Wie in de bijtend koude lente van 2017 toevallig al eens wat doodse metaal in zijn playlist zag verschijnen, moet ongetwijfeld de allesverterende, meedogenloze scheurkalender van het Kopenhaagse Phrenelith hebben opgepikt – “Desolate Endscape” geldt nog steeds makkelijk als één van de beste platen die in het genre het daglicht zag in de afgelopen vijf jaar. Een waanzinnige orgie van verslavende riffs die op whiplash-veroorzakende snelheden werden afgevuurd, een fuzzy en zompige maar toch retestrakke sound – ik kan blijven gaan, maar als je deze langspeler nog nooit hebt gehoord moet je dat eigenlijk gewoon nu meteen doen. OSDM was op dat moment heel erg aan het genieten van zijn heropleving, met erg veel bands in deze contreien die een gelijkaardig geluid ambieerden, maar weinigen wisten dit absolute monster te evenaren. Eén EP en wat promotionele tapes later kondigen de Denen eindelijk weer een langspeler aan, en wie wist waar ze toe in staat waren, spitste onmiddellijk en bevangen door een jeugdig enthousiasme de oren.

De realiteit is als volgt: je krijgt op “Chimaera” in totaal zeven nummers te horen, waarvan er al twee integraal op voorgaande EP “Chimaerian Offspring” stonden, en het derde nummer van die EP in twee delen (“Chimaerian Offspring – Part 1” en “Chimaerian Offspring – Part 2”) op dit album staan. Ietwat jammer, zeker voor fans die deze laatste EP in afwachting van nieuw werk al vele malen de revue hadden laten passeren. 

Het is duidelijk dat bovenstaande nummers opnieuw werden opgenomen – de gitaarlijnen klinken veel minder smerig dan de originele tracks op de EP, het geheel heeft toch iets meer een gepolijste sound, maar goed: qua mixing en mastering komt “Chimaera” daarmee meer in de buurt van debuutplaat “Desolate endscape”, dus laten we niet pretenderen dat het hier opeens over catchy popmuziek gaat.  

En laten we wel wezen: de nummers specifiek voor deze nieuwe langspeler geschreven, zijn ook weer gewoon oerdegelijk. Het verslavende gitaarintro op “Awakening titans” is een perfect voorbeeld van het feit dat dit viertal over een ontegensprekelijk talent beschikt en een heel gemene groove kan neerzetten in een voorts uiterst duistere optiek. Ook naar het eind van deze op een half uur afklokkende LP blijf je geboeid luisteren, en meteen nadien borrelt de goesting al eens op om “Chimaera” opnieuw af te spelen.
Toch blijf ik een beetje met een wrang gevoel zitten. De samenhang tussen de nummers lijkt hier en daar onbestaande, er ontbreekt daardoor een zekere flow, waardoor het heel af en toe zelfs lijkt op simpel knip- en plakwerk. 

“Chimaera” is zonder meer een dijk van een album, al helemaal voor de ongeïnitieerden, maar ik kan me inbeelden dat fans van het eerste uur op hun honger blijven zitten – en daarom met enige tegenzin teruggrijpen naar het onovertroffen eerste album. 

JULES: 78/100

Phrenelith – Chimaera (Nuclear Winter Records 2021) 
1. Awakening titans
2. Chimaerian offspring – Part 1 
3. Phlegethon 
4. Gorgonhead 
5. Kykytos 
6. Χίμαιρα 
7. Chimaerian offspring – Part 2