Ondanks het feit dat Clouds al enkele keren in mijn jaarlijst stond te pronken, kwam het gek genoeg nog niet tot een review. De funeral doomband onder leiding van zanger Daniel Neagoe (Aeonian Sorrow, ex-Eye of Solitude, ex-Shape of Despair en nog een ganse waslijst) brengt namelijk met de regelmaat van de klok nieuwe muziek uit. Hoewel Clouds voornamelijk zijn geesteskind is, houdt de Roemeen ervan om met gastmuzikanten te werken. Véél gastmuzikanten, want onder andere Pim Blankenstein (Officium Triste), Kathrine Shepard (Sylvaine), Gogo Melone (Aeonian Sorrow), Jón Aldará (Hamferð) en Shaun Macgowan (My Dying Bride) kwamen al opdraven en dan hebben we het nog niet gehad over hun imposante liveshows waarvoor Clouds bijna steeds enkele van die gasten meeneemt op het podium. Voor de nieuwe plaat “Durere” lijkt hij echter een meer stabiele band rond zich verzameld te hebben. Clouds is steeds zijn persoonlijk project geweest om met het verlies van dierbaren om te gaan – de albumtitel vertaalt zich niet voor niets naar ‘verdriet’, en elk album heeft het volgende verlies als inspiratie. In dit geval Daniels vader, die in maart 2019 overleed aan kanker. Geen wonder dus dat Clouds weemoediger klinkt dan ooit. Zoals we gewend zijn schrijft het internationale gezelschap melancholische funeral doom waarbij vooral de variatie tussen diepe grunts en cleane zang voor dynamiek zorgt. Tegenover het geweldige “Dor” lijkt de gitaar lager gestemd te staan, wat het geheel nog net iets donkerder doet klinken want waar op vorige albums nog een sprankeltje hoop scheen, is “Durere” één grote brok zwartgalligheid en lijken Daniels grunts eerder een gevoel van onmacht in plaats van verdriet uit te stralen. Met een gemiddelde van rond de acht minuten zijn de tracks relatief lang en sneller dan midtempo gaat het nergens. Echter weet Clouds zoals gewoonlijk wel een pak variatie te brengen door piano, viool en fluit toe te voegen aan de sowieso al bombastische sound. Na een ingetogen intro die “Cold guiding light” op gang trekt wordt het woord “cold” er middels een oerschreeuw uit wordt gepest, en hiermee is de toon meteen gezet voor een uur loodzware doom die zich kan meten met de groten uit het genre – voor zover Clouds daar ondertussen niet zelf bij gerekend kan worden. Dat “Durere” het meest persoonlijke album tot nu toe is wordt pijnlijk duidelijk tijdens het aangrijpende “A father’s death”, zonder twijfel het donkerste nummer van het album. Hoewel funeral doom nogal een love-it-or-hate-it genre is (ik ken bitter weinig mensen die het ‘wel ok’ vinden) weet Clouds omwille van de veelvuldige cleane zang toch een snaar te raken die veel acts in het genre lijken te missen. Daniel en de zijnen laten opnieuw horen dat Clouds een uniek samenwerkingsproject is dat zijn muzikale vruchten afwerpt. In september 2021 zouden ze in Gent neerstrijken, en ik raad iedereen die Clouds nog niet aan het werk zag aan daarheen af te zakken.

CAS: 86/100

Clouds – Durere (Eigen beheer 2020)
1. Cold guiding light
2. Empty hearts
3. Images and memories
4. Above the sea
5. The sailor waves goodbye
6. A father’s death
7. The end of hope