Soms blijven spoken uit het verleden je achtervolgen. In het geval van het Finse Azazel zal dat waarschijnlijk hun dronken verschijning – een concert kan je dit eigenlijk verre van noemen – van 2017 op Steelfest zijn. Desondanks dit abominabele clipje dat ik ooit zag en het feit dat de vrij beknopte back catalogue voor een band die al sinds 1992 meedraait, me nooit echt kon bekoren, besloot ik hun nieuwe, derde langspeler “Aegrum satanas tecum” toch maar eens te checken. Finse black metal doet het de laatste tijd immers goed ten huize jokkemans.

Bandleider en enig origineel bandlid Lord Satanachia en zijn medekompanen/drinkebroeders Mavrofos (gitaar), Idimmu (drums), Raakalainen (gitaar) en Lucifuge Rofocale (basgitaar) presenteren een intro en zeven nieuwe nummers die thematisch gezien niet al te filosofisch of verfijnd voor de dag komen. Zo passeren o.a. een impotente Jezus, een bizarre kerk, demonen die nonnen in een kapel aanvallen en een duivelse vampiergeest. Het kunnen niet altijd occulte hocus pocus toestanden zijn, nietwaar?

Het niets verbloemende artwork van Chris Moyen doet automatisch aan die andere Finse oerband Archgoat denken en ook muzikaal gezien kunnen er wel enkele parallellen getrokken worden aangezien er aan Azazel’s black metal eveneens een onwelriekend primitief geurtje hangt. Geen dissonante klanken – behalve waarschijnlijk onbedoeld als ze in een stomdronken bui verkeren – of technische hoogstandjes, maar ongecompliceerde black met rechttoe rechtaan drumwerk en eenvoudige riffs. Dat lijkt misschien minachtend over te komen, maar in de vorm van het kinderachtig getitelde “Jesus Christ impotent rotting saviour” levert dat eigenlijk best een aangename zwartgeblakerde rocker op.

Wanneer de moeilijkheidsgraad niet al te hoog ligt, kan het soms al eens snel gaan vervelen zoals in een middelmatige songs als “I worship him“, en ook naar he teinde toe kakt de plaat wat in. Toch proberen de heren verveling tegen te gaan door met verschillende tempo’s te werken. Zo start het met allerhande wanklanken en beestachtige growls opgesmukte “Welcome to church bizarre” mid-tempo om naar het einde toe plots enkele versnellingen hoger te schakelen. Ook “Demons attack the nun’s chapel (Aegrum satanas tecum)” schittert in eeenvoud maar weet desondanks het hoofd goed te laten meedeinen op diens aanstekelijke riffs, de klaarkomende non krijgen we er gratis en voor niets bij. “In nomine dei nostri satanas” kent nog een vocale bijdrage van …And Oceans zanger Kena Strömsholm, maar daar worden we nou niet bepaald erg wild van.

Al bij al is “Aegrum satanas tecum” een aardige release van Azazel geworden voor al wie van ongecompliceerde, primitieve en ietwat voorspelbare black houdt. Niets meer, maar ook niets minder.

JOKKE: 72/100

Azazel – Aegrum satanas tecum (Primitiv Reaction 2021)
1. Invocation (Hail the ancient ones)
2. Jesus Christ impotent rotting saviour
3. Welcome to church bizarre
4. I worship him
5. Demons attack the nun’s chapel (Aegrum satanas tecum)
6. Incubus rises again
7. Succubus, my infernal vampire spirit
8. In nomine dei nostri satanas