Er geldt hier bij de Addergebroed-redactie best wel enige appreciatie voor het werk van Nederlander R.v.R. De man heeft een indrukwekkende lijst eenmansprojecten op zijn palmares staan, waarvan Faceless Entity de voorbije jaren mogelijks het meeste aandacht heeft weten stelen. Met die laatste staat hij dan ook zomaar naast een niet te versmaden Lamp of Murmuur op Roadburn dit jaar, maar dat geheel terzijde.

Zowel het zijn einde naderende Consistentis Veritatis Peremptoria als het jongere Chronos Defied, de twee labels die ook voor deze release als pilaren uit de mist opduiken, hebben tot op heden overwegend mogen dienen als platformen voor R.v.R.’s vele eigen projecten en muzikale wedervaren. Neem bijvoorbeeld zijn ontiegelijk solide debuutalbum van Zeegang, “De poëzie van vallende sneeuw“, waarmee hij in 2021 nog menig zwartgeblakerde hart wist te veroveren. Ik kan nog wel enige tijd blijven lauweren, maar er moet terloops ook nog over zijn nieuwe output gesproken worden, natuurlijk.

Wandelaars is met “Verbroken” aan zijn vijfde release toe, en heeft hiermee waarschijnlijk zijn magnum opus en mogelijks een mededinger voor AOTY in handen. De neoromantieke cover op basis van “The Raftsund mountains” door schilder Theodor Severin Kittelsen vervat nagenoeg perfect wat je hier gedurende net geen veertig minuten aan uiterst atmosferische black metal voorgeschoteld krijgt. Elk van de vier nummers op deze plaat weet zich namelijk te ontpoppen tot ware schoolvoorbeelden van waarom dit subgenre zoveel aanhang geniet: R.v.R. pakt steeds opnieuw de tijd om zijn ideeën vorm te laten nemen, om lang uitgesponnen riffs eindeloos te laten bouwen op eerder uitgestalde muzikale concepten en daarmee je ziel voor eens en voor altijd van je lichaam te ontvreemden. Zijn epische cleans dienen uitsluitend ter verrijking van imponerende klanken zoals ze op opener “Verbroken stilte” te horen zijn, maar de rasperige screams die even later intrek nemen, duwen het geheel wel gewoon naar een zeldzaam niveau. Akoestische gitaren bijgestaan door rauwe, slepende en door distortion gemuteerde noten van een elektrische gitaar maken pakweg bij aanvang van “Wanneer de laatste storm ons beroert (requiem)” een uitermate weemoedige, melancholische stemming los die tot lang na de laatste geluidsgolven onze platenspeler hebben verlaten onverstoord verder blijft ebben en galmen, zij het tussen de oren in plaats van in het fysieke rijk. Op “Dal, kluit en wortels” heerst een quasi hoopvolle en zelfs inspirerende sfeer, wat op zijn beurt alleen maar bijdraagt tot de veelzijdigheid van dit werk. De laatste track tenslotte als kers op de taart omschrijven zou het nummer in kwestie oneer aandoen, want het is meer dan dat. Een coup de grace voor eender wie zichzelf graag in een met momenten opvallend transparente en dan weer amper te behappen trance wikkelt en zich er tegelijkertijd bij zou kunnen neerleggen dat wakker worden geen optie meer is. Wat hier ligt kan ik alleen maar omschrijven als steengoede black metal, en nu rest ons alleen maar te hopen dat veel gelijkaardige projecten dit jaar de concurrentie met “Verbroken” kunnen aangaan.

JULES: 91/100

Wandelaars – Verbroken (Consistentis Veritatis Peremptoria, Chronos Defied 2022)
1. Verbroken stilte
2. Wanneer de laatste storm ons beroert (requiem)
3. Dal, kluit en wortels
4. Een pad uit rotsen