Hoewel Tsatthoggua nooit dezelfde bekendheid bereikte als sommige van hun tijdgenoten in de blackmetalscene, hebben ze toch een cultstatus verworven onder fans van extreme metal. Hun combinatie van snelheid, agressie en controversiële thema’s maakte Tsatthoggua tot een unieke act binnen het genre. In de loop der jaren hebben voormalige leden van de band aan verschillende andere muzikale projecten gewerkt, maar Tsatthoggua blijft toch een bijzonder hoofdstuk in de geschiedenis van Duitse black metal. Na in de tweede helft van de jaren ’90 twee erg verdienstelijke albums te hebben uitgebracht trokken de perverten van Tsatthoggua de deuren van hun SM-kelder in 2000 plotsklaps dicht.

In 2019 werden de lederen kappen en zweepjes vanonder de mottenballen gehaald. Er volgden reissues van “Hosanna bizarre” (1996) en “Trans cunt whip” (1998) en in de vorm van “Hallelujah messiah” kreeg ook obscuurder spul van hun demo en EP een tweede leven. Tsatthoggua kroop na een lange afwezigheid ook terug met de originele line-up het podium op en anno 2024 achtten de heren de tijd rijp om met langspeler nummer drie, “We are God“, naar buiten te komen. Een plaat die naar aloude traditie via Osmose Productions verschijnt en, althans voor de goegemeente, shockerend artwork bevat.

De keyboards die de composities van “Hosanna bizarre” mee vorm gaven werden op “Trans cunt whip” in de ijskast gestoken, maar maken op “We are God” terug hun opwachting, ook al is het heel subtiel in ondermeer de albumopener. De licht chaotische extreme metal van dit Duitse rariteitencabinet sluit anno 2024 eigenlijk het meest aan bij het fantastische “Trans cunt whip“. Nog steeds moeten songs als opener “Master morality” en het in het Duits vertolkte “Vorwärts Vernichter” niet onderdoen voor het snelle Marduk-werk, een band waarmee ooit een legendarische tournee ondernomen werd. Maar Tsatthoggua is deze keer ook niet vies van het nodige midtempo werk zoals te horen is in ondermeer het melodieuze “The doom-scrawl of Taran-Ish“, het wat langere “I drove my dogs (to Thule)” en het titelnummer. Het komt de dynamiek op “We are God” alleen maar ten goede.

De zware en krachtig gemasterde sound en de soms al eens wat lager gepitchte vocalen injecteren bovendien ook een hele hoop vuiligheid met een doodsmetalen of zelfs grind-randje. Er bekruipt me soms zelfs een klein beetje een Rotten Sound-gevoel. Hoewel de drummer onder de alias Lightning Bolt opereert en er absoluut niet naast mept is het gitarist Nar Marratuk die de nodige leadpartijen afvuurt die als bliksemschichten doorheen “Vorwärts Vernichter” en afsluiter “Pechmarie” scheuren. “No paradise for human sheep” bevat naast een melodieuze gitaarlead ook de nodige hoekige riffs en krijgt daardoor een machinaal randje. De mannen mogen dan wel ettelijke jaren ouder geworden zijn, het is er in elk geval niet aan te horen.

Het overrompelende gevoel waarmee “Trans cunt whip” ons destijds platwalste ontbreekt deels op “We are God” doordat er nu ook meer midtempo composities op de tracklist prijken. De grenzen der extremiteit zijn in tussentijd ook niet op hun plaats blijven liggen natuurlijk. Maar het doet wel goed om vast te stellen dat Tsatthoggua nog altijd bijzonder bijtend voor de dag kan komen en over ’t algemeen niet is teruggekeerd om toegevingen te doen. Al bij al is Tsatthoggua op “We are God” trouw gebleven aan de kern van diens extreme muziek en ingesteldheid van 25 jaar geleden.

JOKKE: 80/100

Tsatthoggua – We are God (Osmose Productions 2024)
1. Master morality
2. Vorwärts Vernichter
3. The doom-scrawl of Taran-Ish
4. I drive my dogs (to Thule)
5. True black love
6. No paradise for human sheep
7. Gloria extasia
8. We are God
9. Pechmarie