOKKE: 84/100

Vargrav – Netherstorm (Werewolf Records 2018)
1. Netherstorm
2. Shadowed secrets unmasked
3. Limbo of abysmal void
4. Etherial visions of a monumental
5. Obidient intolerant ensnared
6. Outro
7. The glory of eternal night (bonus)
8. Ancient queen (bonus Emperor cover)