Hoewel Ars Veneficium nog maar toe is aan zijn tweede langspeler, zal de bandnaam nogal wat Belgen ten noorden van de taalgrens bekend in de oren klinken. Deze Limburgers timmeren namelijk al sinds 2013 langzaam aan de metalen weg uit de nationale ondergrond. Hun stijl is scherpe, Zweeds aandoende black metal. Snel en furieus, maar met voldoende gevoel voor melodie. Dat de heren een degelijke schijf bij elkaar konden schrijven was al duidelijk aan de hand van debuut full-length “The reign of the infernal king” uit 2016, maar waar die release te kampen had met een nogal dunne productie en wat speltechnische schoonheidsfoutjes, is “Usurpation of the seven” een moderne, vrij strakke plaat van formaat geworden. Eén die eigenlijk met gemak alle vorige werk overstijgt in kwaliteit. Het begint allemaal vrij klassiek met een korte ambient intro die overgaat in het razende “Wrath of life“, een track die de toon zet voor de rest van het album. Beukende blastbeats, snijdende gitaarlijnen en mid-range screams. Puik dus, al ben ik geen fan van de nogal zwevende gitaarsolo die kort voorbij komt. Volgende nummers “Devour the light” en “In sin, bred by madness” liggen in dezelfde lijn. Misschien een beetje jammer, want het – nochtans capabele – drumwerk gaat mij persoonlijk een heel klein beetje op de zenuwen werken. Dit omwille van het feit dat er te weinig nadruk ligt op het voetenwerk en er daarom iets teveel “getrommeld” wordt. Prima uitgevoerd, maar niet echt ondersteunend naar de eufonische gitaren toe. “De luiaard heerst” is een iets rustiger nummer, al is dat voor Ars Veneficium best een relatief adjectief. Opnieuw geen slecht nummer, maar toch iets te doelloos en met teveel parlando voor mijn smaak. “In the fires of eternity” is waarschijnlijk het meest toegankelijke – het is herkenbaar en afwisselend qua sfeer en tempo – nummer op deze CD en lijkt me een sterke, pompende live track in wording. Dan wordt het, voor mij althans, iets minder. De instrumentale black metal in het korte nummer “7” voelt teveel aan als filler en opnieuw wringt er iets aan de lead/solo op het eind. “Under the wings of beautiful darkness” is me net wat teveel van hetzelfde, maar een tikkeltje zwakker. Afsluiter “The flames of endless yearning” biedt dan wel wat variatie, het is helaas niet de juiste. Een opvallend pagan aandoende riff steelt daar namelijk de show, maar heeft eigenlijk geen goede plek in de rest van het nummer. En het is sneu dat het net daar, dan vrij abrupt stopt. “Usurpation of the seven” is een album waar ik een beetje mee in de knoop lig. Alles is ordelijk ingespeeld en ook de productie is kwalitatief prima. De muzikanten beheersen hun instrumenten en zijn goed in het maken van nineties Zweedse black metal. Toch zijn er kleinigheden die me na enkele luisterbeurten echt storen, zoals de nogal zwakke leads/solo’s en het gebrek aan een goed uitgewerkte basdrum. Ook zou ik de nummers misschien wat anders hebben verdeeld of de tweede helft van het album toch nog eens hebben overdacht zodat het kruid niet meteen is verschoten na de eerste tracks. Maar dat ligt misschien gewoon aan mij. Dat gezegd zijnde, blijft dit knap werk van Ars Veneficium, dat de jaren goed heeft benut om een professioneel product af te leveren dat zeker en vast internationaal gehoord mag worden.

Xavier: 78/100

Ars Veneficium – Usurpation of the seven (Immortal Frost Productions 2020)
1. Hymns Of chaos
2. Wrath of lifet
3. Devour The light
4. In sin, bred by madness
5. De luiaard heerst
6. In the fires of eternity
7. 7
8. Under the wings of beautiful darkness
9. The flame of endless yearning