Het Britse Lychgate behoort sinds hun gelijknamig debuut uit 2013 tot mijn absolute favorieten. Waar ze toen nog te klasseren vielen onder “experimentele black metal”, gaat de muziek sinds het geniale tweede album “An antidote for the glass pill” meer richting een soort technisch progressieve horror doom met black en death invloeden. Daarop werd verder gebouwd gedurende de derde langspeler “The contagion in nine steps” en nu dus ook op de EP “Also sprach Futura“. Laat me deze bespreking echt beginnen met te duiden dat dit niet voor iedereen is. De doodse dissonantie, kille kakofonie en algemene complexiteit van de muziek, die vaak in de verf worden gezet door een typerend kerkorgel, maken deze band tot iets wat – vermoedelijk – eerder mensen zal aanspreken die intensief bezig zijn met wat “ingewikkeldere” muziek. Dit zijn zeer goed uitgedachte en uitgevoerde composities die aandacht en soms geduld vereisen om op prijs gesteld te worden. Concreet over deze EP: die grijpt meer terug naar “Lychgate” en “An antidote for the glass pill” dan het vorige album. Dit hoor je letterlijk al vanaf de eerste noot waarmee het vrij korte “Incarnate” aanzet. Op het eerste gehoor zou je denken dat de bas en de orgels een chaotische tegenpool zijn voor de – in vergelijking – eerder eenvoudige gitaren en drums. Maar dat zijn ze niet, veeleer vult alles elkaar aan. Eigenlijk fungeert de track meer als een soort intro voor “Progeny of the singularity“, een nummer dat iets toegankelijker lijkt door de wat meer traditionele black en doom elementen, maar nog steeds bedrieglijk moeilijk in elkaar zit. “Simulacrum” is voor het grootste deel slepend en een nummer waar je de aanwezigheid van Greg Chandler – zanger/gitarist van o.a. Esoteric – goed kan horen. Het eindigt wat sneller en vloeit mooi over in de laatste track “Vanity ablaze“. Hier is de ritmesectie geweldig op dreef en spelen de cleane en extreme zang ook een grotere rol, ondanks het feit dat deze zoals wel vaker bij Lychgate diep in de mix liggen. Elk instrument heeft een unieke rol die passend is, ook al staat het soms haaks op wat een ander instrument dat moment produceert. Het rauwer geluid, de vaker voorkomende snelle passages en een soms wat minder aanwezige “frivoliteit” voelen misschien als een kleine stap “terug”. Deze is voor een EP echter volkomen aanvaardbaar, zeker als je het concept gaat nalezen dat alles te maken heeft met trans- en post-humanisme. Het is je te vergeven als je soms niet meteen zou merken waar de nummers heen gaan, maar de opbouw is doordacht en heeft wel degelijk een pointe. Echt gaan uitleggen hoe dit klinkt is bijna onbegonnen werk. Meerdere luisterbeurten zijn gewoon onontbeerlijk. Maar als ik enkele referenties moet geven, dan zou ik zeggen dat mensen die fan zijn van Ebony Lake, Dolorian, Esoteric of zelfs mid-era Sadist dit sowieso moeten checken. En eigenlijk ook alle anderen, want dit is simpelweg origineel en steengoed.

Xavier: 95/100

Lychgate – Also sprach Futura (Debemur Morti Productions 2020)
1. Incarnate
2. Progeny of the singularity
3. Simulacrum
4. Vanity ablaze